Bedankt, Silvia.
Ja. Ik zit daar in de zon, voor ons derde hostel (Villawood Hostel, hier in Sydney waar tegenwoordig de asielzoekers opgesloten worden.)
De contacten van mijn ouders was een gezin dat in Applecross woonde, bij Perth, W.A..Zij waren familie van familie van het andere gezinnetje waar wij mee emigreerden. Ik WEET dat het nu 50 bijna jaar later is. Maar het lijkt voor ons zo'n korte tijd geleden en NU weet men er al bijna alles van als men practisch verhuisd naar Australië.
WEr waren twee broers van mijn moeder in Australiue geweest rond 1950. Wij kenden zelf verder niemand.
Toen het schip aanlegde in Fremantle riep mijn vader naar die man die familie van familie was en aan de kade stond, beneden:
" Hoe is het hier?"
Hij riep terug:
"Een huis heb je zo. Maar werk is er niet.!"
Mijn ouders en Gerda en Gerard van Hoorn in paniek. Er was een vertegenwoordiger van de emigratie dienst aan boord gekomen. Hij adviseerden mijn ouders en de van Hoorns om dan maar door te varen naar het oosten van het land.
Hopelijk zou daar meer werk zijn.
Ik stond nog steeds over de railing te kijken en zag de kist met al ons bezit er in naar beneden glijden. Het hing aan zo'n kabel. Ik naar mijn ouders gerend.
De kist is terug gehesen op de Johan van oldenbarnevelt. Wij hebben die mensen een paar uurtjes bezocht. Door het centrum van Perth gewandeld en toen door naar port Philip Bay, bij Melbourne.
Daar werden we op een nacht trein (boemeltreintje) gezet en gingen de nacht in.
De trein stopte eindelijk, middennacht. Niet aan een station. Wij moesten er uit klimmen. een veld over steken met al de andere Nederlandse immigranten en werden naar een zaal gebracht in het Bonagilla Migrant Hostel, op de grens van Nieuw Zuid Wales bij Albury.
Joop
Mijn verhaal staat hier!
( Foto-links, 1956. Bonegilla Hostel) Gerda, Netty, Gerard, ik en mijn moeder, buiten ons eerste verblijf in Australië. Mijn moeder heel hard huilen.
Had zij daar haar mooie flat nou voor op gegeven?
(Foto-rechts, 2002. Bonegilla Hostel Museum. Gerda van Hoorn.)