Terug naar Nederland

Hallo Janka,
Bedankt voor de wijze woorden: "het eerste jaar draai je verlies, tweede jaar quits, derde jaar 'winst'. Ik hoop dat dat ook zal gelden voor interstate verhuizen
binnen Oz. :) In elk geval probeer ik me daaraan vast te houden.
Groeten,
Gerrie en Paul
 
En wat mis je in Australië het meest aan Nederland naast familie of vrienden?
Click to expand...

Interessante vraag. Want het meest voor de hand liggend is natuurlijk dat je familie en vrienden mist. En dat weegt vaak ook het meeste door. Maar er zijn toch ook wat kleine dingetjes die ik totaal niet verwacht had. Misschien ligt het aan onze leeftijd toen we hier naartoe verhuisden, we waren allebei in de 40. En dan zitten bepaalde gewoonten en gebruiken toch al vrij diep ingebakken. En hoe je het ook draait of keert, je komt toch in een totaal andere maatschappij terecht, met andere gebruiken, andere cultuur, andere gewoonten, andere humor, andere geschiedenis. Waar ik toch wel vrij veel moeite mee heb is uitzoeken hoe het hier allemaal werkt. Het hele onderwijssysteem bvb, het pensioenstelsel, de arbeidsmarkt, het ziekenfonds …. In het begin was ik bvb. overal op zoek naar een uitzendbureau. In België kan je daar gewoon binnenstappen en krijg je meteen een overzicht van alle vacatures die ze hebben. Hier konden we niet eens bureaus vinden, en als er waren waren die meestal gespecialiseerd in iets, en werkten enkel online. Als je gewoon tijdelijk werk wil (ik heb even zitten zoeken toen mijn man tussen 2 banen in zat) kon ik me nergens inschrijven omdat we geen werkloosheidsuitkering kregen en die banen waren alleen voor mensen die in begeleiding waren bij Centrelink. Dit is nu een heel simpel voorbeeld, maar zo was het met alles. Dingen die je altijd als vanzelfsprekend aangenomen hebt zijn dat ineens niet meer. Australiërs zijn heel vriendelijk en open, maar je moet echt wel alles zelf uitzoeken. Zij gaan ervan uit dat je met een beetje uitleg je plan wel kan trekken. En die uitleg moet je er dan ook nog uit trekken. In België bvb ga je naar het gemeentehuis als je wil weten wat er in je gemeente allemaal te doen is (qua sport ed..). Hier hebben ze dat niet, en je moet de info bij elkaar sprokkelen via horen zeggen en via internet. Het schoolsysteem: nog zo’n ondoorzichtig iets (voor mij toch). Met Naplan en Icas en honorclasses en school captains en carnivals en student leaders etc…. Als je daarmee opgegroeid bent is dat allemaal vanzelfsprekend maar als je hier aankomt lijkt het allemaal Chinees… En nu, na bijna drie jaar, weet ik nog steeds niet alles.

De taal valt ook een beetje tegen. Mijn Engels was al heel goed toen ik hier aankwam dus op dat vlak had ik totaal geen problemen verwacht. Maar ik werk maar 1 a 2 dagen per week buitenshuis, en thuis praten we gewoon Nederlands, dus mijn Engels wordt eigenlijk ook niet meer beter. En Australisch is toch niet altijd goed te verstaan. Je verstaat de kleine nuances niet. En zelf kan ik me ook lang niet altijd uitdrukken, of zie ik soms aan hun gezicht dat ze niet echt begrijpen wat ik wil zeggen, of erger: het verkeerd begrijpen…. Wat ook met zich meebrengt dat ik in gezelschap vaak gewoon niets zeg, omdat ik niet weet hoe ik precies moet uitdrukken wat ik bedoel. Mopjes heb ik heel erg veel moeite mee, vaak zijn het van die typisch Australische uitdrukkingen die ik niet eens versta. Is best wel frustrerend soms. En daardoor word je toch telkens weer opnieuw met je neus op het feit gedrukt dat je niet “van hier” bent. Andere mensen hebben daar mss minder moeite mee, maar na bijna 3 jaar hier wil ik gewoon 1 van hun zijn. Maar dat zal ik nooit zijn. Ik ben hier niet geboren, ik ben hier niet opgegroeid, mijn familie woont hier niet, ik ken hier niemand die mij als kind of tiener of jongvolwassene gekend heeft, en dat weegt na een tijdje toch behoorlijk zwaar door moet ik zeggen. We hebben hier geen roots. Het is echt letterlijk en figuurlijk opnieuw beginnen. Toen we op vakantie waren in België vond ik het heerlijk dat niemand aan mij hoorde dat ik niet van België was. Hier ben je een buitenlander. En ook al zit Australië vol met buitenlanders, ik wil me geen buitenlander voelen in het land waar ik woon. Ook het feit dat veel Nederlanders/Belgen hier het contact opzoeken met andere Nederlanders zegt toch ook al veel. Je moet gewoon af en toe eens met iemand anders dan je directe gezinnetje in je moedertaal kunnen kletsen, je hebt er nood aan om af en toe eens over iets te praten dat typisch is voor je eigen land zonder dat je meteen moet gaan uitleggen wat je daarmee bedoelt omdat ze de geschiedenis niet kennen. Toen wij een half jaar hier waren is een nichtje van me 2 maanden op bezoek geweest. Nou, ik heb in die 2 maanden meer gebabbeld dan in het half jaar ervoor …. Ik besefte toen pas hoe ik dat miste om eens lekker met iemand in je eigen taal te kunnen kletsen over van alles en nog wat, zonder te moeten nadenken over je woorden en hoe dat je iets op een bepaalde manier kan zeggen.

Er zijn nog dingen die we missen natuurlijk, zoals lekkere jonge Hollandse kaas, lekkere en goedkope restaurantjes etc.... maar dat zijn allemaal dingen waar je aan gewoon raakt en waar je vervanging voor zoekt/vindt. En er zijn natuurlijk talloze voordelen aan Australië die je dan in België/ Nederland weer niet hebt. Maar het andere zit toch een stuk dieper en is niet zo makkelijk opzij te schuiven.....
 
@Jerden Ik snap wat je bedoelt met het Engels.
Was/is er geen optie om thuis ook engels te spreken? Dat zou natuurlijk heel veel oplossen, qua gewoonte en gewenning toch?
Bovendien als je kinderen hebt, die pikken het (schijnbaar) snel op ivm school en vriendjes.

Ik moet zeggen, dat wij onderling engels praten en af en toe komt daar een nederlands woord tussendoor.
We denken ook gewoon in het engels. Bovendien heb ik al jaren iets van een Ozzie accent volgens de kenners.
Werd me ook nog verteld tijdens het mondeling IELTS trouwens. Take that as a compliment :D

En door Max zijn werk, hebben we vrienden/kennissen uit alle windhoeken, behalve Nederland?België.
Dus Nederlands tja dat begint al een beetje te verdwijnen.

Maar inderdaad je moet ECHT opnieuw beginnen, het wiel opnieuw uitvinden op heel veel vlakken. Maar dat is de uitdaging die ik zie!
 
Hmm, ik denk dat Engels praten tegen mijn (Nederlandssprekende) partner niet meteen mijn Engels zal verbeteren.... Bovendien zijn we er radicaal tegen om tegen de kinderen enkel nog Engels te praten. We willen dat ze hun Nederlands behouden, om nog met de rest van de familie te kunnen communiceren, en gewoon omdat het een ideale gelegenheid is om tweetalig te blijven. De voordelen van twee- of meertaligheid zijn algemeen bekend, het Engels pikken ze zonder problemen van school op. Ik vind het altijd een beetje een gemiste kans als ik gezinnen tegenkom waar beide partners Nederlandstalig zijn en waarvan de kinderen alleen maar Engels kunnen.
Ik denk dat je op een bepaald punt in je kennis van het Engels blijft steken. Ik ben hier nog geen enkele emigrant tegengekomen die vlekkeloos Engels spreekt. Zelfs mensen die hier al 30, 40 jaar wonen. De enige echt tweetaligen zijn volgens mij mensen die als klein kind al meerdere talen leerden en spraken. Mensen die als volwassene een andere taal leren zullen met die kleine nuances altijd problemen hebben. Tenminste, dat is mijn ervaring en dat heb ik al van meerdere mensen gehoord....
 
Jerden said:
Hmm, ik denk dat Engels praten tegen mijn (Nederlandssprekende) partner niet meteen mijn Engels zal verbeteren.... Bovendien zijn we er radicaal tegen om tegen de kinderen enkel nog Engels te praten. We willen dat ze hun Nederlands behouden, om nog met de rest van de familie te kunnen communiceren, en gewoon omdat het een ideale gelegenheid is om tweetalig te blijven. De voordelen van twee- of meertaligheid zijn algemeen bekend, het Engels pikken ze zonder problemen van school op. Ik vind het altijd een beetje een gemiste kans als ik gezinnen tegenkom waar beide partners Nederlandstalig zijn en waarvan de kinderen alleen maar Engels kunnen.
Ik denk dat je op een bepaald punt in je kennis van het Engels blijft steken. Ik ben hier nog geen enkele emigrant tegengekomen die vlekkeloos Engels spreekt. Zelfs mensen die hier al 30, 40 jaar wonen. De enige echt tweetaligen zijn volgens mij mensen die als klein kind al meerdere talen leerden en spraken. Mensen die als volwassene een andere taal leren zullen met die kleine nuances altijd problemen hebben. Tenminste, dat is mijn ervaring en dat heb ik al van meerdere mensen gehoord....
Click to expand...

Als linguïst kan ik dat beamen.. Helaas. Ik herinnerde dat mijn professor in het eerste college Italiaans (ik was toen 18) ook een dergelijke uitspraak deed en ik toen dacht: dat zullen we nog wel eens even zien. Hahahaha, in je dromen! denk ik nu.

Je komt heel heel ver als je het Engels goed beheerst en taalgevoel hebt, maar taal en cultuur zijn zeer nauw verbonden en bepalen zowel elkaar als hoe je de wereld ziet. Als niet-native Aussie / volwassen emigrant is het gewoon vrijwel onmogelijk om los te komen van je oude referentiekader en je alle nuances van het nieuwe kader / de nieuwe taal eigen te maken. Tegelijkertijd betekent dat gelukkig niet per definitie dat je je in het nieuwe referentiekader niet ook thuis kunt gaan voelen!
 
Een van de moeders op de school van onze kinderen komt oorspronkelijk uit Vietnam. Ze spreekt helaas wat gebrekkig Nederlands, en maakt een wat verlegen indruk. Maaaarrrrr......
Ze fietst elke dag door weer en wind naar haar werk in een tomatenkwekerij, ze zorgt in haar eentje voor haar gezin nadat haar man plots overleed, en ze is er zoveel als mogelijk als er op school iets te doen is. Ze zal mij niet altijd even goed verstaan, en ik haar ook niet, maar we begrijpen elkaar heus wel! Waar een wil is, is een weg.
Het is haar attitude die bij mij diep respect oproept.
 
Ik snap je helemaal Jerden, want ik ben na bijna 4 jaar ook helaas nog steeds niet op het beste niveau met mijn Engels....daar baal ik best van en had het ook niet verwacht. Jammer dat ik niet mijn spontane zelf ben als ik Engels spreek hoewel iedereen mij goed kan verstaan hoor, het is meer een onzekerheid bij mij geworden. Ut zal misschien de leeftijd zijn hahaha
 
Jammer dat ik niet mijn spontane zelf ben als ik Engels spreek hoewel iedereen mij goed kan verstaan hoor, het is meer een onzekerheid bij mij geworden.
Click to expand...

Ja, dat is exact wat ik bedoel: ik heb het gevoel dat ik niet altijd mezelf kan zijn. Ik praat normaal gezien honderduit en hier trek ik in groep amper mijn mond open. Ik babbel heel graag met mensen en luister graag naar wat ze te vertellen hebben, maar ik kan niet altijd verstaan wat ze zeggen, of de diepere betekenis ontdekken achter hun woorden. Dat vind ik soms een gemis. En het is totaal onverwacht. Ik herinner me dat ik op het forum, vooraleer we naar hier vertrokken, wel eens posts zag van mensen die aan het "klagen" waren dat ze zich niet helemaal konden uitdrukken in het Engels, en die het misten om alles te kunnen zeggen zoals in het Nederlands. Dat vond ik dan een beetje onzin, want wat maakte het nu uit, en je Engels werd toch steeds beter ... Nu begrijp ik perfect wat ze bedoelden. Als je naar hier komt weet je dat je zal moeten wennen aan de taal, en dat mensen je niet altijd zullen verstaan. Maar als je een paar jaar hier bent wil je gewoon inblenden en niet meer moeten nadenken over wat je wil zeggen. En dat lukt dan toch niet. En dat is dan een ding dat ik mis: de mogelijkheid om me volledig uit te drukken hoe ik wil en te zijn zoals ik ben zonder me te moeten afvragen of iemand me wel verstaat of naar woorden te moeten zoeken. En dat gemis is niet zo groot of zo belangrijk dat ik brullend terug naar België wil vluchten, maar het voegt zich bij andere kleine gemisjes, die het dan allemaal samen een heel pak minder vanzelfsprekend maken dat je je hier echt gaat thuisvoelen. En dat is voor mij echt wel een eye-opener geweest. Ik heb best veel gereisd en heb ook langere tijd in het buitenland gewoond, dus ik dacht dat ik overal thuis was en me zeker in Australië 1 van de Australiërs zou voelen. En dat is niet zo. Vind ik best wel spijtig ....
 
Je posts zijn waardevol Jerden, goed om allerlei ervaringen te lezen.
Soms vind ik het lastig, want we moeten nog gaan...
Maar het helpt wel om balans te brengen tussen alle jubelverhalen.
Veel sterkte bij al het geregel en de verhuis waar jullie nu weer voor staan.
Blijf posten!
 
Soms vind ik het lastig, want we moeten nog gaan...
Click to expand...
Oeps .... Sorry ;-) Maar ik weet wat je bedoelt. Toen wij nog moesten vertrekken had ik de neiging om de dingen die wat negatiever waren weg te duwen of door een rozere bril te bekijken, zo van: nah, dat zal mij niet gebeuren ..... Maar weet je: als je echt wil gaan ga je toch en laat je je niet tegenhouden, en iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat ie ervoor over heeft. Je kent de situatie waar wij in zitten, en dat heeft me gedwongen om wat dieper na te denken over wat ik nu eigenlijk wil en hoe ver ik wil gaan om die droom ook waar te maken. Ik ben zo iemand die nogal gemakkelijk dingen die minder goed zijn aan de kant schuift en negeert, en me vooral richt op wat ik leuk vind. Nu echter moest ik een duidelijke keuze maken, en daarvoor heb ik echt de situatie en mijn gevoelens eens goed onder de loep moeten nemen en heel eerlijk moeten zijn tegen mezelf. En ik ben toch wel een beetje tot de vaststelling gekomen dat je om echt succesvol te kunnen emigreren bereid moet zijn om je roots door te hakken en je volledig op je nieuwe thuisland te richten. Ik dacht dat ik allebei kon hebben: nog steeds dezelfde band met mijn familie en vrienden door Skype en mail, en toch wonen in het land waar ik gek op ben. Maar voor mij lukt dat niet. Door de afstand maak je gewoon steeds minder deel uit van het leven van degenen die je achterlaat, en omgekeerd geldt hetzelfde. Skype en mail en telefoontjes kunnen dat echt niet vervangen. Dat moet je kunnen aanvaarden. Er zijn genoeg mensen die dat niet erg vinden, en dat zijn degenen die het hier maken. Maar ik wil allebei. En aangezien dat niet gaat moet ik voor mezelf uitmaken wat het belangrijkste is: de natuur en vriendelijke mensen en lekker weer dat je hier hebt, of het gevoel van deel uit te maken van een groter familiegeheel en een geschiedenis. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitdrukken, maar voor mezelf zie ik het nu heel duidelijk. Ik weet dat ik altijd een soort verscheurdheid zal voelen, waar ik ook woon, maar ik ben tot het besluit gekomen dat een mooi land en lekker weer geen vervanging is voor mensen, dat het gemis van die mensen groter zal blijven dan het gemis van een land en levensstijl. En dat dat mss nu nog niet zo erg speelt, maar als je hier langer bent en "gewoon" bent aan je nieuwe levensstijl, en die als vanzelfsprekend gaat zien, dat er dan toch iets kan gaan knagen. Zoals FOL zei: altijd het gevoel dat er iets niet klopt ....
Weet je, het probleem is eigenlijk dat wij teveel keuzes hebben. Die Vietnamese vrouw heeft waarschijnlijk niet de keuze om terug te gaan naar Vietnam, of weet dat haar kinderen daar niet dezelfde kansen zullen krijgen als in Nederland. Voor haar is die keuze er dan veel minder, en is ze verplicht om het in Nederland te maken. Hetzelfde voor de eerste emigranten hier. Die kwamen naar hier met de boot en dat was een afscheid voorgoed Die wisten dat een terugkeer bijna uitgesloten was, en die gingen er volledig voor. Dat is wat ik bedoel met de bereidheid om je verleden achter te laten en je roots door te hakken. Als je dat niet kan of wil, zal je altijd met die verscheurdheid blijven zitten vrees ik ....
 
Ik denk dat je gelijk hebt, met wat je zegt over bereid zijn om alles achter te laten en helemaal overnieuw te beginnen. Of je dat kunt hangt af van hoe je zelf in elkaar zit, van wat je achterlaat, en wat je hier weer tegenkomt.
Sommige dingen kun je een handje helpen, misschien. Zo is mijn man in Nl altijd veel bezig geweest met geschiedenis, en dat doet hij hier nu ook weer. Voor hem geeft dat die roots waar je het over hebt. Als hij ergens is, dan weet hij vaak waarom iets is zoals het is. Zelf heb ik dat met de natuur. Ik vind het fijn om stukjes van ecosystemen te leren kennen en daarna ergens anders herkennen. Daarmee wordt het een beetje voorspelbaarder misschien. Maar het is ook een ontdekkingsreis.

Wat ik voor mezelf wel merk is dat ik me bewust ben van het feit dat ik als Nederlander ben geboren en getogen, maar dat we me dat niet in de weg zit hier. Je bent wie je bent door wat je meegemaakt hebt in je leven. Voor ons is dat voor een groot deel in een ander land gebeurd, maar dat maakt die ervaringen niet minder waard. Hetzelfde geldt voor het engels. Misschien ben ik hier nog niet lang genoeg om daar last van te hebben, maar inderdaad, na twee jaar ben ik ook af en toe aan het zoeken. Ik heb daar zelf geen last van, en de mensen om me heen (vooral collega's) ook niet. Vaak ontstaan er leuke gesprekken over het gebruik van bepaalde woorden of uitdrukkingen. Persoonlijk vind ik het erg boeiend om steeds weer nieuwe dingen te vinden. Maar wat ik zei, misschien ben ik nog niet lang genoeg hier om daar de negatieve kant van te voelen.

Waar ik het helemaal mee eens ben is dat je een keus moet maken.
Maar ik wil allebei. En aangezien dat niet gaat moet ik voor mezelf uitmaken wat het belangrijkste is: de natuur en vriendelijke mensen en lekker weer dat je hier hebt, of het gevoel van deel uit te maken van een groter familiegeheel en een geschiedenis.
Click to expand...
Ik denk dat je het heel goed verwoord. Je wilt allebei maar dat kan niet en daarom moet je een keus maken. Niet kiezen is ook een keus, maar dan kies je voor het verlangen naar het ander en ik denk dat het moeilijk is om daar gelukkig bij te worden. Maar het is ook niet makkelijk om ergens afscheid van te nemen. Wat mijn pap altijd zei: het gaat er niet om wat je wel kiest, maar wat je achter kunt laten. En dat kost tijd, veel nadenken en veel voelen. En ervaren. Als je het niet probeert, weet je het niet.
 
Dat is wat ik bedoel met de bereidheid om je verleden achter te laten en je roots door te hakken. Als je dat niet kan of wil, zal je altijd met die verscheurdheid blijven zitten vrees ik ....[/QUOTE]


Bedankt! Die zin heeft voor mij heel veel betekenis, aangezien ik het écht zo zie. Schepen verbranden en opnieuw beginnen.
 
Jerden,
Al met al kun je wel zeggen dat de hele situatie ook verrijkend voor je is gebleken. Want het stilstaan bij de keuzes die je moet maken, het stilstaan bij jezelf, ontdekken hoe je dus over dingen denkt, de verdieping... En dat dan ook nog zo goed kunnen verwoorden, dat is waardevol.
 
Jerden said:
In België bvb ga je naar het gemeentehuis als je wil weten wat er in je gemeente allemaal te doen is (qua sport ed..). Hier hebben ze dat niet, en je moet de info bij elkaar sprokkelen via horen zeggen en via internet.
Click to expand...

Grappig dat je dat zegt.
Toen wij naar een andere shire verhuisden kwam er per post een dikke enveloppe met allerlei info: de bieb, wat er te doen is, sporten, etc. Zelfs 4 green vouchers voor de tip.
Blijkbaar scheelt het waar je woont.
 
Nogmaals Jerden...enorm waardevol dat je dit deelt met ons!
Met betrekking tot de Engelse taal, ik durf van mezelf te zeggen dat ik een goede Aussie Engels taalbeheersing heb....echter...mijn cliënten weten allemaal dat ik niet Aussie ben. Ik gebruik bepaalde Aussie terminologie niet met mijn cliënten, gewoon omdat ik het niet bij me vind passen maar het meer kopieërgedrag vind. Ik vind dat ik meer "echt" overkom als ik mijn taal gebruik. Ik moet zeggen, wordt zeer gewaardeerd!! Verschillende cliënten hebben me juist verteld dat ze soms Aussie slang( bv het woordje mate) niet echt fijn vinden( denk bv aan een escalatie, veel politie en die noemen je mate terwijl je weet dat ze je naar het ziekenhuis brengen, goedschiks of kwaadschiks).In mijn sociaal leven daarentegen...heb ik een boel mates!
 
Zo is mijn man in Nl altijd veel bezig geweest met geschiedenis, en dat doet hij hier nu ook weer. Voor hem geeft dat die roots waar je het over hebt. Als hij ergens is, dan weet hij vaak waarom iets is zoals het is. Zelf heb ik dat met de natuur. Ik vind het fijn om stukjes van ecosystemen te leren kennen en daarna ergens anders herkennen. Daarmee wordt het een beetje voorspelbaarder misschien. Maar het is ook een ontdekkingsreis.
Click to expand...
Hm, dat is niet echt wat ik bedoel met roots. Ik zei al dat het moeilijk uit te leggen is ... ;-) Ik heb totaal geen problemen om me hier goed te voelen, ik vind het heerlijk een nieuw land te ontdekken, het feit dat ik Belg ben staat me daarbij ook totaal niet in de weg. Het gaat meer om dingen die er niet zijn. En dan bedoel ik met roots vooral mijn "geschiedenis", als ik zo'n zwaar woord kan gebruiken. De vertrouwde dingen, de dingen die je je hele leven gekend hebt en die je, raar maar waar (had ik niet gedacht) op een gegeven moment gaat missen, zoals de manier waarop het schoolsysteem werkt in België, de sociale zekerheid, etc ... En vooral de mensen die je al heel lang kent, die mij kennen van toen ik jonger was, die mijn familie en mijn zussen kennen, die weten over wie ik het heb als ik over mijn overleden zus praat (die gestorven is vorig jaar). Hier lijkt het alsof je iemand zonder verleden bent, niemand kent het of is erin geïnteresseerd. Mijn beste vriendinnen ken ik allemaal van voor mijn 30ste. Daarna waren het enkel nog kennissen. Ik denk hoe ouder je bent hoe moeilijker het is om echt supergoed bevriend met iemand te geraken. Enfin, dat is in ieder geval mijn ervaring ....

Al met al kun je wel zeggen dat de hele situatie ook verrijkend voor je is gebleken.
Click to expand...
Ja, zeker. Ik had het absoluut niet willen missen. En dat stilstaan bij mezelf en mijn of andermans gevoelens is iets wat ik de afgelopen jaren eigenlijk te weinig gedaan heb. Ik ging voor mijn droom, en de dingen die dat in de weg stonden negeerde ik of vergoelijkte ik. En het is nu pas dat ik aan mezelf durf toegeven wat voor impact het op anderen gehad heeft. Het is ook heerlijk te weten hoe blij mijn familie en mijn vriendinnen zijn dat we terugkomen. Ook al zal ik Australië missen, ik krijg er wel iets voor in de plaats dat ik nooit meer als vanzelfsprekend zal beschouwen.

Toen wij naar een andere shire verhuisden kwam er per post een dikke enveloppe met allerlei info: de bieb, wat er te doen is, sporten, etc. Zelfs 4 green vouchers voor de tip.
Click to expand...
Wauw, echt!? Hoe weten zij dan dat je verhuisd bent? Je hoeft je toch helemaal nergens te registreren? Of sturen ze dat gewoon automatisch naar ieder huis dat nieuwe inwoners krijgt? Dan zouden ze hier nogal hun werk hebben .... Sinds we hier wonen heeft al zeker de helft van de huizen in de straat min. 1x nieuwe inwoners gehad .... Het zal ook wel schelen als je ergens in een klein dorpje terecht komt waar iedereen iedereen kent.
Ik denk dat er idd behoorlijk wat verschil is tussen de staten, en zelfs binnen een staat. Ik lees soms dingen op het forum waarvan ik denk: dat zou ik ook wel willen, hoe komt het dat dat hier nergens is .... Wij zijn verplicht om ergens in de buurt van een grote stad te gaan wonen owv mijn man zijn werk, en dan kom je in de suburbs terecht. Is toch wat minder de Australische droom dan gedacht....
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top