Inmiddels zitten we 3 weken voor vertrek en beginnen de kriebels behoorlijk toe te slaan. Het komt er nu echt op aan. Ik denk dat ik ontzettend blij zal zijn als ik eenmaal in dat vliegtuig zit en nederland heb verlaten, gewoon omdat ik dan alles geregeld heb wat er te regelen is. Op dit moment lijkt het nog zo'n eindeloze lijst van klussen, maar over een paar weken hebben we de lijst gewoon op een of andere manier afgewerkt en kunnen we beginnen met opbouwen. Opbouwen is altijd makkelijker dan afbreken. Om een abonnement af te zeggen moet je vaak een verzoek in 3 voud indienen met een opzegtermijn van 2 maanden en kost het een uur om het postadres ergens te vinden. Een abonnement starten daarentegen gebeurt vaak zonder dat je er erg in hebt.
Uiteindelijk hebben we ons huis toch niet zelf kunnen verkopen en moeten we het nu aan een makelaar overlaten. Dat gaat weer een hoop geld kosten, maar ja, de wereld vergaat verder niet, we zullen er wel overheen komen.
Het wordt nog even kielekiele met de visa, alles weer laatste nippertje. Wie weet zitten we straks op het vliegtuig naar Jakarta en hebben we de visa nog niet op zak. Dan maar op het laatste nippertje een touristenvisum aanvragen ter overbrugging, zo werd ons aangeraden.
We hebben er uiteindelijk voor gekozen om al onze meubels te verkopen en een paar kuub ditjes en datjes te verschepen. Dat is wel zo overzichtelijk.
Mijn ouders zijn stilletjes intens verdrietig omdat de kleinkinderen ze gaan verlaten. Ik vind het ook wel sneu voor ze, ze zijn erg aan die meiden gehecht. Ze moeten maar snel eens op bezoek komen.
Okee, werk aan de winkel.
Sybille