angst

Leuk om dit allemaal te lezen en goeie vraag! Iets wat ik me ook al vaker had afgevraagd :).

Wij zijn ook naar hier verhuisd voor (voorlopig) 4 jaar voor een job voor mijn vriend. Voor ons is het allemaal vrij snel gegaan, in december gesolliciteerd voor de job, eind december job gekregen en toegezegd om te gaan en eind februari zijn we vertrokken!
Australie is zeker ook nooit mijn 'droomland' geweest, ik had er zelfs nog nooit over nagedacht! Maar omdat we al vaak gereisd hebben en we allebei wel eens de ervaring wouden om ergens anders te wonen dan in Belgie hebben we deze kans dan ook aangenomen. Ik was zelf ook nog nooit in Australie geweest dus ik wist echt niet wat te verwachten en ben dan ook met weinig verwachting (behalve mooi weer!) vertrokken. De eerste dagen waren heel erg hard wennen voor mij, ik vond alles er nogal amerikaans uitzien (en ik hou niet zo van amerika) en wou eigenlijk stiekem een beetje terug. Plots ga je inzien dat Belgie toch minder slecht is dan gedacht :). Na een week hebben we allebei een moment gehad van "SHIT, wat hebben we nu gedaan". Dat hebben we gelukkig wel niet op hetzelfde moment gehad dus konden we elkaar terug wat oppeppen. Nu zijn we er ongeveer anderhalve maand en ik kan nog steeds niet zeggen of ik hier voor de rest van mijn leven wil blijven. Wanneer we uitstapjes doen richting de natuur vind ik het wel allemaal geweldig en begin ik meer en meer van Australie te houden. Andere zaken doen me dan weer terugdeinzen, zoals bijvoorbeeld het idee dat we hier kinderen zouden krijgen, daar word ik voor één of andere reden heel erg triestig van! Verder vind ik dat er belachelijk veel regeltjes zijn hier in Australie... Je mag hier blijkbaar niets zelf doen of je moet 'licensed' zijn. Belgen zijn nu eenmaal wel met een baksteen in de maag geboren! Mijn vriend werkt aan de universiteit hier en moet allerlei cursussen volgen over veiligheid in de labo's etc. Niet slecht dat dit bestaat maar ze overdrijven wel een beetje vind ik. Altijd maar dat 'handje vasthouden', maar zo gaat het hier blijkbaar en zo is iedereen het gewoon en verwachten ze het ook zo.
Ik heb wel al wat heimwee gehad en ik vermoed dat dat nog wel een paar keer zal gebeuren. Maar we geven het gewoon een kans en we zien het als een mooie ervaring. Je weet gewoon op voorhand dat het zeker niet gemakkelijk is om alles en iedereen achter te laten! Langs de andere kant kan ik wel heel blij worden van de kleine dingetjes zoals superkleurrijke vogeltjes tegenkomen wanneer je door een parkje wandelt, de zon, wilde kangoeroes en possums tegenkomen langs de baan, etc!

En oja, in het begin vond ik alles hier belachelijk duur, maar ondertussen weet ik al wat beter wat ik waar moet gaan zoeken (of via internet bestellen). En de oppervlakkige vriendelijkheid heb ik nog niet echt last van gehad. Ik vind het wel fijn om begroet te worden als je een winkel binnenstapt, in Belgie had je soms het gevoel dat je totaal niet gewenst was! Ik stel hier ook veel meer vragen aan het winkelpersoneel :p.

In ieder geval veel succes met jullie beslissing!
 
twov said:
Wel afterbang, wij hebben ook gecampeerd tijdens onze trip en omdat we 2 kleine kindjes hebben, regelmatig op Big 4's gestaan en ik heb precies ook wel de indruk dat daar toch een bepaald type volk staat. Ik wil niet elitair klinken en ik kijk zeker niet neer op camperen of campeervolk - ik heb vroeger met mijn ouders niet anders gedaan - maar ik vraag me al de hele tijd af of mijn huidige perceptie komt door het type Australiër dat we nu voornamelijk zijn tegengekomen, nl. de Australiër die in eigen land een campeervakantie boekt.
Click to expand...


Het zou zomaar kunnen ;) moet ook zeggen dat we meestal ergens in de bush staan en dat het daar vaak enorm gezellig kan zijn. Veel small talk, aanbieden van eten en drinken enzovoort!
 
Ik herinner me nog in een topic een paar maanden geleden (voor vertrek) dat ik in eenzelfde topic zei "je moet het gewoon proberen, je kan altijd terug. Anders heb je altijd het gevoel -what if...-". Kathleen zei toen dat er zeker haken en ogen aanzitten, als je namelijk gaat leer je van beide werelden het beste en het slechte kennen. Het risico is dat je gaat pingpongen tussen de twee landen. Of kwa gevoel of erger.. Ook fysiek (duur grapje)

Ik denk dat dat pingponggevoel erger is dan een what if gevoel. Oftewel ik kan me voorstellen dat mensen toch niet gaan, het toch niet proberen.
 
@ Fol, zo had ik het nog niet bekeken, maar daar heb je inderdaad misschien wel gelijk. Een pingpong-gevoel en het gevoel dat je je op den duur nergens écht thuis voelt, kan veel erger zijn dan een "what if"-gevoel.
Wij hebben in ieder geval al een offerte laten maken voor onze "master" badkamer, en voor de schilderwerken beneden, en daar heb ik een heel goed gevoel bij, bij het verder afwerken van ons huis en onze thuis. En moisten we binnen dit en een jaar tijd toch ineens de kriebel terughebben, dan zal ons huis veel verhuurbaarder zijn - hopelijk :).
 
Goed omschreven FOL! Ik heb hetzelfde ook meegemaakt en heb last van het ping-pong gevoel... Heb 7 jaar in Engeland gewoond, daarna 2 in Australië en ben nu weer 6 jaar terug in NL. Wil ontzettend graag terug naar Australië, maar soms denk ik ook wel eens aan om terug naar Engeland te gaan. Australië blijft trekken en geeft soms zo'n onrustig gevoel (vooral het hele proces rondom visum/skills etc). Maar vergeet vooral niet het allerbeste te maken van je leven waar je ook zit. Overal kom je wel een bepaald type mens tegen die je niet ligt, maar omring je vooral met mensen die gelijk gestemd zijn en die je steunen, dat zijn je vrienden!
 
@ Nuttieke, kan je uitleggen wat het precies is dat je triest maakt bij de gedachte dat je in Australië je kinderen zou moeten grootbrengen? Ik vraag het maar omdat dat juist één van de redenen zou zijn - en van velen hier denk ik - om naar Australië te gaan, om onze kids een "betere" jeugd/leven te bieden. Veel meer ruimte en natuur, kunnen buiten spleen (behalve in de zomer als het +40°C is natuurlijk :) ). Is het misschien dat je aan de andere kant hen hun grootouders en tantes/nonkels afneemt? Of is het om een heel andere redden?
 
Erg leuk om al die verhalen en verschillende meningen te lezen!
Wat mij betreft is er werkelijk niets wat mij doet twijfelen naar Australië te gaan, behalve mijn lieve vrienden en familie. Ook ik woon al een aantal jaren buiten NL, maar Australië is toch wel heeeeeeel erg ver. Mijn man en ik zijn beiden opgegroeid in een grote en close familie en het idee dat mijn zoon dat nooit zal ervaren, bezorgt me echt een knoop in mijn maag. Maar zo blijf je altijd iets houden, iedere keuze die je maakt in je leven heeft voors en tegens, dat is nou eenmaal de natuurlijke balans van het leven. Als ik alles op een rijtje zet, lijkt Australië voor nu de beste keuze voor mijn gezin (inclusief mijzelf) en terug kunnen we altijd nog. Neemt niet weg dat ik heel wat traantjes zal gaan laten...
 
Kalli said:
Erg leuk om al die verhalen en verschillende meningen te lezen!
Wat mij betreft is er werkelijk niets wat mij doet twijfelen naar Australië te gaan, behalve mijn lieve vrienden en familie. Ook ik woon al een aantal jaren buiten NL, maar Australië is toch wel heeeeeeel erg ver. Mijn man en ik zijn beiden opgegroeid in een grote en close familie en het idee dat mijn zoon dat nooit zal ervaren, bezorgt me echt een knoop in mijn maag. Maar zo blijf je altijd iets houden, iedere keuze die je maakt in je leven heeft voors en tegens, dat is nou eenmaal de natuurlijke balans van het leven. Als ik alles op een rijtje zet, lijkt Australië voor nu de beste keuze voor mijn gezin (inclusief mijzelf) en terug kunnen we altijd nog. Neemt niet weg dat ik heel wat traantjes zal gaan laten...
Click to expand...

Ooeeff, beter kun je het niet verwoorden.
Mensen zonder ervaring in emigreren komen dit niet tegen.
Heb respect voor jullie guys.
Wens jullie veel geluk en plezier in jullie keuze.

Jack>:D
 
Ik snap jullie allemaal!Ik ben zelf Australische en wonen al 17 jaar hier en staan op het punt terug te keren,maar ik twijfel heel erg.Ik heb twee kinderen, 14 en 10 en wij hebben hier een mooie leven, ik denk constant wat do ik mijn kinderen aan,weghalen van oma en opa en hun vertrouwde omgeving.Mijn ouders leven nog maar mijn kinderen kennen die niet echt. Ik wou altijd terug gaan, het is mijn thuis,maar ik weet het nog steeds niet .Mijn man, een Nederlander wil het Graag proberen, en als het niet lukt komen wij terug zegt hij. ik vind Australië niet meer hetzelfde als toen ik kind was, er is veel veranderd , maar het is nog een heerlijk land, ik weet gewoon niet meer als het voor ons iet is maar als je het nooit probeert................
 
twov said:
Zeker ook wat Koets zegt is een gevoel waar ik mee zit: We are the lucky country, We are so good, maar inderdaad, based on what? Zo konden er op Australia Day op één of andere radioshow mensen inbellen met een antwoord op de vraag in de trent van "why is it good to be Australian". Ze vonden het allemaal supergeweldig Ozzie te zijn maar de redenen daarvoor waren redelijk "pathetic" vond ik: "because we know how to enjoy a beer", "because we know how to throw a good bbq", of deze wel heel onderbouwde argumentatie "because it just is".
Click to expand...
Lijkt me een redelijk Belgische manier van redeneren. Wij Belgen denken ook dat we het meest fantastische land van de wereld hebben omdat we goed kunnen eten en lekker bier hebben. Een dat terwijl we antropologisch gezien feitelijk Nederlanders zijn.

Zeer interessant aspect van de Australiers..
 
@ Apollo, toch even benadrukken dat ik zéker niet vind dat België het meest fantastische land ter wereld is - anders overweeg je geen migratie als je dat denkt.
 
Nuttieke said:
Ha! Maar ik ken weinig belgen die effectief vinden dat we het meest fantastische land hebben :).
Click to expand...
Correct. We betalen teveel belastingen, altijd communautaire twisten, middelmatige gezondheidzorg (met gefrustreerde gezondheidswerkers die het wel goed menen als gevolg, inclusief mezelf), drukte, afgunst jegens de middenklasse,... Maar we hebben wel goed bier...o_O
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top