Maar misschien kan iemand me wat optimisme brengen...
Ik heb nu ruim 3 jaar een relatie met een Australiër. Elkaar eerst leren kennen via internet (puur toevallig) en in maart 2003 ben ik op een WHV naar Aus gegaan. Zo goed als 8 maanden bij hem (en zijn ouders) gewoond. In november 2003 ben ik terug naar Ned gegaan. Na 8 maanden uit elkaar te zijn geweest, is hij in juni 2004 hier aangekomen, ook op een WHV. Hij is 15 maanden gebleven. Veel gedoe met de IND (maar daar zijn andere forums voor.. ) uiteraard. Afgelopen februari/maart ben ik 5 weken in Aus geweest en nu is het juni, en zijn we er langzaam uit aan het komen. Het zal toch Australië worden, omdat het hier gewoon niet eens mogelijk is een fatsoenlijk huisje te vinden.
Waarom zie ik het nu zo somber in? Welnu, ik ben 33 (over een week) en ik heb al 6 jaar een vaste baan. Slecht betaald, maar vast. Mijn vriend is 26 en al jaren werkloos. Doet vreselijk zijn best om werk te vinden, maar het wil maar niet lukken. Hij deelt nu nog een flat met zijn zus, in Syd, maar ook aan die situatie zal een eind komen, en als hij niet snel werk vind, zal hij bij zijn ouders in Melb moeten gaan wonen. Ook al vind hij binnen nu en korte tijd een baantje, het zal niet veel verdienen, en hij kan ook niet aantonen (bij de sponsor aanvraag) dat hij in de afgelopen 2 jaar heeft gewerkt. Dus, géén loonstrookjes, geen belastingteruggaaf, geen huis, geen eigen geld (heb ik ook niet). Ik weet zeker dat ik makkelijk aan werk zal komen in Aus, dat is me eerder gelukt, en met mijn werkervaring moet het dus echt geen probleem zijn. Ik heb nogal specifieke ervaring binnen een bepaald vakgebied waar in Aus veel vraag naar is, en nee, dat beroep staat niet op de Skilled lijst.
Dan zal je snel denken:"Nou, dan moet hij maar naar Nederland komen". Maar, daar ligt dus ook een probleem, ik verdien, volgens de IND normen (waarschijnlijk) net te weinig, om hem te kunnen sponsoren. En ook al zou het voldoende zijn; ik woon op een 1 kamerwoning van 24m2 in het centrum van Amsterdam, letterlijk 3-hoog achter. Dat hebben we de 15 maanden die hij hier was prima gedaan, maar toen wisten we dat het tijdelijk was. Nu zou dat echt niet meer gaan. De kans op een grotere woning, met een slaapkamer, is hier in Amsterdam erg klein. Overigens, buiten Amsterdam wonen is niet echt een optie, omdat we het allebei vooral hier fijn vinden.
We moeten ergens beginnen, en dat heb ik ook al gedaan. Ben me (wederom) aan het inlezen, op de verschillende sites en op dit forum. En dan word ik somberder en somberder. Ik wil niet al te dramatisch overkomen, maar hoelang moeten wij nog wachten? Hoe groot is de kans dat wij op betrekkelijk korte termijn ons leven samen kunnen beginnen?? We zijn geen 18 meer. Dit is echt, en het gaat niet goed met mij als wij niet samen zijn. Zelfde geldt voor hem. Natuurlijk, ik kan gewoon alle documenten verzamelen en een afspraak maken in Berlijn, maar als ik dan lees dat je sowieso 870 (ofzo) euro moet betalen, of je het nou krijgt of niet, zie ik het alweer somber in. Voor zo'n bedrag moet ik maanden sparen! Ik wil niet zielig doen, maar ik hoop dat iemand de moeite heeft genomen dit te lezen, en mij misschien een aantal dingen kan aanreiken.
Er zitten mensen op dit forum die al een hoop achter de rug hebben, en misschien dat er iemand is die mij kan vertellen of de kans echt zo klein is. Of dat ik iets over het hoofd zie.
Alvast bedankt
Yoeks
Ik heb nu ruim 3 jaar een relatie met een Australiër. Elkaar eerst leren kennen via internet (puur toevallig) en in maart 2003 ben ik op een WHV naar Aus gegaan. Zo goed als 8 maanden bij hem (en zijn ouders) gewoond. In november 2003 ben ik terug naar Ned gegaan. Na 8 maanden uit elkaar te zijn geweest, is hij in juni 2004 hier aangekomen, ook op een WHV. Hij is 15 maanden gebleven. Veel gedoe met de IND (maar daar zijn andere forums voor.. ) uiteraard. Afgelopen februari/maart ben ik 5 weken in Aus geweest en nu is het juni, en zijn we er langzaam uit aan het komen. Het zal toch Australië worden, omdat het hier gewoon niet eens mogelijk is een fatsoenlijk huisje te vinden.
Waarom zie ik het nu zo somber in? Welnu, ik ben 33 (over een week) en ik heb al 6 jaar een vaste baan. Slecht betaald, maar vast. Mijn vriend is 26 en al jaren werkloos. Doet vreselijk zijn best om werk te vinden, maar het wil maar niet lukken. Hij deelt nu nog een flat met zijn zus, in Syd, maar ook aan die situatie zal een eind komen, en als hij niet snel werk vind, zal hij bij zijn ouders in Melb moeten gaan wonen. Ook al vind hij binnen nu en korte tijd een baantje, het zal niet veel verdienen, en hij kan ook niet aantonen (bij de sponsor aanvraag) dat hij in de afgelopen 2 jaar heeft gewerkt. Dus, géén loonstrookjes, geen belastingteruggaaf, geen huis, geen eigen geld (heb ik ook niet). Ik weet zeker dat ik makkelijk aan werk zal komen in Aus, dat is me eerder gelukt, en met mijn werkervaring moet het dus echt geen probleem zijn. Ik heb nogal specifieke ervaring binnen een bepaald vakgebied waar in Aus veel vraag naar is, en nee, dat beroep staat niet op de Skilled lijst.
Dan zal je snel denken:"Nou, dan moet hij maar naar Nederland komen". Maar, daar ligt dus ook een probleem, ik verdien, volgens de IND normen (waarschijnlijk) net te weinig, om hem te kunnen sponsoren. En ook al zou het voldoende zijn; ik woon op een 1 kamerwoning van 24m2 in het centrum van Amsterdam, letterlijk 3-hoog achter. Dat hebben we de 15 maanden die hij hier was prima gedaan, maar toen wisten we dat het tijdelijk was. Nu zou dat echt niet meer gaan. De kans op een grotere woning, met een slaapkamer, is hier in Amsterdam erg klein. Overigens, buiten Amsterdam wonen is niet echt een optie, omdat we het allebei vooral hier fijn vinden.
We moeten ergens beginnen, en dat heb ik ook al gedaan. Ben me (wederom) aan het inlezen, op de verschillende sites en op dit forum. En dan word ik somberder en somberder. Ik wil niet al te dramatisch overkomen, maar hoelang moeten wij nog wachten? Hoe groot is de kans dat wij op betrekkelijk korte termijn ons leven samen kunnen beginnen?? We zijn geen 18 meer. Dit is echt, en het gaat niet goed met mij als wij niet samen zijn. Zelfde geldt voor hem. Natuurlijk, ik kan gewoon alle documenten verzamelen en een afspraak maken in Berlijn, maar als ik dan lees dat je sowieso 870 (ofzo) euro moet betalen, of je het nou krijgt of niet, zie ik het alweer somber in. Voor zo'n bedrag moet ik maanden sparen! Ik wil niet zielig doen, maar ik hoop dat iemand de moeite heeft genomen dit te lezen, en mij misschien een aantal dingen kan aanreiken.
Er zitten mensen op dit forum die al een hoop achter de rug hebben, en misschien dat er iemand is die mij kan vertellen of de kans echt zo klein is. Of dat ik iets over het hoofd zie.
Alvast bedankt
Yoeks