Emigreren met kinderen

Ik zag tijdens het globaal doorbladeren van 'Emigreren kun je leren' daar een stuk over. Heb het nog niet in detail gelezen, maar wellicht een bruikbare tip alvast.
 
Mountains said:
Aansluitend vraagje:
Wanneer vertel je het de kinderen?
Wij zijn nog maar amper de procedure gestart, mijn idee is eerst af te wachten of de beroepserkenning doorkomt.
Onze kiddo's (tweeling van 9, j/m) weten dus nog van niks. Alhoewel ze soms ineens opvallend grote oren hebben, lately...
Tot nu toe bespreken we de zaken als ze op bed liggen, of in het Engels.
Click to expand...

Nadat we de "denk-fase" achter de rug hadden en we actief begonnen met contacten leggen en uitzoeken, hebben we onze kinderen verteld wat we heel graag wilden. We hebben er duidelijk bij gezegd dat we niet wisten of we een visum konden krijgen en of het allemaal door zou gaan. Dit was uiteindelijk 1 jaar voordat we echt het visum gingen aanvragen. Achteraf zijn we er nog steeds heel blij mee dat we ze toen al ingelicht hebben. Al die tijd hebben ze tegen niemand iets gezegd. Daar hadden ze ook geen behoefte aan. Maar ze kregen thuis alle kans om vragen te stellen, erover te praten, hun twijfels te uiten enz. Het belangrijkste is dat ze graag wilden dat wij zoveel mogelijk informatie met ze deelden. Ze mochten zelf kiezen: af en toe een update of gewoon open en eerlijk praten over waar we mee bezig waren, hoe ver we waren en wat ons bezig hield. Het resultaat was dat ze stapje voor stapje met ons zijn meegegroeid en juist dat is voor ons nog steeds goud waard geweest.
Of je hier iets aan hebt weet ik niet. Het is puur onze eigen ervaring, maar ik besef dat alle situaties anders kunnen zijn.
groetjes
 
Jeetje Edireliro, hier heb ik zeker wat aan!
Zo had ik het nog niet bekeken, want ik was van plan om eerst te wachten tot de beroepserkenning rond is. Zoals je dit schetst, vind ik het heel goed klinken, vooral over dat meegroeien.
Hoe oud waren jouw kinderen? Die van mij zijn negen, en ik weet niet of ze het stil zouden kunnen houden. Voorlopig wil k dat zo min mogelijk mensen het weten. Wil nog geen onrust veroorzaken, bijvoorbeeld in familie.
Dank je wel voor je antwoord, ik ga er een tijdje op kauwen.
 
Ik ben blij dat je hier misschien wel wat puntjes uit kunt halen, die op jullie situatie van toepassing zijn. Onze kinderen waren toen 9 en 11. Vanzelfsprekend waren ze enigzins overdonderd toen we het vertelden, maar we hebben heel open en eerlijk verteld waarom we dit zo graag wilden. Vanzelfsprekend waren ze overdonderd, maar tegelijk ook nieuwsgierig. Later toen we er meer in detail over gingen praten, hebben we ze ook duidelijk gemaakt dat het niet altijd makkelijk zou zijn, dat er tijden zouden zijn waarop we heel veel moesten gaan regelen en druk waren, maar bovenal dat we het samen gingen doen. Ze verteld dat ze al hun gedachten, twijfels, vragen, verdrietjes, boosheid enz enz altijd met ons mochten delen, maar dat we liever nog niet wilden dat iedereen het wist. Stel dat het niet door zou gaan, dan is daar inderdaad de onrust waar jij het al over had. Wat wij altijd bijzonder vonden was, dat ze gewoon met hun leventje verder gingen en die 2 dingen goed wisten te scheiden. Pas toen alles concreet werd en alle vriendinnetjes en familie het wisten, zijn ze stap voor stap naar ons vertrek toe gaan leven en hebben de tijd (met hulp van ons) goed weten te benutten. Onze ouders en broers hebben we van onze plannen verteld een maand nadat we onze kinderen hadden ingelicht. We vonden toch dat zij ook de kans moesten krijgen om mee te groeien in onze plannen. Ondanks de tranen in het begin, werd hen gaandeweg ook steeds duidelijker wat ons tot deze beslissing heeft gebracht. Achteraf zijn ook zij daar wel heel blij mee geweest.

Voor ons bleek dit de beste beslissing te zijn geweest. Zeker weten dat jullie straks ook datgene doen, wat voor jullie gevoel het beste is.

Toch ben ik stiekum wel benieuwd waar in West Brabant jullie wonen. Wil je het niet hier openbaar maken, dan mag je me ook een pm-tje sturen hoor. Wij komen uit Made. In de buurt?
Groetjes!
 
Hoi,
Ik sluit me helemaal aan bij Edireliro. Ook wij hebben het de kinderen (nu 4 en bijna 6) verteld nadat we besloten hadden om er voor te gaan. De reden hiervan is ook dat we zijn begonnen met het te koop zetten van ons huis (nog eerder dan de start van de procedure), aangezien we dit als grootste risico inschatte waarom het niet door zou kunnen gaan. We wilden de kinderen niet voorhouden dat we zomaar wilden verhuizen. Gelukkig hadden we het huis binnen 5 maanden verkocht en was dit geen issue meer. Momenteel huren we een woning totdat we het visum hebben en kunnen gaan.
Wij hebben er nog steeds een fijn gevoel bij dat we de kinderen vanaf het begin hebben betrokken. Ze kunnen vragen stellen, ze zien ook dat we het niet voor niks krijgen en ze kunnen zich zo langzaam aan orienteren, naarmate de grote stap dichterbij komt. Ze proberen samen wel eens engels te praten, en als het voor de zoveelste keer regent of slecht weer is, dan zeggen ze zelf dat ze graag naar australie willen! We hebben er ook niet zo'n ding van gemaakt. We vertellen vaak heel enthousiaste verhalen over australie. Natuurlijk zeggen we ook wel eens dat het niet altijd even makkelijk zal zijn, maar ze krijgen er een prachtig leven voor terug. Althans, dat is waar we het mede voor doen. Als het voor hen niet leuk zou zijn, dan gingen we niet! Ze hebben uit zichzelf niks tegen anderen gezegd, want voor de buitenwereld wilden we zogenaamd gaan verhuizen mits het huis verkocht werd.
Nu inmiddels hebben we familie en vrienden ook ingelicht, dus dat maakt het wel makkelijker. Ook voor familie en vrienden vind ik het prettig dat ze het hele proces mee ervaren en dat ze het niet pas horen als de tickets al bijna geboekt zijn. Gezien de lange en soms ook wel frustrerende procedure, denk ik dat onze ouders misschien zelfs wel blij voor ons zijn als we het visum mogen ontvangen. Ook al vinden ze het zelf verschrikkelijk dat we gaan. Ook merk ik dat gedurende de tijd steeds meer begrip komt, af en toe betrap ik hen er op dat ze vinden dat we groot gelijk hebben om de stap te wagen haha! Wij zitten momenteel nog in de beroepserkenningsfase, wat erg lang duurt by the way (19 weken doorlooptijd EngAus)... Hopelijk gaat het allemaal door. Zodra we het visum hebben, dan kunnen we tickets boeken en gaan. Ik kan niet wachten.......
 
Dani & Roy said:
Hoi,
Ik sluit me helemaal aan bij Edireliro. Ook wij hebben het de kinderen (nu 4 en bijna 6) verteld nadat we besloten hadden om er voor te gaan. De reden hiervan is ook dat we zijn begonnen met het te koop zetten van ons huis (nog eerder dan de start van de procedure), aangezien we dit als grootste risico inschatte waarom het niet door zou kunnen gaan. We wilden de kinderen niet voorhouden dat we zomaar wilden verhuizen. Gelukkig hadden we het huis binnen 5 maanden verkocht en was dit geen issue meer. Momenteel huren we een woning totdat we het visum hebben en kunnen gaan.
Wij hebben er nog steeds een fijn gevoel bij dat we de kinderen vanaf het begin hebben betrokken. Ze kunnen vragen stellen, ze zien ook dat we het niet voor niks krijgen en ze kunnen zich zo langzaam aan orienteren, naarmate de grote stap dichterbij komt. Ze proberen samen wel eens engels te praten, en als het voor de zoveelste keer regent of slecht weer is, dan zeggen ze zelf dat ze graag naar australie willen! We hebben er ook niet zo'n ding van gemaakt. We vertellen vaak heel enthousiaste verhalen over australie. Natuurlijk zeggen we ook wel eens dat het niet altijd even makkelijk zal zijn, maar ze krijgen er een prachtig leven voor terug. Althans, dat is waar we het mede voor doen. Als het voor hen niet leuk zou zijn, dan gingen we niet! Ze hebben uit zichzelf niks tegen anderen gezegd, want voor de buitenwereld wilden we zogenaamd gaan verhuizen mits het huis verkocht werd.
Nu inmiddels hebben we familie en vrienden ook ingelicht, dus dat maakt het wel makkelijker. Ook voor familie en vrienden vind ik het prettig dat ze het hele proces mee ervaren en dat ze het niet pas horen als de tickets al bijna geboekt zijn. Gezien de lange en soms ook wel frustrerende procedure, denk ik dat onze ouders misschien zelfs wel blij voor ons zijn als we het visum mogen ontvangen. Ook al vinden ze het zelf verschrikkelijk dat we gaan. Ook merk ik dat gedurende de tijd steeds meer begrip komt, af en toe betrap ik hen er op dat ze vinden dat we groot gelijk hebben om de stap te wagen haha! Wij zitten momenteel nog in de beroepserkenningsfase, wat erg lang duurt by the way (19 weken doorlooptijd EngAus)... Hopelijk gaat het allemaal door. Zodra we het visum hebben, dan kunnen we tickets boeken en gaan. Ik kan niet wachten.......
Click to expand...


Hé, het lijkt alsof ik ons verhaal zit te lezen alleen. Ondanks dat wij inmiddels die fase helemaal door zijn, is het toch fijn om te lezen dat onze gedachte (totaal buiten elkaar om) gedeeld wordt.
Ook wij zien hier voor onze kinderen een mooie toekomst. Dat beeld is al een beetje waar. De meisjes gaan hier liever naar school dan in Nederland. Zeker missen ze hun oude vrinedinnetjes, maar ze zijn ook heel blij met de nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. What's next?! Wij duimen ook voor julkie. Groetjes
 
Lamarck said:
Af en toe voel ik me er best slecht over, dat we de kinderen uit hun vertrouwde omgeving hebben gehaald. Maar persoonlijk denk ik echt dat ze het beter hebben/gaan krijgen hier dan wanneer we in Nl waren gebleven. Als ouder is het niet je taak om te doen wat de kinderen willen (je geeft ze ook niet elke avond patat of pannekoeken) maar om te doen wat je denkt dat goed is. Dat hou ik me dan maar voor. Maar het gaat niet vanzelf.
Click to expand...

Ik zoek dit stukje regelmatig op om te herlezen. Zooo fijn. :up:
 
Mountains said:
Aansluitend vraagje:
Wanneer vertel je het de kinderen?
Wij zijn nog maar amper de procedure gestart, mijn idee is eerst af te wachten of de beroepserkenning doorkomt.
Onze kiddo's (tweeling van 9, j/m) weten dus nog van niks. Alhoewel ze soms ineens opvallend grote oren hebben, lately...
Tot nu toe bespreken we de zaken als ze op bed liggen, of in het Engels.
Click to expand...
Uiteindelijk bleek de vakantie in Frankrijk een uitgelezen moment afgelopen zomer. Ze konden het dan niet snel aan anderen vertellen, konden het nieuws laten indalen en enkel bij ons terecht. Tegen de tijd dat we naar huis gingen, was de eerste shockwave wegge-ebd. Ze hebben kunnen meeleven met het spannende rondom de beroepserkenning, voor zover dat uit te leggen was op hun niveau. Ze voelden zich betrokken bij de plannen.
Recent hebben we de eerste familie ingelicht, en vanaf dat punt wordt het wel wat zwaarder voor ze. Ze zien de emoties van anderen. Het wordt nu echter, en ze gaan zich langzaam beseffen dat ze straks mensen gaan missen.
Gelukkig komen ze makkelijk naar ons toe om moeilijke dingen te bespreken. En dat de emoties wisselend zijn, is herkenbaar en dat kunnen we delen. Dat poetsen we ook niet weg, dat is realiteit.
 
Wij hebben inmiddels onze eerste vakantie terug naar Nederland erop zitten met de kinderen. Ze waren 2 en 5 toen we vertrokken, inmiddels 7 en 10. De oudste had bij het zien van sommige mensen en plaatsen wel iets van "die/dat ken ik nog", maar verder was Nederland niet meer zo interessant. Behalve de Efteling!!! We hebben na de vakantie de vraag gesteld waar ze nu liever zouden willen wonen, hier of in Nederland. Het antwoord verbaasde ons eerst een beetje tot we door gingen vragen. De enige reden waarom onze meiden in Nederland zouden willen wonen, was de Efteling. Niet vriendjes, niet familie, niets van al die dingen waar je als ouders slecht van slaapt...

Voor alle ouders die de stap nog moeten gaan nemen: Succes, het is zwaar maar absoluut de moeite waard!
 
Hi Sacha
Nou ik ben het helemaal eens met je kinderen! Voor ons ook de Efteling :) en de pannekoeken boot in Rotterdam!
 
Sacha said:
Voor alle ouders die de stap nog moeten gaan nemen: Succes, het is zwaar maar absoluut de moeite waard!
Click to expand...

Niets aan toe te voegen, ik sluit me volledig bij je aan.

En wat denk je? Onze meisjes vliegen in April samen terug naar NL (pffffff, ik moet er nog niet te diep bij nadenken), maar de 1e afspraakjes voor de Efteling staan al gepland :D.
NL en Efteling.....dat hoort wel bij elkaar.
 
Heel lastig onderwerp, onze dochter is nu 5 en wil niet gaan wegens verlegenheid en missen van vriendinnen
ik lees mee ;-)
 
twov said:
Jullie Nederlanders staan toch gekend voor jullie ondernemersschap: gewoon een Efteling openen in OZ!
Click to expand...

Super plan, zo een beetje in Victoria, met gelijk een heerlijk waterpretpark erbij :D:D:D. 4 Bezoekers komen sowieso!
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top