angst

Hi Virginie,

Ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Ik ben zelf Nederlander, maar heb een Australische partner. Hij heeft 2 jaar in NL gewoond, maar kon niet echt aarden hier. Daarnaast moest hij terug voor een opleiding. Nu zit ik in Adelaide. We hebben een leuk huisje met onze eigen spullen uit NL en we hebben onze kat laten overkomen :) Verder heb ik een ontzettend leuke schoonfamilie en heeft mijn vriend een leuke vriendenkring.

Toch ben ik het met veel forumleden niet eens. Australie is wat mij betreft geen paradijs. Het vinden van een baan hier als NL is ontzettend lastig ook al heb je een heel goed CV. En zolang je geen werk hebt en er geen geld binnenkomt is alles stervensduur. Een kaartje voor de bioscoop in de stad kost bijvoorbeeld 19 dollar en als ik naar de supermarkt ga ben ik minstens 50 dollar kwijt terwijl dezelfde hoeveelheid boodschappen me in NL max 25 euro zou kosten bij AH en misschien 17,50 bij de Aldi.

Verder zijn het echte control freaks hier. Alles wordt gescheckt. Voor bijna iedere baan moet je een police check laten doen en als je huurt komen ze vier keer per jaar je huis controleren. Je mag nog geen spijker in de muur slaan en als je huisdieren hebt wordt het helemaal lastig. Zo'n 80% van de advertenties voor woningen zeggen: no pets.

En hetgeen waar ik misschien nog wel het meeste moeite mee heb is de autocultuur. Ondanks dat Adelaide voor het grootste deel vlak is en het weer doorgaans goed, gaat bijna niemand op de fiets. Als ik vraag waarom niet, krijg ik steevast als antwoord dat alles te ver weg ligt. Sorry, maar ook bijna iedereen die bij ons in de wijk woont, gaat met de auto naar CBD ook al is het maar 5 km verderop. Als gevolg van het feit dat bijna iedereen een auto heeft is het OV ook slecht geregeld.

Ik mis mijn familie en vrienden in NL en baal er ontzettend van dat ik mijn vaste baan waar ik goed verdiende en het ontzettend naar mijn zin had op heb moeten geven. Ik ben ervan overtuigd dat alles uiteindelijk goed komt. Als ik straks een leuke baan heb en een eigen vriendenkring, wordt ik vast ontzettend gelukkig. Ook heb ik de mazzel dat mijn familie het zich kan veroorloven om zo nu en dan langs te komen.

Ik heb (nog) geen kinderen, maar als die nog komen vind ik het wel heel erg dat hun opa en oma en tantes straks zo ver weg wonen.

Uiteindelijk is het natuurlijk ieders eigen keuze om te emigreren en zijn er vast mensen voor wie Australie het helemaal is, maar persoonlijk begrijp ik niet zo goed dat mensen alles in NL opgeven om hier naar toe te komen terwijl ze hier geen Australische partner of droombaan hebben. Wat mij betreft doet NL niet onder voor Australie. Het weer is hier misschien beter, maar kan mijn inziens toch echt niet op tegen vrienden en familie.

Heel veel succes met het maken van een beslissing!

Groetjes
 
Kikker said:
Uiteindelijk is het natuurlijk ieders eigen keuze om te emigreren en zijn er vast mensen voor wie Australie het helemaal is, maar persoonlijk begrijp ik niet zo goed dat mensen alles in NL opgeven om hier naar toe te komen terwijl ze hier geen Australische partner of droombaan hebben. Wat mij betreft doet NL niet onder voor Australie. Het weer is hier misschien beter, maar kan mijn inziens toch echt niet op tegen vrienden en familie.
Click to expand...

Heel moeilijk om me niet aangesproken te voelen :) Heb nl geen Australische partner en ik heb een baan, maar of het een droombaan is?

Maar ja, in Nederland had ik ook geen partner en ook geen droombaan. Dus.....

Soms volgen mensen hun hart. En als je dat doet, samen met een dosis gezond verstand en een portie oer-degelijke Nederlandse of Belgische nuchterheid, dan komt het vaak wel goed.

Mijn levenspad heeft me naar Australie gebracht en ik ben nuchter genoeg om het vakantiegevoel van de realiteit te onderscheiden. Ideaal land? Uhm, nee. Kan je een hoop voors- en tegens geven, maar weet je, tot nu toe is het de moeite meer dan waard. Het begint hier steeds beter te voelen!

Zelf begrijp ik de mensen minder die defnitief deze kant op willen, zonder hier ooit geweest te zijn. Er is daar ooit de opmerking over gemaakt, dat dat voor expats normaal is: zitten hier een paar jaar en dan weer daar, maar om je definitief te willen vestigen in een land, zonder er ooit geweest te zijn, vind ik dus wat raar, want dat is wat anders dan: 'ik zit hier nu en over 2 jaar ga ik weer naar Nederland of ga ik door naar m'n volgende standplaats.'
Maar dat is ieder z'n keuze en daar heb ik dus een mening over, maar zou ik iemand niet over veroordelen.

Maar we kennen allemaal de angst van het achterlaten van goede vrienden en dierbare familieleden. Dit zeg ik bewust zo, want tenzij je uit een heel hechte familie komt: ga je werkelijk al je familieleden missen? En al je vrienden? Of alleen de heel goede?
En de goede contacten: die blijven. Ik Skype wekelijks met m'n vader, mail vrijwel dagelijks met m'n 'bestie' (best friend), die overigens naar Noorwegen verhuisd is...

En dit gaat m'n motto worden, geloof ik :) : je laat veel achter, je kunt veel terugvinden.

Volg je hart, maar gebruik ook je verstand. Doe het niet overhaast. En het is geen schande om erachter te komen, dat het je ding niet is. Er is niks mis met Belgie en Nederland. Twee prima landen. Economie momenteel wellicht wat minder, maar dat komt ook wel weer goed. Verder goede voorzieningen, goede degelijke woningen, inderdaad minder bureaucratisch (denk ik) dan Australie e.d. Niks mis mee.

Maar als je het gevoel hebt, dat je toekomst daar niet meer ligt, of wanneer je je opgesloten voelt, als je heel sterk het gevoel hebt dat jij en/of je gezin hier een betere toekomst kunnen hebben, dan moet je wellicht de sprong wagen. Ik zeg ook altijd: je kunt altijd terug.
De vraag is alleen inderdaad, of je dan nog in NL/BE kunt aarden en je niet dat ping-pong gevoel gaat krijgen.
Het blijft een enorme stap. Maar er zijn (hopelijk) weinigen die deze ondoordacht nemen.

Gewoon een mening :) Geen aanval :)
 
Ik zie het niet als een aanval hoor :) En zo bedoelde ik mijn reactie ook niet!

Ik denk dat het belangrijk is dat iedereen zijn ervaringen kan delen op het forum, zowel de positieve als de minder positieve. Persoonlijk heb ik wel een hechte band met mijn familie. Niet alleen met mijn ouders en zussen. Het is niet dat we de deur altijd bij elkaar plat lopen, maar als er iets is, zijn we er voor elkaar. Mijn partners familie is ook zo en ik voel me echt enorm welkom in hun gezin :) Maar het is toch niet hetzelfde als eigen familie.

Vorig jaar is een van mijn tantes bijvoorbeeld ernstig ziek geworden. Ze voelde zich niet goed en uit onderzoek bleek dat ze kanker had en nog maar een paar maanden te leven. Mijn ouders hebben haar toen in huis genomen en verzorgd tot ze is overleden. Het idee dat zoiets ook met mijn ouders of zussen kan gebeuren en dat ik dan aan de andere kant van de wereld zit, vind ik echt een hele verdrietige gedachte. Daarnaast vind ik het ook heel erg dat mijn kinderen (mocht ik die krijgen) minder makkelijk een band kunnen opbouwen met mijn ouders.

Ik denk dat ik veel van de verhalen op het forum gewoon niet echt herken. Ik herken de negatieve verhalen over NL niet echt en hetzelfde geldt voor de hele positieve verhalen over Australie. Beide hebben wat mij betreft positieve en negatieve kanten. We hebben hier in Australie bijvoorbeeld super aardige buren, maar die had ik in NL ook :)

En emigreren zonder ergens eerst geweest te zijn, tja dat vind ik helemaal bizar. Maar iedereen moet natuurlijk zijn eigen keuzes maken!
 
Je vindt overal wat. Ik vind Nederland nog steeds een fijn land. Alles lekker compact, maar ik voelde me er dus ook heel erg opgesloten. Na een buitenlandse stage had ik heel sterk het gevoel dat mijn toekomst niet in NL lag en jaren later, na een bezoek aan Australie vielen de stukjes deels op hun plek.

Ik heb juist een kleine familie en was vooral heel hecht met mijn ouders, dus dat is al anders. Voor de rest laat ik familiekwesties voor PM of gewoon prive, maar laat ik het zo zeggen: ik heb nog steeds heel erg goed contact met mijn vader (mijn moeder is overleden) en hij is hier ook geweest en snapt mijn beslissing.
Voor mijn ouders schijnt het ook nooit de vraag geweest te zijn of ik zou emigreren, maar wanneer.

Ik herken de negatieve Aussie verhalen, maar ervaar ze zelf niet noodzakelijkerwijs allemaal zo. Ik vind de ruimte hier heerlijk en langzaam dringt het besef tot me door, dat ik hier een aantal heel goede vrienden heb opgedaan.

Maar inderdaad, als je dat gevoel nooit gehad hebt en die aantrekkingskracht niet voelt, dan zal het inderdaad raar zijn, dat mensen huis en haard verlaten en het aan de andere kant van de wereld weer helemaal op te moeten bouwen.

Overigens, ik snap dat je het eng, moeilijk vindt om hier een gezin te beginnen, omdat je kinderen jouw ouders (en andere familie) niet zo vaak echt zullen zien, maar andersom had je dat in NL wellicht met zijn ouders en familie gehad? Hoe dan ook: het blijft lastig.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top