aangekomen en 1e indrukken....
- Thread starter clara
- Start date
Lilygirl
New Member
He Mariette, wat heerlijk, de kids al naar school, wij wachten nog heel even, al heb ik vandaag wel geroepen dat ik volgende week wil rondkijken, ik word gek van die kids!!!! Wij zitten nu in Gruyere vlak buiten Lilydale. Hubby lief hoort volgende week of hij een baan heeft, dus kunnen we gerichter naar een huis zoeken. Wij willen in de buurt van Lilydale,Chirnside, Moroolbark, Croydon zoeken. Daar zitten zoveel scholen, dat ik bijna niet weet welke te gaan bekijken....
Wat een geregel he?.......
groetjes van Pauline
Wat een geregel he?.......
groetjes van Pauline
ik heb even getwijfeld of ik dit zou opschrijven, maar heb besloten het toch te doen. ik had er ook wat aan om te lezen dat anderen ook dippen (sorry, klinkt bijna of ik er blij mee was) en denk dat het er ook gewoon bijhoort. het is uiteraard MIJN gevoel en dat is meer gerelateerd aan spanje, iets wat de meesten niet zullen hebben. wat het ook is dat je laat "dippen", ik denk dat iedereen het vroeg of laat een keer ervaart en sommigen helemaal niet....
30 augustus
ik heb even een megadip. is eergisteren rustig begonnen en werd gisteren wat (beetje boel) heftiger.
ik heb nog helemaal geen zin om er over te praten, weet dat ik dat wel zou moeten doen, al is het met ico. als je het uitspreekt IS het er zo, maar niet uitspreken maakt me tot een explosiegevaar. gister mijn zusje aan de lijn, die was jarig en zit nog bij mijn ouders, tranen biggelden over mijn wangen bij het horen van alle verhalen. daarna fles wijn leeggezopen, helpt ook niet, krijg je alleen maar koppijn van....
ik mis de warmte van de mensen hier; de passie van spanje en de rebelse cultuur. het is hier zo enorm georganiseerd allemaal! lijkt nederland wel. dat is eigenlijk hoe ik me voel: als in nederland. dus niet ongelukkig, maar dat op mijn plek voelen wat ik in spanje had, dat heb ik hier niet. komt misschien nog wel hoor, maar bepaalde elementen zijn hier gewoon niet.
de mensen zijn wel oprecht en relaxed maar zo ontzettend beleefd, brrrr. het is die engelse communicatiecultuur: sorry, thank you, no its okay, really, i'm so sorry, how are you, have a great day... als je die dingen niet gebruikt dan ben je onbeschoft. ergens wel prettig natuurlijk, maar het komt zo onecht over. ik had het er met Jane over, hoe kan je nou weten of iemand oprecht is? tja, time will tell. dan is die nederlandse duidelijkheid wel prettig, maar dan graag met de spaanse warmte.
ik voel me ook een beetje opgesloten tussen de heuvels, mis de zee en mijn marktjes. mis het kunnen doen wat ik wil en hoe ik dat wil, zonder direkt met regels en "correct" gedoe te worden geconfronteerd.
ik mis "mijn" mensen om me heen, de groep waar je kan zijn zoals je bent. die kan je dan weer bellen en chatten en mailen en msn'nen. dat maakt een hoop goed, maar de dingen die maakten dat ik me zo lekker voelde in spanje kan je niet "msn'nen". die zijn er gewoon niet en daar moet ik mee dealen. ik moet loslaten en nieuwe dingen gaan waarderen die ik misschien net zo leuk ga vinden. daar zit een beetje de crux; ik kan het nog niet loslaten, weet niet waarom niet, dit hier is een feit. dus gewoon aan de gang, gaan met die banaan, maar dat is verstand en dat vliegtuig met mijn gevoel/hart wil maar niet aankomen.
wij zijn niet op ideolgische basis gegaan, maar puur op verstand/economisch. daar word je dan ook wel eens gek van: bijna iedereen jubelt zo over oz en ik ben het daar gewoon niet mee eens. ja, je hebt hier veel, maar je hebt hier ook veel gewoon niet. vooral de eindeloze hoeveelheid regels die ze hier hebben, volgens mij is nederland daar nog heilig bij!
goed, ik heb even lekker geklaagd en voel me daar uiteraard ook weer verwend/schuldig over. ach, hoe moeilijk kan je het jezelf maken?
verder gaat alles goed hoor: ico verkoopt en wordt daar heel gelukkig van, de kids gaan wonderwel gewoon weer lekker (met vallen en opstaan), werken is prima, maken alweer contacten links en rechts, dus alles zal wel reg kom; ik voel het alleen even niet zo.
groetjes mariette (melbourne)
30 augustus
ik heb even een megadip. is eergisteren rustig begonnen en werd gisteren wat (beetje boel) heftiger.
ik heb nog helemaal geen zin om er over te praten, weet dat ik dat wel zou moeten doen, al is het met ico. als je het uitspreekt IS het er zo, maar niet uitspreken maakt me tot een explosiegevaar. gister mijn zusje aan de lijn, die was jarig en zit nog bij mijn ouders, tranen biggelden over mijn wangen bij het horen van alle verhalen. daarna fles wijn leeggezopen, helpt ook niet, krijg je alleen maar koppijn van....
ik mis de warmte van de mensen hier; de passie van spanje en de rebelse cultuur. het is hier zo enorm georganiseerd allemaal! lijkt nederland wel. dat is eigenlijk hoe ik me voel: als in nederland. dus niet ongelukkig, maar dat op mijn plek voelen wat ik in spanje had, dat heb ik hier niet. komt misschien nog wel hoor, maar bepaalde elementen zijn hier gewoon niet.
de mensen zijn wel oprecht en relaxed maar zo ontzettend beleefd, brrrr. het is die engelse communicatiecultuur: sorry, thank you, no its okay, really, i'm so sorry, how are you, have a great day... als je die dingen niet gebruikt dan ben je onbeschoft. ergens wel prettig natuurlijk, maar het komt zo onecht over. ik had het er met Jane over, hoe kan je nou weten of iemand oprecht is? tja, time will tell. dan is die nederlandse duidelijkheid wel prettig, maar dan graag met de spaanse warmte.
ik voel me ook een beetje opgesloten tussen de heuvels, mis de zee en mijn marktjes. mis het kunnen doen wat ik wil en hoe ik dat wil, zonder direkt met regels en "correct" gedoe te worden geconfronteerd.
ik mis "mijn" mensen om me heen, de groep waar je kan zijn zoals je bent. die kan je dan weer bellen en chatten en mailen en msn'nen. dat maakt een hoop goed, maar de dingen die maakten dat ik me zo lekker voelde in spanje kan je niet "msn'nen". die zijn er gewoon niet en daar moet ik mee dealen. ik moet loslaten en nieuwe dingen gaan waarderen die ik misschien net zo leuk ga vinden. daar zit een beetje de crux; ik kan het nog niet loslaten, weet niet waarom niet, dit hier is een feit. dus gewoon aan de gang, gaan met die banaan, maar dat is verstand en dat vliegtuig met mijn gevoel/hart wil maar niet aankomen.
wij zijn niet op ideolgische basis gegaan, maar puur op verstand/economisch. daar word je dan ook wel eens gek van: bijna iedereen jubelt zo over oz en ik ben het daar gewoon niet mee eens. ja, je hebt hier veel, maar je hebt hier ook veel gewoon niet. vooral de eindeloze hoeveelheid regels die ze hier hebben, volgens mij is nederland daar nog heilig bij!
goed, ik heb even lekker geklaagd en voel me daar uiteraard ook weer verwend/schuldig over. ach, hoe moeilijk kan je het jezelf maken?
verder gaat alles goed hoor: ico verkoopt en wordt daar heel gelukkig van, de kids gaan wonderwel gewoon weer lekker (met vallen en opstaan), werken is prima, maken alweer contacten links en rechts, dus alles zal wel reg kom; ik voel het alleen even niet zo.
groetjes mariette (melbourne)
kallie
XPdite Sponsor
hi Mariette,
je eerste post was al heel herkenbaar. Dat gevoel en nog van alles op moeten zoeken in het begin.
maar ook je l;aatste post is verschrikkelijk herkenbaar.
Ik ben dr net aan het uitkrabbelen.
Bij mij kwam de klap nadat we de sleutel kregen en twe dagen daarna de container.
De maandag erna ging iedereen zijn gang, naar school en naar zijn werk en daar zat ik dan.
Tranen met tuiten heb ik gehuild, zeker als ik weer iemnad aan de lijn had, kon op een gegeven moment niemand meer velen aan de telefoon want ik kon niet meer uit mijn woorden komen.maar moet zeggen dat het nu al weer beter gaat.
Alleen vandaag is het weer per de afgelopen dagen hadden we schitterend weer, 21 a 22 graden en nu 16 en alleen maar regen en een grijze lucht dus nu is het weer pet.
Maar je zal zien ook dat gaat weer over, daar ben ik van overtuigd.
Is wel heel leuk om je ervaringen te lezen en ga daar graag mee verder als je er weer klaar voor bent.
Groetjes, Mariette
je eerste post was al heel herkenbaar. Dat gevoel en nog van alles op moeten zoeken in het begin.
maar ook je l;aatste post is verschrikkelijk herkenbaar.
Ik ben dr net aan het uitkrabbelen.
Bij mij kwam de klap nadat we de sleutel kregen en twe dagen daarna de container.
De maandag erna ging iedereen zijn gang, naar school en naar zijn werk en daar zat ik dan.
Tranen met tuiten heb ik gehuild, zeker als ik weer iemnad aan de lijn had, kon op een gegeven moment niemand meer velen aan de telefoon want ik kon niet meer uit mijn woorden komen.maar moet zeggen dat het nu al weer beter gaat.
Alleen vandaag is het weer per de afgelopen dagen hadden we schitterend weer, 21 a 22 graden en nu 16 en alleen maar regen en een grijze lucht dus nu is het weer pet.
Maar je zal zien ook dat gaat weer over, daar ben ik van overtuigd.
Is wel heel leuk om je ervaringen te lezen en ga daar graag mee verder als je er weer klaar voor bent.
Groetjes, Mariette
Lilygirl
New Member
he Mariette, (wow, hoeveel Mariettes zijn er eigenlijk op dit forum? :wink
ja, die dip he? al heb ik (nog) geen last van, ben er dus wel bang voor. Ik droom steeds over nederland en van de vrienden en familie... vandaag bij een oom en tante gegeten die hier wonen en daar had ik het wel even moeilijk als ik het over mijn ouders had. Maar ja, mijn oom lijkt ook zo op mijn vader....(is een broer..)Maar het ging goed en het was heel gezellig, wel lekker om even over heimwee te kunnen praten en over de familie. Nou zitten wij hier nog maar twee weken, dus ik vind overdag alles nog geweldig. Maar ik kijk er wel tegenop als straks de kids naar school gaan en Piebe aan het werk... Moet ook maar snel wat werk vinden, anders ga ik mijn tantes enorm lastig vallen... :roll:
Kop op meid, gewoon hier je twijfels zaaien, en dan maaien wij ze wel weg!! We gaan er allemaal doorheen!!
groetjes van Pauline
ja, die dip he? al heb ik (nog) geen last van, ben er dus wel bang voor. Ik droom steeds over nederland en van de vrienden en familie... vandaag bij een oom en tante gegeten die hier wonen en daar had ik het wel even moeilijk als ik het over mijn ouders had. Maar ja, mijn oom lijkt ook zo op mijn vader....(is een broer..)Maar het ging goed en het was heel gezellig, wel lekker om even over heimwee te kunnen praten en over de familie. Nou zitten wij hier nog maar twee weken, dus ik vind overdag alles nog geweldig. Maar ik kijk er wel tegenop als straks de kids naar school gaan en Piebe aan het werk... Moet ook maar snel wat werk vinden, anders ga ik mijn tantes enorm lastig vallen... :roll:
Kop op meid, gewoon hier je twijfels zaaien, en dan maaien wij ze wel weg!! We gaan er allemaal doorheen!!
groetjes van Pauline
marjet
XPdite Sponsor
Nog één Mariette.........maar dan (nog) uit Flevoland
Goh wat vervelend dat je je zo voelt........maar wel heel begrijpelijk. Hier moet je gewoon even door heen , hoe lastig het ook is. Maar als je strakjes weer een eigen huis met je eigen spulletjes hebt dan voelt het vast al weer beter aan. En een sociaal netwerk is ook niet onbelangrijk.
Australie heeft natuurlijk ook mooie stranden of andere mooie natuur gebieden Mariette. Ik vraag me af of je in Doncaster wel op de goede plek zit als je veel waarde aan natuur hecht???? Kun je misschien niet beter uitkijken voor een wat "groener" of "blauwer" plekje??? Doncaster shopping centre is super maar voor de rest heeft het toch weinig te bieden, of zitten jullie er vanwege werk...........Eltham en Warrendyte zijn ook schitterende plekjes.
Ik hoop voor je dat je gauw een uitweg vindt uit deze MEGA DIP. The Summer is coming........ook niet onbelangrijk.
Groetjes
Mariette (Flevoland)
Goh wat vervelend dat je je zo voelt........maar wel heel begrijpelijk. Hier moet je gewoon even door heen , hoe lastig het ook is. Maar als je strakjes weer een eigen huis met je eigen spulletjes hebt dan voelt het vast al weer beter aan. En een sociaal netwerk is ook niet onbelangrijk.
Australie heeft natuurlijk ook mooie stranden of andere mooie natuur gebieden Mariette. Ik vraag me af of je in Doncaster wel op de goede plek zit als je veel waarde aan natuur hecht???? Kun je misschien niet beter uitkijken voor een wat "groener" of "blauwer" plekje??? Doncaster shopping centre is super maar voor de rest heeft het toch weinig te bieden, of zitten jullie er vanwege werk...........Eltham en Warrendyte zijn ook schitterende plekjes.
Ik hoop voor je dat je gauw een uitweg vindt uit deze MEGA DIP. The Summer is coming........ook niet onbelangrijk.
Groetjes
Mariette (Flevoland)
franel-go-oz
New Member
Hi Mariette,
Ten eerste, goed dat je dit opschrijft, niet alleen voor jezelf maar voor ons allemaal. Natuurlijk zitten we allemaal te fantaseren over Oz als het 'beloofde land', maar het is goed om de onvermijdelijke dips en tegenvallers bespreekbaar te maken en te houden.
Ik zit nog in de kikkerlandje, einde zomer, en eveneens grijs en 17 graden (zoals de hele zomer trouwens) dus kan geen Ozzie ervaring met je delen. Anderszijds heb ik lang in Guatemala gewoond, dus wat je zegt over de Latino feel (ik trek het Spaanse gevoel maar wat breder) kan ik helemaal volgen.
Toen ik ongeveer twee maand in Guate zat ben ik ook in zo'n negatieve spriraal terechtgekomen, die maandenlang geduurd heeft. Mijn ervaring uit die tijd is om je verstand een beetje op nul te zetten, ga niet nadenken over hoe het verder moet en of je hier wel ooit gaat wennen. Realiseer je dat je in een slechte periode zit die 1. tijdelijk is (dat is nl. een feit) en 2. onontkoombaar is. Klinkt een beetje als een slechte mafia- film: I have to kill you, but it's nothing personal :evil:
Dus: leef per dag en kijk niet verder dan wat je die dag gaat doen.
Wat mij helpt (waarschijnlijk 'teaching you to suck eggs'):
bouw elke dag een 'geniet'-momentje voor jezelf in. Realiseer dat je juist nu hard aan het werk bent in je leven, dus je mag jezelf best verwennen, al is het met een dure cappucino of etentje...
:Cooking:
En trouwens, het is hier begonnen te regenen... :depressed:
Veel succes.
Groeten,
Elsa & Francois.
Ten eerste, goed dat je dit opschrijft, niet alleen voor jezelf maar voor ons allemaal. Natuurlijk zitten we allemaal te fantaseren over Oz als het 'beloofde land', maar het is goed om de onvermijdelijke dips en tegenvallers bespreekbaar te maken en te houden.
Ik zit nog in de kikkerlandje, einde zomer, en eveneens grijs en 17 graden (zoals de hele zomer trouwens) dus kan geen Ozzie ervaring met je delen. Anderszijds heb ik lang in Guatemala gewoond, dus wat je zegt over de Latino feel (ik trek het Spaanse gevoel maar wat breder) kan ik helemaal volgen.
Toen ik ongeveer twee maand in Guate zat ben ik ook in zo'n negatieve spriraal terechtgekomen, die maandenlang geduurd heeft. Mijn ervaring uit die tijd is om je verstand een beetje op nul te zetten, ga niet nadenken over hoe het verder moet en of je hier wel ooit gaat wennen. Realiseer je dat je in een slechte periode zit die 1. tijdelijk is (dat is nl. een feit) en 2. onontkoombaar is. Klinkt een beetje als een slechte mafia- film: I have to kill you, but it's nothing personal :evil:
Dus: leef per dag en kijk niet verder dan wat je die dag gaat doen.
Wat mij helpt (waarschijnlijk 'teaching you to suck eggs'):
bouw elke dag een 'geniet'-momentje voor jezelf in. Realiseer dat je juist nu hard aan het werk bent in je leven, dus je mag jezelf best verwennen, al is het met een dure cappucino of etentje...
:Cooking:
En trouwens, het is hier begonnen te regenen... :depressed:
Veel succes.
Groeten,
Elsa & Francois.
Noa1
XPdite Sponsor
Het is goed dat je het opschrijft, dat lucht vaak al een beetje op. Het is volgens mij heel normaal dat je je zo voelt. Het is niet niks, je zit aan de andere kant van de wereld en het zal wel even duren voor je gewend bent. Gun jezelf ook die tijd. Je hebt het eerst heel druk gehad, bezig met van alles regelen en nu heb je het denk ik wat rustiger en het is logisch dat je nu pas een beetje de impact van alles kunt gaan zien. Mijn vriend en ik zien Australie trouwens niet als het beloofde land, maar wel als een nieuw avontuur (als we het visum krijgen). Ik weet zeker dat als wij gaan dat hoe dichterbij de datum komt, hoe minder graag ik wil. Het is gewoon moeilijk om vertrouwde en leuke dingen en mensen achter te laten, maar er komt vaak ook weer wat goeds voor in de plaats. In ieder geval een dikke knuffel van mij.
cyberoo
XPdite Sponsor
Juist op dat soort berichten zitten we op te wachten. Ook wij zitten hier nog in Nederland dus niet herkenbaar voor mij. Wij zitten enorm te twijfelen over waar we ons willen gaan vestigen volgend jaar en door jou verhaal is het mij wel duidelijk geworden dat het heel belangrijk is dat je een plek kiest in een omgeving waarvan je weet hier voel ik me goed bij, dit past bij mij.
Wat die nederlandse "duidelijkheid" betreft die hoef je echt niet te missen hoor want als je niet oppast kan je nog een klap krijgen ook of een grote bek, juist omdat je eerlijk en direct bent. Joh over een paar maanden kijk je er weer heel anders tegen aan vooral als je weer een leuke nieuwe vriendenkring heb en de weg een beetje weet. Blijf positief denken en zorg ervoor dat je bezig bent. En die minder leuke dingen zoals al die regeltjes (ik verbaas me er ook over als Steef erover begint te vertellen, alleen al de benodigde licenties die je moet hebben voor een gewone baan) die horen nu eenmaal bij het land, niet al te veel bij stilstaan je kan ze toch niet veranderen. En gelukkig kan en mag je hier op dit forum ook lekker klagen en deprie zijn lucht alleen maar op en des te sneller ben je weer de oude.
Heel veel sterkte ik leef met je mee,
groetjes,
Moon
The Roosters
Wat die nederlandse "duidelijkheid" betreft die hoef je echt niet te missen hoor want als je niet oppast kan je nog een klap krijgen ook of een grote bek, juist omdat je eerlijk en direct bent. Joh over een paar maanden kijk je er weer heel anders tegen aan vooral als je weer een leuke nieuwe vriendenkring heb en de weg een beetje weet. Blijf positief denken en zorg ervoor dat je bezig bent. En die minder leuke dingen zoals al die regeltjes (ik verbaas me er ook over als Steef erover begint te vertellen, alleen al de benodigde licenties die je moet hebben voor een gewone baan) die horen nu eenmaal bij het land, niet al te veel bij stilstaan je kan ze toch niet veranderen. En gelukkig kan en mag je hier op dit forum ook lekker klagen en deprie zijn lucht alleen maar op en des te sneller ben je weer de oude.
Heel veel sterkte ik leef met je mee,
groetjes,
Moon
The Roosters
allereerst wil ik iedereen bedanken, ook via PM, voor de gave reakties! ik had er echt iets aan en het gaf me het gevoel er goed aan gedaan te hebben om het gepost te hebben. het heeft me ook geholpen om het gevoel te doorbreken, dus nogmaals bedankt!
voor de liefhebbers dan maar het voorlopig laatste lange verslag:
2 september 2007
Zo, weer even opgeplopt uit de drukte…. Het is inmiddels het 3e weekend in het huis. De derde week achter de rug van de jongens op school en de 2,5ste week van mijn werk als Ayko’s Personal Assistent (haha)…
Hoog tijd dus weer voor een update!
De container kwam dus uiteindelijk op maandag en dat betekende nog een relax-weekendje in het huisje. Alle uniformen gekocht (zie foto’s) tot ons aller hilariteit: de jongens weigerden uit hun pashokjes te komen, Jelle voelde zich een junior versie van “crocodile dundee” met zijn hoed en wij stonden te gieren van de pret. Niet zo aardig, maar wel geestig! Zoektocht naar de juiste niet-kriebel-trui, de juiste kleur sokken (grijs voor onder de grijze wollen bandplooibroek en witte sportsokken voor de blauw-gele sportoutfit), de juiste coupe te laten knippen (oren vrij!!!) en vooral de zwarte, leren, poetsbare veterschoenen. Jullie zullen begrijpen dat dit, ondanks dat Bas en Koen al aan uniform waren gewend, niet zonder protest is gegaan. Maar wat een degelijke jongens opeens, ik kan de charme er wel van inzien. Jelle heeft een soort sweatachtig trainingspak en een katoenen blauwe korte broek. Minder netjes, maar die hoed die doet het hem! Zonder dat ding mogen ze in term 4 (zomer, start in oktober) niet buiten spelen. Ook de zonnebrand wordt door de school gesmeerd!
Ach die arme knullen, BUT NOT, heerlijk netjes naar school en weer aan de gang.
Die zondag zijn we met kennissen gaan ontbijten langs de Yarra (rivier door Melbourne). Zo ontzettend engels, full fry brekkie en lekker laat ontbijt-tijd. De kids hadden we op aanraden van P en J thuis al afgetankt met gebakken eieren zodat wij relaxed met zijn 4tjes konden kletsen en wat ontbijten. Erg koloniaal aandoend, maar erg leuk. Het zijn mensen die begrijpen wat het is om in een ander land opnieuw te beginnen en ze doen echt moeite om ons een beetje bij te staan en te introduceren in het australische. Ze hebben 3 kids (2 jongens en een dochtertje, allemaal wat jonger) en hebben ook al aardig wat landen bestreken. Leuk contact dus.
….. En toen was het maandag (13 augustus)…. De kids in de houding, eerst Bas en Koen weggebracht en toen Jelle. Ging allemaal erg soepel, te soepel misschien? We zouden wel zien, wij op weg naar het huis met de sleutel op zak. Tadaaaaaaaaaaahhhhhh: jeetje, het huis bleek toch wel erg groot. Ico is heen en weer gereden om alles uit het huisje te halen (ook daar geldt weer: wat een rotzooi kan een mens verzamelen!) En ik bleef wachten op de container. Die kwam en mijn hemel, wat zag het eruit! Het was echt dramatisch in de container gezet in Spanje (had ik al in de gaten maar was duidelijk “in denial”) en hoe het nu uit de verhuiswagen kwam leek nóg dramatischer! Let wel: leek, want bij nader inzien is er wat glaswerk gesneuveld, 2 spaanse schalen en wat beschadiginkjes….
Maar: de kast lag half in diggelen (gerepareerd inmiddels), er ontbrak een lade (later nageleverd, wonder boven wonder, we hadden er al afscheid van genomen), tafelonderstel (gerepareerd inmiddels) wat gespleten en zo nog wat onzin. Vies dat alles was! Had ik daar alles nou voor schoon lopen maken? En lest best: de doos wijn zat er niet bij, het enige waar we voor moesten betalen was manco… stond nog bij customs, maar is keurig nageleverd. De heren uitladers hadden de tijd, namen die ook en informeerden ons tussentijds over hun eigen ervaringen. Chinezen/aziaten zijn hier niet echt geliefd: onverstaanbaar, onbeschoft en direktief. Vooral, het zijn er zoveel! Dat klopt ook wel want er zijn hele wijken die overgenomen zijn door chinezen/aziaten en daar is niet iedereen even blij mee.
Maar goed, zo heeft ieder continent zijn eigen problemen. Alle kampeerlokaties gehoord, de mooie verhalen over hun eigen jeugd en achtergrond (grieks). Afijn, Stan en Chris (nieuwste beste vrienden) hebben in ieder geval alles keurig binnengezet en toen zijn we maar gewoon ……weggegaan.
Wat een pestzooi en waar begin je? Nou niet dus, morgen weer een dag. Echt onze techniek geloof ik: gewoon omdraaien en weglopen, wel geestig eigenlijk als ik eraan terug denk. Kijk je er zo naar uit en dan loop je er van weg… kennissen kwamen ’s avonds even kijken en dat was een mooi excuus om zeker niets meer te doen!
Laat ik vooral niet vergeten te vertellen hoe de 1e schooldag van de heren was verlopen: helemaal goed. Ze hadden een “buddy” toegewezen gekregen en hadden een hele leuke dag gehad! Het engels was goed te verstaan en Bas kwam in italiaans terecht ipv chinees (volgend jaar wel chinees), Koen had vrienden gemaakt en Jelle vond het allemaal wel prima. De ergste spanning was er dus wel vanaf en ze keken uit naar dag 2.
De volgende dag ging Ico werken en ben ik maar gewoon doos voor doos begonnen. Ik kan jullie vertellen dat ik begonnen ben met weggooien, dat ruimde in ieder geval lekker op! De rest, voor zover mogelijk, een plekje geven. Hoezo voorzover mogelijk? Ze hebben hier namelijk wel inbouwkasten maar die hebben geen planken. Ja 1tje, bovenin en aangezien je niets mag doen zonder overleg met de huisbaas volgens contract, ga je dus ook niet even snel een paar plankjes bijmaken! Kasten bijkopen is even geen optie ($$$$$), dus dan maar de diverse suggesties (dozen opstapelen, opensnijden en als kast gebruiken; bakstenen met planken afwisselen en inrichten) achter me latend omdat we een fijne kast onder de trap hebben… die staat dus weer vol met dozen die wachten op een kast (nog niets veranderd dus). De rest staat inmiddels redelijk op een plek en we hebben wijselijk contact gemaakt met de huisbaas zelf (steve) zonder de makelaar steeds te hoeven bellen voor ditjes en datjes. We mogen namelijk alleen zelf een lamp vervangen (volgens contract) en voor de rest dien je de huisbaas in te schakelen. Ja hoei! Weet je wel hoe irritant dat is? Dus vrienden maken met steve en zo snel mogelijk zorgen dat je zelf de hele rambam mag regelen. Zo gezegd, zo gedaan…. Steve heeft inmiddels de afzuigkap die enkel vet afzoog om de luchtjes vervolgens zo weer de kamer in te sturen (is hier heel normaal, zo smerig!!!!) Om te bouwen tot een constructie dat het gewoon in de holle ruimte onder het dak komt. Niet naar buiten, gek zeg, nee gewoon onder het dak houden… stinkt het daar tenminste lekker naar trassi, knoflook en curry! Hij hintte ook dat het huis te koop zou zijn, dus daar duiken we zsm in omdat $2000 huur per maand toch in het niets verdwijnt! Conclusie na 3 weken: het is een lekker huis, locatie is perfekt en dit zou wel eens iets kunnen worden.
Even terug naar de rode draad: woensdag ben ik begonnen met werken. Dat wil zeggen, ik was aanwezig want er was nog niet zoveel te doen. Beetje de werkplek ontdekken, koffie maken voor de baas (haha) en die heeft ook wat dingetjes uitgelegd. Maar ik was vooral druk met het uitbuiten van het internet: alles gaat hier via internet, dus ook je ziektekostenverzekering, belasting aanmelden (anders geen salaris, nou die kennen we al!), je telefoon, je internet, etc…. Terug naar huis: spannend, met de trein en de bus en het ging zowaar allemaal goed! Dozen uitpakken, eten maken en neerstorten. Zo ging dat ritueel tot het weekend door. De kids vermaakten zich inmiddels uitstekend op school en zorgen zelf dat ze op school komen. Bas en Koen (spreken ze hier uit als kowun, want coon=scheldwoord voor aboriginal, zelfde als neger bijv. roept niet zo lekker in een druk park of winkelcentrum) fietsen en Jelle loopt zelf. Ik haal Jelle dan om 3.30pm en Bas en Koen komen daar dan ook naar toe. Vervolgens lopen we gezellig met zijn 4tjes naar huis, dwz de eerste dagen, daarna fietsten de heren al snel voor me uit. Als dat maar goed gaat? Later meer….
Ico vindt het ook prettig volgens mij, moet hij zelf maar zeggen, om wat aanspraak te hebben en een beetje te kunnen geiten tijdens het werk. Maakt het gedrag van de nog immer niet aflatende, tenzij de verkopen lopen, zeikende mr. D…head, wat dragelijker.
Het eerste weekend in ons huis (klinkt dat leuk hè?) hebben we veel gedaan. Vooral erop uit geweest om een koelkast en een wasmachine te kopen. Een bakbeest van een koelkast (502ltr inhoud voor wie dat getal iets zegt) en een 7kilo wasmachine: man, wat is alles toch duur hier, vinden wij… $1600 verder, zou alles woensdag geleverd worden. Ja, je voelt hem al, zou is het sleutelwoord! Later meer…..
Zaterdagavond hadden we ons eerste feestje: een vriendin/kennis was 40 geworden en haar man had een surprisediner geregeld en ons ook uitgenodigd. Dit vonden we nogal bijzonder, aangezien dat best wel een persoonlijk gebeuren is. Dat bleek ook wel: er waren iets van 26 mensen waarvan minstens de helft familie en de rest vrienden. We voelden ons vereerd en hoopten niet dat het puur voor de “vorm” was omdat we nieuw zijn. Maar dat doe je dan toch niet op zo’n moment? Aan de andere kant, was het een man die het organiseerde dus je weet maar nooit…. Het was in ieder geval onwijs leuk: leuke mensen, lekker eten (!) en heerlijk om met zijn tweetjes ergens te zijn. Tot…… de telefoon ging: Bas was gevallen, tanden door tong heen en kaak kon niet meer open/dicht. Tja, wat doe je dan als het pas 22.00uur is? Telefonische hulpverlening en het ouderwetse schepje suiker… het hielp ook nog! Maar wat merk je dan hoe “alleen” je nog bent. Niemand die je even kan bellen, die even kan kijken of het goed is… met een sisser afgelopen dus, tot…. De telefoon ging: ze waren bang en hoorden allemaal geluiden en liepen met messen door het huis. “Oké, doe maar rustig, leg de messen even terug en er is niets aan de hand. Ga maar lekker in ons bed liggen en trek die 3e matras erbij en dan zien we wel weer”.
Thuisgekomen (nee, niet te laat!) Lagen ze gedrie in onze kamer te ronken en bij verhuizing naar eigen bed te gieren van de pret. Les? Niet druk maken, valt allemaal wel mee. Bas zijn verwondingen waren inmiddels onzichtbaar, “maar het was écht heel erg….”. Ach, die vuurdoop hadden we ook weer gehad.
Inmiddels hebben de vrinden van het park ook hun huis en zijn we daar zondag even langs gegaan. Ontzettend kitsch allemaal (door de huisbaas) maar weer erg gezellig en na een lekkere smekbek van kipburgers/patat/etc., weer naar huis. Zo mogen de weekenden wel vaker zijn!
De daarop volgende werkweek was al wat gewoner (ook beetje saaier) met dat verschil dat de verkopen eindelijk gingen lopen! Ico blij, mr. D. Blij (die was er woensdag en donderdag, iedereen in de houding, brrrrrrr…..) En ik dus ook blij. Woensdag iets eerder weg van werk want de koelkast en wasmachine zouden komen: not! Na een telefoontje bleek dat allemaal niet te kloppen, om een lang verhaal kort te maken, donderdag kwamen ze met een andere koelkast dan we hadden uitgezocht en de wasmachine. Wat een zegen! Geen geklungel meer met afgepast koken, afgepast boodschappen doen en de koelbox-op-netstroom om toch enkele zaken te koelen. Dan voel je weer even hoe goed we het toch hebben met al die luxe zooi en die je maar voor lief neemt omdat het er allemaal is. De wasmachine maakte inmiddels al overuren tot grote vreugde van Ico (insiders weten wel waarom…). De nieuwe ijskast bleek beschadigd en na beklag kregen we $120 terug van de fabrikant. Leuk meevallertje, moeten het alleen nog wel krijgen. Dat was dan ook meteen de high-lite van de week, het weekend naderde en die zijn fijn. Weekenden zijn fijn als je werkt want dan ben je vrij. Écht vrij, niet Spanje-alle-dagen-weekend-vrij.
Dit weekend stond in het teken van een home & garden fair (om de concurrent te ontmoeten, inmiddels gedaan, aardige man) en een heuse, echte australian football game. De beurs was als alle anderen: als je er ooit op 1 geweest bent, dan ken je ze allemaal en dat is hier niet anders. Wat opviel waren veeeeeeeeeel massageapparaten (zijn ze hier dol op), veel bbq’s en voor de rest veel standaard gedoe (banken, meubels, keukens, etc.). Je merkt dan echt dat het hier dus allemaal niet zo ontzettend anders is, behalve die bbq’s dan, die zijn echt achterlijk groot.
De footie-game (op uitnodiging van diezelfde kennissen) was geweldig! We waren met 2 gezinnen, in de trein, lopen naar het stadion waar een kleine 90.000 mensen waren. Het was een bijzondere wedstrijd omdat een coach en een speler van de tegenpartij afscheid namen. Nou moet je weten dat footie hier zo belachelijk belangrijk is: voor welke club ben je, iedere dag is er wel een footie-programma, de kranten staan iedere dag vol footie-onzin, kortom: footie is the way to go! De gein is dat het dus een gezinsgebeuren is: die kennis is bijv. fan van richmond (staan al jaren onderaan de lijst, maar hij is daar opgegroeid en is dús een tiger, ja ze hebben ook nog allemaal bijnamen) en dan zorg je dat je kinderen dat van geboorte af aan ook zijn. Je koopt dus beren met het Tigerclublied erin en zet die in hun wieg; je koopt dus sjaals, petten en shirts en geeft die aan je kids; je gaat dus zodra dat kan (24uur na geboorte) met die kids naar de footiegame óf je zet ze voor de tv als jouw club speelt. Nou is het dus juist daardoor zo ontzettend gemoedelijk in zo’n stadion! Je komt met je koelbox, de dames hebben vaak hun tijdschriften bij zich en de kleinere kids hun speelgoedjes. Waarom? Een wedstrijd duurt 2 en een ½ uur!!! Alles zit door elkaar: tegenstanders, jong en oud en dat alles zonder enige vorm van geweld of gescheld. Het was echt een ervaring en het spel is nog leuk ook. Het is een soort vriendelijk rugby en een soort american football maar dan zonder al die beukapparaten op je lijf. Zelfs ik vond het een leuk spel…. Kortom: een voldaan weekend en op naar de volgende week.
Op maandag gebeurde wat we liever niet wilden: telefoontje van Bas dat Koen van zijn fiets gevallen was en niet heel erg zacht. Hij was over de kop gegaan en zat onder de schaafwonden, fiets kapot, geen telefoon thuis, aangebeld bij de (vreemde) buren, rare dingen gezien (buren rechts leven tussen de vuilniszakken), andere mensen die niet open deden en uiteindelijk aan de overkant een mobiel geleend om te bellen… helemaal overstuur! Ico weer terug (we waren net op de zaak) en school gebeld dat de jongens niet kwamen. Het viel ook met Koen wel weer mee, maar Bas was door alles heel erg over zijn toeren. Niemand kennen, geen telefoon hebben (want die hufters van een optus, later meer…..doen er 2 weken over je telefoon/internet te installeren, niet dus) en toen was het hem allemaal teveel. Dus de heren hebben gezellig op kantoor gezeten bij mij en zijn een beetje tot bedaren gekomen. Bas heeft het goed opgelost en ook dit liep gelukkig weer met een sisser af… Jelle had een deel van de misere meegekregen, dus belden we hem om te zeggen dat alles oke was. Zegt het (gevoelloze) “kreng”: ja, dus????? “nou, we dachten dat je misschien geschrokken was”, nou helemaal niet dus. Het is ook wel een bijzonder mannetje….
Deze week was voor mijzelf verder ook niet zo fijn: ik belandde in een behoorlijke dip. Zal er wel bij horen, maar fijn is het niet. Een dip over missen van bepaalde dingen die hier niet zijn en niet zullen komen. Niet alleen de mensen, maar voor mij ook de passie en het rebelse van Spanje. Het is hier allemaal zo verschrikkelijk georganiseerd, zoveel regeltjes, zo ontzettend correct (sorry, how are you, sorry, have a great day) dat je moeilijk weet wat er nou echt is in contact. Ik mis dat, ik mis de furie en de ruzieachtige toontjes op straat en ik mis mijn marktjes, mijn koffietjes in de stad, de middagen op het strand en ik mis mijn zee… als ik het zo beschrijf voel ik me erg verwend, schuldig dat ik niet noem wat hier wel is. Maar dat weet ik heel goed en dat is verstand; verstandig gezien is dit zo een goede move geweest (tot nu toe) alleen mijn gevoel/hart wil nog maar niet aankomen. Het zal wel tijd nodig hebben. Het gaat in ieder geval weer over, weet ik nu 5 dagen later, niet zo zeer over, maar het wordt makkelijker en hanteerbaarder. Genoeg erover.
En nu is het alweer zaterdag… we zouden vanaf gisteren vaste lijn/internet hebben thuis. Not! Ik ben al zo ontzettend boos geweest: moest eerder van werk weg, oke. Dat snap ik. Internet doet het niet, ligt aan de laptops en moet service bellen, oke. Dat snap ik. Maar om vervolgens verdeeld over 2 dagen negen uur, ja 9 uur, in de wacht te staan, eraf gegooid te worden, onverstaanbare mensen aan de lijn te krijgen door gebrekkig engels, ondertussen de vaste lijn horen verdwijnen (ook van hen), die moeten regelen om vervolgens met je mobiel ($$$$$) ook weer uuuuurrrren naar zo’n irritant muziekje te moeten luisteren, iedere keer je gegevens moet herhalen, de procedure moet doorlopen over het uit- en weer aanzetten van het modem, moet constateren dat: je én geen internet hebt én geen vaste telefoonlijn meer hebt én dus 50% van dat waardevolle vrije weekend hebt besteed aan niets om vervolgens maandag wéér te vroeg weg te moeten van werk…. Woest was/ben ik, maar ik vrees dat dit bedrijf een deel van mijn dip over zich heen heeft gekregen. Wel terecht hoor, want ze maken er écht een potje van, maar het luchtte mij ook wel weer een beetje op van mijn eigen spanningen. Nu dus, op hoop van zegen, vanaf maandag (vandaag dus) wél vaste lijn/internet. Jullie zullen de eersten zijn (met z’n allen) die het zullen weten…
Ik ben ongetwijfeld heel veel details vergeten maar vind het na 5 pagina’s wel welletjes. Ik vermoed ook dat dit één van de laatste grote mails zal zijn aangezien het leven steeds gewoner zal worden en we de opstartfase wel een beetje voorbij zijn.
Nog even een hele grote PS want het is inmiddels 2 dagen later….. na eindeloos veel gedoe hebben we dus eindelijk internet thuis en een vaste telefoon!!!! En alles doet het nog ook. Ik zal jullie de details besparen, maar mijn engels heeft weer een nieuw nivo bereikt. Ik wilde ook nog even over afgelopen zondag wat kwijt: via het forum over Australië had er iemand gereageerd. Het was al heel toevallig dat zij ook in Spanje hadden gewoond, dat zij dat ook nog steeds mist (na 9 jaar) en dat ze een zoontje hebben van 11 jaar én om de hoek (Australische hoek) wonen. Ze hebben ook nog een oudere zoon van 16.
We hadden allemaal tapaatjes gemaakt (voor een weeshuis uiteraard, zij ook) en we hadden afgesproken op het strand. Geweldig, mijn hart maakte aan een stuk door vreugdedansjes! Toen we er al pratend achter kwamen dat ze ook in dezelfde plaats waren opgegroeid en we wat namen gingen strooien bleek hij een goede vriend te zijn van kennissen van ons.
Dus hoe mooier af te sluiten, dan met de wetenschap dat hoe ver je ook weg denkt te zijn, je altijd weer bekenden tegenkomt, zo ongelofelijk klein is deze wereld dus weer!
Nou, dit was hem dan. Nogmaals ik denk voor een langere tijd omdat het steeds minder nieuw is en steeds normaler zal zijn en om jullie nou constant te vermoeien met alle dagelijkse onzin, dat gaat zelfs mij een beetje te ver!!!!
Mariëtte
voor de liefhebbers dan maar het voorlopig laatste lange verslag:
2 september 2007
Zo, weer even opgeplopt uit de drukte…. Het is inmiddels het 3e weekend in het huis. De derde week achter de rug van de jongens op school en de 2,5ste week van mijn werk als Ayko’s Personal Assistent (haha)…
Hoog tijd dus weer voor een update!
De container kwam dus uiteindelijk op maandag en dat betekende nog een relax-weekendje in het huisje. Alle uniformen gekocht (zie foto’s) tot ons aller hilariteit: de jongens weigerden uit hun pashokjes te komen, Jelle voelde zich een junior versie van “crocodile dundee” met zijn hoed en wij stonden te gieren van de pret. Niet zo aardig, maar wel geestig! Zoektocht naar de juiste niet-kriebel-trui, de juiste kleur sokken (grijs voor onder de grijze wollen bandplooibroek en witte sportsokken voor de blauw-gele sportoutfit), de juiste coupe te laten knippen (oren vrij!!!) en vooral de zwarte, leren, poetsbare veterschoenen. Jullie zullen begrijpen dat dit, ondanks dat Bas en Koen al aan uniform waren gewend, niet zonder protest is gegaan. Maar wat een degelijke jongens opeens, ik kan de charme er wel van inzien. Jelle heeft een soort sweatachtig trainingspak en een katoenen blauwe korte broek. Minder netjes, maar die hoed die doet het hem! Zonder dat ding mogen ze in term 4 (zomer, start in oktober) niet buiten spelen. Ook de zonnebrand wordt door de school gesmeerd!
Ach die arme knullen, BUT NOT, heerlijk netjes naar school en weer aan de gang.
Die zondag zijn we met kennissen gaan ontbijten langs de Yarra (rivier door Melbourne). Zo ontzettend engels, full fry brekkie en lekker laat ontbijt-tijd. De kids hadden we op aanraden van P en J thuis al afgetankt met gebakken eieren zodat wij relaxed met zijn 4tjes konden kletsen en wat ontbijten. Erg koloniaal aandoend, maar erg leuk. Het zijn mensen die begrijpen wat het is om in een ander land opnieuw te beginnen en ze doen echt moeite om ons een beetje bij te staan en te introduceren in het australische. Ze hebben 3 kids (2 jongens en een dochtertje, allemaal wat jonger) en hebben ook al aardig wat landen bestreken. Leuk contact dus.
….. En toen was het maandag (13 augustus)…. De kids in de houding, eerst Bas en Koen weggebracht en toen Jelle. Ging allemaal erg soepel, te soepel misschien? We zouden wel zien, wij op weg naar het huis met de sleutel op zak. Tadaaaaaaaaaaahhhhhh: jeetje, het huis bleek toch wel erg groot. Ico is heen en weer gereden om alles uit het huisje te halen (ook daar geldt weer: wat een rotzooi kan een mens verzamelen!) En ik bleef wachten op de container. Die kwam en mijn hemel, wat zag het eruit! Het was echt dramatisch in de container gezet in Spanje (had ik al in de gaten maar was duidelijk “in denial”) en hoe het nu uit de verhuiswagen kwam leek nóg dramatischer! Let wel: leek, want bij nader inzien is er wat glaswerk gesneuveld, 2 spaanse schalen en wat beschadiginkjes….
Maar: de kast lag half in diggelen (gerepareerd inmiddels), er ontbrak een lade (later nageleverd, wonder boven wonder, we hadden er al afscheid van genomen), tafelonderstel (gerepareerd inmiddels) wat gespleten en zo nog wat onzin. Vies dat alles was! Had ik daar alles nou voor schoon lopen maken? En lest best: de doos wijn zat er niet bij, het enige waar we voor moesten betalen was manco… stond nog bij customs, maar is keurig nageleverd. De heren uitladers hadden de tijd, namen die ook en informeerden ons tussentijds over hun eigen ervaringen. Chinezen/aziaten zijn hier niet echt geliefd: onverstaanbaar, onbeschoft en direktief. Vooral, het zijn er zoveel! Dat klopt ook wel want er zijn hele wijken die overgenomen zijn door chinezen/aziaten en daar is niet iedereen even blij mee.
Maar goed, zo heeft ieder continent zijn eigen problemen. Alle kampeerlokaties gehoord, de mooie verhalen over hun eigen jeugd en achtergrond (grieks). Afijn, Stan en Chris (nieuwste beste vrienden) hebben in ieder geval alles keurig binnengezet en toen zijn we maar gewoon ……weggegaan.
Wat een pestzooi en waar begin je? Nou niet dus, morgen weer een dag. Echt onze techniek geloof ik: gewoon omdraaien en weglopen, wel geestig eigenlijk als ik eraan terug denk. Kijk je er zo naar uit en dan loop je er van weg… kennissen kwamen ’s avonds even kijken en dat was een mooi excuus om zeker niets meer te doen!
Laat ik vooral niet vergeten te vertellen hoe de 1e schooldag van de heren was verlopen: helemaal goed. Ze hadden een “buddy” toegewezen gekregen en hadden een hele leuke dag gehad! Het engels was goed te verstaan en Bas kwam in italiaans terecht ipv chinees (volgend jaar wel chinees), Koen had vrienden gemaakt en Jelle vond het allemaal wel prima. De ergste spanning was er dus wel vanaf en ze keken uit naar dag 2.
De volgende dag ging Ico werken en ben ik maar gewoon doos voor doos begonnen. Ik kan jullie vertellen dat ik begonnen ben met weggooien, dat ruimde in ieder geval lekker op! De rest, voor zover mogelijk, een plekje geven. Hoezo voorzover mogelijk? Ze hebben hier namelijk wel inbouwkasten maar die hebben geen planken. Ja 1tje, bovenin en aangezien je niets mag doen zonder overleg met de huisbaas volgens contract, ga je dus ook niet even snel een paar plankjes bijmaken! Kasten bijkopen is even geen optie ($$$$$), dus dan maar de diverse suggesties (dozen opstapelen, opensnijden en als kast gebruiken; bakstenen met planken afwisselen en inrichten) achter me latend omdat we een fijne kast onder de trap hebben… die staat dus weer vol met dozen die wachten op een kast (nog niets veranderd dus). De rest staat inmiddels redelijk op een plek en we hebben wijselijk contact gemaakt met de huisbaas zelf (steve) zonder de makelaar steeds te hoeven bellen voor ditjes en datjes. We mogen namelijk alleen zelf een lamp vervangen (volgens contract) en voor de rest dien je de huisbaas in te schakelen. Ja hoei! Weet je wel hoe irritant dat is? Dus vrienden maken met steve en zo snel mogelijk zorgen dat je zelf de hele rambam mag regelen. Zo gezegd, zo gedaan…. Steve heeft inmiddels de afzuigkap die enkel vet afzoog om de luchtjes vervolgens zo weer de kamer in te sturen (is hier heel normaal, zo smerig!!!!) Om te bouwen tot een constructie dat het gewoon in de holle ruimte onder het dak komt. Niet naar buiten, gek zeg, nee gewoon onder het dak houden… stinkt het daar tenminste lekker naar trassi, knoflook en curry! Hij hintte ook dat het huis te koop zou zijn, dus daar duiken we zsm in omdat $2000 huur per maand toch in het niets verdwijnt! Conclusie na 3 weken: het is een lekker huis, locatie is perfekt en dit zou wel eens iets kunnen worden.
Even terug naar de rode draad: woensdag ben ik begonnen met werken. Dat wil zeggen, ik was aanwezig want er was nog niet zoveel te doen. Beetje de werkplek ontdekken, koffie maken voor de baas (haha) en die heeft ook wat dingetjes uitgelegd. Maar ik was vooral druk met het uitbuiten van het internet: alles gaat hier via internet, dus ook je ziektekostenverzekering, belasting aanmelden (anders geen salaris, nou die kennen we al!), je telefoon, je internet, etc…. Terug naar huis: spannend, met de trein en de bus en het ging zowaar allemaal goed! Dozen uitpakken, eten maken en neerstorten. Zo ging dat ritueel tot het weekend door. De kids vermaakten zich inmiddels uitstekend op school en zorgen zelf dat ze op school komen. Bas en Koen (spreken ze hier uit als kowun, want coon=scheldwoord voor aboriginal, zelfde als neger bijv. roept niet zo lekker in een druk park of winkelcentrum) fietsen en Jelle loopt zelf. Ik haal Jelle dan om 3.30pm en Bas en Koen komen daar dan ook naar toe. Vervolgens lopen we gezellig met zijn 4tjes naar huis, dwz de eerste dagen, daarna fietsten de heren al snel voor me uit. Als dat maar goed gaat? Later meer….
Ico vindt het ook prettig volgens mij, moet hij zelf maar zeggen, om wat aanspraak te hebben en een beetje te kunnen geiten tijdens het werk. Maakt het gedrag van de nog immer niet aflatende, tenzij de verkopen lopen, zeikende mr. D…head, wat dragelijker.
Het eerste weekend in ons huis (klinkt dat leuk hè?) hebben we veel gedaan. Vooral erop uit geweest om een koelkast en een wasmachine te kopen. Een bakbeest van een koelkast (502ltr inhoud voor wie dat getal iets zegt) en een 7kilo wasmachine: man, wat is alles toch duur hier, vinden wij… $1600 verder, zou alles woensdag geleverd worden. Ja, je voelt hem al, zou is het sleutelwoord! Later meer…..
Zaterdagavond hadden we ons eerste feestje: een vriendin/kennis was 40 geworden en haar man had een surprisediner geregeld en ons ook uitgenodigd. Dit vonden we nogal bijzonder, aangezien dat best wel een persoonlijk gebeuren is. Dat bleek ook wel: er waren iets van 26 mensen waarvan minstens de helft familie en de rest vrienden. We voelden ons vereerd en hoopten niet dat het puur voor de “vorm” was omdat we nieuw zijn. Maar dat doe je dan toch niet op zo’n moment? Aan de andere kant, was het een man die het organiseerde dus je weet maar nooit…. Het was in ieder geval onwijs leuk: leuke mensen, lekker eten (!) en heerlijk om met zijn tweetjes ergens te zijn. Tot…… de telefoon ging: Bas was gevallen, tanden door tong heen en kaak kon niet meer open/dicht. Tja, wat doe je dan als het pas 22.00uur is? Telefonische hulpverlening en het ouderwetse schepje suiker… het hielp ook nog! Maar wat merk je dan hoe “alleen” je nog bent. Niemand die je even kan bellen, die even kan kijken of het goed is… met een sisser afgelopen dus, tot…. De telefoon ging: ze waren bang en hoorden allemaal geluiden en liepen met messen door het huis. “Oké, doe maar rustig, leg de messen even terug en er is niets aan de hand. Ga maar lekker in ons bed liggen en trek die 3e matras erbij en dan zien we wel weer”.
Thuisgekomen (nee, niet te laat!) Lagen ze gedrie in onze kamer te ronken en bij verhuizing naar eigen bed te gieren van de pret. Les? Niet druk maken, valt allemaal wel mee. Bas zijn verwondingen waren inmiddels onzichtbaar, “maar het was écht heel erg….”. Ach, die vuurdoop hadden we ook weer gehad.
Inmiddels hebben de vrinden van het park ook hun huis en zijn we daar zondag even langs gegaan. Ontzettend kitsch allemaal (door de huisbaas) maar weer erg gezellig en na een lekkere smekbek van kipburgers/patat/etc., weer naar huis. Zo mogen de weekenden wel vaker zijn!
De daarop volgende werkweek was al wat gewoner (ook beetje saaier) met dat verschil dat de verkopen eindelijk gingen lopen! Ico blij, mr. D. Blij (die was er woensdag en donderdag, iedereen in de houding, brrrrrrr…..) En ik dus ook blij. Woensdag iets eerder weg van werk want de koelkast en wasmachine zouden komen: not! Na een telefoontje bleek dat allemaal niet te kloppen, om een lang verhaal kort te maken, donderdag kwamen ze met een andere koelkast dan we hadden uitgezocht en de wasmachine. Wat een zegen! Geen geklungel meer met afgepast koken, afgepast boodschappen doen en de koelbox-op-netstroom om toch enkele zaken te koelen. Dan voel je weer even hoe goed we het toch hebben met al die luxe zooi en die je maar voor lief neemt omdat het er allemaal is. De wasmachine maakte inmiddels al overuren tot grote vreugde van Ico (insiders weten wel waarom…). De nieuwe ijskast bleek beschadigd en na beklag kregen we $120 terug van de fabrikant. Leuk meevallertje, moeten het alleen nog wel krijgen. Dat was dan ook meteen de high-lite van de week, het weekend naderde en die zijn fijn. Weekenden zijn fijn als je werkt want dan ben je vrij. Écht vrij, niet Spanje-alle-dagen-weekend-vrij.
Dit weekend stond in het teken van een home & garden fair (om de concurrent te ontmoeten, inmiddels gedaan, aardige man) en een heuse, echte australian football game. De beurs was als alle anderen: als je er ooit op 1 geweest bent, dan ken je ze allemaal en dat is hier niet anders. Wat opviel waren veeeeeeeeeel massageapparaten (zijn ze hier dol op), veel bbq’s en voor de rest veel standaard gedoe (banken, meubels, keukens, etc.). Je merkt dan echt dat het hier dus allemaal niet zo ontzettend anders is, behalve die bbq’s dan, die zijn echt achterlijk groot.
De footie-game (op uitnodiging van diezelfde kennissen) was geweldig! We waren met 2 gezinnen, in de trein, lopen naar het stadion waar een kleine 90.000 mensen waren. Het was een bijzondere wedstrijd omdat een coach en een speler van de tegenpartij afscheid namen. Nou moet je weten dat footie hier zo belachelijk belangrijk is: voor welke club ben je, iedere dag is er wel een footie-programma, de kranten staan iedere dag vol footie-onzin, kortom: footie is the way to go! De gein is dat het dus een gezinsgebeuren is: die kennis is bijv. fan van richmond (staan al jaren onderaan de lijst, maar hij is daar opgegroeid en is dús een tiger, ja ze hebben ook nog allemaal bijnamen) en dan zorg je dat je kinderen dat van geboorte af aan ook zijn. Je koopt dus beren met het Tigerclublied erin en zet die in hun wieg; je koopt dus sjaals, petten en shirts en geeft die aan je kids; je gaat dus zodra dat kan (24uur na geboorte) met die kids naar de footiegame óf je zet ze voor de tv als jouw club speelt. Nou is het dus juist daardoor zo ontzettend gemoedelijk in zo’n stadion! Je komt met je koelbox, de dames hebben vaak hun tijdschriften bij zich en de kleinere kids hun speelgoedjes. Waarom? Een wedstrijd duurt 2 en een ½ uur!!! Alles zit door elkaar: tegenstanders, jong en oud en dat alles zonder enige vorm van geweld of gescheld. Het was echt een ervaring en het spel is nog leuk ook. Het is een soort vriendelijk rugby en een soort american football maar dan zonder al die beukapparaten op je lijf. Zelfs ik vond het een leuk spel…. Kortom: een voldaan weekend en op naar de volgende week.
Op maandag gebeurde wat we liever niet wilden: telefoontje van Bas dat Koen van zijn fiets gevallen was en niet heel erg zacht. Hij was over de kop gegaan en zat onder de schaafwonden, fiets kapot, geen telefoon thuis, aangebeld bij de (vreemde) buren, rare dingen gezien (buren rechts leven tussen de vuilniszakken), andere mensen die niet open deden en uiteindelijk aan de overkant een mobiel geleend om te bellen… helemaal overstuur! Ico weer terug (we waren net op de zaak) en school gebeld dat de jongens niet kwamen. Het viel ook met Koen wel weer mee, maar Bas was door alles heel erg over zijn toeren. Niemand kennen, geen telefoon hebben (want die hufters van een optus, later meer…..doen er 2 weken over je telefoon/internet te installeren, niet dus) en toen was het hem allemaal teveel. Dus de heren hebben gezellig op kantoor gezeten bij mij en zijn een beetje tot bedaren gekomen. Bas heeft het goed opgelost en ook dit liep gelukkig weer met een sisser af… Jelle had een deel van de misere meegekregen, dus belden we hem om te zeggen dat alles oke was. Zegt het (gevoelloze) “kreng”: ja, dus????? “nou, we dachten dat je misschien geschrokken was”, nou helemaal niet dus. Het is ook wel een bijzonder mannetje….
Deze week was voor mijzelf verder ook niet zo fijn: ik belandde in een behoorlijke dip. Zal er wel bij horen, maar fijn is het niet. Een dip over missen van bepaalde dingen die hier niet zijn en niet zullen komen. Niet alleen de mensen, maar voor mij ook de passie en het rebelse van Spanje. Het is hier allemaal zo verschrikkelijk georganiseerd, zoveel regeltjes, zo ontzettend correct (sorry, how are you, sorry, have a great day) dat je moeilijk weet wat er nou echt is in contact. Ik mis dat, ik mis de furie en de ruzieachtige toontjes op straat en ik mis mijn marktjes, mijn koffietjes in de stad, de middagen op het strand en ik mis mijn zee… als ik het zo beschrijf voel ik me erg verwend, schuldig dat ik niet noem wat hier wel is. Maar dat weet ik heel goed en dat is verstand; verstandig gezien is dit zo een goede move geweest (tot nu toe) alleen mijn gevoel/hart wil nog maar niet aankomen. Het zal wel tijd nodig hebben. Het gaat in ieder geval weer over, weet ik nu 5 dagen later, niet zo zeer over, maar het wordt makkelijker en hanteerbaarder. Genoeg erover.
En nu is het alweer zaterdag… we zouden vanaf gisteren vaste lijn/internet hebben thuis. Not! Ik ben al zo ontzettend boos geweest: moest eerder van werk weg, oke. Dat snap ik. Internet doet het niet, ligt aan de laptops en moet service bellen, oke. Dat snap ik. Maar om vervolgens verdeeld over 2 dagen negen uur, ja 9 uur, in de wacht te staan, eraf gegooid te worden, onverstaanbare mensen aan de lijn te krijgen door gebrekkig engels, ondertussen de vaste lijn horen verdwijnen (ook van hen), die moeten regelen om vervolgens met je mobiel ($$$$$) ook weer uuuuurrrren naar zo’n irritant muziekje te moeten luisteren, iedere keer je gegevens moet herhalen, de procedure moet doorlopen over het uit- en weer aanzetten van het modem, moet constateren dat: je én geen internet hebt én geen vaste telefoonlijn meer hebt én dus 50% van dat waardevolle vrije weekend hebt besteed aan niets om vervolgens maandag wéér te vroeg weg te moeten van werk…. Woest was/ben ik, maar ik vrees dat dit bedrijf een deel van mijn dip over zich heen heeft gekregen. Wel terecht hoor, want ze maken er écht een potje van, maar het luchtte mij ook wel weer een beetje op van mijn eigen spanningen. Nu dus, op hoop van zegen, vanaf maandag (vandaag dus) wél vaste lijn/internet. Jullie zullen de eersten zijn (met z’n allen) die het zullen weten…
Ik ben ongetwijfeld heel veel details vergeten maar vind het na 5 pagina’s wel welletjes. Ik vermoed ook dat dit één van de laatste grote mails zal zijn aangezien het leven steeds gewoner zal worden en we de opstartfase wel een beetje voorbij zijn.
Nog even een hele grote PS want het is inmiddels 2 dagen later….. na eindeloos veel gedoe hebben we dus eindelijk internet thuis en een vaste telefoon!!!! En alles doet het nog ook. Ik zal jullie de details besparen, maar mijn engels heeft weer een nieuw nivo bereikt. Ik wilde ook nog even over afgelopen zondag wat kwijt: via het forum over Australië had er iemand gereageerd. Het was al heel toevallig dat zij ook in Spanje hadden gewoond, dat zij dat ook nog steeds mist (na 9 jaar) en dat ze een zoontje hebben van 11 jaar én om de hoek (Australische hoek) wonen. Ze hebben ook nog een oudere zoon van 16.
We hadden allemaal tapaatjes gemaakt (voor een weeshuis uiteraard, zij ook) en we hadden afgesproken op het strand. Geweldig, mijn hart maakte aan een stuk door vreugdedansjes! Toen we er al pratend achter kwamen dat ze ook in dezelfde plaats waren opgegroeid en we wat namen gingen strooien bleek hij een goede vriend te zijn van kennissen van ons.
Dus hoe mooier af te sluiten, dan met de wetenschap dat hoe ver je ook weg denkt te zijn, je altijd weer bekenden tegenkomt, zo ongelofelijk klein is deze wereld dus weer!
Nou, dit was hem dan. Nogmaals ik denk voor een langere tijd omdat het steeds minder nieuw is en steeds normaler zal zijn en om jullie nou constant te vermoeien met alle dagelijkse onzin, dat gaat zelfs mij een beetje te ver!!!!
Mariëtte
hai Mariette,
Weer heb ik geboeid je verhaal gelezen, prachtig! Leuk te lezen over hoe je kids er ook mee om weten te gaan en de alledaagse zaken die gewoon door gaan. Hopelijk plaats je hier nog meer verhalen, zodat we het nog een beetje kunnen blijven volgen.
En wat ontzettend leuk dat je mensen hebt ontmoet die ook in Spanje hebben gewoond en hoe toevallig dat ze de zelfde mensen kennen. Het komt allemaal goed
Hou je goed, Dijnnas
Weer heb ik geboeid je verhaal gelezen, prachtig! Leuk te lezen over hoe je kids er ook mee om weten te gaan en de alledaagse zaken die gewoon door gaan. Hopelijk plaats je hier nog meer verhalen, zodat we het nog een beetje kunnen blijven volgen.
En wat ontzettend leuk dat je mensen hebt ontmoet die ook in Spanje hebben gewoond en hoe toevallig dat ze de zelfde mensen kennen. Het komt allemaal goed
Hou je goed, Dijnnas
glenn
XPdite Sponsor
Bedankt voor het delen van jullie eerste indrukken. Wij lezen hem graag daar wij ook eind van dit jaar gaan. Schroom niet om jullie ervaringen te blijven delen, hoe klein ook, vele lezen jullie ervaringen en krijgen dan ook een gevoel wat te verwachten de eerste tijd.
HEEEEL VEEEEL SUCCES,
Jasper en Ingrid
HEEEEL VEEEEL SUCCES,
Jasper en Ingrid
Lilygirl
New Member
Wow, Mariette, wat een verhaal! Ik word nog bang.... :shock: Wij horen vandaag of morgen of we het huis krijgen en dan begint voor ons de opstartellende ook... ik hoop dat het niet zo gaat als jij het beschrijft. Wij gaan in Kilsyth wonen, daar gaan de kids ook naar school. We zullen wel zien. Deze week horen we ook of hubby de baan echt krijgt, ze moeten nu alleen nog de referenties checken, verder willen ze hem graag hebben. Ben benieuwd hoelang wij nog op het internet kunnen....
groetjes Pauline
groetjes Pauline