Ruim een jaar geleden geschreven dat ik zou stoppen met mijn Lastavaza. Maar ach, waarom ook niet nog eentje
Er is namelijk superveel gebeurd sinds vorig jaar April. Soms zit het mee, soms zit het een beetje tegen.
Ben dus vorig jaar op 30 April op de NSW Police Academy gestart. Onwijs veel geleerd als het gaat om recht, communicatie, maar ook 'pain compliance'. Nooit verwacht dat ik een worstelpartijtje of leren schieten zo leuk zou vinden (en was er best goed in). Helaas, twee kuit blessures verder door het intensieve sprinten, ben ik half oktober gestopt. Mijn eerste kuitblessure was een verrekking, mijn tweede in de zelfde kuit een spierscheuring. Au! Dat zou me maanden kosten om te genezen, wat inhoudt dat je de studie moet afbreken. Ik had in januari dit jaar terug mogen komen, maar kon het niet opbrengen om nog eens 16 weken van huis te zijn (hele 2e sessie moest opnieuw), dan dus nog een half jaar zonder inkomen en in de onzekerheid of ik niet weer geblesseerd zou raken. Dus even uitjanken, schouders eronder, het positieve inzien van deze ervaring en weer op zoek naar werk. Al binnen paar weken job te pakken als receptioniste bij de grootste uitvaartonderneming van Australia via een recruiter. Hoefde niet eens op gesprek, kon gewoon op maandag starten. Niet echt mijn droombaan, maar wel geld in het laadje en weer een baan. Binnen een paar dagen boden ze me die baan aan voor vast, maar dat was nou niet de bedoeling! Dus afgesproken dat ik zou blijven tot ze een ander vonden en dat was tot de Kerst. Intussen kwam er een vacature op de HR afdeling (recruitment), dus mijn hand daarvoor opgestoken en aangenomen. Dus in ieder geval werk tot Kerst 2018. Inmiddels wel gestart met het verbeteren van mijn CV met wat cursussen in Australia, want ik wil bij voorkeur terug naar een trainingsbaan. Dus de komende maanden zal het wel weer solliciteren worden (oh, wat heb ik daar een hekel aan). Ik heb ook het vrijwillige hometutor schap weer opgepakt - in mijn geval een Chinese dame van 60 jaar Engels leren. Veel handen en voeten werk, maar we komen er wel.
Manlief gaat gelukkig wel lekker en heeft een wat stabielere werkomgeving. Wel zo handig voor wat rust in de tent! En rustig is het zeker als hij toch zo'n 6 keer per jaar naar China vliegt voor werk. Heeft ook voordelen, vorig weekend lekker paar daagjes meegeweest naar HongKong.
Ons huis wordt ook steeds meer ons thuis, we houden nu eenmaal van klussen. Er moet nog steeds wat geschilderd worden hier en daar, maar we hebben vooral flink in de tuin geklust, dus het bovenste deel is klaar (we wonen op een slope). Voor het onderste deel moeten we eerst een 'retaining wall' laten vervangen van een meter of 5 hoog, dus dat is wat grover werk. Dan de boel weer mooi maken en op naar deel 3: zwembad. Dat zal al met al nog wel een jaartje duren, maar dat geeft niet. Je moet wat te wensen overhouden!
Vorig jaar nauwelijks gekampeerd omdat ik van april - oktober van huis was. Daarna ook snel besloten om de campertrailer te verkopen. Te onhandig groot en met nu nog maar een hond van een kleiner formaat was al die binnenruimte ook niet meer nodig. Lang gewikt en gewogen wat het moest worden: rooftop tent, kleinere sneller opzetbare trailer, campertje, slide-on camper etc. Maar uiteindelijk voor een hardshell rooftop tent gekozen en erg blij mee. Auto parkeren, vier klemmen los, scharnierarmen doorklikken en je kunt slapen. Nu dus weer elke maand op pad voor het ultieme Australische outdoor gevoel. Dat heb ik vorig jaar echt onwijs gemist!
Kuit is inmiddels goed geheeld, eind mei Canberra halve marathon gerend. Beetje vlakke route uitgezocht en daar is het Canberra Lake uitstekend geschikt voor! Wat prachtig is het daar. En ook gestart met The Great North Walk. Die loopt van Sydney naar Newcastle. Afgelopen week de derde etappe gedaan en Australia blijft me verrassen. Amper Sydney uit en je zit in de bush. En wat is het genieten om op een zonnige winterdag gewoon in een shirtje te kunnen wandelen.
Dus mis ik Nederland: NEE, NOT! Mijn moeder komt 1-2 x per jaar en af en toe komt er iemand anders aanwaaien, zo hebben we pas een dochter van een vriend 4 weken over de vloer gehad en komt er binnenkort nog eentje logeren en rondreizen. En vorig jaar hadden we een boel bezoek voor onze bruiloft. Vrienden en familie spreken we regelmatig via Skype, hoewel er twee jaar geleden na ons eerste bezoekje aan Nederland wel een paar zijn afgehaakt. Maar dat hoort bij het emigratieproces. De focus ligt nu hier, dus ik merk ook wel dat ik zelf minder aandacht heb voor vrienden in Nederland, afgezien van een paar trouwe vrienden en familieleden.
We zijn hier nu dik vier jaar. Wat vliegt die tijd. Manlief kan nu zijn citizenship aanvragen, dat is weer een nieuw hoofdstuk. En maar zien wat de rest van dit jaar brengt. Never a dull moment in Oz!
