Ik volg dit topic nu even en leef erg met jullie mee, en ik hoop (sorry, egoïstisch ik weet het) nooit voor deze beslissing te hoeven staan.
Hoewel ik eerst dacht: het viel mij reuze mee, dat vinden van een baan, parttime en buiten mijn werkveld klopt het toch niet helemaal. Bij nader inzien heb ik die baan toch idd via via verkregen. Via het netwerk van vrienden 12 jaar geleden kwam ik in aanraking met de persoon wiens baan ik het overgenomen. Weliswaar na een gesprek, maar dat ik uberhaupt op gesprek mocht had alles met die contacten te maken en mijn kans van slagen ook denk ik. Nu was er geen beschikbare competitie, dat hielp ook. Andere sollicitaties, heel veel vanuit NL maar ook een hier, liepen op niets uit (nu ja een poolplek bij DCP). Maar zelfs nu, net van baan veranderd bij dezelfde werkgever en juridisch met een permanente aanstelling (want mijn tijdelijk contract is niet verlengd en ik werk er nog na einde contract) ben ik onzeker en waarom? Omdat ik niet vriendinnetjes ben met de mensen in deze organisatie die veel macht hebben. Dus ja, ik kan onderschrijven: vriendjespolitiek komt ver hier en als je nog geen kans hebt gehad om vriendjes te maken, dan kan het qua werk erg onzeker en moeilijk zijn.
Wel herhaal ik, mij bevindend in het laag-midden inkomen segment, dat ik van minder inkomen beter kan leven hier. Ondanks de erg hoge huur (425 pw, maar weer met huursubsidie van de baas) en vooral dankzij ATO, dat vriendelijk is voor alleenstaande ouders.
Dus hoewel ik dacht: alleenstaande mama en met de wens om niet meer dan parttime te werken, veel moeilijker kan ik het mezelf niet maken voor een emigratie, pakt het eigenlijk voor mij heel goed uit. Tot nu toe, ik houd mijn hart een beetje vast voor het komend jaar maar kom daar met vertrouwen en hard werken hopelijk ook door (en mijn spaargeld op de bank). Pas in maart 2010 kan ik echt rustig ademhalen omdat ook baanonzekerheid me dan niet de kop zal kunnen kosten.
Succes met jullie terugkeer, ik hoop dat jullie over een poos kunnen zeggen: en dit is dus waarom we terug moesten, wat zorgt het leven uiteindelijk toch goed voor ons, al lijkt dat soms anders. As I was told, when pining away for a visa and taking 12 years to obtain one: life doesn't take you where you want to be, it takes you where you need to be.
Best of luck, Fae