Kees Brusse / Oude dag

Status
Not open for further replies.
B

bobbak

Member
Kees Brusse woont niet meer in Australie. Hij is ingetrokken in het "Rosa-Spier-Huis" en mijdt de publiciteit.

Ik was verbaasd over dit bericht want ik had eigenlijk gedacht dat Kees Brusse zijn levensavond daar door wilde brengen! Maar misschien was de medische verzorging daar toch niet zo geweldig in de bush?

Hoe denken emigranten naar Australie eigenlijk hun oude dag door te brengen? De meesten gaan hier weg in de kracht van hun leven en zijn vol enthousiasme. Maar ik krijg ook wel de indruk dat men niet veel verder plant als ongeveer 5 jaar na de emigratie. Maar uiteindelijk wordt je natuurlijk ook oud en op een bepaald moment "pas" je niet meer in Nederland. Want wie heeft er nou zin om in een rijtjeshuis van nederlandse proporties te wonen als je de wijdte van Australie gewend bent?

Aan de andere kant is het ook zo dat mensen juist op hun oude dag vaak wat meer verlangen naar dat wat hen bekend is en zich dan misschien toch niet zo thuis voelen in Australie, vooral als de partner misschien eens sterft.

De vraag is dan of je je in je "aktieve" leven genoeg gebonden hebt aan Australie om je er ook op je oude dag "thuis" te voelen. Dat hangt natuurlijk ook heel erg er vanaf of je kinderen hebt!

Denken de emigranten daar wel eens over na?
 
Op zich een terechte vraag, een onderwerp dat ik met immigranten die naar Nederland zijn gekomen (collega's op mijn werk) ook wel eens voorbij hoor komen.

Het leven is een soort cirkeltje: Eerst ben je dood/levenloos/ongeboren. Dan ben je er plotseling, je leidt je leven en op een gegeven moment keren je gedachten, gevoelens en emoties weer terug richting het begin (om te eindigen in levenloos) Dementie wordt ook vaak 'kinds' genoemd. Je keert terug naar een state of being van je jeugd.

Deze gevoelens zouden je dus terug kunnen laten verlangen naar je geboorteland of streek. Zoals gezegd geen onbekend fenomeen, maar waar ik verder geen antwoord op heb ;)
 
Gwen said:
Wat is voor jou precies de reden achter deze post Bobbak?
Click to expand...

De reden daarachter is dus dat mij opvalt dat mensen hier schijnbaar niet veel verder denken als de periode rond om de emigratie. Nou kan het natuurlijk zijn dat dat komt omdat dat nu eenmaal het thema van dit forum is en daarom zulke gedachtes er wel zijn, maar niet geuit worden. Maar dat betwijfel ik dus een beetje.

Gwen, jij zou eigenlijk de perfekte emigrant zijn. Je bent jong en kunt dus nog alles opbouwen (familie, werk, sociaal netwerk). Maar er zijn er hier ook genoeg waarvan ik lees dat ze al meerdere kinderen hebben, opleiding al afgerond en ook nier meer aan het verbeteren. Als die mensen naar Australie gaan zullen ze zich minder integreren omdat ze nu eenmaal dat gezin als basis hebben en zich daarmee natuurlijk al behoorlijk vastgelegd hebben. En soms eens een barbecue met de buren is toch wat anders als echt integreren. Als jij met een leuke Australier zou trouwen, als je daar op vakantie bent, dan zou dat wat anders zijn natuurlijk.

Dus dat is de achtergrond. Ik vermoed dat velen toch niet helemaal stil staan bij de lange termijns situatie. Vooral als ik dan lees dan sommige daarheen gaan onder het motto "we kijken het een paar jaar aan, terug kunnen we altijd nog". Daarmee geven ze eigenlijk al aan ze er niet helemaal zeker van zijn. Bij de emigratie overweegt dan het avontuurlijke, maar later ebt dat weg en komt misschien toch de gedachte van teruggaan. Als je je van tevoren niet 100% zeker bent maak je het jezelf misschien later moeilijk.

Zo'n uitspraak herinnert mij een beetje aan die verhalen van gastarbeiders in Nederland die 20 jaar na aankomst in Nederland altijd nog de koffers onder het bed hebben liggen.

Ik vermoed gewoon dat velen hier de lange termijns situatie niet helemaal overdenken. Maar goed, als je dat niet doet, misschien ben je dan wel perfekt geschikt voor landen als Australie/USA en zo waar dat allemaal vrij normaal is.
 
Of jij overdenkt het. Ook hier kan je oud worden hoor...
En wat 'we gaan het een paar jaar proberen' te maken heeft met niet nadenken over de toekomst, vind ik ook ver gezocht.

Je kan best een punt hebben, maar maakt het imho wel erg zwart wit.
 
Wij zijn 34 en 33 jaar en hebben een zoon van 6. Wij veronderstellen een beetje dat tegen de tijd er is dat die vraag zich stelt dat de meeste familieleden die we dan hebben zich onder ons bevinden en niet meer boven ons.
Hoe jammer ook, maar over 30 jaar hebben we waarschijnlijk geen ouders en schoonouders meer, maar wel misschien nog meer kinderen en hopelijk kleinkinderen....

Ook zou ik het persoonlijk wel een falen vinden als ik na 30 jaar Australië me er niet thuisvoel of niet geïntegreerd ben...
 
bobbak said:
Dus dat is de achtergrond. Ik vermoed dat velen toch niet helemaal stil staan bij de lange termijns situatie. Vooral als ik dan lees dan sommige daarheen gaan onder het motto "we kijken het een paar jaar aan, terug kunnen we altijd nog". Daarmee geven ze eigenlijk al aan ze er niet helemaal zeker van zijn. Bij de emigratie overweegt dan het avontuurlijke, maar later ebt dat weg en komt misschien toch de gedachte van teruggaan. Als je je van tevoren niet 100% zeker bent maak je het jezelf misschien later moeilijk.
Click to expand...

Kom op :). Beweren dat je van een stap als deze 100 % zeker bent zou toch ook een leugen zijn?
Als enkel mensen de stap zouden wagen die denken dat ze 100% zeker zijn dan zouden er veel minder mensen hun geluk beproeven. De slagingskansen zouden dan in procenten hoger liggen, maar in absolute cijfers niet, denk ik...

Ik ben heel zeker dat ik op dit moment naar Australië wil gaan, maar ik ben niet zeker dat het een succes zal worden.
Maar liever de stap zetten en falen en eventueel terugkomen dan hier in mijn luie zetel te blijven zitten en met de eeuwige "wat als?" vraag te blijven zitten...
 
Oke nu snap ik de vraag beter :). Ik denk dat het iets is waar je bij stil moet staan (even), maar het verder niet teveel je plannen laten beïnvloeden, omdat je gewoon niet weet wat het leven gaat brengen. Mijn opa denkt er hetzelfde over als jou, en heeft het ook altijd daarover, haha. Maar ik hoop dat je na zo'n tijd inderdaad wel goed ingeburgerd bent en dat je misschien kinderen hebt die je weer bij kunnen staan op je oude dag.

Kun jij vertellen hoe jij jouw mening over dit onderwerp je emigratie laat beïnvloeden?
 
Interesting...

Ik ben het met Gwen en anderen eens. Ook in NL ga ik niet mijn hele leven (proberen) vooruit te plannen. En hier is de toekomst evenmin zeker. Het nadenken over oud worden is iets dat regelmatig wel de revue passeert, maar wat niet in de weg mag staan om in het heden plannen te ontvouwen die misschien maar 1 - 5 jaar duren. Dat er een kans van falen inzit, daarvan zijn de meesten zich wel bewust. Het is ook goed je dit te realiseren en vooraf te benoemen dat, mocht het 'thuisgevoel' na een jaar of 3 nog steeds uitblijven, je jezelf af moet vragen of Australië wel het geschikte land voor je is. Terugkeren is geen schande, je hebt het immers geprobeerd en er het beste van gemaakt.

Wel kun je natuurlijk voor verrassingen komen te staan als het gemis van familie en vrienden erger is dan je vooraf had ingeschat. Dat kan een mens ongelukkig maken, helemaal waar. Maar het opbouwen van een sociaal netwerk is dan ook cruciaal. Lid worden van kerk, sportclub of vereniging is een goed begin om dit te realiseren. Jezelf maatschappelijk inzetten met vrijwilligerswerk is ook een goed idee.

Er zijn mensen die emigreren zonder kinderen en zonder kinderwens. Dezen zijn extra aangewezen op hun eigen inzet om een sociaal netwerk te creëren, om niet op latere leeftijd in een sociaal vacuüm terecht te komen.

Emigreren is vooral een kwestie van zelf je zaken regelen. Het hangt echt van jezelf af. You're in charge.
 
Interessante discussie en voor het geval dat: ja, ik heb er wel eens over nagedacht. Zowel hier in Australie als in Nederland, maar net als de meeste anderen ben ik daar nou niet bepaald intensief mee bezig (geweest).
Ook ik ben met die instelling deze kant opgekomen van: ik wil niet op (hopelijk!) mijn 90e ofzo in een verzorgingshuis in Nederland zitten en terugkijken op mijn leven en denken: dat had ik graag willen doen, maar....
Dat houd niet in, dat de emigratie een ondoordachte stap geweest is. Het is een heel bewuste keuze geweest.

Niemand kan in de toekomst kijken. Ik denk, dat wanneer je hier je leven hebt opgebouwd en zeker wanneer je hier een partner hebt opgedaan en een gezinnetje hebt, dat dan je leven toch echt hier is en je over je oude dag en de invulling daarvan geen zorgen hoeft te maken.
Maar ik ken de verhalen (meest van TV), dat dementerende mensen terugvallen naar hun kindertijd, die dan ook terugvallen op het Nederlands e.d.. Het Nederlandse zorgstelsel is niet zoals in Australie, maar.... verandert ook! Als ik zo de verhalen van mijn familie in Nederland hoor, dan denk ik: dat gaat er ook niet bepaald op vooruit.
En we gaan niet allemaal dementeren. Sterker nog: we worden ook niet allemaal oud....
We leven NU. Hopelijk later ook nog, maar als je teveel stil blijft staan bij 'wat als...', dan kun je beter thuis achter de geraniums blijven zitten.
 
Ik vind het best een punt en heb er ook over nagedacht ;). Misschien wel omdat ik nu mijn eigen ouders in Nederland ook al een tijdje zie twijfelen. Ze wonen nu zo'n 20 jaar in hetzelfde huis, leuke buurt, veel kennissen en toch weten ze niet zeker of ze daar wel kunnen of willen blijven. Want buren en vrienden zijn aardig maar kun je er op rekenen dat die voor je gaan zorgen als je het nodig hebt? Het alternatief is om terug te verhuizen naar de 'oude' familie (hun broers en zussen die altijd in het geboortedorp zijn gebleven) of bij hun dochter (mijn zus) te gaan wonen. Ze zijn er nog niet uit.
Wij ook niet. In het meest gunstige geval raken onze kinderen zo ingeburgerd dat ze trouwen met een ozzie, een huisje om de hoek kopen en hebben we de kleinkinderen dagelijks over de vloer. Maar laten we eerlijk zijn, wij zijn ook vertrokken dus ik ga er niet op rekenen dat onze kinderen in de buurt zullen blijven.
Ik denk dat het na 30, 40, 50 jaar hier wonen moeilijk is om voor je oude dag terug te gaan naar Nederland. Daar heb je dan ook niet veel meer en tijd om terug iets op te bouwen is er ook niet. En ik kan nu na een half jaar niet zeggen of ik tegen die tijd hier zo ver geïntegreerd ben dat ik Nederland niet ga missen als ik 'kinds' zou worden. Maar blijkbaar is dat een probleem wat ook speelt als je binnen Nederland verhuist...
Het enige wat je kunt doen is zorgen voor een goede financiële planning en hopen dat de rest goed komt. En misschien toch straks naar het Dutch Aged Care Centre :p om Sinterklaas te vieren!

Overigens. Wij zijn hiernaartoe gegaan met het plan om te blijven, maar we houden de optie gevoelsmatig open om terug naar Nederland te gaan als één van ons het niet zou trekken hier. Dat heeft niks met niet nadenken over de toekomst te maken, maar wel met realistisch blijven.
So far so good...
 
Gwen said:
Maar ik hoop dat je na zo'n tijd inderdaad wel goed ingeburgerd bent en dat je misschien kinderen hebt die je weer bij kunnen staan op je oude dag.
Click to expand...

Ja, dat is natuurlijk het ideaal! :)

Gwen said:
Kun jij vertellen hoe jij jouw mening over dit onderwerp je emigratie laat beïnvloeden?
Click to expand...

Dat is een interessante vraag. Moeilijk te beantwoorden, omdat er dan zoveel aspecten genoemd moeten worden.

Ik heb me eens aangemeld in dit forum omdat ik Australie als emigratiedoel ook niet uitsloot. De redenen waarom mensen willen emigreren vanuit Europa naar andere landen zijn in tegenstelling tot de zogenaamde "economische vluchtelingen" die tot ons komen volledig anders. Het zijn namelijk hoofdzakelijk niet-financiele aspekten die daar een rol spelen. Het gaat hoofdzakelijk om de levenskwaliteit. Maar ook het avontuur speelt een rol en het gevoel je leven zelf in de hand te nemen. Dat waren voor mij ook belangrijke redenen. Dan zijn er ook gewoon mensen die hun leven willen omgooien omdat ze er ontevreden mee zijn, of wat ik op dit forum ook wel gelezen heb: mensen die als een soort relatietherapie gaan emigreren. Er zijn dus vele redenen om te emigreren.

Ik kan het iedereen aanbevelen! Als ik weer in Nederland ben voel ik me alsof ik in Madurodam ben, alles vol en de huizen zijn als poppenhuizen zo klein. En als ik lees dat VVD&PvdA een willekeurige greep in je portemonnee doen, (dat heet dan inkomensafhankelijke zorgpremie), dan ben ik blij dat ik hier in Duitsland zit waar zoiets onmogelijk zou zijn!

Dan zijn er nog de zogenaamde "losse omgangsvormen" in Nederland, lees: algemene onbeschoftheid en agressie in het dagelijks leven. Dat uit zich in duizenden kleine dingen. Alleen al het gevecht om een parkeerplaats bij de supermarkt, of oude dames die getutoyeerd worden zonder dat iemand dat opvalt als onbeschoft. In Amsterdam moet je 6 jaar wachten op een huurwoning, tenzij je natuurlijk connecties hebt in dat heerlijke socialistische woningbouwverenigingsysteem of je betaalt lekker een huur van 1500 Euro per maand op de "vrije markt".

Wat ik wil zeggen: Waar je ook heen verhuist vanuit Nederland. Het wordt vaak beter: Frankrijk, Duitsland, Australie, Amerika.

Ik woon dus al een aantal jaren in Duitsland en ik heb dus al een emigratie achter de rug. Daarom kan ik het thema emigratie enigzins van een afstand bekijken!

En je kunt natuurlijk argumenteren dat Duitsland niet echt buitenland is, omdat het zo dichtbij is en we zoveel gemeenschappelijk hebben.

Dat is dus precies mijn punt! Ik ben er dus in geslaagd om de files, de onbeschoftheid, de hoge belastingen/zorgpremies en hoe ze het allemaal noemen te ontkomen, zonder dat ik mijn thuisland verlaten heb! Ik woon immer in Europa en Europa is mijn thuis.

Australie is echter niet mijn thuis en ik denk dus dat ik niet zou kunnen wennen aan de mentaliteit daar. En ook het feit dat je niet even naar Parijs kan rijden, dat er niks als woestijn is en waarschijnlijk weinig cultuur (ja, tenzij je in Sydney woont natuurlijk). Dat is overigens ook de reden waarom ik nooit in Zweden zou willen wonen. Ik was eens op een emigratiebeurs en daar gaf zelf die zweedse dame die reklame moest makan voor een bepaalde zweedse regio toe dat het daar vreselijk is met al die eindeloze bossen!

Waar het uiteindelijk op neer komt is dat als bepaalde dingen "kloppen", in de zin van mooi landschap, ruimte, lvenskwaliteit, dat het dan meer op je persoonlijke levensinvullung aankomt en en daarvoor hoef je dus niet helemaal naar Australie te verhuizen! Daarvoor is het al genoeg om naar Duitsland, Zwitserland of Frankrijk te verhuizen! Emigratie is geen "Allheilmittel".

Dan heb je dus het voordeel dat je nog steeds in je "eigen" land woont, je kent de cultuur. En ik heb dus het idee dat veel mensen naar Australie gaan om die dingen die ik boven noemde te ontkomen of vanuit duizenden andere redenen waarbij ze het zich dus eigenlijk moeilijker maken als het moet zijn, want Europa is groot genoeg om een mooi plekje te vinden en op je oude dag ben je dan nog steeds thuis!
 
Hmmm, zit even te denken wat je nu allemaal verteld en dat in de context van je oorspronkelijke vraag/opmerking. In eerste instantie vond ik je oorspronkelijke vraag interessant en zeker zinvol. En ja ook wij hebben serieus naar Europese landen gekeken. Maar als je bepaalde voorwaarden hebt pastte er bij ons geen Europees land.

Verder lijkt het laatste deel van je verhaal meer op hoe een 'trol' te werk gaat dus: Ik ben blij dat je keus voor Duitsland goed uitpakt en wens je verder veel plezier, maar meer kan ik er even niet mee!

Dus: veel plezier in Duitsland!
 
Bobbak,

Lijkt wel een reclameboodschap voor Europa.....
Ik begrijp dat je heel blij bent in Duitsland, maar wat goed voor jou is is dat niet voor iedereen natuurlijk.

Ik vind het altijd belangrijk om te nuanceren. Als mensen ons vragen waarom wij naar Australië willen, verklaren we dat ook steeds uit onze optiek. Ik zeg dus steeds dat WIJ denken dat het voor ons en onze zoon een oppurtuniteit is naar een beter leven, maar (en dat bedoel ik met nuanceren) dat wil niet zeggen dat het voor iedereen daar een beter leven is. Wij hebben veel afgewogen en beslist dat WIJ denken dat we ginds een beter leven zullen hebben, maar dat wij zo denken houdt geenszins in dat wij vinden dat anderen dat ook moeten doen, zo'n emigratie is niet voor iedereen een verbetering!
Onze emigratie is goed voor ons en daar heeft niemand iets op aan te merken net zoals wij niemand hebben te veroordelen die zulk een stap niet zet.

Daarom voelt jouw commentaar wel aan als een advies van iemand die het "beter" weet. Omdat het voor jou goed uitgedraaid is in Duitsland hoeft niet te betekenen dat dit voor iedereen zo zou zijn.

Dus net als afterbang ben ik blij dat je gelukkig bent in Duitsland, maar kan ik verder ook niets met je commentaren en het lijkt zelfs dat je afkeurt dat sommigen voor een ver land als Australië kiezen.

Ik ben eerlijk gezegd weinig mensen tegengekomen op dit forum die over 1 nacht ijs gegaan zijn. Temeer omdat een emigratie naar Australië veel meer voeten in de aarde heeft dan emigreren binnen Europa. Je wordt vele malen meer geconfronteerd met de stap die je aan het zetten bent, het emigratieproces duurt gemiddeld veel langer dan een emigratie binnen Europa. Bij elk nieuw formulier of test wordt je herinnerd aan de grote stap die je gaat zetten...Je moet er enorm vaak mee bezig zijn en over nadenken.
Stellen dat dit voor velen een vlucht is lijkt me heel kort door de bocht gaan...

Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Italië, Engeland, Portugal,... echt waar, ze zeggen me veel minder dan Australië. Ik ga echt geen 20.000 km verderop wonen als ik het gevoel heb dat een Europees land me hetzelfde kan bieden, maar ik sluit daarmee niet uit dat dit voor andere mensen wel zo kan zijn, iedereen is immers anders met andere wensen, dromen, verlangens, noden en behoeften. Wat goed is voor mij is daarom niet goed voor een ander...
 
Hoi Bobbak!

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Als ik je goed begrijp wil je mensen duidelijk maken dat emigreren binnen Europa ook een goed idee is, zeker kijkende naar je oude dag. Klopt dat?

Groetjes Gwen
 
Gwen said:
Hoi Bobbak!

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Als ik je goed begrijp wil je mensen duidelijk maken dat emigreren binnen Europa ook een goed idee is, zeker kijkende naar je oude dag. Klopt dat?

Groetjes Gwen
Click to expand...

Mijn hemel Gwen! Ik had het ook gewoon zo kunnen formuleren! Dank je wel dat je het zo kort samenvat! :)

Nouja, het heeft dus niet alleen met de oude dag te maken geloof ik, maar gewoon algemeen met integratie. Ik denk dat wij met de rest van Europa en dan vooral Frankrijk en Duitsland, uiteindelijk meer gemeen hebben als met de angelsaksische wereld. Dat merk ik heel sterk als ik in Frankrijk ben!

Maar wat ik schreef klopt ook wel, dat is de zogenaamde nuance die sommigen zo graag hier aan willen brengen. ;)
 
afterbang said:
Hmmm, zit even te denken wat je nu allemaal verteld en dat in de context van je Verder lijkt het laatste deel van je verhaal meer op hoe een 'trol' te werk gaat dus:
Click to expand...

Ik vertel hier mijn persoonlijke visie, en dat heeft niks met trollen te maken. Dus ik ga jouw negativiteit gewoon negeren!
 
Jor said:
(1)
Dus net als afterbang ben ik blij dat je gelukkig bent in Duitsland, maar kan ik verder ook niets met je commentaren en het lijkt zelfs dat je afkeurt dat sommigen voor een ver land als Australië kiezen.

(2)
Stellen dat dit voor velen een vlucht is lijkt me heel kort door de bocht gaan...

(3)
Wat goed is voor mij is daarom niet goed voor een ander...
Click to expand...

Punt 1: Ik keur het niet af. Ik vraag me echter af of sommigen mensen uiteindelijk zichzelf niet tegenkomen als het gevoel van Wow-we-zijn-in-Australie er na een paar jaartjes af is en de weg terug dan niet meer mogelijk is omdat je gewoon niet meer kan aarden in zo'n Madurodam wat Nederland heet.Die gedachte van "we kunnen altijd nog terug" voorkomt daarmee misschien een diepere integratie, terwijl je jezelf voor de gek houd, als je een paar jaar in zo'n land als Australie hebt gewoont, dan kun je niet meer terug in zo'n luciferdoosje.

Dat ik het "beter weet" wil ik niet per se beweren, anders was ik deze discussie niet begonnen. Maar wat Gwen zei over kinderen krijgen daar is wel een zinnige reactie, die ook inhoudelijk is.

Punt 2:
Ik heb wel de indruk dat het voor velen een vlucht is. Dat is ook geen probleem, ik ben zelf ook gevlucht voor bepaalde dingen uit Nederland (de hoge huizenprijzen, de sociale verharding, ruimtegebrek). Het verschil is alleen dat wanneer je vlucht voor bepaalde dingen in je persoonlijke leven je jezelf uiteindelijk toch weer tegenkomt, want de persoon blijft het zelfde.

Punt 3:
2+2 = 4
 
Status
Not open for further replies.
Back
Top