Familie die raar reageert op de emigratie

I

Ingriddh

XPdite Sponsor
Wij zijn nu bezig met de procedure (het zal zeker nog anderhalf jaar duren eer dat we daadwerkelijk in Aus. zitten) we houden de familie
op de hoogte, als er weer ontwikkelingen zijn dan vertellen we dat. Maar er word nauwelijks niet op gereageerd.
Ze steken liever hun kop in het zand en als we vooral met onze ouders zijn, dan hebben we het er maar niet over. Maar het staat toch tussen ons in. Het zal de generatie wel zijn of zo iets die zich daar niets bij kan voorstellen.
Ook doen allebei onze broers raar, over de emigratie.
Is dit herkenbaar voor iemand?
Gr. Ingrid
 
Is niet zo 'raar' hoor, tenminste dat is mijn bescheiden mening. Bij ons is er ook heel lang niet of nauwelijks gereageerd of heel vrolijk. Achteraf blijkt dat de meesten toch zo iets hadden van 'het zal wel meevallen', ook gezien de lengte van de procedure. Ikzelf heb ook heel lang alles afgezwakt... het duurde immers nog heeeel lang. En nu staan we voor de drempel (eind sept vliegen we af) en worden de reacties ineens heeeeel anders. Geef ze de tijd, het duurt even voordat het voor alle partijen een realiteit wordt.

Kath
 
JA!! heel herkenbaar!!
Maar; het duurt ook zo lang, het kan nog niet lukken, je kunt nog van mening veranderen... He, het is ook gewoon niet leuk voor ze... en niet reageren is voor hun misschien makkelijker dan wel -maar rottig voor jou- reageren. Dus zie het als van beide kanten de boel nog een beetje aankijken.
Op den duur komt er vast meer reactie, en dan heeft je familie ook meer tijd om er aan te wennen.
 
Hier ook hoor!
Vrienden, bekenden en broers zussen reageren allemaal positief en geinterresseerd (niet zeker of dat ook altijd gemeend is, je bent toch plotseling "interressant"), mijn ouders gaan consequent op een ander onderwerp zodra het woord Australie valt :oops:
Natuurlijk vinden ze het niet leuk dat we gaan, maar mijn schoonmoeder bv neemt het dan nog met een beetje humor en praat er tenminste over.
 
Ja, mijn ouders reageren echt op de bovengenoemde manier, vooral mijn moeder heeft zoiets van, ze zijn nog niet weg, eerst maar eens zien. Ze vinden het verschrikkelijk, ook omdat mijn broer ook al geemigreerd is (naar Frankrijk) en wij hebben de enige kleinkinderen. Mijn broer en schoonzus vinden het niet leuk dat we zo ver weggaan maar ze begrijpen ons wel, dat scheelt. Het is best moeilijk als je zelf zo enthousiast ergens over bent dat dan de familie zo lauw reageert. Aan jezelf blijven denken is dan best moeilijk
 
Ik herken het helemaal. In het begin kon ik er niet over praten met mijn moeder. Als ze mijn stem al hoorde aan de telefoon dan werd ze gelijk 'down'. Als ze in de buurt was en mensen begonnen er naar te vragen, dan durfde ik bijna niet te reageren, 'bang' om het haar daarmee moelijker te maken. Na ruim een maand kwam ze tot rust en accepteerde ze het. Nu kunnen we er eindelijk over praten.
Mijn schoonouders pakte het in het begin heel goed op. Alleen nu krijgen we soms van die rare opmerkingen zoals, 'Als ik nou heel veel ga huilen blijven jullie dan hier?'. Dan denk ik echt 'wat moet ik hier nou weer mee'. Ik wil niet bot reageren, maar het is wel eens moeilijk om begrip voor hun problemen te houden als je er zelf zo enthousiast bent. Ik weet dat het moeilijk voor ze zal blijven, want het is geen feest dat je kind naar de andere kant van de wereld gaat, maar er gewoon over kunnen praten is wel fijn. Ach, het zal wel goed komen. En gewoon iemand zien te vinden die wel blij voor je is, zodat je daar je verhaal kwijt kan. Dat heeft bij mij heel erg geholpen.

Demy
 
Hoi Allemaal

Mijn ouders gaan mee naar Australie dus dat is geen probleem, maar mijn schoonouders, die gescheiden zijn, zijn 'not amused' en ik ervaar boosheid jegens mij omdat ik hun zoon "mee neem" naar Australie. Ik weet niet goed wat ik hier mee moet......ik ben al een gesprek aangegaan met mijn schoonvader maar die werd ontzettend boos en verbrak het contact!!!! Nogmaals geprobeerd maar idem dito. Mijn schoonmoeder reageerde ook heel fel, vervolgens moest ik weg om de kinderen op te halen en daar na heeft ze er niet meer over gesproken. Ik voel de spanning maar na de aanvaarding met mijn schoonvader durf ik bijna niet meer om er over te praten met haar. Ik snap hun verdriet e.d. maar die boosheid kan ik zo moeilijk plaatsen. Hopelijk beterd het met de tijd

Groetjes Mariette
 
Dit is o zo herkenbaar allemaal. Gelukkig zou ik bijna zeggen.....
Mijn vader heeft me 2 maanden niet meer willen spreken of zien. Hij had er zo veel moeite mee. Nu mogen we wel komen, maar er niet over praten. Niet echt de oplossing, dus het plan is het maar gefaseerd in te voeren. Mijn schoonouders vinden het een hele goede beslissing. Een familielid van mijn man (zo veel heeft hij er niet) reageerde amper en ging meteen door met een verhaal over zichzelf.

Ik snap wel dat mensen er verdriet om hebben en denken dat het nog zo lang gaat duren en vanalles tussen kan komen, maar dat is toch geen reden om hier niet volwassen mee om te gaan. Dat maakt me wel eens  :cry:
 
:depressed: hoort erbij, one way or the other. Op zich on speaking terms met alle familie, maar soms niet minder verdrietig... heb al heel wat brokken weggeslikt en tranen gelaten. Tis wat. Verhuizen naar de andere kant van de bol is leuk, maar dit is zeker weten de mindere kant. Good luck ladies met alle familieperikelen die op je af komen.
 
Tja, inderdaad vaak een lauwe reactie. Maar het is dan ook iets dat de meesten niet echt bezig houdt, dus als ik in m'n enthousiasme ga vertellen over DIAC (kan het inderdaad erger :lol:?) geven mensen dezelfde reactie die ik waarschijnlijk geef als iemand uitgebreid verslag doet van een voetbalwedstrijd ofzo...Dus eigenlijk ook wel begrijpelijk.
 
Heel herkenbaar allemaal!
En ook, nu de vertrekdatum dichterbij komt, zijn een aantal mensen 180° gedraaid.
Degene die er altijd OK mee waren, doen ineens moeilijk en degene die in 't begin moeilijk deden, zijn er ineens OK mee.
Ook verwarrend!
 
Dit was iets waar ik enorm tegen op zag, mijn ouders vertellen dat ik weg ging. Mijn vader pakte het luchtig op maar mijn moeder had hier meer moeite mee. Mijn zus kwam met een reaktie welke ik niet verwacht had, "dit is shit, maar ik had al zien aankomen dat je Nederland zou verlaten". Met haar en mijn zwager heb ik de eerste stappen van mijn aanvraag dan besproken. Mijn vader heeft het even over praktische dingen gehad als pensioen e.d. maar voor de rest werd er niet over gesproken.

Tot een paar weken geleden, mijn moeder had ineens de opmerking "die en die vroeg of je nog wel naar Australië gaat". Hierop reageerde ik van "wat zei je toen". De reaktie die ik hierop kreeg was dat mijn moeder wel had begrepen dat ik er nog mee bezig was maar dat ze geen flauw idee had hoe of wat.

Nou toen wist ik het niet meer waar ik het hebben moest. Had namelijk mijn ouders volledig op de hoogte gehouden met mededeling als " ik heb mijn vertalingen ook ontvangen" "in juli gaat mijn assessment de deur uit" enz enz. Op al deze opmerkingen kreeg ik vaak alleen een oh of een mooi te horen. Pissig dat ik dus was, zei ik dat als er geen normale reakties meer kwamen dat ik ook niet meer de moeite nam om ze op de hoogte te houden en dat het ze volgens mij ook niets kon schelen.
Dit laatste had ik toch echt verkeerd gedacht volgens mijn moeder en toen kwamen de dikke tranen dat ze het toch echt niet leuk vond dat ik zou vertrekken maar dat ze me wel begreep en dat ze het wel kon voorstellen.

Kortom mijn moeder vroeg me nog 1x uit te leggen hoe het in elkaar zat en dit dan op een papiertje te zetten. Nou dit is gedaan met een ruwe schatting qua tijdsduur. Het gevolg is dat mijn moeder nu familie en vrienden kan uitleggen waarmee ik bezig ben en we het er nu regelmatig over hebben.

Het probleem dat ik weg ga dat is er nog wel maar moet zeggen dat het dus ook wel kan helpen om je ouders met je eigen gedachten/emoties te confronteren.

Veel succes allemaal, Chantal
 
Ja allemaal heel herkenbaar. De eerste en en enige die van het begin af positief was was een vriend van ons. Die zei meteen goed man moet je doen, heb ik een vakantie adres, kan ik je ergens alvast mee helpen echt heel tof van die man. Me ouders praten er niet over vragen nooit hoe het ermee staat. Jongens van de rugbyclub vragen erna omdat ze dat moeten van hun zelf. Maar verwacht niet dat mensen staan te juichen als je het word Aus..... in je mond neemt want dan is het meteen. O daar heb je ze weer....... Maar wat ik hier lees is ook waar dat mensen wel bij draaien, na tijd komt raad zegt men en dat gaat zeker hietvoor op. Nu hebben wij afgesproken dat we ons er niet meer aan storen.
 
Eigenlijk heeft iedereen altijd wel positief gereageerd.
We hebbben er meteen bij verteld dat alles wel een kleine 2 jaar kon gaan duren.
Iedereen ( begrijpelijk ) had zoiets van, eerst zien dan geloven. Maar iedereen wilde wel altijd alles over onze vorderingen weten.
Ze zagen ons liever niet gaan, maar ja. Je eigen alvast druk gaan maken voor iets dat nog niet zeker is, is niets voor onze familie  :smile:
Wat we wel leuk vonden, is dat mijn moeder plotseling alles wist over Australie maar dan in het nadeel.
De giftigste slangen zijn daar enz......
Toen we op een gegeven moment ons visa kregen, was het een vrolijk maar ook verdrietig moment.
Mijn broers hadden net kinderen gekregen enz...
Nu we een tijd hier zijn weten ze ook dat het contact goed blijft,  wel totaal anders.

Ik denk dat het wel goed is dat de mensen die belangrijk zijn in je leven, het niet leuk vinden dat je aan de andere kant van de aardbol gaat wonen.

Groetjes Jolanda.
 
[quote author=CJ link=topic=7532.msg97619#msg97619 date=1187841437]

Wel logisch natuurlijk dat familie en vrienden niet enthousiast zijn. Hoe hechter het contact met familie en vrienden, hoe meer ze te verliezen hebben.

[/quote]



Maar dat is het ém nou juist bij ons.......wij zijn ontzettend hecht met mijn familie en met mijn schoonouders stukken minder en met mijn schoonvader al helemaal niet. Wij wonen al ruim 7 jaar zo'n 5 kilometer bij hem vandaan. Twee weken geleden is hij voor het eerst zomaar, zonder dat er iemand jarig was, langs gekomen. Ik rook gelijk argwaan, en het bleek achteraf te kloppen want terwijl ik 3/4 uur met de hond van mijn zus aan het wandelen was heeft hij het onderwerp "Australie" aangekaart en mijn man geadviseerd om meer eens naar een maatschappelijk werkster of zo te gaan.....????? :x

Ik ben er op het moment een beetje klaar mee. De deur zal altijd voor hem open staan maar na dit alles vind ik dat hij de eerste stap mag zetten. Ik hoop er nog steeds op dat hij bij zal draaien met de tijd maar het maakt het er allemaal niet leuker op.

Mariette
 
Naam een maatschappelijk werker gaan? Misschien om hem te begeleiden.... :lol: Waanzin zeg.

Dat de mensen die je lief hebben er moeite mee hebben snap ik. Waar ik moeite mee heb dat jij met een verhaal komt, wat op dat moment in het centrum van je leven staat en dat er mensen zijn die je lief hebt twee keer knikken en met een lullig verhaal komen over wat er vanavond gegeten wordt en dat 10 minuten beschrijven alsof ze iets geweldigs hebben meegemaakt. Als we nou iedere stap van voor naar achter en weer terug zouden delen met iedereen, dan kan ik me het nog indenken, maar er wordt al zo zelden over gesproken. Interesse tonen is niet meer dan netjes zou ik zeggen, en als men er moeite mee heeft: geef het dan ajb aan, dan kunnen we kijken wat we er aan kunnen doen.
 
Hoi Marjet,

Ook dit is herkenbaar, mijn moeder geeft ook mijn vrouw de "schuld". Het zal wel haar idee geweest zijn (terwijl het eerder mijn idee was :wink:) en ik zou mij nooit redden in Australie, hoe kan ze dat mij aandoen enz.
Maar een maatschappelijk werker heeft ze nog niet langs gestuurd
 
Tja, ik vind het ook enigzins zielig om zoiets te bedenken (maatschappelijk werkster) maar goed, mijn schoonvader is een hele egocentrische man dus daar gooi ik het maar op.

Jammer dat jouw schoonmoeder jouw ook de schuld geeft Wilbert. Geniet nog van de tijd die je nog samen hebt en verspil geen tijd aan schuld geven en rancuneuze gevoelens, zou ik zeggen.

Wij moeten maar allemaal ons er niet al te veel van aan trekken denk ik, ook al zal dat niet altijd makkelijk zijn :up:
 
Aan de ene kant is het goed dat je familie het niet leuk vind. Blijkt dan toch dat je gewaardeerd wordt.
Maar de manier waarop is niet altijd even leuk.
Mijn ouders snapten het en vroegen er iedere keer naar als we bij ze waren of zij bij ons.
Mijn schoonouders pasten de struisvogel techniek toe.
Begin er niet over, want als je het niet weet dan is het er ook niet.
Ik denk dat het er inderdaad bij hoort, hoe erg het ook kan zijn.
Iedereen reageerd gelukkig anders.
Ik zou ook nog niet weten hoe ik zou reageren als straks mijn kinderen zouden zeggen: Dad, I am going to Europe, see ya.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top