Familie die raar reageert op de emigratie

Even een variant op dit thema, toen ik ging emigreren waren beide ouders (helaas) niet meer. Mijn zus vind het enerzijds wel jammer maar kan het ook heel goed begrijpen en mijn broer vind alles best en verdere familie en vrienden, sommigen geloofden niet dat het zou gebeuren of dat ik het vol zou houden maar over het algemeen steunde men mij wel.

Maar toen ik (als vrije jongen) mijn visum eenmaal op zak had leerde ik toevallig een Australische (vrije) jongedame kennen en dat klikte wonderlijk goed. Echter toen haar moeder daar lucht van kreeg stonden er in ene keer allerlei Aussie charmeurs op de stoep. Dochterlief heeft toen toch even een hartig woordje met haar gesproken en ik heb verder gewoon normaal gedaan en al met al heeft ze me toch knap snel en goed geaccepteerd maar in eerste instantie had ze echt zoiets van "niet met mijn dochter".
 
Dus de reacties van mijn familie zijn nog niet zo raar. Het is ook wel te begrijpen als we naar Australie gaan. Ik zal het ook niet leuk vinden als mijn zoon later ( is nu bijna twee ) zegt ma, ik ga backpacken in Europa en  hij heeft het daar zo naar zijn zin dat hij in Europa wil blijven. Maar een ding scheelt dan, misschien dat ik hem beter zal begrijpen.
Mijn ouders beginnen nu wel dingen te vragen. Volgende week zaterdag moet Johan zijn IETLS doen en ze vroegen wel wanneer hij de Engelse test moest doen. Ze hebben het er niet veel over, maar ze willen op hun manier wel weten of we er nog mee bezig zijn. Ze groeien met het proces mee denk ik.
 
Ik ben blij        Dat wij niet de enige zijn die dit probleem hebben.
Mijn vader begrijpt het wel maar vind het erg dat het zo moet zijn.
Mijn moeder wil er al 2 jaar niets over weten en zit inderdaad al 2 jaar met der kop in het zand.
Overigens zijn zij wel de enige die zo negatief zijn iedereen om ons heen vind het fantasties.
Als iemand uit het dorp mijn moeder er op aanspreekt zegt ze er niets van te weten en gaat dan zelfs uit de buurt van die persoon.
Nu we bekend hebben gemaakt dat we op 10 december er op vakantie gaan werd er weer niet op gereageerd door mijn moeder, mijn vader vraagt dan wel voorzichtig of we al iets meer weten.
Al met al een rot situatie die de band tussen mij en mijn ouders er niet beter op gemaakt hebben.
Mijn schoonmoeder vind het erg maar zegt zelf dat we groot gelijk hebben wat moet je nog in nederland.

Groetjes Kees
 
Lijkt mij heel vervelend als je omgeving niet met je meeleefd. Kan mij voorstellen dat ze het niet leuk vinden dat je gaat emigreren maar om het dood te zwijgen of iemand de schuld te geven is wel vreemd.
Onze ouders en vrienden hebben altijd heel erg meegeleefd en veel belangstelling getoond, ondanks dat ze het niet leuk vonden dat we naar Australie gingen.
Als ik jullie verhalen lees ben ik hier erg blij om, juist omdat je best wel wat steun kan gebruiken van de mensen waarom je geeft ,ondanks dat het je eigen keus is om te emigreren.

Groetjes Erna

Hoop dat iedereen wat meer support krijgt van zijn omgeving
 
Nou, op support kunnen wij jammer genoeg nog niet rekenen. Mijn schoonvader is vanavond bij ons langs geweest.........en boos dat hij nog steeds is. Ik ben er erg van geschrokken en begrijp er werkelijk niets van. Ik vind het jammer dat hij zo reageert, vooral voor mijn man, maar ik leg mij er maar bij neer. Het is zijn probleem en hopelijk kan hij er op termijn wel mee omgaan. Maar........het neemt wel veel van de emigratie vreugde weg jammer genoeg :cry:
 
Toch eventjes reageren. Bij ons werd er helemaal niet negatief gedaan maar waren we in het begin erg interessant voor familie en kennissen, dat gaat na een tijd wel over.
Achteraf denk ik dat mijn vriend's moeder vooral hoopte dat we ons nog wel zouden bedenken.

Toen we dan eindelijk gingen, was het minder leuk. De familie van mijn vriend deed net alsof er niks veranderde en alle initiatief voor contact moest vanuit ons komen. Zelfs de week voor vertrek werd er geen woord gerept over afscheid nemen (laat staan mee naar de luchthaven gaan!). Uiteindelijk hebben we dan zelf maar voorgesteld om de dag voor vertrek voor het laatst op bezoek te komen.
Mijn vader heeft ons naar de luchthaven gebracht. Ik had nog steeds de hoop dat de familie van mijn vriend als verrassing op de luchthaven zou staan maar dat was dus niet zo.

Na enige tijd in Australie is het contact nog steeds vooral vanuit ons. We bellen wekelijks met mijn vriend's moeder en af en toe met zijn zus. Het stomme is dat niemand er ook maar ooit aan denkt om ons te bellen (zelfs niet op verjaardagen) en veel dingen worden achtergehouden (medische problemen bij mijn vriend's zus) omdat wij 'toch weg zijn'. Je merkt dat het ons kwalijk wordt genomen terwijl dat keihard ontkent wordt.
Het doet me nog steeds vreselijk veel pijn want ik weet dat ik a la minute terugvlieg als er een goede reden voor is. En indien nodig verhuis ik zelfs terug.
Interesse voor wat wij doen is er al helemaal niet.

Het contact met mijn eigen vader is wat vreemd, we zijn uit elkaar gegroeid maar dat proces was in Nederland ook al bezig. Hij is erg veranderd sinds mijn moeder is overleden. Op deze afstand merk je dat het uit elkaar groeien alleen maar sneller gaat.

Jammer dat het zo moet, ook al had ik nooit zo'n behoefte aan nauwe familiebanden, het is toch niet leuk en wel iets om rekening mee te houden.
 
Familie die raar reageert.......... hebben we vandaag voor het eerst mee te maken gehad. Pas vrij recent besloten om 'de grote stap' te nemen, tot nu toe alleen maar positieve reacties gehad..... Nu blijkt dat we het menen is het positieve er ineens af! Van de ene kant snap ik het wel; geen ouder ziet z'n kind graag vertrekken naar de andere kant van de wereld. Maar wat willen ze ermee bereiken vraag ik me af... we hebben besloten om te gaan... als we nu niet gaan blijven we hier omdat jullie niet willen dat we gaan.... dat kan toch niet de bedoeling zijn? De enige die er positief tegenover staat is mijn vader, mijn moeder en schoonouders zijn 'minder blij'... Ik ben ervan overtuigd dat we daar een beter leven kunnen opbouwen.

Verder vind ik het wel belangrijk om met niemand (familie) 'ruzie' te maken over dit onderwerp; ze bedoelen het waarschijnlijk niet verkeerd, ze hebben ons gewoon graag om zich heen. Ik denk dat het wel minder wordt naarmate de tijd verstrijkt (hoop ik!). Als we dadelijk op Schiphol staan moet je geen wrok meer koesteren... het zal een emotioneel afscheid zijn uiteraard (mijn moeder moest al huilen toen ik voor het eerst naar Apeldoorn reed toen ik op kamers ging!) maar ook dat komt wel weer goed!

Gr. Sam.
 
Sinds het bij ons ook serieuzer word draaien mijn ouders juist een beetje bij.. Ze denken er zelfs aan om internet en een webcam aan te schaffen. Mijn vader heeft sinds een jaar of vijf een mobiel en ze hebben vorig jaar een digitale camera van ons gehad, dus als ze daar mee over weg kunnen, zullen ze zeker het internet (emailen) en de webcam ook onder de knie krijgen. Als ze er zelf maar vertrouwen in hebben. Wij gaan het ze leren, want ze moeten het wel kennen als we daar zitten.

Mijn broer had wel verwacht dat we nog wel een keer zouden vertrekken. Omdat we jaren ook bezig geweest zijn met Zwitserland.
Hij zou zeker langs komen met zijn vrouw en kids. Dus dat is weer positief en hij heeft ook weer een positieve invloed op mijn ouders daarmee. Eerst was het ook allemaal maar niets en zo ver.

Alleen mijn zwager begrijp ik niet (woont zelf al jaren in Duitsland, soms nog een aantal weken in Ned. per jaar) die doet raar tegen mijn man. Ze hebben alleen maar ruzie en zijn ouders zitten er tussen die mensen zijn al bijna 80. Te gek voor woorden.
 
gelukkig heb ik er helemaal geen negatieve ervaring mee. mijn familie vind het voor ons een heel leuke stap al hebben ze het er wel moeilijk mee dat we weggaan. maar dat lijkt me alleen maar logisch.

ze denken alleen dat ik het niet uithoudt daar zonder mijn familie. ik ben ook best wel een familiemens. maar omdat wij bijna alles geregeld krijgen via mijn mans werk,wil ik het gewoon proberen. we moeten minimaal 2 jaar blijven ivm de kosten die zij maken. dus red ik het niet, dan kan ik na 2 jaar weer terug.

ik vind dit wel een moeilijk periode nu het echt wordt. mijn moeder en zus worden al wat emotioneler en enkele van mijn collegaatjes ook. en ik ben al zo'n jankmens. maar ach het hoort erbij.

groetjes lisette
 
Raar is een groot woord, maar m'n schoonouders zijn inmiddels 70+ en ja ik begrijp het ook wel, maar spontaan kunnen ze niet zijn op ons plan. Ze zijn erg bezorgd en ik denk dat als ze er eenmaal geweest zijn en hebben gezien hoe we leven dat ze het wel zullen begrijpen. Dan zien ze met eigen ogen dat je ook daar gewoon goed kunt leven en er alles is.

Daarentegen m'n vader vind het leuk voor ons en begrijpt ons wel, natuurlijk zal hij z'n twee enigste kleinkinderen missen. Maar hij zegt dat Nederland ook al bekrompener wordt.
Als we er eenmaal zitten laten we hem een tijdje overkomen, dat is ook iets waar hij naar uitkijkt. Anders had hij nooit zomaar naar Australie op vakantie gegaan. Het verrijkt zijn leven dan ook weer.
 
[quote author=Ingriddh link=topic=7532.msg97581#msg97581 date=1187782002]
Wij zijn nu bezig met de procedure (het zal zeker nog anderhalf jaar duren eer dat we daadwerkelijk in Aus. zitten) we houden de familie
op de hoogte, als er weer ontwikkelingen zijn dan vertellen we dat. Maar er word nauwelijks niet op gereageerd.
Ze steken liever hun kop in het zand en als we vooral met onze ouders zijn, dan hebben we het er maar niet over. Maar het staat toch tussen ons in. Het zal de generatie wel zijn of zo iets die zich daar niets bij kan voorstellen.
Ook doen allebei onze broers raar, over de emigratie.
Is dit herkenbaar voor iemand?
Gr. Ingrid
[/quote]

[size=12pt]Lijkt mij ook nog een aardig eindje weg, je zal wel merken dat naar gelang het dichterbij zijden komt het anders zal worden, laatste feestdagen, verjaardagen met elkaar...tot die tijd, zeker als je nig weinig concreets hebt zal het voor anderen moeilijk voor te stellen zijn, en hoewel julie er vast vol van zijn is het voor anderen nog ver weg![/size]
 
omdat wij nu definitief de baan hebben. merk ik ook meer reacties van mensen.

van de week een heel mooi stukje van mijn nichtje van 13 op m'n hyves gehad. oh wat heb ik zitten janken zeg. ook toen ik haar die dag zag. ze heeft het er heel moeilijk mee. en dan heb ik dat ook.

dus de eerste tranen zijn al vergoten.
 
Hallo,

wij hebben het mijn familie al bijna 3 jaar geleden vertelt dat we van plan zijn naar Australie te gaan.
Toen was de eerste fase waarom , ben je niet goed, vind je het niet leuk hier ?
Toen kwam dat gaat vast niet goed, al je schepen achter je verbranden veel te groot risico, wie kwam er op dit idee?
Het visum werd aangevraagd en ik kreeg het idee dat ze er nu toch klaar voor waren na bijna 3 jaar, waarin we ook veel over het thema gepraat hebben. Zodat ze ook merkten dat we zeker wel wisten waar we mee bezig waren. En dat het geen opwelling was.
Maar nu het visum er is en we over 4 weken vliegen, reageert vooal mijn moeder met stuisvogel techniek.
Nee ze komen niet mee naar het vliegveld, wat ik toch erg teleurstellend vind.
Dat had ik eigenlijk niet meer verwacht.
Natuurlijk is het niet makkelijk, leuk, gezellig, maar toch, ik moet nog maar eens met mijn zus en vader praten.
Mijn schoonmoeder is er ook niet blij mee, maar accepteert het, nu heeft mijn man niet zo`n sterke band met zijn moeder,
wat het makkelijker maakt. Het zou hem ook niets uitmaken als ze niet zou komen uitzwaaien.
Eigenlijk zou ik niet moeten zeuren, ik wilde het toch zelf.
Lastig allemaal.
Nouja ik stort me maar eens in de speelgoedberg van de kinderen en ruim eens lekker op.
Over 4 weken is de container al weg. (schrik !!)

Toch fijn om even mijn hart te luchten.
Bedankt,
Inge
 
Het is inderdaad soms vreemd, hoe mensen kunnen reageren. Niet leuk als moeder je niet komt uitzwaaien, wie weet staat ze daar wel en doet ze nu zo om zich een beetje af te reageren.
Mijn ouders zijn als inderdaad een beetje van de schrik bekomen en ze gaan ook een computercursus volgen, dus ook een pc aanschaffen. Mijn broer volgt trouw de web-log en is zeer geinterresseerd, sinds hij dat gelezen heeft. Nu gaat het ook bij hem leven.
Maar nu gaan sommige vriendinnen raar doen, ze laten in ene steeds minder van zich horen, misschien uit zelf bescherming. Je vrienden leer je zo ook wel weer kennen. Echte vrienden die wel geinterreseerd zijn komen toch wel langs, die leven met ons mee.

Succes met je speelgoedberg.
 
Net nu ik dacht dat de storm weer een beetje was gaan liggen, komt er weer een orkaan overheen. Ik heb het gevoel dat ik emotioneel wordt gechanteerd, heel pijnlijk. En dan maar niet begrijpen dat ik het er ook moeilijk mee heb. Het gevolg is dat ik steeds minder zin heb om even te bellen of langs te gaan. Ik krijg het gevoel er niet meer toe te doen en een slechte dochter te zijn. Het is soms moeilijk dit gevoel aan de kant te zetten.

Zo, ben het weer even kwijt.
 
[quote author=Dijnnas link=topic=7532.msg100340#msg100340 date=1191400883]
Net nu ik dacht dat de storm weer een beetje was gaan liggen, komt er weer een orkaan overheen. Ik heb het gevoel dat ik emotioneel wordt gechanteerd, heel pijnlijk. En dan maar niet begrijpen dat ik het er ook moeilijk mee heb. Het gevolg is dat ik steeds minder zin heb om even te bellen of langs te gaan. Ik krijg het gevoel er niet meer toe te doen en een slechte dochter te zijn. Het is soms moeilijk dit gevoel aan de kant te zetten.

Zo, ben het weer even kwijt.
[/quote]
ik ken het
 
Heel herkenbaar. Gaat het een tijdje goed krijg je van die heerlijk reacties als denk maar niet dat we je op komen zoeken, die vliegreis is veel te lang, of tegen mijn zoontjes; ons zie je straks nooit meer.

Ik ga er maar van uit dat alles op z'n pootjes terecht zal komen als we in OZ zijn.
 
Emoties komen en gaan. Soms ben je een dag erg down, vooral als een vriendin doet of er niets aan de hand is, of even juist zegt je krijgt toch wel heimwee. En de andere dag dan ben ik juist weer vrolijk omdat ik dan denk zo meteen zitten we in OZ en dan ..........
geen buren die meer zeiken over dat de auto op hun plek staat etc.
Ja de storm, soms orkaan gaat en komt weer, je word er vaak mee geconfronteerd. Nu zijn wij het huis aan het opknappen voor de verkoop en dan krijg je ook weer rare reacties. Net of mensen je dit niet gunnen, jaloers zijn dat zij die stap niet duren te zetten.
Ik ben echt benieuwd wie er daadwerkelijk als vrienden en familie overblijft die we via de mail, web-log ons blijven volgen en wij hen.
Als het aan mij ligt er veranderd er niets, behalve de afstand, maar contact zal ik blijven voorzetten via mail of telefoon, web-log.
En mensen zijn hier altijd welkom als we in OZ zitten.
 
Bij mij is het anders gegaan.  Dat komt waarschijnlijk, omdat mijn ouders zelf naar Canada wilden toen ze jong waren.  Daar heeft mijn oma toen zo'n stennis over geschopt dat ze niet gegaan zijn.  Volgens mij hebben ze daar altijd spijt van gehad.  Ze zijn in Australie geweest en mijn man heeft mijn vader moeten beloven me nooit meer terug naar Nederland te laten komen. 
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top