Hebben jullie ouders er ook zo'n drama van gemaakt?

[quote author=Catkin link=topic=10225.msg143482#msg143482 date=1247945098]
[quote author=heidi76 link=topic=10225.msg143481#msg143481 date=1247944881]

Je hebt wel gelijk hoor Femke maar ik zal inderdaad vragen of mijn moeder morgen ook hier haar verhaal neerzet.

groetjes heidi
[/quote]

Deze reactie komt mij wat sarcastisch over, gezien het feit je net aangeeft je moeder voorlopig niet te spreken. Als het ook sarcastisch bedoelt is vind ik dat jammer, aangezien ik ook alleen maar mijn mening geef  :|
[/quote]

Dit kan echt niet hoor Heidi...
 
Ooh heh dat is weer het vervelende van geschreven communicatie he.
Dan neem ik mijn woorden terug  :up:
 
Ok hoor.

Ik zal voortaan beter letten op wat ik schrijf. Zoals Femke al schrijft, veel is eigenlijk ook te persoonlijk om iedereen aan mee te laten lezen. Het is toch een kwestie tussen ons en mijn ouders.

groetjes heidi
 
Jeetje Heidi wat een heftige situatie. Het maakt het er voor niemand makkelijker op zo. Hopelijk zijn je ouders in staat over de shock van het nieuws heen te komen en komen ze er wat positiever tegenover te staan. Het klinkt iig alsof ze nooit verwacht hadden dat je de knoop ook echt door zou hakken en de beslissing om te gaan zou maken.

Ik snap dat het voor ouders wel heel moeilijk is om je kind ver weg te zien gaan wonen, maar het zou toch moeten gaan om wat jou het gelukkigst maakt.
Mijn ouders zijn gescheiden in het half jar dta ik in australie zat. Mijn vader vond het super tof voor me dat ik ging, mijn moeder maakte er drama pyjama van, terwijl ik maar 6 maanden weg was. Nu heb ik 2 maanden terug op een baan in Londen gesolliciteerd en was mn moeder heel positief. Maar toen ik het mn vader heel enthousiast vertelde kreeg ik alleen maar een heel chagrijnig antwoord  :shock:
Ouders zijn zo veranderlijk als het weer volgens mij.....
 
[quote author=Shuter Street link=topic=10225.msg143589#msg143589 date=1248088307]
Ouders zijn zo veranderlijk als het weer volgens mij.....
[/quote]

Kinderen ook hoor :grin:.
Het kwam voor mijn ouders toch als donderslag bij heldere hemel, en dat ook nog eens bovenop hun eigen problemen zoals bij jouw ouders. Die zullen ook niet van de een op andere dag uit elkaar zijn gegaan.
Iedereen die mijn verhalen heeft "gevolgd"op xpdite weet dat ik in 1999/2000 met een Working Holidayvisum in Australie ben geweest en dat het toen door heimwee misliep. Ik was na 4,5 maand weer op  nederlandse bodem, maar is het gelijk een garantie dat het nu weer misgaat. Je wordt door een mislukte ervaring gelijk gebrandmerkt. Eens een mislukkig, altijd een mislukking terwijl ik nu veel beter ben voorbereid, mede door ervaringsdeskundigen op xpdite.
Toen in '99 zag ik er zelf geen brood in en ging eigenlijk alleen voor mijn man, toen dus nog vriend, daar heen om het een kans te geven maar als je er zelf niet achter staat dan lukt het ook niet.

Nu zit ik al een jaar op xpdite, heb diploma's laten vertalen, kijk heel veel op vacaturesites en nog meer van dat soort dingen maar dat zien ze door hun woede niet. Ik ben nu veel beter voorbereid en ik heb tegen die tijd een partnervisum waar ik dus beter mee uit de voeten kan dan zo'n WHV. Geen beperkingen qua werk enz.
Ik heb nu wel het gevoel dat ik het moet waarmaken na alles wat ik ze gezegd heb. De familie heeft hun bedenkingen of het nu wel kan dus ik moet deze keer sterker zijn dan de heimwee.
Misschien dat ze dan hun twijfels intrekken naar mij, ons toe.

Ik hoop in ieder geval nog dat ze bijdraaien voor we uberhaupt gaan. Leuk zullen ze het niet vinden, vooral omdat we eigenlijk hier ook alles goed voor elkaar hebben, wat  ik ook al zag staan bij de family of 6.
We zijn zelf groot genoeg om dit soort beslissingen te maken.
Na mijn ervaring in 1999/2000 heb ik het er eigenlijk nooit meer over gehad dat ik ooit nog wil gaan. Het speelt eigenlijk ook pas goed 1,5 jaar. Ben vorig jaar januari begonnen met dingen uitzoeken omtrent visum, overige papieren en meer van dit soort dingen en dat ik het moeilijk vond om dit aan hun te vertellen heeft ook te maken met hun eigen reacties op alles wat ik zeg; Ga ik een paar dagen alleen met dekinderen weg(heb geen ruzie hoor met manlief ,maar het heeft te maken met zijn nieuwe werk :grin:) dan voel ik ook al aan mijn water dat ze het niet zien zitten.Ik zou mijn broer meenemen, aub niet zeg, vooral nu niet) Na tig van zulke reacties krijg je vanzelf een hekel aan om zulke dingen te vertellen, helemaal zoiets als een emigratie. Dat is de enige reden dat ik het zolang voor me heb gehouden, om dit soort reacties te krijgen.

We zullen wel zien hoe het gaat. Ik zag net dat ze online is op msn. Ik kreeg toch al nooit geen berichtjes van haar. Moest er altijdzelf een sturen om een reactie te krijgen en dat zal nu helemaal niet gebeuren. :grin:

Groetjes heidi
 
Hoi Heidi,

Mijn omgeving heeft ook niet erg positief gereageerd op mijn emigratieplannen. Aangezien ik met een Australier getrouwd ben kwam het echter niet als een verassing. Desondanks zijn er mensen die stoken in ons huwelijk in de hoop dat ik (samen met onze twee kinderen) hier in Nederland blijf. Hoe triest.

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik het hierdoor alleen maar makkelijker vind om weg te gaan. Ik leef mijn leven met mijn man en twee kinderen en als mijn omgeving (lees ook familie) daar moeite mee heeft dan is dat hun probleem. Ook opmerkingen als "we komen echt niet helemaal naar Australie om jullie te zien" leg ik naast me neer. Volgens mij wordt dit namelijk uit onmacht gezegd en niet echt gemeend. Als dat wel zo is dan is dat jammer, maar zou ik daar dan mijn eigen leven voor op moeten offeren?

Als ik jou was zou ik nagaan wat jij en je gezin willen en dat als een mededeling brengen. Niet als een vraag. Want doet het er echt toe wat de rest van de wereld er van vind? Je leeft maar 1 keer!

Heel veel succes en sterkte met alles!

Groetjes Marloes
 
Hoi Heidi,

Mijn omgeving heeft ook niet erg positief gereageerd op mijn emigratieplannen. Aangezien ik met een Australier getrouwd ben kwam het echter niet als een verassing. Desondanks zijn er mensen die stoken in ons huwelijk in de hoop dat ik (samen met onze twee kinderen) hier in Nederland blijf. Hoe triest.

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik het hierdoor alleen maar makkelijker vind om weg te gaan. Ik leef mijn leven met mijn man en twee kinderen en als mijn omgeving (lees ook familie) daar moeite mee heeft dan is dat hun probleem. Ook opmerkingen als "we komen echt niet helemaal naar Australie om jullie te zien" leg ik naast me neer. Volgens mij wordt dit namelijk uit onmacht gezegd en niet echt gemeend. Als dat wel zo is dan is dat jammer, maar zou ik daar dan mijn eigen leven voor op moeten offeren?

Als ik jou was zou ik nagaan wat jij en je gezin willen en dat als een mededeling brengen. Niet als een vraag. Want doet het er echt toe wat de rest van de wereld er van vind? Je leeft maar 1 keer!

Heel veel succes en sterkte met alles!

Groetjes Marloes

Haha, ik ben duidelijk een groentje hier. Ik zie nu pas dat voorgaande berichten van jaren geleden dateren....
 
Haha, ik ben duidelijk een groentje hier. Ik zie nu pas dat voorgaande berichten van jaren geleden dateren....

Ik zat al even te kijken van: Zo die trekt even iets uit een oude doos :p En dat mag natuurlijk. Alleen de kans op antwoord is niet zo heel groot :rolleyes:

Maar wie weet :up:
 
Moet erg lachen om jullie berichtjes.

Maar ben eigenlijk net zoals Reinhoud ook wel erg benieuwd of Heidi gegaan is. Iemand een status update?
 
Hoi allemaal,

Ik heb niet het hele topic door gelezen maar ik zag de titel en ik voelde me meteen aangesproken.
Ik heb namelijk een onwijs probleem met mijn ouders en dit dilemma. Ik heb geen ruzie met ze maar de communicatie verloopt dus voor geen meter. En om eerlijk te zijn dacht ik dat alleen mijn ouders zo zijn. Ik kan er niet met ze over praten, alles wat over australie gaat wordt een soort van genegeerd. Ze blijven maar vragen wanneer ik weer terug kom en ipv mij aan te moedigen laten ze mij voelen alsof ik het allemaal niet ga redden. Ik weet ook dat ze niks willen weten van het feit dat ik een partner heb en ze peinzen er niet over om eens op bezoek te komen, zelfs niet als ik aanbied de tickets te betalen.
Het doet me pijn mijn ouders zo verdrietig te zien, maar wat moet ik doen, terug gaan alleen voor hun? Me dan weer ongelukkig voelen als ik hier in NL ben...
Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet, ik ben nu ook NL bij ze thuis en er wordt ook niet gevraagd wat de plannen zijn, hoe ik het met mijn visum ga doen etc. Mocht ik eventueel gaan trouwen met mijn vriend dat heb ik dus een bruiloft zonder ouders, en ik denk zelfs dat ze misschien niet eens meer met me willen spreken...
Kortom ik hoop dat ze ooit bij draaien maar na 1,5 jaar is er niet veel veranderd. Ik ben blij hier te lezen dat ik gelukkig niet de enige ben.
 
Nare situatie, Ceska. Het meest voordehand liggende advies is je eigen geluk na te streven, maar de prijs daarvoor is wel erg hoog. Opzettelijk of niet wordt er op je schuldgevoel ingespeeld. Ik zou om te beginnen veel gaan praten met de overige mensen die dicht bij je staan. Laat die hun voor en tegen argumenten maar spuien en wees ook kritisch naar jezelf. Ga je in Aus het geluk wel vinden wat je mist in NL, of is het toch een roze wolk? Weten je ouders ook waarom je in NL niet gelukkig bent? Weten ze wat jou naar Aus trekt? Waarom zouden ze het jou niet 'gunnen'? Dat zijn er zomaar een paar. Praat ook eens met oudere/wijzere mensen.

Ik wens je veel sterkte ermee.
 
Erg vervelend Ceska.
Toen wij besloten om te vertrekken waren de ene ouders blij voor ons, niet voor hun wat logisch is.
De andere ouders negeerden het compleet totdat we vertrokken. Toen was het zo van: o, jullie gaan dus echt.
De "blije" ouders zijn 1 keer over geweest en toen ze terug naar NL gingen vertelden ze ons dat ze nu snappen waarom we gegaan zijn.
De andere ouders zijn niet geweest en gaan ook niet komen, de een is overleden en de ander heeft dementia.
 
Back
Top