Lost
Administrator
Ik had al lang geleden beloofd een bericht te plaatsen in de rubriek "De laatste stand van zaken", maar het was er nog niet van gekomen. Nou ja, beter laat dan nooit :wink:.
Ik ben afgelopen september/oktober drie weken op vakantie naar Tasmanië geweest. Het was geweldig om mijn vriendin weer te zien en we hebben een hele leuke vakantie gehad. Ik had een aantal weken voor mijn vakantie mijn aanvraag voor sponsoring door Tasmanië voor het SIR visum op de bus gedaan. Het Department of Economic Development had mij al laten weten dat ze mij wel wilden sponsoren, maar om de één of andere reden wilden ze eerst een gesprek met mij en aangezien ik toch op vakantie ging naar Tasmanië... Nou ja, een paar weken langer wachten maakt ook niet zoveel uit.
Ik had gelijk de eerste week het gesprek gepland. Het kan allemaal maar geregeld zijn. Het gesprek was heel leuk en aangenaam. Aan het einde van het gesprek werd mij verteld dat er misschien wel mogelijkheden waren om mij op een STNI visum naar Tasmanië te halen, mits ik een job offer zou kunnen bemachtigen. Nou ga ik als docent naar Tasmanië en het nieuwe schooljaar begint pas in februari, dus zijn ze in october nog niet op zoek naar nieuwe docenten. Dat heb ik ze natuurlijk ook verteld en ze begrepen dat het moeilijk zou zijn, maar als ik een baan in de IT kon vinden was dat ook goed. Huh? Schiet mij maar lek, ik begreep er niets meer van!
Ik heb dus mijn CV een paar keer uitgeprint en ben zonder afspraak gaan leuren bij wat IT bedrijven. Het eerste bedrijf waar ik kwam, kon ik niemand te spreken krijgen maar ik mocht wel mijn CV achterlaten. Nou weet ik donders goed wat er in zo'n geval met je CV gebeurd, maar niet geschoten is altijd mis, dus CV achtergelaten en op naar het tweede bedrijf. Als antwoord op mijn opmerking dat ik graag met iemand wilde spreken omtrent job opportunities, verzuchtte de receptioniste: "Zo, dan heb je vast een afspraak?". Lekkere binnenkomer! Maar goed, even tot tien tellen en een vriendelijke lach veinzen doet nog steeds wonderen. Tien minuten later had ik een gesprek met één van de managers. Ik vertelde waarom ik onaangekondigd binnen was komen vallen en terwijl hij door mijn CV bladerde zag ik dat zijn interesse gewekt was. Ik moest even wachten terwijl hij een andere manager ging halen. Ook deze manager bladerde door mijn CV en bleek zeer geïnteresseerd. Ze bleken een aantal vacatures te hebben maar niets op mijn vakgebied, maar ze konden misschien één van hun vacatures open houden en een beetje omvormen zodat deze wel op mij van toepassing was. Ze wilden mij eigenlijk wel heel erg graag hebben, wanneer kon ik beginnen? Een paar maanden wachten op een visum duurde ze te lang, maar ze zouden kijken wat ze voor mij konden doen.
De volgende dag kreeg in een telefoontje, of ik een dag later de general manager kon ontmoeten. Maar natuurlijk! De volgende dag bleek dat ze ondertussen al een gesprek hadden gehad met de Department of Economic Development over hoe ze mij het snelst naar Tasmanië konden krijgen. De formulieren voor een employer sponsored (temporary) visum hadden ze al. Het hing er nog even van af wat het hoofdkantoor ervan vond, maar het kantoor in Tasmanië wilde mij heel graag aannemen en ze hadden al een paar ideeën omtrent een nieuw op te zetten security afdeling. Het gesprek was heel erg aangenaam en zelfs de receptioniste bleek bakzeil te hebben gehaald, want ik werd getracteerd op een begroeting met een heuse (al dan niet geveinsde) glimlach! Ze zouden me binnen een week of twee laten weten wat er zou gaan gebeuren. Ik vroeg tussen neus en lippen door nog even naar het salaris en dit viel mij zeker niet tegen. Laten we het er op houden dat ik als docent aanzienlijk minder zou gaan verdienen.
Tijd voor een voorzichtig feestje, dus Suzie en ik zijn lekker gaan lunchen in de stad. Het eerste wijntje steeg gelijk naar mijn hoofd!
Nadat ik thuis was gekomen, kreeg ik na twee weken bericht. Het kwam er op neer dat het hoofdkantoor roet in het eten had gegooid voor wat betreft de sponsoring. Ze hadden mijn CV wel meegenomen bij de sollicitaties, maar omdat mijn profiel niet overeenkwam met de profielen van de vacatures konden ze mij helaas geen baan aanbieden. Ze lieten mij wel weten dat ik een hele goede indruk bij ze had achtergelaten en dat ze heel erg onder de indruk waren van mijn CV. Iemand met mijn ervaring is volgens hun erg moeilijk te vinden en in Tasmanië zeker. Ze konden mij geen toezeggingen doen, maar als ik mijn visum heb en in Tasmanië ben, dan raden ze mij ten zeerste aan om contact met ze op te nemen. Ik heb er een goed gevoel bij, dus als ik mijn visum heb zal ik dat zeker doen!
Ik ben afgelopen september/oktober drie weken op vakantie naar Tasmanië geweest. Het was geweldig om mijn vriendin weer te zien en we hebben een hele leuke vakantie gehad. Ik had een aantal weken voor mijn vakantie mijn aanvraag voor sponsoring door Tasmanië voor het SIR visum op de bus gedaan. Het Department of Economic Development had mij al laten weten dat ze mij wel wilden sponsoren, maar om de één of andere reden wilden ze eerst een gesprek met mij en aangezien ik toch op vakantie ging naar Tasmanië... Nou ja, een paar weken langer wachten maakt ook niet zoveel uit.
Ik had gelijk de eerste week het gesprek gepland. Het kan allemaal maar geregeld zijn. Het gesprek was heel leuk en aangenaam. Aan het einde van het gesprek werd mij verteld dat er misschien wel mogelijkheden waren om mij op een STNI visum naar Tasmanië te halen, mits ik een job offer zou kunnen bemachtigen. Nou ga ik als docent naar Tasmanië en het nieuwe schooljaar begint pas in februari, dus zijn ze in october nog niet op zoek naar nieuwe docenten. Dat heb ik ze natuurlijk ook verteld en ze begrepen dat het moeilijk zou zijn, maar als ik een baan in de IT kon vinden was dat ook goed. Huh? Schiet mij maar lek, ik begreep er niets meer van!
Ik heb dus mijn CV een paar keer uitgeprint en ben zonder afspraak gaan leuren bij wat IT bedrijven. Het eerste bedrijf waar ik kwam, kon ik niemand te spreken krijgen maar ik mocht wel mijn CV achterlaten. Nou weet ik donders goed wat er in zo'n geval met je CV gebeurd, maar niet geschoten is altijd mis, dus CV achtergelaten en op naar het tweede bedrijf. Als antwoord op mijn opmerking dat ik graag met iemand wilde spreken omtrent job opportunities, verzuchtte de receptioniste: "Zo, dan heb je vast een afspraak?". Lekkere binnenkomer! Maar goed, even tot tien tellen en een vriendelijke lach veinzen doet nog steeds wonderen. Tien minuten later had ik een gesprek met één van de managers. Ik vertelde waarom ik onaangekondigd binnen was komen vallen en terwijl hij door mijn CV bladerde zag ik dat zijn interesse gewekt was. Ik moest even wachten terwijl hij een andere manager ging halen. Ook deze manager bladerde door mijn CV en bleek zeer geïnteresseerd. Ze bleken een aantal vacatures te hebben maar niets op mijn vakgebied, maar ze konden misschien één van hun vacatures open houden en een beetje omvormen zodat deze wel op mij van toepassing was. Ze wilden mij eigenlijk wel heel erg graag hebben, wanneer kon ik beginnen? Een paar maanden wachten op een visum duurde ze te lang, maar ze zouden kijken wat ze voor mij konden doen.
De volgende dag kreeg in een telefoontje, of ik een dag later de general manager kon ontmoeten. Maar natuurlijk! De volgende dag bleek dat ze ondertussen al een gesprek hadden gehad met de Department of Economic Development over hoe ze mij het snelst naar Tasmanië konden krijgen. De formulieren voor een employer sponsored (temporary) visum hadden ze al. Het hing er nog even van af wat het hoofdkantoor ervan vond, maar het kantoor in Tasmanië wilde mij heel graag aannemen en ze hadden al een paar ideeën omtrent een nieuw op te zetten security afdeling. Het gesprek was heel erg aangenaam en zelfs de receptioniste bleek bakzeil te hebben gehaald, want ik werd getracteerd op een begroeting met een heuse (al dan niet geveinsde) glimlach! Ze zouden me binnen een week of twee laten weten wat er zou gaan gebeuren. Ik vroeg tussen neus en lippen door nog even naar het salaris en dit viel mij zeker niet tegen. Laten we het er op houden dat ik als docent aanzienlijk minder zou gaan verdienen.
Tijd voor een voorzichtig feestje, dus Suzie en ik zijn lekker gaan lunchen in de stad. Het eerste wijntje steeg gelijk naar mijn hoofd!
Nadat ik thuis was gekomen, kreeg ik na twee weken bericht. Het kwam er op neer dat het hoofdkantoor roet in het eten had gegooid voor wat betreft de sponsoring. Ze hadden mijn CV wel meegenomen bij de sollicitaties, maar omdat mijn profiel niet overeenkwam met de profielen van de vacatures konden ze mij helaas geen baan aanbieden. Ze lieten mij wel weten dat ik een hele goede indruk bij ze had achtergelaten en dat ze heel erg onder de indruk waren van mijn CV. Iemand met mijn ervaring is volgens hun erg moeilijk te vinden en in Tasmanië zeker. Ze konden mij geen toezeggingen doen, maar als ik mijn visum heb en in Tasmanië ben, dan raden ze mij ten zeerste aan om contact met ze op te nemen. Ik heb er een goed gevoel bij, dus als ik mijn visum heb zal ik dat zeker doen!
