Thijsvr
Well-Known Member
Can confirm. Menig kilometer in een Defender gereden.
Highs and Lows: Season 5, Episode 1: Making Friends/Friendships
- Thread starter afterbang
- Start date
Can confirm. Menig kilometer in een Defender gereden.
Red dust
XPdite Sponsor
Ik heb het geloof ik al eens ergens geschreven, maar wij hebben vooral onze vriendengroep vooral opgebouwd met buren en Meetups. Net als Emulate nodigen we vaak mensen uit om bij ons te komen eten en dan heb je echt een gesprek en leer je elkaar snel kennen. Met onze eerste buren hebben een goede vriendschap opgebouwd en we borrelen en eten regelmatig bij elkaar. Andere goede vrienden woonden redelijk dichtbij en het contact was snel gelegd doordat we allebei hond(en) hebben, dus dan is een gezamenlijke wandeling zo gepland. Een derde stel (Engelsen) ontmoetten we op een camping tripje. We waren met z'n vieren de enige kampeerders en hadden vanaf het begin geanimeerde gesprekken. Daar kamperen we nog steeds regelmatig mee en inmiddels is een vriendin van hun ook een vaste gast.
Ons andere 'succesnummer' is een Meetup groep voor mensen tussen de 40-60. Ik werkte paar jaar geleden nog in de stad en realiseerde dat ik bijna niemand in de Mountains kende. Aangesloten bij een Meetup, die begon met dineetjes, maar al snel ook leidde to bushwalks, een enkele camping trip en Trivia avonden. Ik spreek nu ook regelmatig af buiten de Meetup om met een groep van een man of 10. We eten bij elkaar, wandelen, kamperen, hadden een pool party op Australia Day en een flink aantal was hier thuis nog met Oud en Nieuw. Die vriendschappen groeien, met de een wat sneller dan met de ander, maar een aantal durf ik nu wel goede vrienden te noemen. Het grappige van die Meetup was dat ik drie jar geleden de enige was met een partner. De rest was single en had net als ik duidelijk behoefte om nieuwe mensen te ontmoeten en samen dingen te ondernemen. Het is een mix van rasechte Ozzies en Europese immigranten, waarvan sommigen hier al bijna hun hele leven wonen. Met een aantal buren hier in de straat hebben we ook goede relaties opgebouwd, we borrelen en eten af en toe samen. Alles samen geeft echt dat gevoel van thuis zijn! Maar ik denk inderdaad dat je als volwassene op zoek naar vriendschappen een actieve houding moet aannemen.
Ons andere 'succesnummer' is een Meetup groep voor mensen tussen de 40-60. Ik werkte paar jaar geleden nog in de stad en realiseerde dat ik bijna niemand in de Mountains kende. Aangesloten bij een Meetup, die begon met dineetjes, maar al snel ook leidde to bushwalks, een enkele camping trip en Trivia avonden. Ik spreek nu ook regelmatig af buiten de Meetup om met een groep van een man of 10. We eten bij elkaar, wandelen, kamperen, hadden een pool party op Australia Day en een flink aantal was hier thuis nog met Oud en Nieuw. Die vriendschappen groeien, met de een wat sneller dan met de ander, maar een aantal durf ik nu wel goede vrienden te noemen. Het grappige van die Meetup was dat ik drie jar geleden de enige was met een partner. De rest was single en had net als ik duidelijk behoefte om nieuwe mensen te ontmoeten en samen dingen te ondernemen. Het is een mix van rasechte Ozzies en Europese immigranten, waarvan sommigen hier al bijna hun hele leven wonen. Met een aantal buren hier in de straat hebben we ook goede relaties opgebouwd, we borrelen en eten af en toe samen. Alles samen geeft echt dat gevoel van thuis zijn! Maar ik denk inderdaad dat je als volwassene op zoek naar vriendschappen een actieve houding moet aannemen.
Red dust
XPdite Sponsor
Tim911
Account Inactief (eigen verzoek)
Jammer dat onze buren zulke bogans/ eikels zijn. De andere buren konden we het prima mee vinden maar die zijn nu verhuisd. Maar ja, ik ken de eenzaamheid. En die is er nog steeds wel. Al heb ik nu wel vaak meer contact met mensen en wordt ik ook eindelijk bij dingen betrokken, en betrek ik ook anderen in mijn BBQ's
, een Europeaan die de Ozzies leert BBQen, het bestaat. En ze vinden het prachtig. Voor mij is het voornamelijk door werk dat ik mij echt geaccepteerd voel en dat ik daar ook met iedereen goed door een deur kan. Dat heeft mij laten inzien dat de denkbeeldige cultuurkloof toch te overbruggen valt. Het ligt echt aan hoe je er zelf instaat.
afterbang
XPdite Sponsor
Goed om te horen @Tim911. Het is altijd fijn om wat aansluiting te hebben.
Hier net twee goede gezellige en ongedwongen weekenden achter de rug op dit front. Beide leren kennen op het Unimog Owners weekend in Janowen Hils 4x4 park. De ene is een vroeg gepensioneerde farmer uit NSW, die naar de zon vertrokken is. De ander een Schot die hier al 15-20 jaar woont en een soort Rural Bunnings runt in een provincie dorpje een klein uurtje verderop.
Zoals eerder gezegd, het is try an try and try again met van die weekendjes en dan op een keer vallen dingen op zijn plek. Het is alsof je in het Casino bent. het voelt soms kansloos tot plots het balletje op jouw nummertje valt. (ik heb niets met gokken, ben 1x in NL naar het casino geweest zet 1x een gratis gekregen fiche van 10 euro in op 36 en verdomd hij valt op 36. Gecashed en nooit meer terug geweest hahaha)
Hier net twee goede gezellige en ongedwongen weekenden achter de rug op dit front. Beide leren kennen op het Unimog Owners weekend in Janowen Hils 4x4 park. De ene is een vroeg gepensioneerde farmer uit NSW, die naar de zon vertrokken is. De ander een Schot die hier al 15-20 jaar woont en een soort Rural Bunnings runt in een provincie dorpje een klein uurtje verderop.
Zoals eerder gezegd, het is try an try and try again met van die weekendjes en dan op een keer vallen dingen op zijn plek. Het is alsof je in het Casino bent. het voelt soms kansloos tot plots het balletje op jouw nummertje valt. (ik heb niets met gokken, ben 1x in NL naar het casino geweest zet 1x een gratis gekregen fiche van 10 euro in op 36 en verdomd hij valt op 36. Gecashed en nooit meer terug geweest hahaha)
Tim911
Account Inactief (eigen verzoek)
Weet je.. Ik ga gewoon mijn hart luchten.
Ik heb persoonlijk een tijdje heel diep gezeten.. Niet zo heel lang geleden. Zo diep dat ik er zelfs aan gedacht heb om hulp te zoeken, wat niet direct iets voor mij is zeg maar. Voor ons is alles best voor de wind gegaan als ik zo terugkijk nadat we naar Australia zijn gekomen in 2018. Allebei een baan, allebei een vast contract, een mooi huis en ook mensen waar we zo nu en dan mee afspraken en dat dan voor ons allebei toch uiteindelijk die klik ontbreekt, of dat die klik er wel is maar dat er dan weer teveel verplichtingen en gedoe is met kinderen en andere randzaken. Of dat je mensen uitnodigt in je huis, je een leuke en gezellige avond hebt en die mensen ook aangeven dat ze ons binnenkort uitnodigen, en dan vervolgens niks meer van zich laten horen. Dat heeft ons allebei best pijn gedaan zeg maar. Dan ga je dingen zoeken, aansluiten bij een paar 4WDers om er dan zelf achter te komen dan door de bagger ploeteren met een paar bogans toch niks voor jou is, of afspreken met een Nederlander hier in Cairns en die dan enorm gelovig blijkt te zijn en mij probeert het geloof op te dringen. Mijn partner heeft echt haar best gedaan om aansluiting te vinden voor haar en mij, maar het is gewoon lastiger dan je denkt hoor! Maar dit zal in NL niet anders zijn. Ook daar zijn vriendschappen en vriendengroepen gevormd en kom je er amper meer tussen. Nu sinds een maand voel ik me weer goed, en heb ik het idee dat ik nu eindelijk wel de goede richting op beweeg. Het kan lang duren en het kan pijnlijk zijn. Dat zeker. Ook het feit dat ik hier in Fortress Australia zit en mijn vrienden hier naartoe willen komen, maar wat niet kan knaagt enorm en dat soort dingen kunnen je net over het dode punt helpen.
Ik heb alle criteria laten varen, ik stel me vanaf nu gewoon helemaal open naar iedereen en als het mensen niet aanstaat than so be it, maar als ik er echt gelijkgestemden of zelfs vrienden aan overhou is het alles waard.
Last edited:
Red dust
XPdite Sponsor
Blij te horen dat het beter gaat met je, @Tim911. Dit forum is er ook om je hart te luchten, emigreren is niet alleen maar zonneschijn! Een vriendenkring opbouwen duurt gewoon lang. Ik denk dat het voor ons ook zo'n 5 jaar geduurd heeft voor we konden zeggen dat we een fijne vriendenkring hebben opgebouwd, die uit meer mensen bestaat dan twee koppels. Het is ook lastig dat mensen binnen Australie toch wel snel verhuizen en dan opeens uren of meer dan een dag verderop wonen, waardoor je niet meer even binnenwiipt. Wij hadden het geluk om wel direct het gevoel welkom te zijn en een 'thuis' te vinden bij mijn peettante en haar familie. Daar hebben we 10 weken in haar granny flat gewoond toen we aankwamen en we komen er nog steeds bijna elke vrijdagavond om de week door te nemen, en aan te schuiven voor de grote familie kerstlunch. Dat is voor ons heel belangrijk geweest. Ik hoop dat jij ook dat gevoel hebt met de familie van je partner en de rest heeft tijd nodig, veel tijd.
afterbang
XPdite Sponsor
Hey Tim, balen dat je door een dal gegaan bent, volgens mij helemaal niet zo ongebruikelijk hoor. En het kunnen zoveel (kleine) dingen bij elkaar opgeteld zijn dat het soms lastig is te pin-pointen wat je nu anders moet doen of waar je energie in moet stoppen.
Ik ben op zich blij dat ik als eerste onderwerp in de terugblik 5 jaar AU dit aangesneden heb, aangezien we bijna allemaal in meer of mindere mate tegen het 'vrienden stukje' oplopen.
Ik denk dat een AU partner kan helpen, maar op hetzelfde moment ook tegen je kunt werken op een vreemde manier. Ik heb dat met andere mensen die ik ken (niet op xpdite) zien gebeuren. Bedoel niet te zeggen dat dit bij jou zo is, maar zag bij andere dat je als NL-er dan landt in het leven van iemand hier, en dat gek genoeg niet altijd hoeft te helpen.
Maar dat detail daargelaten, hoop dat je verder je plek veroverd in je nieuwe thuisland. Het kan zomaar 1-5 jaar duren voor je een beetje geland bent op het vrienden vlak met vele up's and down's. Ik verloor mijn beste maatje hier in AU binnen 2 jaar aan kanker en daar ben ik zeker 'boos' over geweest. Waarom moest ik dat nu weer hebben. Mijn vader verloren op mijn 21e aan kanker, en dan nu weer iemand zo 'dichtbij'. Het is niet 'eerlijk'. Dan kun je wel zeggen, head down en weer opnieuw beginnen, maar daar heb je echt niet altijd zin in. Ratio is leuk, maar emotie is bij mij helaas soms sterker dan ratio
Emulate
Well-Known Member
Je hebt zeker een punt hier. Er is minder te kiezen. Als je nieuwe kennissen maakt en het klikt niet zoals je gehoopt had, kun je dat gewoon laten verwateren. Maar dat kan niet als het familie/vrienden van je partner zijn die je bij elke belangrijke gelegenheid (kerst, bruiloft, funeral, verse baby) in het jaar weer tegen komt. In dit opzicht heb ik geluk, iedereen is minimaal onschadelijk en met sommigen heb ik een echte familieband gebouwd, o.a. met mijn partner's kids, en zijn zus in WA, enorme klik terwijl we niks gemeen hebben
. Maar ik kreeg bijvoorbeeld een schoonmoeder met gevorderde Alzheimer, en ik was het enige vrouwelijke familielid in de buurt. Omdat ik al een decade voor mijn eigen moeder met hetzelfde had gezorgd (in-home carer), lag het voor de hand dat de zorg dus op mij neerkwam. Daar zat ik na 5 jaar 24/7 doodsbed van mijn eigen moeder nou niet echt op te wachten. Het werd een mooi proces, mijn Australische Nana is na een jaar in alle rust overleden op haar 97e. Maar ik had als verse immigrant eigenlijk heel andere dingen willen doen, de boel verkennen, banen en studies oppakken, reizen en Melbourne doorkruisen. Mijn 2 stief"kinderen" beschouw ik als een bonus, zij zijn echte vrienden van me en ik zie ze wekelijks.Wat ook speelde in ons geval is dat wij allebei rond de 60 waren toen we samen gingen leven. Het betekende dat ik in een kant-en-klaar huis stapte dat 100 % iemand anders' leven was, opgebouwd over 35 jaar. Er was eigenlijk geen plek voor mij, alle kamers zijn samen 1 grote bibliotheek en propvolle kinderkamers die je niet zomaar in beslag kunt nemen hoewel ze al lang het huis uit waren. Bovendien was er niets mijn smaak of stijl, en je kunt ook niet zomaar alles gaan lopen veranderen in een omgeving die voor het gezin al 35 jaar vertrouwd en thuis is. Ik heb me er min of meer in geschikt, eerst een klein studieplekje geregeld, een paar jaar later de kamer van mijn stiefdochter (met toestemming) overgenomen en naar mijn eigen smaak ingericht. Intussen heeft mijn partner zich uit de naad gelopen om alle randvoorwaarden voor mij te verbeteren, tuin opgeknapt, nieuwe riolering, watervoorziening, wasmachine, NBN. Op een gegeven moment zaten we op een compromis waar we allebei tevreden mee waren.
Wat ik een voordeel vind is dat mijn ouwe dag geregeld is. Ik heb geen enkele familie van mezelf meer, geen banden of assets in NL, dus gewoon alles doorgesproken met partner en zijn kinderen. Er liggen nu testamenten en POA-regelingen bij onze advocaat en mijn partner, zijn kinderen en ik zijn precies op de hoogte van al onze wensen mbt vermogen, bejaardenzorg, ziektebedden, VAD etc. In NL had ik die klus in mijn eentje moeten klaren en niet geweten wie ik daarbij had moeten betrekken.
Pros and cons.
Tim911
Account Inactief (eigen verzoek)
Hey Tim, balen dat je door een dal gegaan bent, volgens mij helemaal niet zo ongebruikelijk hoor. En het kunnen zoveel (kleine) dingen bij elkaar opgeteld zijn dat het soms lastig is te pin-pointen wat je nu anders moet doen of waar je energie in moet stoppen.
Ik ben op zich blij dat ik als eerste onderwerp in de terugblik 5 jaar AU dit aangesneden heb, aangezien we bijna allemaal in meer of mindere mate tegen het 'vrienden stukje' oplopen.
Ik denk dat een AU partner kan helpen, maar op hetzelfde moment ook tegen je kunt werken op een vreemde manier. Ik heb dat met andere mensen die ik ken (niet op xpdite) zien gebeuren. Bedoel niet te zeggen dat dit bij jou zo is, maar zag bij andere dat je als NL-er dan landt in het leven van iemand hier, en dat gek genoeg niet altijd hoeft te helpen.
Maar dat detail daargelaten, hoop dat je verder je plek veroverd in je nieuwe thuisland. Het kan zomaar 1-5 jaar duren voor je een beetje geland bent op het vrienden vlak met vele up's and down's. Ik verloor mijn beste maatje hier in AU binnen 2 jaar aan kanker en daar ben ik zeker 'boos' over geweest. Waarom moest ik dat nu weer hebben. Mijn vader verloren op mijn 21e aan kanker, en dan nu weer iemand zo 'dichtbij'. Het is niet 'eerlijk'. Dan kun je wel zeggen, head down en weer opnieuw beginnen, maar daar heb je echt niet altijd zin in. Ratio is leuk, maar emotie is bij mij helaas soms sterker dan ratio
Ik denk dat wat @Red dust hierboven aangeeft dat dit 100% waar is, emigreren kan een pijnlijk proces zijn vol pieken en dalen waar je soms valt en daarna toch echt weer moet opstaan. Voor iedereen zal dit anders zijn en mensen zullen dit om verschillende redenen en op verschillende tijdstippen tijdens de 'reis' ervaren. Toen ik hier voor het eerst voor het echie kwam in 2018 was ik cultureshocked en overwhelmed. Ik zat met mijn hoofd in NL en met mijn lichaam hier, toen heeft mijn partner het voortouw genomen om veel mensen te ontmoeten, maar als je er niet 100% inzit dan wordt dat ook niks. Dit heeft wel even een paar maanden geduurd om dit gevoel kwijt te raken. Daarna nog een mini dipje ervaren en nu een flinke, maar dat is meer een optelsom van dingen geweest, en sommige daarvan hadden we in NL ook al, of worden nu enorm versterkt. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn partner. Zij is mijn beste vriend en maatje, en ik die van haar. We vullen een enorme leegte op in elkaars leven dus we missen niet zo heel veel aan de ene kant, aan de andere kant zouden we graag meer vrienden hebben, net zoals iedereen! Wat jij zegt @afterbang is zeker zo, ik heb hier een schoonfamilie in mijn schoot geworpen gekregen waar ik totaal geen raakvlak, interesses of uberhaupt een golflengte mee deel, helemaal niks! Ik vind het gezellig om een biertje te drinken soms, zij drinken niet en hebben geen "tijd" om af te spreken, alleen als het hen zint: lees verjaardagen. Mijn partner en ik hebben vanaf dag 1 aangegeven dat we niet aan verjaardagen doen, en daar worden we nog steeds op afgezaagd. Dan hebben we nog wat andere problemen in de familie wat voor niemand fijn is om tussen te zitten, dus helemaal niet voor iemand die toch zelf ook niet helemaal lekker in zijn vel zit. Ik heb dat ook al een keer eerder gezegd, en het klink misschien stom: wij hebben ieder een lijstje met 10 dingen gemaakt met zaken die we op korte of op iets langere termijn zouden willen, dit kunnen materiele dingen zijn of zoiets als een dag minder werken per week. Af en toe kunnen we iets van elkaar lijstje afstrepen en dat geeft echt voldoening.
Dan is er ook de fijne en positieve kant wat ons beiden dagelijks eraan doet herinneren dat we toch echt de juiste stap hebben genomen. Ik voel mij geen Nederlander meer nu, en steeds meer Australier. In juni kom ik in aanmerking voor citizenship en ik heb echt dat gevoel nu dat ik daar klaar voor ben. Ik zou voor geen goud meer terug naar Nederland hoeven, ik moet er op dit moment niet eens aan denken om er op vakantie heen te gaan. We wonen in een geweldig deel van het continent met vaak mooi weer, en als je van watersport, zwemmen, bushwalks, BBQen, 4WDen en noem het maar op houdt dan is dit wel de plek om te wonen. Werk gaat super goed en ik ga elke dag met een grote smile op mijn gezicht naar het werk, ons huis begint echt ons huis te worden en we krijgen zelfs complimenten van mensen uit de buurt dat ons huis er echt fantastisch uit begint te zien. O trouwens, we zijn naar 2 meetings van de labrador club geweest en ik zou niet direct zeggen dat er vrienden uit voort komen, maar een paar zullen toch potentie kunnen hebben. Aardig volk!
In Nederland kwamen we 1 of 2 keer per week samen voor een biertje, of wat eten met onze vrienden. En ja, dat missen we zeker. Hopelijk kunnen we dat hier binnenkort ook weer doen.
Rolls
Well-Known Member
Ik haak ff aan. We zijn er nog niet dus ik kan absoluut niet mee praten over het vrienden maken aan zich aldaar. Hier in Nederland, ja mijn kroegtijgerdagen zijn ook wel ver over, merk ik dat de meeste vrienden die ik over gehouden heb toch wel werk gerelateerd zijn. Is dat daar in het verre Aussie niet een beetje vergelijkbaar? Buiten natuurlijk de relaties die je opdoet via je kinderen, als je die al hebt. Wij met een dochter van bijna 3 zullen genoeg school vriendjes en vriendinnetjes over de vloer krijgen en daarmee mogelijk pappa of mamma of beide. Ik ben zelf een ontzettend makkelijk persoon in de omgang, ik hou van een geintje. (Al zeg ik het zelf, iemand moet da doen ) dus ik heb in de meeste gevallen niet veel moeite met goede contacten leggen en onderhouden.
Trouwens ( off topic sorry), met de nieuwe update op m'n eigen draadje, mensen wonend of binnenkort wonend in NSW, ik ben benieuwd naar de do's en don'ts en betere plekjes aldaar. Niet hier in dit draadje uiteraard.
Trouwens ( off topic sorry), met de nieuwe update op m'n eigen draadje, mensen wonend of binnenkort wonend in NSW, ik ben benieuwd naar de do's en don'ts en betere plekjes aldaar. Niet hier in dit draadje uiteraard.
Rolls
Well-Known Member
Lijkt me toch een van de meest lastige situaties. Om op die leeftijd (bijna 60 als je aankomt) iemands leven in te stappen in een 'vreemd' land. Dat met een nog relatief onbekend persoon met inderdaad al een compleet leven met historie. Ook een eigen compleet leven wat je achter laat. Al heb je dan zoals je aangeeft geen banden familie of vrienden meer in Nederland. Dan kan je jezelf echt gelukkig prijzen.Je hebt zeker een punt hier. Er is minder te kiezen. Als je nieuwe kennissen maakt en het klikt niet zoals je gehoopt had, kun je dat gewoon laten verwateren. Maar dat kan niet als het familie/vrienden van je partner zijn die je bij elke belangrijke gelegenheid (kerst, bruiloft, funeral, verse baby) in het jaar weer tegen komt. In dit opzicht heb ik geluk, iedereen is minimaal onschadelijk en met sommigen heb ik een echte familieband gebouwd, o.a. met mijn partner's kids, en zijn zus in WA, enorme klik terwijl we niks gemeen hebben
Wat ook speelde in ons geval is dat wij allebei rond de 60 waren toen we samen gingen leven. Het betekende dat ik in een kant-en-klaar huis stapte dat 100 % iemand anders' leven was, opgebouwd over 35 jaar. Er was eigenlijk geen plek voor mij, alle kamers zijn samen 1 grote bibliotheek en propvolle kinderkamers die je niet zomaar in beslag kunt nemen hoewel ze al lang het huis uit waren. Bovendien was er niets mijn smaak of stijl, en je kunt ook niet zomaar alles gaan lopen veranderen in een omgeving die voor het gezin al 35 jaar vertrouwd en thuis is. Ik heb me er min of meer in geschikt, eerst een klein studieplekje geregeld, een paar jaar later de kamer van mijn stiefdochter (met toestemming) overgenomen en naar mijn eigen smaak ingericht. Intussen heeft mijn partner zich uit de naad gelopen om alle randvoorwaarden voor mij te verbeteren, tuin opgeknapt, nieuwe riolering, watervoorziening, wasmachine, NBN. Op een gegeven moment zaten we op een compromis waar we allebei tevreden mee waren.
Wat ik een voordeel vind is dat mijn ouwe dag geregeld is. Ik heb geen enkele familie van mezelf meer, geen banden of assets in NL, dus gewoon alles doorgesproken met partner en zijn kinderen. Er liggen nu testamenten en POA-regelingen bij onze advocaat en mijn partner, zijn kinderen en ik zijn precies op de hoogte van al onze wensen mbt vermogen, bejaardenzorg, ziektebedden, VAD etc. In NL had ik die klus in mijn eentje moeten klaren en niet geweten wie ik daarbij had moeten betrekken.
Pros and cons.
afterbang
XPdite Sponsor
Wij hebben geen kinderen, maar hoor regelmatig hier dat kinderen anders spelen (of dat de ouders dat anders regelen zeg maar)
Kinderen worden afgeleverd voor de deur, maar ouders komen niet naar binnen, dus kort contact moment.
Ik heb in NL ook geen moeite om contacten te leggen en onderhouden, maar a) hoe ouder je bent hoe lastiger het wordt b) het is hier echt een ander land. En dat is toch echt anders.
Wil het niet erger maken dan het is, je maakt echt wel vrienden, maar van alle dingen hier is het 'één van de grootste tegenvallers' en lastiger dan wat ik verwacht had, en ik had al verwacht dat het lastig zou zijn.
Emulate
Well-Known Member
Ik denk dat elke situatie zijn pros en cons heeft. Het lijkt mij bijvoorbeeld veel moeilijker om je NL gezin op te pakken (zeker als je kids al preteens of tieners zijn) en zomaar te verplanten naar een ander land. Met achterlating van alles en iedereen dat vertrouwd is en zekerheid heeft, schoolvriendjes, sport, buren, werk en collega's, NL familie die soms al wat gebrekkig kunnen zijn en een bron van zorg en piekeren, missen, heimwee, wellicht niet kunnen aarden, taal- en cultuurproblemen, integratiemoeilijkheden en -wat regelmatig ook voorkomt- geen werk (op niveau) kunnen vinden. Dat zijn dromen met mogelijk een heel hoge prijs.
Ik kijk nog steeds oude en nieuwe afleveringen van Ik Vertrek. Dat zijn alle denkbare problemen in een snelkookpan.
Tim911
Account Inactief (eigen verzoek)
Klopt helemaal, ik was in Nederland ook sociaal en totaal geen probleem om contacten te leggen, dat is hier toch heel anders. Niet dat je hier opeens niet sociaal bent ofzo, maar ze zien je toch als een soort buitenstaander en kijken eerst even de kat uit de boom of je wel ok bent. Ook de gespreksonderwerpen waar je thuis bedreven in bent (algemene raakvlakken zoals voetbal, en gewoon het stukje algemene kennis van het land en cultuur) dat ontbreekt en als dan ook dat laatste stukje nuance in de taal ontbreekt, is het vooral in het begin niet makkelijk. Wij Nederlanders zijn iets directer in de taal, en kunnen ook wat meer hebben. Ozzies zijn wat gereserveerder en ook wat terughoudender in taalgebruik als je ze je niet kennen. Als backpacker had ik hier overal binnen 10 minuten vrienden, maar dat dan zijn meer 'lotgenoten' en ook vaak Europeanen. Als resident is het hier niet zo makkelijk hoor, vergis je niet! Ook al ben je nog zo sociaal, als het dan alleen over Rugby League, cricket of AFL gaat ben je als leek snel uitgepraat.
Toen wij nog in Trinity Beach woonden ging ik wel eens met een buurman mee naar de pub verderop om wat bier te drinken met de huis alcoholisten (retirees voornamelijk) en dan praten ze over dingen waar je echt geen benul van hebt, of ze zitten al zo lang aan de terps dat dat QLD accent zo sterk wordt dat je er niks van verstaat. Good fun!
Last edited:
Tim911
Account Inactief (eigen verzoek)
Dat is echt hilarisch! Ik denk en hoop dat de gemiddelde emigrant wat beter voorbereid is dan de meeste mensen die hier op TV komen, maar ach, dan is er natuurlijk ook geen leuke televisie te maken natuurlijk.
Beebmeep
Well-Known Member
De vrienden- en kennissenkring die we in Nederland (of Belgie) hebben opgebouwd, hebben ons ook tijd gekost, maar dan gaat het al van kinds af aan en daardoor geleidelijk. Hier moeten we er veel meer moeite voor doen, omdat je niet alleen (vaak) als volwassene deze kant opkomt, maar daarnaast ook in een andere cultuur terechtkomt, waarbij je je in het begin niet zo vloeiend uit kunt drukken als in je eerste taal. Ik vind het wel interessant om te zien, dat het weinig uit lijkt te maken van hoe sociaal iemand is, dat de meesten nieuwe, diepgaandere contacten maken als moeilijk(er) ervaren.
Ik ben zelf nogal kat-uit-het-bos kijkerig, dus had me erop voorbereid dat ik mezelf af en toe een mentale schop onder de kont moest geven. In Adelaide viel het me mee, doordat er een -ondertussen opgeheven - club was speciaal gericht op migranten. Die organiseerden bijeenkomsten en uitjes. Ik heb daar wat contacten aan overgehouden, maar doordat ik nu weinig meer in Adelaide kom, zie ik ze zelden. Hun verwachting is nog steed dat ik wel weer naar Adelaide verhuis. Na bijna 13 jaar zou je denken dat ze beter wisten
Whyalla is een kleinere plaats (ca 22.000 inwoners) en de verwachting dat contacten leggen, daar makkelijker zou gaan, viel tegen. Wat @Tim911 ook al zei: het is alsof je eerst echt een buitenstaander bent. De eerste 2-3 jaar in Whyalla heb ik best als zwaar ervaren. Moeizaam opgedane contacten vertrokken weer of de klik bleek er toch niet te zijn. Qua werk heb ik een solo-positie waarbij teamleden op andere lokaties zitten, dus die zag/zie ik voornamelijk via video conference. Op m’n werkplek zelf hield dat destijds in, dat ik bij veel dingen buiten de boot viel. Ik hoorde niet bij de admin groep, niet bij de docenten, niet bij HR. Dus als die wat organiseerden – etentjes, Kris Kringle - was dat heel gezellig. Voor hen. Fysiek zat ik ook erg geisoleerd: toegang tot de bieb was via een achterdeur. Dankzij een verbouwing, zit ik nu naast de receptie en de bieb is een open plek waar nu veel meer voetverkeer doorheen gaan. Mede hierdoor zijn contacten een stuk beter geworden, en ja, ik mag nu ook met Kris Kringles meedoen e.d.
Goede contacten zjin uitgegroeid in goede vriendschappen en met de meesten kan ik ook diepgaandere gesprekken kunnen hebben. Ik herken het wel, dat er over bepaalde zaken beter niet gesproken kan worden. Zo heeft mijn vader voor euthanasie gekozen en weet ik dat dat bij een paar wat gevoelig ligt vanwege hun geloof. Andersom is het dan ook zo, dat juist die vrienden bij mij aankloppen om over dingen te praten, waar binnen hun kerk of kerkse vrienden geen ruimte voor is (zwart-wit denken). Tja.
Ik ben zelf nogal kat-uit-het-bos kijkerig, dus had me erop voorbereid dat ik mezelf af en toe een mentale schop onder de kont moest geven. In Adelaide viel het me mee, doordat er een -ondertussen opgeheven - club was speciaal gericht op migranten. Die organiseerden bijeenkomsten en uitjes. Ik heb daar wat contacten aan overgehouden, maar doordat ik nu weinig meer in Adelaide kom, zie ik ze zelden. Hun verwachting is nog steed dat ik wel weer naar Adelaide verhuis. Na bijna 13 jaar zou je denken dat ze beter wisten
Whyalla is een kleinere plaats (ca 22.000 inwoners) en de verwachting dat contacten leggen, daar makkelijker zou gaan, viel tegen. Wat @Tim911 ook al zei: het is alsof je eerst echt een buitenstaander bent. De eerste 2-3 jaar in Whyalla heb ik best als zwaar ervaren. Moeizaam opgedane contacten vertrokken weer of de klik bleek er toch niet te zijn. Qua werk heb ik een solo-positie waarbij teamleden op andere lokaties zitten, dus die zag/zie ik voornamelijk via video conference. Op m’n werkplek zelf hield dat destijds in, dat ik bij veel dingen buiten de boot viel. Ik hoorde niet bij de admin groep, niet bij de docenten, niet bij HR. Dus als die wat organiseerden – etentjes, Kris Kringle - was dat heel gezellig. Voor hen. Fysiek zat ik ook erg geisoleerd: toegang tot de bieb was via een achterdeur. Dankzij een verbouwing, zit ik nu naast de receptie en de bieb is een open plek waar nu veel meer voetverkeer doorheen gaan. Mede hierdoor zijn contacten een stuk beter geworden, en ja, ik mag nu ook met Kris Kringles meedoen e.d.
Goede contacten zjin uitgegroeid in goede vriendschappen en met de meesten kan ik ook diepgaandere gesprekken kunnen hebben. Ik herken het wel, dat er over bepaalde zaken beter niet gesproken kan worden. Zo heeft mijn vader voor euthanasie gekozen en weet ik dat dat bij een paar wat gevoelig ligt vanwege hun geloof. Andersom is het dan ook zo, dat juist die vrienden bij mij aankloppen om over dingen te praten, waar binnen hun kerk of kerkse vrienden geen ruimte voor is (zwart-wit denken). Tja.