medicals, the truth, the whole thruth, en sommige dingen lekker verzwijgen.

los van mijn mening erover lijkt het me meer dan vanzelfsprekend dat DIAC in een medisch dossier kan gaan snuffelen als op een later tijdstip twijfel ontstaat. Niet voor niets laten ze iedereen keuren, is er een hele structuur opgezet met allerlei aangewezen artsen in zowat elk land ter wereld etc etc.
Niet voor niets moeten jijzelf en artsen een aantal formulieren ondertekenen waarin de handtekening staat voor 'naar waarheid alles ingevuld'.
Niet voor niets is Australie redelijk extreem als het gaat om tekenen naar waarheid; dat blijkt uit het gewoongoed van de statutory declarations; een notaris(oid) moet tekenen dat ie jou een verklaring ziet tekenen. Van de zotte toch? Wat zegt dat nou over de inhoud zelf die je vermeld in de declaration. Maar het zegt wel iets over hoe Australie inclusief de DIAC dit ziet.

Als op gegeven moment het vermoeden ontstaat dat je in je aanvraag iets hebt verzwegen of ergens niet de waarheid over hebt gesproken, dan hebben ze echt wel het recht om dit te onderzoeken.

Ik zelf zou in ieder geval geen risico willen lopen.
 
En als ze erachter komen zijn de gevolgen vermoed ik ook niet mis. Ik weet niet welke straffen erop staan maar ik kan me zo voorstellen dat er voor een lange tijd geen toegang tot Australie meer inzit.... Kun je beter eerlijk zijn en te horen krijgen dat je het visum niet krijgt maar dan kun je in ieder geval nog op vakantie o.i.d.
 
Ik zou gewoon eerlijk zijn, als je genezen bent , dan ben je genezen en heb je niks te vrezen, als je verzwijgt dan heb je meteen een rugzak aan stress voor als het uitkomt, en geloof me, wie iets verzwijgt of dat nou van belang is die gaat eruit en komt er niet meer in.

wil je dat???

denk het niet, bespreek zoiets ook goed met je paneldokter.

de diac is wel streng, iemand suggereerde van niet, vergeet het maar, mijn dochter is tiener en moest 2x een medical ondergaan, ze vonden haar bloedruk nogal hoog voor een kind, ze kijken dan ook niet verder dan hun neus lang is, want ":het kind" is 1.76 dus bij haar postuur etc een normale bloeddruk, toch deden ze moeilijk en hebben we weken in de stress gezeten.

maar gewoon doen wat ze vragen, we wonen nu in Aus. en weten zeker dat alles geaccepteerd is zoals het is, gewoon veel prettiger.

eerlijkheid duurt het langst en is het prettigst, hoe dan ook.
 
Diac kan niet in je nederlandse medisch dossier kijken en de panelartsen ook niet. Ik kan me ook niet voorstellen dat ze dat daar "zomaar" kunnen. Eventueel kunnen ze je dwingen opnieuw een medical te doen en als je dan met kanker of wat dan ook in het ziekenhuis ligt dan kom je daar niet onderuit.

Het zou me trouwens niets verbazen dat ze streng vooraf zijn juist omdat ze naderhand zo weinig mogelijkheden hebben tot controleren. Ik zie ze niet alle honderdduizend mensen die jaarijks binnenkomen controleren. (statesponsor uitgezonderd daar wordt je 2 jaar gecontroleerd, maar niet medisch volgens mij).


maar goed, ik ga nu uitzoeken wie er in australie in je medisch dossier kan, want ik wil dit graag weten. voor de zekerheid.
 
http://www.immi.gov.au/gateways/panel_doctors/conducting_medicals/instructions/ hier staat precies wat ze testen en wanneer je een a of b score krijgt

is erg interessant, zo weet je precies waar je je wel en niet zorgen om hoeft te maken en dat je bijvoorbeeld je adres moet onthouden voor de psychische test die ze doen  :evil:

ik heb diac mail gestuurd met hoe en of ze je in de gaten houden, ben benieuwd wat daar uit komt.
 
het lijkt mij persoonlijk veel makkelijker om eerlijk te zijn en te accepteren wat er te accepteren valt.

Als je hier binnen wil, moet je gewoon doen wat ze vragen, ik heb ook weleens zitten vloeken dat mijn dochter een 2e medicals moest, maar nu ik hier ben , hoef ik er niet meer over in te zitten, alles is gegaan zoals het moest gaan en het is goed, als je nu een nieuw leven start, start dan goed.

maar das mijn persoonlijke gevoel erover.
 
Wees je ervan bewust dat je in het ergste geval niet slechts het land uit wordt geschopt... Als DIAC om een of andere reden,  bv. een terugkerend ernstig medisch probleem, vermoedt dat jij hebt gelogen op je aanvraag, slepen ze je voor de rechter en krijgen dan toegang tot je medisch dossier. Je riskeert dus ook een veroordeling voor meineed, strafblad, gevangenisstraf en aansluitend een ontzegging van toegang tot Australie voor minimaal 3 jaar.
 
Electronische Patienten Dossier is al ingevoerd!!! Ik werk er al een jaar mee, dus veel dingen zijn wel op te zoeken! Ik denk dat je beter eerlijk over je gezondheid kan zijn :smile:
 
maar katie, kan de regering daar zomaar in kijken? alleen doctoren toch? de panelarts in Nl kan niet in je medisch dossier kijken, is me verzekerd door DIAC.

Ik vind "eerlijkheid duurt het langst" trouwens niet echt een goed argument. "eerlijkheid duurt langer" klinkt beter.
denken jullie echt dat alle mensen die komen waar ze willen (politicie, bankdirekteuren, direkteuren van grote bedrijven) altijd eerlijk zijn? denken jullie dat de reclame industrie veel zou bereiken als ze eerlijk waren?


andere casus: je hebt in je nederlandse medisch dossier staan dat je een stoornis in het autisme spectrum hebt. Je was het niet eens met de diagnose maar hebt wel hulp gehad want goed ging het ook niet. Zou je dit tegen ze zeggen? Als je weet dat ze je zullen afwijzen als je het zegt. dan wordt je afgewezen. Terwijl je niet autistisch bent, slechts autistiform gedrag hebt vertoond met een heel andere oorzaak die inmiddels is opgelost. (ik ken redelijk wat hoogbegaafden met een dergelijk label waar ze niet vanaf komen terwijl ze overduidelijk niet autistisch zijn, ken ook hb'ers met het adhd label, die dat echt niet zijn). je zou eventueel wel kunnen procederen en er alsnog in komen. maar eerlijkheid duurt dus duidelijk langer. ik zie niet hoe diac er achter kan komen, zonder rechterlijke toestemming kunnen ze niet in je medisch dossier. en voor die toestemming moeten ze echt wel een hele goede rede hebben.
 
Het is ook lastig om zelf een diagnose te stellen. Niet altijd zal een diagnose juist zijn, maar in je voorbeeld van autisme; er zijn vele vormen van autisme. De meeste mensen die het woord autisme noemen denken aan iemand die echt flink autistisch is, maar je hebt ook mensen met PDD-NOS (wat zich op verschillende manieen kan manifesteren en de een heeft dan meer klachten als de ander) en (vooral voor de mensen die wat hoger begaafd zijn) asperger. Deze vormen verschillen erg van het echte autisme, hebben wat minder heftige symptomen en zijn dus moeilijk voor een buitenstaander (al ben je het zelf) te diagnostiseren. Je kunt veel gedrag aanleren, waardoor je hier in een later leven minder moeilijkheden van zal ondervinden. Iemand met autisme en vooral asperger (mensen met een wat hoger iq) kunnen vaak prima leven, zonder al teveel klachten, al betekend dat niet dat je niet autistisch bent.

Ik vind het dus een moeilijke vraag. ADHD wordt inderdaad ook niet altijd juist gesteld, maar vaak (als je syptomen van ADHD vertoont) is er dan wel iets anders aan de hand.

Ik vind niet dat je moet liegen. Zou eerder (niet alleen voor de emigratie, maar ook voor mezelf) een second opinion aanvragen om uit te zoeken of je iets wel of niet hebt. En niet iedereen zal het altijd met zijn/ haar diagnose eens zijn!

Waarom trouwens al deze vragen? Wat wil je eigenlijk precies weten? Steeds als iemand antwoord dat hij/ zij wel eerlijk zou zijn, kom je met een nieuwe casus. Wil je mensen overtuigen? Ik zou sowieso eerlijk zijn en uiteindelijk niet riskeren om alsnog het land uitgezet te worden waar ik net een nieuw leven ben begonnen. Tijdens mijn aanvraag zou ik toch ook steeds bang zijn dat ze er juist wel achterkomen...
 
ik wil weten hoe en of diac je in de gaten houd, daar krijg ik geen antwoord op.
En ik vind het irritant hoe mensen er mar van uit gaan dat eerlijkheid het langst duurt. best dat iemand dat wilt, maar waarom zou je eerlijk zijn? En ik probeer iedere keer duidelijk te maken dat het gaat om diagnoses waarmee je het land gewoon niet inkomt. Dus eerlijk zijn betekend dat je zeker niet binnen komt. het is dus de keuze tussen altijd in NL wonen, of in OZ wonen tot je er eventueel uitgeknikkerd wordt. En als je met je diagnose OZ niet binnen komt, kom je NZ, US en Canada ook niet in, dan blijf je in europa.
en ik vind het gewoon interessant om over te discusieren.


Autisme verdwijnt niet als je stopt met de peuterspeelzaal. dan heb je autistiform gedrag omdat je speelzaalleiders je niet naar behoren konden begeleiden, maar kan je wel al de pech hebben de diagnose te hebben waar je nooit meer vanaf komt. ADHD is ook niet iets dat plots verschijnt als je met school begint en daarna langzaam verdwijnt. Je kan wel een nieuwe diagnose krijgen, maar dat de oude in je dossier staat, daar kom je niet vanaf.


PPD-NOs is trouwens een persoonlijkheidsstoornis die niet verder in de dsm 4 staat beschreven. het is dus een onzindiagnose waarin alle mogelijke problemen samengevat zijn. Het is de rest-diagnose. het zegt, je bent gestoord, maar we weten niet hoe en wat en willen wel een labeltje op je lijmen.
 
[quote author=Marijkeenpieter link=topic=10256.msg144608#msg144608 date=1249374247]

PPD-NOs is trouwens een persoonlijkheidsstoornis die niet verder in de dsm 4 staat beschreven. het is dus een onzindiagnose waarin alle mogelijke problemen samengevat zijn. Het is de rest-diagnose. het zegt, je bent gestoord, maar we weten niet hoe en wat en willen wel een labeltje op je lijmen.
[/quote]

PDD NOS is een Pervasieve ontwikkelings stoornis. Je vertoond dat wel kenmerken van autistisch gedrag, maar bent niet autistish en is zeker geen onzindiagnose. Ik werk zelf in een observatie en diagnostiek afdeling van een jeugd psychiatrisch ziekenhuis en deze diagnose is soms gewoon nodig, omdat jongeren zeker last hebben van hun autistische kenmerken, maar niet volledig vallen onder het kopje autisme. Deze jongeren zijn zeker gebaad met de diagnose PDD- NOS, wat een erkenning is van de problemen waar zij tegenaan lopen en waardoor anderen ineens begrijpen (na uitleg) waarom sommige van deze jongeren niet altijd even goed functioneren.

Nee autisme en ADHD verdwijnen niet zomaar, maar zijn wel diagnoses waar je mee kunt leren leven. ADHD verdwijnt nooit helemaal, maar de hyperactiviteit kan na de puberteit wel ernstig afnemen, waarbij voornamelijk de concentratie problemen wel blijven bestaan. Autisme verandert ook niet, maar mensen met een stoornis binnen het autistisch spectrum kunnen wel vaardigheden aanleren, waardoor sommige mensen met een autisme spectrumstoornis zonder veel problemen hun leven kunnen leiden. PDD NOS staat overigens wel in de DSM beschreven, alleen staat er dat de creteria hiervoor nog niet helemaal helder is. Het is wel degelijk een psychiatrisch ziektebeeld (autisme spectrumstoornis). Citaat uit het DSM: De autistische stoornis en stoornis van Rett zijn helder omschreven diagnoses. Dat geldt echter niet voor de overige stoornissen binnen het autisme spectrum. Vooral de criteria voor PDD-NOS en de stoornis van Asperger zijn (nog) onhelder.
En trouwens; niemand met een psychiatrische ziekte is gestoord!

Jij vindt wellicht dat eerlijkheid niet altijd nodig is en schijnbaar wil je daar iedereen van overtuigen. Maar wellicht denken sommige mensen hier anders over. Zelfs als het betekend dat je dan een land niet inkomt. Het is toch prima als anderen daar anders over denken? Waarom zoveel moeite doen om anderen te overtuigen van je eigen mening. Ik ben het er gewoon niet mee eens. Prima toch? Ik zou niet liegen over een eventuele medische achtergrond, aangezien ik altijd bang zou zijn dat ze hierachter komen. Het lijkt me erger om een land uitgezet te worden als je daar net je lven hebt opgebouwt dan bij voorbaad te weten dat je het land niet inkomt, want dan kun je tenminste hier je leven opbouwen. Maar nogmaals; dat is puur mijn mening.
 
PPD-NOS= personality development disorder, not otherwise specified. Je hebt iets, maar nog niet als specifiek iets omschreven dus.

En wat ik bedoel te zeggen met autisme en adhd verdwijnen niet is, dat als je alleen op school autistisch gedrag vertoond, en thuis en andere situaties niet, je dus niet autisme hebt en ook die diagnose niet hoort te krijgen. Als je het wel hebt, dan verdwijnt het niet, laat je het gedrag in alle situaties zijn en kan je er meestal wel goed mee leren leven. maar kinderen krijgen wel die diagnoses soms, zeker van mensen die die diagnoses niet mogen stellen (overtuig school maar eens dat de juf het niet goed doet en dat je kind niet autist is, maar zich slechts verveeld)

Ik blijf van mening dat diagnose en de erkenning ervan alleen nuttig is voor de verzekeringsmaatschappij. Een mens en zijn/haar probleem kan je altijd erkennen en met oplossingen komen, daar heb je geen boekje voor nodig. Deze mening is gebasseerd op de mening van mijn professor psychologie, wat ik een jaar gestudeerd heb en is dus niet uit de lucht gegrepen.

als je een stoornis hebt, dan ben je toch gestoord? ik snap niet dat behandelaars nog niet doorhebben dat dat de logische conclusie is en dat je daar mensen behoorlijk mee van streek kunt maken. Tijdens mn studie bleef ik me daarover verbazen. Ik zou dus nooit tegen iemand de diagnose zeggen, persoonlijkheidsstoornis. Dan ben je echt een gestoord persoon, tenminste, dat denk je dan. doet je weinig goed als je ook al depressief bent.

, aangezien ik altijd bang zou zijn dat ze hierachter komen.
Click to expand...
dat wil ik dus weten, hoe bang moet je zijn dat ze ergens achter komen? Hoe komen ze dan erachter? Houden ze je in de gaten? Ik wil daar gemoedsrust in hebben, of ik nou lieg of niet. Ik heb veel te vaak gezien hoe dingen verkeerd geinterpreteerd worden. Dat je een vetbultje als kanker kan laten diagnostiseren. Dat dossiers door de war raken (echt waar, ik ken mensen persoonlijk die dat probleem hebben, iedere keer meoten ze weer verdedigen dat hun kind geen down heeft (lijkt me ook duidelijk), zelfs de rechter krijgt het niet uit het dossier gewist, hebben ze laten doen, en weer kwam het terug). Je komt er dus niet makkelijk vanaf en ik wil weten hoe DIAC daar mee omgaat. WAnt ik wil niet de rest van mn leven achterom hoeven te kijken, of ik nou lieg of niet.

maar goed, volgens Pieter zit ik te veel tegen heilige huisjes te trappen en moet ik dat laten, want mensen willen niet weten dat de wereld niet eerlijk is.
 
Nou nou nou nou nou Marijke.. wat een berichten zeg..  :shock:

Ik ben heel blij dat jij precies weet hoe de wereld in elkaar zit, en ook alles afweet van de psychische wereld, maar ik snap je probleem werkelijk niet!
Als jij toch lekker dingen wil verzwijgen bij de medicals moet je dat lekker doen!! Je merkt vanzelf wat er gebeurd.. Hoe kunnen wij nou weten wat de DIAC nu wel en niet mag, kan en gaat doen.. Zoals je zelf al zegt is niks of niemand eerlijk, dus de DIAC dan waarschijnlijk ook niet he..

Gewoon doen wat je zelf wilt, en deze eindeloze strijdt van je staken..
 
PDD-NOS is de afkorting van Pervasive Developmental Disorder, Not Otherwise Specified. In het Nederlands spreken we over een aan autisme verwante stoornis. Kinderen met PDD-NOS  hebben problemen op dezelfde gebieden van ontwikkeling als kinderen met autisme maar dan in lichtere mate en soms maar op enkele gebieden, waardoor er niet echt van autisme gesproken mag worden. PDD-NOS is een sociale informatieverwerkingsstoornis, samengevat als een stoornis in het “sociale snapvermogen”.

Diagnoses zijn daarnaast niet alleen nuttig voor de verzekering, maar ook voor uitkeringen, het toegelaten worden op "speciale" scholen (sommige jongeren met psychiatrische problematiek kunnen geen "normaal" onderwijs volgen), om specifieke behandeling of medicatie te krijgen gericht op de specifieke stoornis en klachten, om de omgeving bewust te maken van andere benaderingsmanieren. Alleen kijkend naar de klachten of gedragingen van iemand is hierbij niet voldoende. Jongeren die zich gedragen als iemand met schizoide kenmerken, maar in feite een bordeline persoonlijkheidsstoornis hebben moet je anders benaderen, dan een jongeren die inderdaad een schizoide persoonlijkheid heeft (en heeft ook eventueel andere medicatie nodig). Soms is een diagnose dus wel nodig, hoe vervelend het ook is om een stempeltje opgedrukt te krijgen. Wij krijgen vaak jongeren binnen met het vermoeden op een bepaalde stoornis, welke dan een hele andere stoornis blijken te hebben; waarbij andere medicatie nodig is en een compleet andere behandeling. Dan is een diagnose noodzakelijk, niet leuk maar wel noodzakelijk. Ik werk 36 uur per week met jongeren met (het vermoeden op) een psychiatrische ziekte dus ook mijn ideeen zijn niet uit de lucht gegrepen, maar zijn uit de maatschappij gegrepen. Daar mag je het mee eens of mee oneens zijn, dit is wat IK zie elke dag!

Mijn definitie van een stoornis hebben is meer een handicap hebben en niet zozeer gestoord zijn. Wellicht is dit omdat hier niet goed op gereageerd wordt. Maar zeg maar eens tegen een groep van 8 jongeren met uiteenlopende psychiatrische problematiek dat ze gestoord zijn. Lekker tactisch is dat en een erg goede basis om een vertrouwensrelatie op te bouwen. Mensen hebben een bepaald probleem, bepaalde handicap of bepaalde ziekte.

Wellicht dat jou ervaring met "eerlijkheid duurt het langst strookt", maar waarom moet je daar anderen om beoordelen? Waarom zouden andere naief zijn en jij niet? Wellicht hebben anderen dezelfde ervaring met liegen of hebben juist wel goede ervarigen met eerlijk zijn. Een goede discussie vind ik prima, zolang er respect blijft voor beide partijen. Als ik gelijk als naief bestemd wordt omdat ikzelf wel eerlijk wil zijn (en niet eens zeg dat jij ook perse eerlijk moet zijn) vind ik dat een beetje vreemd. laat iedereen in zijn/ haar waarde en zijn/ haar eigen keuzes maken en respecteer dat, zoals ik ook respecteer dat jij wellicht wel wilt liegen tegen DIAC.
Waarschijnlijk is de kans dat je er nog goed vanaf komt met een leugen bij DIAC redelijk aanwezig, ik zou me er gewoon niet prettig bij voelen. Als jij dat probleem niet hebt; ga je gang. Ik hoop dan alleen voor je dat ze er niet achter komen als je daar net je leven op orde hebt want ik denk dat de impact van dan een land uitgezet worden echt wel erg groot is.
 
Zoals Catkin al zegt, misschien kom je er mee weg maar misschien ook niet en  er is denk ik maar 1 manier is om erachter te komen hoe de diac werkt als je liegt en dat is door te liegen, ze gaan het je echt niet van te voren vertellen en uit de antwoorden blijkt dat er niet echt iemand is met ervaring met liegen.

Maar de discussie gaat verder inmiddels nergens meer over behalve dat je zelf behoorlijk gefrustreerd bent door de werkwijze van een overheidsorgaan van een land waar je 'mag' komen wonen en die regels instelt om te kijken wie er wel en niet in mogen. Ergens moet een grens gesteld worden en de diac is nu eenmaal een logge onpersoonlijke en kan een hele vervelende organisatie zijn. Maar om je doel te bereiken hoeft liegen niet altijd een oplossing te zijn en dat geldt voor veel mensen. Tuurlijk komen er altijd mensen weg met liegen en de beslissing of je gaat liegen of niet is dan ook helemaal aan je zelf dals je dat wilt dan moet je dat gewoon doen.
 
Met de hele discussie over de diverse persoonlijkheids-handicaps ga ik mij niet bemoeien, want daar heb ik gewoon geen verstand van. Maar ik kan  nog wel iets zeggen voer dingen verzwijgen bij je medicals.

Hou er rekening mee dat wanneer je hier bent, je medicare moet aanvragen. Deze wordt geregistreerd aan de hand van het visum dat je hebt aangevraagd. Dit systeem zal vast op de een of andere manier gekoppeld zijn aan de systemen van de DIAC. Zij kunnen op die manier heel goed bijhouden wie waar is gaan zitten. Op die manier zou het dus ook heel goed uit kunnen komen wanneer je bepaalde medische kosten gaat maken, dat er belletjes gaan rinkelen bij de DIAC.

Ik zou persoonlijk de gok niet nemen en liever in Nederland blijven zitten, dan het risico te nemen onvrijwillig terug te moeten komen. Toen wij de procedure begonnen hebben wij nl. als eerste eis gezet dat het altijd onze keuze moet zijn om terug te gaan en we nooit van een bedrijf of andere instantie afhankelijk wilden zijn. Daardoor was de weg hier naartoe een stuk langer, maar we hebben en houden het heft in eigen hand. Als jij liever die verantwoordelijkheid bij een ander (de Australische overheid) wil leggen, is dat jouw beslissing.

Succes ermee!
 
nogmaals, dit topic is niet bedoelt voor mijn persoonlijke situatie. Ik hoef niet te liegen of te verzwijgen. Ik zal ook niet snel de verantwoordlijkheid bij een ander leggen, ik ben ook een langere weg dan noodzakelijk gegaan. Gaan nu wel voor statesponsored, maar daar valt wel mee te leven. Maar ik weet hoe makkelijk dingen fout kunnen gaan, dus dan is het toch niet gek dat ik wil weten hoe het systeem werkt?

Ik kan me voorstellen dat ze medicare in de gaten houden. Maar als je daar plots ziek wordt, dan wil dat nog niet zeggen dat je dat van te voren had kunnen weten. En ik kan me ook niet voorstellen dat ze je dan eruit mieteren. Maar juist dit is een rede om me wel af te vragen hoe ze je in de gaten houden, want als ik straks ziek blijk te zijn, loop ik dan ook het risico eruitgegooid te worden? of niet? Ik wil dat graag weten?

Maar ja, het blijft gissen. Ik had op ervaring gehoopt, dat is er niet. niet hier in ieder geval. Dus laat maar verder.



DSM4 discussie is een hele andere, ik heb wel respect voor je mening hoor Catkin, ik weet dat je in de zorg werkt. Helemaal waardeloos is het boekje niet. Handig om geld te krijgen en hulp te krijgen als nodig. Maar ik ben van mening dat iedereen hulp moet krijgen als nodig. nu wordt dat soms geweigerd omdat je niet in de dsm staat of past, of ze lijmen het verkeerde label en dan krijg je de verkeerde hulp. Gelukkig is mijn ervaring in australie anders, daar hoef je niet te bewijzen dat je echt hulp nodig hebt om het te krijgen, daar helpen ze gewoon als ze het zien, daar hebben ze vertrouwen in je. maar dan moet je het niet in de psychologie zoeken, ook daar zijn die niet helemaal te vertrouwen. Overigens, afhankelijk van wat je hebt natuurlijk, met psychoses en schizofrenie endergelijke is het natuurlijk een heel ander verhaal, maar die zijn ook duidelijker volgens mij.
 
:eek:fftopic: een aanrader 'the curious incident of the dog in the night-time' van Mark Haddon. Het gaat over een jongen met het asperger syndroom.
 
:eek:fftopic: In het nerdelands heet dat boek volgens mij: het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht. Erg goed boek :up:
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top