lieve mensen, het leek me wel leuk zo een paar 1e indrukken met jullie te delen!!! ik zal in een andere posting nog even stukje geschiedenis, verhuizing (feiten) en visumzaken beknopt opschrijven:
Aankomst Australië (A.):
4 juli 2007
3 dagen geleden maar het voelt als weken. Na woelige nachten lijken we redelijk op weg met de jetlag. De melatonine hielp zeker, maar dat bouwen we een beetje af. Het bioritme is nog wel Spaans, wat raar is omdat de zon hier gewoon al rond 17.00uur verdwijnt.
De eerste dagen zijn we vooral bezig geweest om fietsen voor de jongens te vinden. Ze hebben alle drie een super gave “pushbike” = mountainbike. Gekocht op de groei en met de capaciteit om bereden te worden door terroristen. Het is hier “stocksale” en dat is hier de uitverkoop n.a.v. het einde van het boekhoudjaar (Amerikaanse systeem). Overal dus uitverkoop…. Helmen erbij, supersloten en gaan met die banaan.
Het huisje staat temidden van parken, bospaden en redelijk snelle wegen. De auto’s rijden hier allemaal aan de verkeerde kant, verdomd irritant, en dat betekent dus dubbel opletten. Gisteren zijn ze voor het eerst overgestoken zonder begeleiding en heelhuids terug gekomen na een fietstochtje langs een enorme groep kangaroos. Zwaar onder de indruk! Vandaag hebben we de eerste koala gespot, achter ons huisje en de weldaad aan vogels is ongelofelijk.
’s Nachts hebben we hier de “possums”, een soort katachtige beesten die graag op het dak van het huisje spelen (je schrikt je rot!) en de kangaroos zijn ook al op het park gespot: een perfecte plek dus om kennis te maken met het Australische en alles wat het herbergt.
We hebben de afgelopen dagen een mengelmoesje gemaakt van aktiviteiten en rust. We gingen eergisteren net naar bed rond middernacht, toen Jelle en Bas aan kwamen wandelen. “Wij kunnen niet meer slapen”, oké, dan maar kletsen en muziek luisteren tot 03.00uur. Koen voelt zelf het beste aan wanneer het klaar is en die moeten we behoorlijk dwingen om niet al om 20.00uur te gaan slapen; heeft hij 2 keer gedaan om vervolgens om 05.00uur achter de playstation te zitten.
Het winkelen was een beleving: we zijn het CBD (Central Business District) in geweest en de hoeveelheid winkels, mensen en eetgelegenheden zijn overweldigend. Een bepaald moment wilde ik terug naar mijn veilige, rustige en overzichtelijke huisje. Nou, dat zegt wel wat! We zijn uiteraard niet eerder terug gegaan voor we door Chinatown zijn gelopen en ik de broodnodige Indische kruiden op de kop heb kunnen tikken.
Het gaat hier vooral over eten, eten en hmmmm…. eten! Koffiedrinken is ook heel hot en voor de rest veel eten. Het is zelfs voor mij teveel: je kunt niet kiezen tussen alles wat er aangeboden wordt iedere 20 meter aan diverse soorten eten. Van junkfood tot Aziatisch (heel veel sushi) tot Italiaans en alles wat er tussen zit. En alles is oversized! Ze zijn hier dan ook megadik of slank; er zit weinig tussen in. De mode is hip, maar of dat gedragen wordt is een tweede. Ook hier geldt weer: of je bent modieus of je loopt erbij als de eerste de beste sloeber, er zit weer weinig tussen in. Ik blijf bij mijn eerste indruk: engels/amerikaans. Ze zeggen ook de hele tijd: sorry, it’s okay, how are you, sorry enneh… sorry.
De avond dat wij uit eten waren hebben de jongens vrienden gemaakt met de buren: superaardig en erg relaxed. Ze hebben tot laat de possums (soort kat-/ratachtigen) gevoerd en gespeeld. Sindsdien is het een over en weer. Goed voor het Engels en ik kan af en toe wat vragen stellen als moeder tot moeder. Bedtijden zijn hier bijv. meer Hollands, reizen en overzees studeren als jonge tieners is ook redelijk normaal, lunchen doen ze op school in de kantine (baggervet) of zelf meenemen, enz.
Gisteren een totale verveeldag gehad: de kids waren lekker aan het spelen, fietsen, zelf naar Coles (groot winkelcentrum met supermarkt), het was koud en begon later te regenen. Als je dan dus niets te doen hebt, dan kan je maar beter lekker even gaan liggen en je rug de tijd geven tot rust te komen na alle fysieke toestanden. Maar als je dan ook geen auto hebt en geen telefoon, geen internet en de blaadjes wel gelezen hebt…. Dan duurt de dag wel errug lang. Kan ik slecht tegen!
Dus vandaag over de andere boeg: met Ico mee de stad in om 08.00uur en de rest van de dag met openbaar vervoer, toeristentram, taxi (Ico) en de bus naar huis. Niet wetende of we in de juiste bus zaten en een nogal horkerige chauffeur. Helaas heb ik nog niet echt die heel erg positieve ervaringen met de aussies gehad: de mensen die ik gezien of gesproken heb waren óf onverstaanbaar (Aziaten) of dienstverlenend (dus heeeeeeeeeeel erg druk in een stad van 4 miljoen mensen). Zal nog wel komen neem ik aan, nogmaals: ik zal toch niet de eerste persoon op aarde zijn die niet positief is over Australië. Engels hoor je hier veel, maar vooral ook Aziatisch. De allochtonen hier zijn vervangen door Indiërs, chinezen, Maleisische mensen en vooral veel Indiërs. Het is zo normaal om buitenlands te zijn, dat je geen last hebt van het toeristen/immigrantengevoel.
De TV is behoorlijk herkenbaar: erg veel Endemol programmas en af en toe amerikaans hysterisch. Wel veel nieuws tussendoor, prettig om te weten wat er om je heen gebeurt. Het australische engels is goed te volgen; ik vind het nog al meevallen met het accent. Ze hebben wel de neiging om vragend te eindigen qua toon als ze iets vertellen.
Het visum laat nog op zich wachten: het komt als het komt en je kan het niet bespoedigen door te bellen ofzo. De kids hopen dat het heeeeeeeeel lang gaat duren! Van mij mag het onderhand wel doorkomen. Ik zit vol met ideeen en ben wel een beetje klaar met “hangen”.
Zo, later maar weer meer.....
08-08-2007
Lieve allemaal,
Het is weer een tijdje geleden, zo’n verslag. Ik ben er regelmatig aan begonnen, maar kon het niet voor elkaar krijgen.
Terugkijkend op de afgelopen weken, heeft zich een mengelmoes van gevoelens/gedachten afgespeeld. Ik heb de 1e twee lange mails nog eens terug gelezen en lees dat ik zoveel mogelijk gericht ben geweest op de positieve dingen. Een aantal mensen (waaronder mijn liefste ouders en de rest natuurlijk ook maar dan ben ik alleen maar namen aan het typen) heb ik wel gesproken en die wisten wel dat het ook moeilijk was. Maar ja, wat heb je aan gejammer als “het is zoals het is” en je er gewoon het beste van wil/moet maken?
Wat het lastig maakte, was de afhankelijkheid van mr. D.(werkgever), het wachten op het visum, de nattigheid vooral (niet zozeer de kou), het niet hebben van vervoer (behalve als Ico er was en natuurlijk het openbaar vervoer), het zorgen dat de kids het naar de zin bleven houden en het omschakelen van ontzettend druk/actief naar alles zoals hierboven opgenoemd. Doe daar nog een gevoel van missen bij en je hebt een bijzondere situatie. Tja, dan kan je gaan zitten simmen of je inderdaad richten op wat er allemaal wél is. Laten we wel wezen: we zijn niet verhuisd naar een 3e wereldland, we zijn weer als gezin bij elkaar, we zijn allemaal gezond en hebben een inkomen. Kan me veel situaties voorstellen die aanzienlijk moeilijker zijn…
De afgelopen week is alles in een stroomversnelling geraakt doordat het visum door is gekomen. Eerst nog even over die tussenliggende tijd…
De dagen konden erg lang zijn; het is verleidelijk om laat naar bed te gaan omdat dat de tijd was dat én Ico thuis was én de mensen in Nederland op het internet zaten. Sinds we erachter waren gekomen dat er hier bij het huisje wél internet te krijgen was, hebben we dat uiteraard direct geregeld en dat scheelde al heel erg veel in het gevoel van eenzaamheid en afhankelijkheid. Voor de jongens weer de kans om contact te maken met de vriendjes/familie en zich ook minder geïsoleerd te voelen (evenals de moeder…).
Niet alleen de jongens hadden nu een parcours van binnenbezigheden (DVD’s huren op de fiets, Playstation, internet en spelletjes op mijn laptop), maar ook ik kon me nuttiger maken. Huizen zoeken, dingen over scholen uitzoeken, informatie over de Medicare (ziekenfonds), het land en de cultuur bekijken via het net, enz….. Zeker ook gezellig MSN’nen met wie er online was en de krant bekijken uit NL en de radio luisteren via internet. Wat een medium is het toch en wat maakt het de wereld klein! In combinatie met het VOIP-bellen door de mensen in NL en Spanje, voelt het dus totaal niet als de andere kant van de wereld. Dat gaat pas weer tellen als je kijkt hoe duur de tickets zijn in verhouding tot het simpele tripje tussen Spanje en NL…. Dat ging dan toch wel heel erg makkelijk en snel.
(hoe zou iemand deze bovenstaande tekst toch kunnen begrijpen een jaartje of 15 geleden?)
Verder zijn de jongens ook nog erg druk met het zoeken naar en fotograferen van de diverse beesten in onze buurt. De possums zijn inmiddels zo brutaal dat ze bijna op schoot zitten (bij Jelle al écht op schoot zaten), de vogels vliegen af en aan voor brood, de kangaroos zijn even uit, maar daar hebben we de kookabaroo (lokale vogel) weer voor terug… vooral Koen is erg met de dierenwereld bezig.
Wat hebben we allemaal gedaan, behalve de was, het koken, lekkere sandwiches maken, vervelen?
We hebben met de bus aardig wat stukjes Melbourne bezocht en bekeken. Mooie musea, leuke winkelcentra en leuke parken. Er is verschrikkelijk veel te doen. De stad wordt ook steeds leuker naarmate we er langer zijn. De mogelijkheden om zo de natuur in te duiken, maar ook de kust is maar een half uurtje rijden. Dat noemen ze hier “om de hoek”, neem die hoeken maar ruim….
Ik heb betere ervaringen met de Australiërs, ben inmiddels ook echt hele aardige en relaxte mensen tegen gekomen en ik kan steeds beter tussen al het eten doorkijken.
En dat is voor mij een échte uitdaging!!! Inmiddels zijn we redelijk verslaafd aan sushi: je koopt voor $2 een grote sushirol, gevuld met tonijn, zalm, kip of groenten en het is zoveel gezonder dan friet of andere rotzooi. Het vult meer en is goedkoper! We zijn er ook achter wanneer de beste tijd is je boodschappen te doen, dat is helaas voor Ico, na of rond 18.00uur: ze plakken dan overal kortingsstickers op. Brood is dan opeens $1 ipv $3, kijk dat tikt aan met die bootwerkers hier… Dat gaat ook zo voor de groenten, vlees en melk. Het blijft in verhouding erg duur en ik heb nu begrepen dat bijv. De groenten door de enorme droogte zo prijzig zijn. Zal dus ook niet zo snel veranderen…
Ik kook zoveel mogelijk, ook al is het goedkoper en sneller om pizza’s te bestellen of andere take away zooi. De jongens zijn alweer aardig aan het groeien, ook in de lengte, maar ze nemen meer in dan dat ze bewegen… geldt trouwens ook voor mij: ik mis de comida van Spanje. Tussen de middag warm eten en dan ’s avonds iets kleins, je stort echt in na zo’n hap na 18.00uur en dan ga je weer te laat naar bed en dan blijf je weer te lang in bed, enz.
We eten inmiddels vaak noodles, zijn we allemaal gek van, Spaans toch ook nog wel veel en af en toe een engels recept erdoor. Ach, het blijft mijn hobby!
En toen…. kwam opeens het visum! Afgelopen vrijdag (3 augustus). Ico had net de avond daarvoor aangegeven het even zat te zijn en Nederland te missen, zijn kinderen, de familie en vrienden. Het duurde hem allemaal te lang en ja hoor, daar kwamen ze opeens door! Het visum van Koen liet nog op zich wachten (waren te eerlijk geweest over medicijnen en moesten opeens naar een psycholoog voor rapporten enzo, wat een onzin!) Maar die is gisteren binnen gekomen!!!
vrijdag was feest dus, meteen gevierd met zo’n lekkere vieze pizza… en de dag daarop kwam opeens een telefoontje dat de container binnen was en of we hem even kwamen halen! Hadden we 2 dagen voor, vrijdag en zaterdag (afgelopen). Stresssssssss!!!! Waar laat je een container van 20ft=30m3 als je geen huis hebt omdat je dat niet mocht huren omdat je geen visum had wat net 24 uur daarvoor was vrijgegeven??? Ico dus als een speer vanuit de rij in het stadhuis, waar hij gelukkig net de stickers (visum) had gehaald, door naar de rederij. Ja, de container was er wel, maar dat betekende niets meer dan dat hij “land” had gehaald. Technisch gesproken was hij nog niet in Australië tot hij door de clearance/quarantine/customs was gegaan. Tja, dat kon nog wel een week à 10 dagen duren. Via de rederij begrepen hoe dat gaat: in die douanezone, zeg maar, moet de container verplaatst worden naar een hal. daar moet hij worden leeggehaald en dan moet je container teruggebracht worden naar de rederij. in die hal wachten de spullen op inspectie, als dat in orde is, brengt datzelfde bedrijf dat de container heen en weer rijdt, de spullen naar jouw huis. dit alles duurt dan dus nog een dag of 7 à 10, mits de “inspectie” niet moeilijk doet. anders krijg je boetes die kunnen variëren tussen de $150 en $350 per item. meestal gaat dit om hout wat dan door hun behandeld wordt (haha) of tuinspullen die dan door hun gereinigd worden (haha, heb al menig verhaal gehoord dat de zandkorrels nog uit de grasmaaiers vielen na een reiniging à $200)…. dit bovenstaande allemaal voor de lieve duit van $2400 (de containerverhuizing dus). dan komt customs nog kijken of ze nog wat belasting kunnen halen: ja hoor, wat mooie flessen wijn meegenomen…. mag je de tax nog betalen! ik blij dat ik die Rueda (witte wijn) voor de Spaanse familie heb achtergelaten: de tax was ws. 3 keer duurder dan die hele fles geweest!
Alles dus keurig geregeld met het volgende, toch wel, acute stressmoment voor de deur: wel handig als je je huisraad ook ergens in kan zetten, een huis bijvoorbeeld??? Nou hadden we gelukkig al een hoop uitgezocht via internet en wisten al redelijk welke buurt. Even was daar de twijfel want na het tochtje langs de rivier/kust, sprong toch mijn hart weer helemaal open voor het wonen dichter bij de zee. Na onderzoek bleek dat dat echt niet haalbaar is ivm files. Het zou per dag zeker een uur extra reistijd kosten, als het er geen 2 zijn…
Nou is het systeem met scholen hier zo: je gaat naar de school in je wijk. Die mogen je niet weigeren, althans de openbare scholen. schoolgeld voor openbaar is ongeveer $1000 per kind per jaar, zit dan wel boeken bij, privé-school rond de $12.000 per kind per jaar. Nou schijnt het ontzettend belangrijk te zijn op welke school je hebt gezeten voor je CV. privé-scholen staan uiteraard in de top 100 en ook een aantal openbare. die wil je dus hebben, al is het om de kids een goede start te geven. Wil je naar een bepaalde goede school buiten je wijk en die zit vol? Dan heb je pech. Dus beetje kip/ei verhaal: huis centraal of school centraal? Toch maar school centraal en toen zijn we gaan rijden.
Ze hebben hier veel “inspections”; je hebt dan een kwartier om een huis te zien en 1 makelaar zorgt natuurlijk dat zijn huizen aansluiten… mooi systeem en je ziet zo op een dag makkelijk 15 huizen. men huurt hier veel: de hypotheekrente is hoog (iets van8,3% net verhoogd) en niet aftrekbaar, dus voor velen is het veel goedkoper te huren. Waarom is er zoveel te huur? Omdat het bezitten van de 2e tot en met …..ste huis wél weer aftrekbaar is en dus een soort pensioen voor velen. Het eerste huis was ook al favoriet op basis van internet en bleek ook het huis te zijn voor ons. De locatie is perfect (kids kunnen zelf naar school fietsen), het is dichterbij ons werk (ca. 30 min. rijden) en de wijk is prettig. het huis is prima; we huren het voor een jaar en daarna zien we wel weer. als het bevalt kan je erin blijven, zo niet, dan zoek je weer iets anders. je mag namelijk wel de zone uit verhuizen als de kids eenmaal op school zitten.
Het huis is prima; we huren het voor een jaar en daarna zien we wel weer. Als het bevalt kan je erin blijven, zo niet, dan zoek je weer iets anders. Je mag namelijk wel de zone uit verhuizen als de kids eenmaal op school zitten….
De school wisten we al bijna zeker: voor bas en koen deze
http://www2.eastdonsc.vic.edu.au/ en voor Jelle deze: http://www.dgps.vic.edu.au/
Als we dan ook het goede huis konden vinden waren we klaar. Dat moest dus in de buurt liggen van de middelbare: ze meten zelfs met een liniaal of er geen andere in de buurt is die dichterbij ligt! Gelukkig is dat allemaal oke!
Vervolgens het rondleiden in de beide scholen. Wat een ervaring, zo’n totaal ander soort school dan in spanje of nederland!
Eerst de school van jelle:
Alles is laagbouw, het is heel open en fris. Ze hebben een ongelofelijke hoeveelheid computers, de schoolborden zijn allemaal elektronisch, veel gericht op “science”, heel erg veel “art” en heel erg veel sport. Ze doen aan speciale “mathematic”-wedstrijden mee en gaan er prat op hoog te scoren op alle bovenstaande gebieden. Jelle heeft een leuke, lieve leraar, mr. Johnston. Hij was meteen enthousiast naar jelle toe en die was meteen verkocht. Dat moest zijn leraar worden, gelukkig had de beste man een plekje in de klas! Uniformen verplicht en iedereen zit op school van 09.00uur tot 03.30uur. Ze hebben –tig lunchactiviteiten en de kinderen zouden zich geen seconde vervelen. Tijdens de rondleiding had ik heel even het gevoel van: ze mogen toch ook nog wel kind zijn tussen al deze technologie? Maar dat zal wel meevallen. Ongelofelijk hoe ze bezig zijn met de ontwikkeling van kinderen! Ik kreeg een oud bekend gevoel: waarschijnlijk van Brunei, Panaga. Het voelde prettig alleen miste ik de “kliptyklopty” van de headmaster (ben zijn naam even kwijt!).
Dan de school van onze oudste terroristen…. 1300 leerlingen, maar wij hebben ze niet gezien! Weer zo open en weer allemaal laagbouw, waanzinnig opgezet met de nadruk op science, arts en sports (sluit over een jaar weer lekker aan voor Jelle).
Prestigieuze school: slechts 2% gaat niet door tot year 12 (=6e jaar middelbaar onderwijs). Prettig om te weten, hoop niet dat die 2 van ons tussen die 2% zitten, maar we houden overal rekening mee.
Ook weer mega veel computers, technologisch verantwoorde laboratoria, giga sportvelden, en meer dan 100 activiteitenclubs voor lunch en evt. naschoolse zaken.
Bij beide rondleidingen eigenlijk alleen maar hele aardige mensen gezien. Ook al is het hun beste kant, ze hebben hem in ieder geval! Ze hebben ook alle2 een soort ziekenhuiskamer en alle ondersteuning die je maar kan bedenken. Vooral het E(nglish) S(econd) L(anguage)-programma werkt daar goed. De kids krijgen allemaal heel veel engels, engels en nog eens engels. En oh ja, chinees!!!! Goed, meer verslag als ze er ook eindelijk op zitten. Vrijdag laatste gesprek met het hoofd van de school voor bas en koen en dan alle uniformen kopen en dan kunnen ze, godzijdank, maandag allemaal starten!!! Ik hoop dat ik de vlag ook in de container heb gedaan want die gaat absoluut uit en bepaald niet half-stok.
tot zover verslag.....
groetjes Mariëtte, Melbourne
Aankomst Australië (A.):
4 juli 2007
3 dagen geleden maar het voelt als weken. Na woelige nachten lijken we redelijk op weg met de jetlag. De melatonine hielp zeker, maar dat bouwen we een beetje af. Het bioritme is nog wel Spaans, wat raar is omdat de zon hier gewoon al rond 17.00uur verdwijnt.
De eerste dagen zijn we vooral bezig geweest om fietsen voor de jongens te vinden. Ze hebben alle drie een super gave “pushbike” = mountainbike. Gekocht op de groei en met de capaciteit om bereden te worden door terroristen. Het is hier “stocksale” en dat is hier de uitverkoop n.a.v. het einde van het boekhoudjaar (Amerikaanse systeem). Overal dus uitverkoop…. Helmen erbij, supersloten en gaan met die banaan.
Het huisje staat temidden van parken, bospaden en redelijk snelle wegen. De auto’s rijden hier allemaal aan de verkeerde kant, verdomd irritant, en dat betekent dus dubbel opletten. Gisteren zijn ze voor het eerst overgestoken zonder begeleiding en heelhuids terug gekomen na een fietstochtje langs een enorme groep kangaroos. Zwaar onder de indruk! Vandaag hebben we de eerste koala gespot, achter ons huisje en de weldaad aan vogels is ongelofelijk.
’s Nachts hebben we hier de “possums”, een soort katachtige beesten die graag op het dak van het huisje spelen (je schrikt je rot!) en de kangaroos zijn ook al op het park gespot: een perfecte plek dus om kennis te maken met het Australische en alles wat het herbergt.
We hebben de afgelopen dagen een mengelmoesje gemaakt van aktiviteiten en rust. We gingen eergisteren net naar bed rond middernacht, toen Jelle en Bas aan kwamen wandelen. “Wij kunnen niet meer slapen”, oké, dan maar kletsen en muziek luisteren tot 03.00uur. Koen voelt zelf het beste aan wanneer het klaar is en die moeten we behoorlijk dwingen om niet al om 20.00uur te gaan slapen; heeft hij 2 keer gedaan om vervolgens om 05.00uur achter de playstation te zitten.
Het winkelen was een beleving: we zijn het CBD (Central Business District) in geweest en de hoeveelheid winkels, mensen en eetgelegenheden zijn overweldigend. Een bepaald moment wilde ik terug naar mijn veilige, rustige en overzichtelijke huisje. Nou, dat zegt wel wat! We zijn uiteraard niet eerder terug gegaan voor we door Chinatown zijn gelopen en ik de broodnodige Indische kruiden op de kop heb kunnen tikken.
Het gaat hier vooral over eten, eten en hmmmm…. eten! Koffiedrinken is ook heel hot en voor de rest veel eten. Het is zelfs voor mij teveel: je kunt niet kiezen tussen alles wat er aangeboden wordt iedere 20 meter aan diverse soorten eten. Van junkfood tot Aziatisch (heel veel sushi) tot Italiaans en alles wat er tussen zit. En alles is oversized! Ze zijn hier dan ook megadik of slank; er zit weinig tussen in. De mode is hip, maar of dat gedragen wordt is een tweede. Ook hier geldt weer: of je bent modieus of je loopt erbij als de eerste de beste sloeber, er zit weer weinig tussen in. Ik blijf bij mijn eerste indruk: engels/amerikaans. Ze zeggen ook de hele tijd: sorry, it’s okay, how are you, sorry enneh… sorry.
De avond dat wij uit eten waren hebben de jongens vrienden gemaakt met de buren: superaardig en erg relaxed. Ze hebben tot laat de possums (soort kat-/ratachtigen) gevoerd en gespeeld. Sindsdien is het een over en weer. Goed voor het Engels en ik kan af en toe wat vragen stellen als moeder tot moeder. Bedtijden zijn hier bijv. meer Hollands, reizen en overzees studeren als jonge tieners is ook redelijk normaal, lunchen doen ze op school in de kantine (baggervet) of zelf meenemen, enz.
Gisteren een totale verveeldag gehad: de kids waren lekker aan het spelen, fietsen, zelf naar Coles (groot winkelcentrum met supermarkt), het was koud en begon later te regenen. Als je dan dus niets te doen hebt, dan kan je maar beter lekker even gaan liggen en je rug de tijd geven tot rust te komen na alle fysieke toestanden. Maar als je dan ook geen auto hebt en geen telefoon, geen internet en de blaadjes wel gelezen hebt…. Dan duurt de dag wel errug lang. Kan ik slecht tegen!
Dus vandaag over de andere boeg: met Ico mee de stad in om 08.00uur en de rest van de dag met openbaar vervoer, toeristentram, taxi (Ico) en de bus naar huis. Niet wetende of we in de juiste bus zaten en een nogal horkerige chauffeur. Helaas heb ik nog niet echt die heel erg positieve ervaringen met de aussies gehad: de mensen die ik gezien of gesproken heb waren óf onverstaanbaar (Aziaten) of dienstverlenend (dus heeeeeeeeeeel erg druk in een stad van 4 miljoen mensen). Zal nog wel komen neem ik aan, nogmaals: ik zal toch niet de eerste persoon op aarde zijn die niet positief is over Australië. Engels hoor je hier veel, maar vooral ook Aziatisch. De allochtonen hier zijn vervangen door Indiërs, chinezen, Maleisische mensen en vooral veel Indiërs. Het is zo normaal om buitenlands te zijn, dat je geen last hebt van het toeristen/immigrantengevoel.
De TV is behoorlijk herkenbaar: erg veel Endemol programmas en af en toe amerikaans hysterisch. Wel veel nieuws tussendoor, prettig om te weten wat er om je heen gebeurt. Het australische engels is goed te volgen; ik vind het nog al meevallen met het accent. Ze hebben wel de neiging om vragend te eindigen qua toon als ze iets vertellen.
Het visum laat nog op zich wachten: het komt als het komt en je kan het niet bespoedigen door te bellen ofzo. De kids hopen dat het heeeeeeeeel lang gaat duren! Van mij mag het onderhand wel doorkomen. Ik zit vol met ideeen en ben wel een beetje klaar met “hangen”.
Zo, later maar weer meer.....
08-08-2007
Lieve allemaal,
Het is weer een tijdje geleden, zo’n verslag. Ik ben er regelmatig aan begonnen, maar kon het niet voor elkaar krijgen.
Terugkijkend op de afgelopen weken, heeft zich een mengelmoes van gevoelens/gedachten afgespeeld. Ik heb de 1e twee lange mails nog eens terug gelezen en lees dat ik zoveel mogelijk gericht ben geweest op de positieve dingen. Een aantal mensen (waaronder mijn liefste ouders en de rest natuurlijk ook maar dan ben ik alleen maar namen aan het typen) heb ik wel gesproken en die wisten wel dat het ook moeilijk was. Maar ja, wat heb je aan gejammer als “het is zoals het is” en je er gewoon het beste van wil/moet maken?
Wat het lastig maakte, was de afhankelijkheid van mr. D.(werkgever), het wachten op het visum, de nattigheid vooral (niet zozeer de kou), het niet hebben van vervoer (behalve als Ico er was en natuurlijk het openbaar vervoer), het zorgen dat de kids het naar de zin bleven houden en het omschakelen van ontzettend druk/actief naar alles zoals hierboven opgenoemd. Doe daar nog een gevoel van missen bij en je hebt een bijzondere situatie. Tja, dan kan je gaan zitten simmen of je inderdaad richten op wat er allemaal wél is. Laten we wel wezen: we zijn niet verhuisd naar een 3e wereldland, we zijn weer als gezin bij elkaar, we zijn allemaal gezond en hebben een inkomen. Kan me veel situaties voorstellen die aanzienlijk moeilijker zijn…
De afgelopen week is alles in een stroomversnelling geraakt doordat het visum door is gekomen. Eerst nog even over die tussenliggende tijd…
De dagen konden erg lang zijn; het is verleidelijk om laat naar bed te gaan omdat dat de tijd was dat én Ico thuis was én de mensen in Nederland op het internet zaten. Sinds we erachter waren gekomen dat er hier bij het huisje wél internet te krijgen was, hebben we dat uiteraard direct geregeld en dat scheelde al heel erg veel in het gevoel van eenzaamheid en afhankelijkheid. Voor de jongens weer de kans om contact te maken met de vriendjes/familie en zich ook minder geïsoleerd te voelen (evenals de moeder…).
Niet alleen de jongens hadden nu een parcours van binnenbezigheden (DVD’s huren op de fiets, Playstation, internet en spelletjes op mijn laptop), maar ook ik kon me nuttiger maken. Huizen zoeken, dingen over scholen uitzoeken, informatie over de Medicare (ziekenfonds), het land en de cultuur bekijken via het net, enz….. Zeker ook gezellig MSN’nen met wie er online was en de krant bekijken uit NL en de radio luisteren via internet. Wat een medium is het toch en wat maakt het de wereld klein! In combinatie met het VOIP-bellen door de mensen in NL en Spanje, voelt het dus totaal niet als de andere kant van de wereld. Dat gaat pas weer tellen als je kijkt hoe duur de tickets zijn in verhouding tot het simpele tripje tussen Spanje en NL…. Dat ging dan toch wel heel erg makkelijk en snel.
(hoe zou iemand deze bovenstaande tekst toch kunnen begrijpen een jaartje of 15 geleden?)
Verder zijn de jongens ook nog erg druk met het zoeken naar en fotograferen van de diverse beesten in onze buurt. De possums zijn inmiddels zo brutaal dat ze bijna op schoot zitten (bij Jelle al écht op schoot zaten), de vogels vliegen af en aan voor brood, de kangaroos zijn even uit, maar daar hebben we de kookabaroo (lokale vogel) weer voor terug… vooral Koen is erg met de dierenwereld bezig.
Wat hebben we allemaal gedaan, behalve de was, het koken, lekkere sandwiches maken, vervelen?
We hebben met de bus aardig wat stukjes Melbourne bezocht en bekeken. Mooie musea, leuke winkelcentra en leuke parken. Er is verschrikkelijk veel te doen. De stad wordt ook steeds leuker naarmate we er langer zijn. De mogelijkheden om zo de natuur in te duiken, maar ook de kust is maar een half uurtje rijden. Dat noemen ze hier “om de hoek”, neem die hoeken maar ruim….
Ik heb betere ervaringen met de Australiërs, ben inmiddels ook echt hele aardige en relaxte mensen tegen gekomen en ik kan steeds beter tussen al het eten doorkijken.
En dat is voor mij een échte uitdaging!!! Inmiddels zijn we redelijk verslaafd aan sushi: je koopt voor $2 een grote sushirol, gevuld met tonijn, zalm, kip of groenten en het is zoveel gezonder dan friet of andere rotzooi. Het vult meer en is goedkoper! We zijn er ook achter wanneer de beste tijd is je boodschappen te doen, dat is helaas voor Ico, na of rond 18.00uur: ze plakken dan overal kortingsstickers op. Brood is dan opeens $1 ipv $3, kijk dat tikt aan met die bootwerkers hier… Dat gaat ook zo voor de groenten, vlees en melk. Het blijft in verhouding erg duur en ik heb nu begrepen dat bijv. De groenten door de enorme droogte zo prijzig zijn. Zal dus ook niet zo snel veranderen…
Ik kook zoveel mogelijk, ook al is het goedkoper en sneller om pizza’s te bestellen of andere take away zooi. De jongens zijn alweer aardig aan het groeien, ook in de lengte, maar ze nemen meer in dan dat ze bewegen… geldt trouwens ook voor mij: ik mis de comida van Spanje. Tussen de middag warm eten en dan ’s avonds iets kleins, je stort echt in na zo’n hap na 18.00uur en dan ga je weer te laat naar bed en dan blijf je weer te lang in bed, enz.
We eten inmiddels vaak noodles, zijn we allemaal gek van, Spaans toch ook nog wel veel en af en toe een engels recept erdoor. Ach, het blijft mijn hobby!
En toen…. kwam opeens het visum! Afgelopen vrijdag (3 augustus). Ico had net de avond daarvoor aangegeven het even zat te zijn en Nederland te missen, zijn kinderen, de familie en vrienden. Het duurde hem allemaal te lang en ja hoor, daar kwamen ze opeens door! Het visum van Koen liet nog op zich wachten (waren te eerlijk geweest over medicijnen en moesten opeens naar een psycholoog voor rapporten enzo, wat een onzin!) Maar die is gisteren binnen gekomen!!!
vrijdag was feest dus, meteen gevierd met zo’n lekkere vieze pizza… en de dag daarop kwam opeens een telefoontje dat de container binnen was en of we hem even kwamen halen! Hadden we 2 dagen voor, vrijdag en zaterdag (afgelopen). Stresssssssss!!!! Waar laat je een container van 20ft=30m3 als je geen huis hebt omdat je dat niet mocht huren omdat je geen visum had wat net 24 uur daarvoor was vrijgegeven??? Ico dus als een speer vanuit de rij in het stadhuis, waar hij gelukkig net de stickers (visum) had gehaald, door naar de rederij. Ja, de container was er wel, maar dat betekende niets meer dan dat hij “land” had gehaald. Technisch gesproken was hij nog niet in Australië tot hij door de clearance/quarantine/customs was gegaan. Tja, dat kon nog wel een week à 10 dagen duren. Via de rederij begrepen hoe dat gaat: in die douanezone, zeg maar, moet de container verplaatst worden naar een hal. daar moet hij worden leeggehaald en dan moet je container teruggebracht worden naar de rederij. in die hal wachten de spullen op inspectie, als dat in orde is, brengt datzelfde bedrijf dat de container heen en weer rijdt, de spullen naar jouw huis. dit alles duurt dan dus nog een dag of 7 à 10, mits de “inspectie” niet moeilijk doet. anders krijg je boetes die kunnen variëren tussen de $150 en $350 per item. meestal gaat dit om hout wat dan door hun behandeld wordt (haha) of tuinspullen die dan door hun gereinigd worden (haha, heb al menig verhaal gehoord dat de zandkorrels nog uit de grasmaaiers vielen na een reiniging à $200)…. dit bovenstaande allemaal voor de lieve duit van $2400 (de containerverhuizing dus). dan komt customs nog kijken of ze nog wat belasting kunnen halen: ja hoor, wat mooie flessen wijn meegenomen…. mag je de tax nog betalen! ik blij dat ik die Rueda (witte wijn) voor de Spaanse familie heb achtergelaten: de tax was ws. 3 keer duurder dan die hele fles geweest!
Alles dus keurig geregeld met het volgende, toch wel, acute stressmoment voor de deur: wel handig als je je huisraad ook ergens in kan zetten, een huis bijvoorbeeld??? Nou hadden we gelukkig al een hoop uitgezocht via internet en wisten al redelijk welke buurt. Even was daar de twijfel want na het tochtje langs de rivier/kust, sprong toch mijn hart weer helemaal open voor het wonen dichter bij de zee. Na onderzoek bleek dat dat echt niet haalbaar is ivm files. Het zou per dag zeker een uur extra reistijd kosten, als het er geen 2 zijn…
Nou is het systeem met scholen hier zo: je gaat naar de school in je wijk. Die mogen je niet weigeren, althans de openbare scholen. schoolgeld voor openbaar is ongeveer $1000 per kind per jaar, zit dan wel boeken bij, privé-school rond de $12.000 per kind per jaar. Nou schijnt het ontzettend belangrijk te zijn op welke school je hebt gezeten voor je CV. privé-scholen staan uiteraard in de top 100 en ook een aantal openbare. die wil je dus hebben, al is het om de kids een goede start te geven. Wil je naar een bepaalde goede school buiten je wijk en die zit vol? Dan heb je pech. Dus beetje kip/ei verhaal: huis centraal of school centraal? Toch maar school centraal en toen zijn we gaan rijden.
Ze hebben hier veel “inspections”; je hebt dan een kwartier om een huis te zien en 1 makelaar zorgt natuurlijk dat zijn huizen aansluiten… mooi systeem en je ziet zo op een dag makkelijk 15 huizen. men huurt hier veel: de hypotheekrente is hoog (iets van8,3% net verhoogd) en niet aftrekbaar, dus voor velen is het veel goedkoper te huren. Waarom is er zoveel te huur? Omdat het bezitten van de 2e tot en met …..ste huis wél weer aftrekbaar is en dus een soort pensioen voor velen. Het eerste huis was ook al favoriet op basis van internet en bleek ook het huis te zijn voor ons. De locatie is perfect (kids kunnen zelf naar school fietsen), het is dichterbij ons werk (ca. 30 min. rijden) en de wijk is prettig. het huis is prima; we huren het voor een jaar en daarna zien we wel weer. als het bevalt kan je erin blijven, zo niet, dan zoek je weer iets anders. je mag namelijk wel de zone uit verhuizen als de kids eenmaal op school zitten.
Het huis is prima; we huren het voor een jaar en daarna zien we wel weer. Als het bevalt kan je erin blijven, zo niet, dan zoek je weer iets anders. Je mag namelijk wel de zone uit verhuizen als de kids eenmaal op school zitten….
De school wisten we al bijna zeker: voor bas en koen deze
http://www2.eastdonsc.vic.edu.au/ en voor Jelle deze: http://www.dgps.vic.edu.au/
Als we dan ook het goede huis konden vinden waren we klaar. Dat moest dus in de buurt liggen van de middelbare: ze meten zelfs met een liniaal of er geen andere in de buurt is die dichterbij ligt! Gelukkig is dat allemaal oke!
Vervolgens het rondleiden in de beide scholen. Wat een ervaring, zo’n totaal ander soort school dan in spanje of nederland!
Eerst de school van jelle:
Alles is laagbouw, het is heel open en fris. Ze hebben een ongelofelijke hoeveelheid computers, de schoolborden zijn allemaal elektronisch, veel gericht op “science”, heel erg veel “art” en heel erg veel sport. Ze doen aan speciale “mathematic”-wedstrijden mee en gaan er prat op hoog te scoren op alle bovenstaande gebieden. Jelle heeft een leuke, lieve leraar, mr. Johnston. Hij was meteen enthousiast naar jelle toe en die was meteen verkocht. Dat moest zijn leraar worden, gelukkig had de beste man een plekje in de klas! Uniformen verplicht en iedereen zit op school van 09.00uur tot 03.30uur. Ze hebben –tig lunchactiviteiten en de kinderen zouden zich geen seconde vervelen. Tijdens de rondleiding had ik heel even het gevoel van: ze mogen toch ook nog wel kind zijn tussen al deze technologie? Maar dat zal wel meevallen. Ongelofelijk hoe ze bezig zijn met de ontwikkeling van kinderen! Ik kreeg een oud bekend gevoel: waarschijnlijk van Brunei, Panaga. Het voelde prettig alleen miste ik de “kliptyklopty” van de headmaster (ben zijn naam even kwijt!).
Dan de school van onze oudste terroristen…. 1300 leerlingen, maar wij hebben ze niet gezien! Weer zo open en weer allemaal laagbouw, waanzinnig opgezet met de nadruk op science, arts en sports (sluit over een jaar weer lekker aan voor Jelle).
Prestigieuze school: slechts 2% gaat niet door tot year 12 (=6e jaar middelbaar onderwijs). Prettig om te weten, hoop niet dat die 2 van ons tussen die 2% zitten, maar we houden overal rekening mee.
Ook weer mega veel computers, technologisch verantwoorde laboratoria, giga sportvelden, en meer dan 100 activiteitenclubs voor lunch en evt. naschoolse zaken.
Bij beide rondleidingen eigenlijk alleen maar hele aardige mensen gezien. Ook al is het hun beste kant, ze hebben hem in ieder geval! Ze hebben ook alle2 een soort ziekenhuiskamer en alle ondersteuning die je maar kan bedenken. Vooral het E(nglish) S(econd) L(anguage)-programma werkt daar goed. De kids krijgen allemaal heel veel engels, engels en nog eens engels. En oh ja, chinees!!!! Goed, meer verslag als ze er ook eindelijk op zitten. Vrijdag laatste gesprek met het hoofd van de school voor bas en koen en dan alle uniformen kopen en dan kunnen ze, godzijdank, maandag allemaal starten!!! Ik hoop dat ik de vlag ook in de container heb gedaan want die gaat absoluut uit en bepaald niet half-stok.
tot zover verslag.....
groetjes Mariëtte, Melbourne
