Voor de geïnteresseerden volgen hier onze emigratieperikelen tot nu toe.
Op 7 november 1990 leerden Jeroen en ik (Erna) elkaar kennen. Eigenlijk al zo’n beetje vanaf het begin van onze verkeringstijd liep Jeroen al rond met het idee om te gaan emigreren naar Australië. Ik, Erna, was daar echter nog lang niet aan toe (angst voor het onbekende, schuldgevoel naar moeders (overleden in 1999) toe etc., etc).
In 2003, toen ik met mijn vriendin Tjitske (een wereldreizigster) op vakantie was, belde ik ff naar huis om Jeroen te vertellen hoe het in de Vogezen was. Tijdens dat gesprek vroeg hij me: “Zullen we maar gewoon gaan emigreren?” Ik, inmiddels niet meer zo bang voor het onbekende en niet meer gekweld door schuldgevoelens (moeder inmiddels overleden) richting familie en eindelijk eens kiezend voor mezelf, zei toen zonder nadenken: “Ja, da’s goed”. En zo is ’t gekomen!
In eerste instantie hadden we plannen om naar Nieuw Zeeland te gaan. Hoewel we daar nog nooit waren geweest, hadden we toch een prettig gevoel bij dat land.
Vrij snel na dat besluit, hebben we iedereen (inclusief familie, lees Erna’s familie) verteld wat we van plan waren. De reacties waren over het algemeen van iedereen heel positief (m.u.v. mijn vader).
Hoe we het allemaal aan moesten pakken, wisten we niet maar met een beetje hulp van mensen op het internet en het advies om niet met een emigratiebureau in zee te gaan (kost alleen maar klauwen vol geld. Als je de engelse taal beheerst, kun je het gemakkelijk zelf regelen), kwamen we een heel eind. Precies op het moment dat we zo’n beetje alle formulieren die we nodig hadden, bij elkaar hadden, werden de emigratieregels veranderd voor Nieuw Zeeland (per
1 december 2003) waardoor het voor ons een heel stuk lastiger werd er binnen te komen.
Toen kwam het besluit om dan toch maar naar Australië te gaan want we wilden in ieder geval weg uit Nederland. We waren al 2x op vakantie in Oz geweest en de sfeer beviel ons al uitstekend zodra we uit het vliegtuig stapten. Het voelde als thuiskomen.
Nou, maar weer overnieuw begonnen met het verzamelen van allerlei formulieren. Eerst onze opleidingen maar eens laten beoordelen. Die van Jeroen (HTS-wtb) werd meteen erkend maar die van mij (directiesecretaresse) niet. SH*T, SH*T, SH*T en nog duizendmaal SH*T en ook zo veel keren K*T! Vijf punten te weinig om een permanent visum te kunnen aanvragen (want ik was ook nog eens net een jaartje te oud (40 toen) om nog 5 puntjes meer te krijgen). Nou ja, dan maar voor een SIR. No problem, dat permanente visum komt er op den duur toch wel. Eerst formulieren naar SA en VIC gestuurd of die staten ons wilden sponsoren. Beide staten sloten ons uiteraard! direct in hun armen want wees eerlijk, wie wil ons nou niet hebben, ahum! Toen kon eindelijk de aanvraag de deur uit in augustus 2004 (vlak voor onze vakantie naar Canada). Bij thuiskomst lag er een enveloppe uit Oz met daarin alle papieren die we een maand daarvoor hadden ingestuurd !$#%$#^#$%^. Ze konden er niets mee doen want onze credit card werd geweigerd. Wat bleek nou, in Canada hadden we eerst bijna bij Avis een auto gehuurd met onze credit card maar die hebben we op het laatste moment weer geannuleerd omdat het tarief ineens hoger was dan ons in eerste instantie werd verteld. Maar de baliebep had al wel onze credit card gegevens ingevoerd die dus ook al werden verwerkt bij Interpay. Uiteindelijk huurden we een auto bij Budget, ook met de credit card en op dat moment besloot de Dimia om ook geld via onze credit card te innen maar ja, dat lukte dus niet meer omdat we de saldolimiet hadden bereikt. Dus moesten we de hele zooi nog een keer (september 2004) insturen (weer € 80,00 betalen dus). Nou ja, als het om geld gaat, zit het ons toch al vaak tegen; daar zijn we al een beetje aan gewend.
Eind oktober / begin november 2004 ontvingen we bericht dat we onze medicals en VOG moesten insturen. YES! HEEL POSITIEF bericht. Direct een afspraak gemaakt met dokter Huppeldepup in Groningen. Op 16 november konden we er terecht. Er ging weer van alles mis natuurlijk. Het ziekenhuis had ons de foto’s niet meegegeven en toen werd dokter Huppeldepup heel erg boos op het ziekenhuis want dit was nu al de zoveelste keer dat ze hun werk daar niet goed deden. Hij heeft alles voor ons geregeld en uiteindelijk kwam ook dat allemaal weer goed. Vanaf dat moment begon het echte wachten. Zouden we wel of niet naar Oz mogen Ik maakte me nog wel een beetje zorgen omdat ik een schildklieraandoening had en ik was bang dat we daarom nog afgewezen konden worden.
Op 17 januari 2005 zat ik ’s avonds bij m’n vriendin Daan te babysitten toen Jeroen met belde met het verlossende woord. WE WAREN WELKOM IN OZ!!! YES, YES, YES. Ik heb daar de hele avond een beetje beduusd op de bank gezeten en wou eigenlijk het liefst meteen naar huis om het samen met Jeroen te vieren en een vreugdedans te maken en me een stuk in mijn kraag te zuipen (alcoholiste die ik ben) maar ja, dat lukte even niet. Ik kon natuurlijk niet dat lieve kleine meisje van twee jaar alleen laten. Het was een vreemde avond. Meteen de volgende dag iedereen op de hoogte gesteld. M.u.v. mijn vader, was iedereen blij voor ons hoewel sommigen er wel moeite mee hadden dat we nu echt zouden gaan vertrekken.
Na dit goede nieuws, moest er natuurlijk weer e.e.a. geregeld worden. In eerste instantie ons huisje verkopen. Eerst geprobeerd via netwerken maar dat schoot niet echt op. In maart toch maar een makelaar in de arm genomen. Al vrij snel kwamen de eerste kijkers maar ja daar heb je niets aan; we hebben kopers nodig. Eind mei kregen we een bod maar dat was zo belachelijk laag dat we daar helemaal niet op in zijn gegaan. Een aantal weken later werd het bedrag opgeschroefd maar het bleef te laag. We dachten dat die mensen er vanaf hadden gezien maar op 12 juli kregen we een laatste bod tóch weer van diezelfde mensen. Ze hadden dus wel écht belang bij ons huis. Wij ’s avonds aan het rekenen en rekenen. Als we het bod zouden accepteren, zouden we het bedrag overhouden waar we op hadden gerekend. Uiteraard nog wel geprobeerd er nog een paar duizend Euri’s meer uit te slepen maar dat lukte niet dus hebben we maar geaccepteerd. Koopovereenkomst getekend en afwachten of ze de financiering rond krijgen. Gisteren liepen de ontbindende voorwaarden af en kregen we bericht van de makelaar dat de afspraak bij de makelaar gemaakt kan worden. YES, YES, YES, YIIIIHAAAAAAAAA!
Wat te doen met onze inboedel?
Hoewel we in eerste instantie (2 jaar geleden) alle meubels e.d. mee wilden nemen, hebben we nu besloten alles te gaan verkopen (m.u.v. van onze persoonlijke zaken) en echt helemaal overnieuw te beginnen in Oz. Kan ik eindelijk eens alles nieuw KOPEN, KOPEN, KOPEN!, heerlijk.
Vandaag (6 augustus) gaan we onze tickets boeken. We gaan waarschijnlijk in SA wonen dus boeken we een ticket naar Adelaide (plannen zijn ietjes gewijzigd, we starten nu in Sydney). Daar gaan we ‘noto kopen en allerlei zaakjes regelen zoals TFN, verzekeringen e.d. Als dat allemaal klaar is, gaan we eerst een paar maanden rondreizen, Oud en Nieuw in Sydney vieren, onze vrienden in Nowra bezoeken en dan weer naar SA waarschijnlijk om banen te zoeken en een huis. Oh, wat hebben we er veel zin in. Het moeilijkste moet nog komen en dat is het afscheid van poes Non. Morgen krijgt ze nieuw personeel hier in Vledder. We weten zeker dat ze daar goed verzorgd zal worden maar het afscheid zal tóch moeilijk worden na 14 jaar voor haar te hebben gezorgd. Er is al menig traantje weggepinkt maar ’t is wel de beste keus die we voor haar hebben kunnen maken.
En vanaf maandag gaan we OPRUIMEN. En eind september vertrekken we.
