Dag allemaal,
Na uitgebreid te hebben meegelezen op dit forum zal ik me toch maar even voorstellen...
Ik ben Hannah 40 jaar en gz-psycholoog kind en jeugd met een goedlopende eigen praktijk. Samenwonend met vriendlief (ZZP-er) en onze drie geweldige dochters (9,7,5 jaar).
Al sinds mijn middelbare schooltijd (ages ago) roep ik dat ik ooit nog eens een tijdje naar australie ga om daar te wonen en te werken. De reality check kwam op mijn 40e verjaardag in de vorm van een opmerking van iemand die, terecht, zei tja Hannah, als je dat wilt dan wordt het nu toch wel eens tijd om in actie te gaan....
En toen kwamen de kriebels, maar ook de twijfels en de vragen. Ben ik niet al te oud? Is er werk voor ervaren psychologen in deze sector? Is er werk voor manlief? Kan ik dit de kinderen aandoen? Wat doe ik onszelf aan? We hebben het hier toch zo goed voor elkaar? Goed werk, mooi huis, fijne school voor de meiden...
En toch, het land dat met altijd heeft getrokken, de natuur, de ruimte, de laid-back mentaliteit, het klimaat (ik haat kou), het feit dat we onze kinderen ook een ervaring bieden, maakt dat we ook denken. Waarom niet? En dan lees ik hier op het forum hoe ingewikkeld het is om een visum te krijgen, de ielts, de APHRA, de zoektocht en dan slaan de twijfels weer toe...
Daarom zou ik graag in contact komen met iemand uit mijn werkveld (gz-psychologen, GGZ (ik las ergens over een K&J psychiater), gezondheidszorg in het algemeen) om te horen wat de ervaringen zijn. Ook ben ik benieuwd naar de verhalen van mensen met jonge kinderen. Hoe hebben jullie kids het ervaren? Hoe lang duurt het voor ze goed genoeg engels spreken? Werden ze geaccepteerd? En hoe was dat voor jullie als ouders?
Ingewikkeld hoor, allemaal...
Hannah
Na uitgebreid te hebben meegelezen op dit forum zal ik me toch maar even voorstellen...
Ik ben Hannah 40 jaar en gz-psycholoog kind en jeugd met een goedlopende eigen praktijk. Samenwonend met vriendlief (ZZP-er) en onze drie geweldige dochters (9,7,5 jaar).
Al sinds mijn middelbare schooltijd (ages ago) roep ik dat ik ooit nog eens een tijdje naar australie ga om daar te wonen en te werken. De reality check kwam op mijn 40e verjaardag in de vorm van een opmerking van iemand die, terecht, zei tja Hannah, als je dat wilt dan wordt het nu toch wel eens tijd om in actie te gaan....
En toen kwamen de kriebels, maar ook de twijfels en de vragen. Ben ik niet al te oud? Is er werk voor ervaren psychologen in deze sector? Is er werk voor manlief? Kan ik dit de kinderen aandoen? Wat doe ik onszelf aan? We hebben het hier toch zo goed voor elkaar? Goed werk, mooi huis, fijne school voor de meiden...
En toch, het land dat met altijd heeft getrokken, de natuur, de ruimte, de laid-back mentaliteit, het klimaat (ik haat kou), het feit dat we onze kinderen ook een ervaring bieden, maakt dat we ook denken. Waarom niet? En dan lees ik hier op het forum hoe ingewikkeld het is om een visum te krijgen, de ielts, de APHRA, de zoektocht en dan slaan de twijfels weer toe...
Daarom zou ik graag in contact komen met iemand uit mijn werkveld (gz-psychologen, GGZ (ik las ergens over een K&J psychiater), gezondheidszorg in het algemeen) om te horen wat de ervaringen zijn. Ook ben ik benieuwd naar de verhalen van mensen met jonge kinderen. Hoe hebben jullie kids het ervaren? Hoe lang duurt het voor ze goed genoeg engels spreken? Werden ze geaccepteerd? En hoe was dat voor jullie als ouders?
Ingewikkeld hoor, allemaal...
Hannah