Can I have a bucket please??

Lilygirl

Lilygirl

New Member
Sorry hoor, maar ik moet even mijn gal spuien :x
Sinds wij vorige jaar hebben gemeld dat we verhuizen willen naar Down Under is de situatie in de familie sterk bergafwaarts aan het gaan, ik heb er toch zo genoeg van!!!
Na de zoveelste ruzie, zegt mijn vader dat hij het wel geaccepteerd heeft en mee wil denken maar daar is hij een half jaar te laat mee. Al dat tiptoe-en van de laatste maanden heeft me kotsmisselijk gemaakt en door de stress doen wij domme dingen waar we accuut spijt van krijgen en weer excuses moeten aanbieden. AAARRGGHH!! Kunnen we morgen niet weg!!!!! Ik geloof niet dat ik heimwee naar mijn familie ga krijgen als wij eenmaal weg zijn, volgens mij krijgen we dan rust.
Heel soms denk ik, afblazen de boel, maar gelukkig denk ik het volgende moment, NO WAY!!! Dat is wel de weg van de minste weerstand, maar daar gaan we niet voor.
Maar, ooo boy, wat een stress, ik heb weer elke dag koppijn.

Gelukkig gebeuren er ook leuke dingen, daar houd ik me dan maar aan vast, anders zink ik als een baksteen in die poel van ellende.
Hebben jullie hier ook last van? Of maak ik me te druk?
HELLUP! Wie pept me op?

:cry:
 
Balen joh. Zeker in een periode dat je eigenlijk de steun van de mensen om je heen nodig hebt, want de stap is niet niks. Hopelijk vind je inderdaad de rust in Australie en went je familie er wel aan. Ik heb hier zelf gelukkig geen last van, maar dat zegt meer iets over de reactie van mijn familie dan dat het iets zegt over jouw. Je hebt steun nodig en daar voor in de plaats krijg je gezeik. Dat drukt toch ook de sfeer van de voorpret. Hopelijk zijn er ook mensen in je omgeving die je wel steunen. Sterkte ermee in iede geval.
 
Goed om te horen dat wij niet de enige zijn die daar tegenaan lopen.
Wij kunnen pas over een tijd met de aanvraag beginnen maar zijn de familie al wel aan het voorbereiden om te gaan.Wat niet bij iedereen in goede aarde valt. Als we er maar over begonnen ging het al van dat ze er niks van wilden horen.

Zelf zit ik al op het punt dat ik zeg dat we weg willen en dat ze het maar moeten accepteren, graag of niet.

Als het op een normale manier kan hebben ze wellicht voor in de toekomst een mooi vakantie adres. En anders wordt het een hangmat naast de dunny.

Zondag gaan we weer Down under, en heb nou maar niet gezegd dat we ook als orienatie die kant op gaan.

Trek je er niet teveel van aan (wat makkelijk gezegd is) en gewoon lekker doen wat je van plan bent, dan draaien ze meestal vanzelf wel bij.

Succes   :up:

Axel
 
Klinkt mij totaal NIET vreemd in de oren wat je vereld lily girl,

Toen ik thuis vertelde dat we naar australie zouden willen emigreren viel dat ook niet zo in goede aarde bij mij zus. Ik dacht alleen maar aan mezelf en was egoistisch volgens haar.
Dat zij dat vond bracht een hele onbehaaglijke spanning in ons gezin. Zij woont niet meer bij ons thuis, Ik nog wel samen met  mijn vriendin marijn.

Op den duur was de spanning thuis niet meer te houden als mijn zus op visite kwam, er werd dus geopperd dat we het niet meer over australie mochten hebben als zij er was. WAT EEN K*T idee vond ik dat. :? Dit is iets wat wij graag gaan doen waar we veel voor over hebben, waar ons hart ligt. Wij gaan onze mond niet houden omdat we anders gezeik gaan krijgen.

Ik heb dus gezegd dat het niet zozeer van onze kant egoistisch is dat wij weg willen. Dit is een kans die we maar 1 keer krijgen en ik vind dat iedereen ons dat moet gunnen (dat doet inmiddels ook iedereen)

Het feit dat zij (mijn zus) er niet mee kan leven dat wij verder uit haar leven stappen, ons eigen wereldje op gaan bouwen, WIJ WEL NIEUWE DINGEN aan willen pakken waar zij misschien wel jaloers op is DAT VIND IK PAS EGOISTISCH!

Inmiddels hebben wij het er gewoon nog steeds over en mijn ouders staan volledig achter ons. De vriend van mijn zus ook, mijn zus moet er maar mee leren leven en uiteindelijk gaat dat ook steeds beter.

Zoals je al zei voor sommige een heel mooi vakantie adres, voor anderen een heel koud welkom. Bedenk goed dat JIJ diegene bent die doet wat hij wil, en zij maar gewoon mee gaan in de stroming van de anderen.

KOP OP EN SUCCES MET ALLES!!!  :up:
 
Wat wodt er door veel mensen toch onbegrijpelijk gereageerd. Het enige waar ik wel eens tegen aan loop is dat mn moeder en haar vriend soms meer interesse tonen in de veranderingen van mijn broer (nieuw huis etc). Maar ik denk dat dat komt omdat dat grijpbaar is, ze zien het, ze weten het. Mijn interesses liggen aan de andere kant van de wereld, waar zij nooit zijn geweest en wat dus wat meer ongrijpbaar is. Is soms ook wel lastig, maar als ik dan zie dat ze overal mee naar toe gaan (emigratiebeurs, australiafair) en steeds vragen hoe het met de visum aanvraag is... Nee dan mag ik niet klagen en is dit vbovenstaande alleen maar begrijpelijk. het is immers niet niks dat hun dochter/ zus emigreerd.
Wat dat betreft heb ik geluk... Hopelijk laten jullie je allemaal niet ontmoedigen, al zal dat soms wel moeilijk zijn... Succes ermee allemaal.
 
Ook wij hebben een vergelijkbare ervaring, waarbij inderdaad opvalt dat een deel van de omgeving :)wheelchair:) ons er vooral van probeert te overtuigen :shout: dat wij het niet moeten doen :naughty: met het oog op de toekomst van onze kinderen, dat wij in een midlife zitten, dat wij tot deze stap overgaan uit onvrede met Nederland, dat wij toch zo'n mooi huis hebben, dat het veel te warm is in Oz, dat de Australische mannen bot en ongemanierd zijn ( :angry1: :angry1:), dat wij alleen aan ons zelf denken, dat wij  :blahblah:  :blahblah:
Maar waar het gewoon op neerkomt is dat -zoals Stefmar mijns inziens al terecht aangeeft- juist die omgeving alleen aan zichzelf denkt.  :redcard:
We zullen wellicht gemist worden, maar zeg dat dan gewoon. Afgeven op de plannen werkt alleen maar averechts.

Gelukkig zijn er echter ook mensen die het fantastisch vinden en die ons ongetwijfeld zullen komen opzoeken :plane:. Dus daar houden wij ons maar aan vast.
 
Herkenbaar Lilygirl.
Wat je jezelf denk ik goed voor ogen moet houden is wat jullie ZELF willen.
Het is jullie leven en als jullie het idee hebben om te gaan, moeten jullie dat doen.
Het is altijd prettig als de familie meeleeft, maar wat bij ons opgevallen is, is dat ze het er onderling wel over hebben maar niet in het bijzijn van ons. (moeilijke zin, sorry)
Het was een struisvogel politiek die een kant van de familie volgde. Nu we er wonen echter, willen ze wel wat meer weten over hoe het er is en zo.

In deze situatie moet je heel goed voor jezelf opkomen en je niet laten leiden door de emoties die ongetwijfeld een rol kunnen spelen met beslissingen die jullie gaan nemen. Neem een stap terug, denk aan je gezin en ga van daar uit verder.

Sterkte,
Wilco
 
Beste Lilygirl...

Ik ga er even een heel andere point of view tegenaan gooien: waarom maak jij er ruzie over? Je kan ook niets zeggen. Je kan ook juist tegenovergesteld reageren; een arm om de schouder van Dinges, en zeggen, 'ik ga jou ook missen' of 'ik begrijp dat het moeilijk is'. Maar ruzie gebeurt aan twee kanten. Zij willen niet dat jij gaat, jij wilt hun goedkeuring en begrip.

Als je nou dat laatste 's onder de loep neemt. Je kan immers alleen maar oplossen wat jóuw probleem is.

Mensen zeggen hier dat anderen hun beslissing moeten accepteren. Nou, niemand moet iets. Je kan jouw gevoel niet aan een ander opdringen. Ze zullen er mee moeten léven ja, maar that's all.

Ik weet niet of ik het goed overbreng, want ik bedoel het 'empowering'. Weet je eigen motivaties, weet waarom je ruzie maakt, en misschien kan je het dan losmaken. Leef in je eigen nu, en laat een ander die ruimte ook.

Je kán zeggen, 'lieve pa en ma, ik wil het hier niet meer over hebben, want we krijgen elke keer ruzie en dat vind ik naar'. Schiften; wat ligt binnen jouw capaciteit om op te lossen, en wat niet. Daar wordt je energierekening een stuk lager door :)

Succes meid!

Ireen
 
lieve pa en ma, ik wil het hier niet meer over hebben
Click to expand...

lijkt mij makkelijker gezegd dan gedaan ireen. Iets waar je hart en ziel in ligt is toch leuk om met mensen over te praten. Ik zie jouw point of view zeker wel, dat doe ik thuis ook, maar als ik nieuwe ontwikkelingen heb wil ik die gewoon heel graag ook vertellen!!! :|
 
Hallo allemaal,

Bedankt guys, voor deze enorme opsteker! Doet me geweldig goed!

@Wilco:
Je zet precies neer wat ik ook denk, en wat we nu ook gaan doen. Gelukkig kunnen we er met vrienden wel goed over praten, dus mijn verhaal kan ik wel kwijt.

@ Ireen:
Wij maken geen ruzie, dat was misschien het verkeerde woord. Maar waar wij tegenaan liepen, was inderdaad de struisvogelpolitiek en de stress dat vooral mijn vader niks wilde horen. Hierdoor was de communicatie bijna nihil, en dan hoor je dingen en we bliezen de kleine misstakes een beetje op door die stress, waardoor wij weer verkeerd reageerden. Nu, dat weten we inmiddels en doen het niet meer. Maar ik ben bang dat de relatie in de familie behoorlijk beschadigd is en dat vind ik wel heel erg jammer.

Maar we kiezen vanaf nu voor onszelf en gaan gewoon door met de plannen. We krijgen nu positieve reacties van de australische familie, die ons graag wil helpen en ook dat doet een mens goed.

Iedereen bedankt voor de steun en tips!
liefs van Pauline :smile:
 
:eek:fftopic:Can I have a bucket please, klinkt toch ook niet verkeerd! Dat is het voordeel van emigreren naar Australie, mensen vinden het al snel goed hier, zolang je het maar probeerd :grin:
 
@ Stefmar: het is inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan. Níet kunnen delen is verdrietig, maar soms is het de beste manier om het contact gezond te houden. Elke keer een domper krijgen is óók niet fijn. Op die manier wordt weggaan een heel nare toestand.

@ Pauline; heb je ze al een webcam kado gegeven? ;-) Het draait wel bij, straks zijn ze keiblij dat je belt of dat ze je via de cam kunnen zien. Ik hoop voor jullie dat de wonden gauw helen :)

Hee Linda, hoezo Off Topic?
 
Oh Linda, ik zie het; jouw vraag is Off Topic...

Could I... is inderdaad iets mooier, ( = zou ik misschien een teiltje mogen?)
Can I ... kan ook, = mag ik misschien een teiltje...
 
pffff, jammer als mensen negatieve reacties krijgen van vrienden en familie... Ik mag dan ook echt van geluk spreken met mijn fam en vrienden. Het mooie is dat ik van mn 2 beste vriendinnen de kleintjes heb gezien, (zelfs eentje geholpen haar kleine de wereld in te helpen). Ben blij dat ik dat heb kunnen aanschouwen. Heb ook een klein jaar bij mn ouders gewoond nadat ik uit Oz terug kwam dus hebben heel veel tijd automatisch ingehaald, zo zie ik t maar... Kep mijn jongere zus en haar vriend al enthousiast kunnen maken mbt backpacken in Oz, en ook mn broers en ouders willen en kunnen overkomen. Natuurlijk niet vaak, maar kzie ze gelukkig nog wel. Ik woon nu sinds ruim 2 maanden in Ierland, bij mijn partner, en zie en ervaar dit als een goede overbrugging. Zijn inmiddlels al een keer naar  Nl gevlogen en in de komende 6 maanden ga ik nog 2x, oa in mei om mn 30e verjaardag te vieren. (die gelukkig op een zaterdag valt, haha). Zij zijn heel erg blij en enthousiast voor mij gelukkig, al geven ze wel toe dat ze t ook moeilijk vinden. Zij zien hoe graag ik voor de 3e keer naar Oz wil en dat ik eindelijk misschien ook wel met de ware vertrek, die zij inmiddels ook goed kennen. Hopelijk vergaat t meerdere ook zo! Maarre... eerst nog maar wachten op de uitkomst van onze goedkeuing van het visum...
:up:
 
Irene wat heb je toch altijd een heerlijk frisse kijk op de dingen; van die lekkere hollandse nuchterheid.

Ik kan me overigens wel iets voorstellen van de frustratie van Pauline. Ik hebzelf in een soortgelijke situatie gezeten met een vader die alles heeft geprobeerd om ons van onze emigratieplannen te laten afzien door zich continu negatief over Australië uit te laten (samen met mijn jongste broer) maar dat alles heeft er niet toe geleid dat we van de emigratie hebben afgezien, sterker nog, we wonen er inmiddels alweer bijna 1,5 jaar en er is geen haar op mijn hoofd die erover peinst ooit weer in NL te gaan wonen.
Mijn families negativiteit heeft er destijds bij mij toe geleid dat ik weinig contact meer met ze zocht (en zoek) en als ik ze al zag, bracht ik het onderwerp Oz gewoon niet ter sprake en dat werkte prima. Wachten op goedkeuring van mensen die er totaal niet achter staan, heeft totaal geen zin; word je alleen maar gefrustreerd van. Gewoon je eigen plan trekken en de leuke momenten van alle voorbereidingen op de emigratie delen met mensen die het WEL leuk vinden dat je zo'n stap durft te nemen.

Sterkte verder Pauline
 
oh, heerlijk Erna, ik hoop over 2 jaar ook zo'n verhaal hier te kunnen schrijven!

Inderdaad, wij zoeken weinig contact met de familie tegenwoordig, heel erg jammer voor mijn moeder die daar wel onder lijdt. Maar ja, we kiezen nu voor onszelf.

Ik merk nu toch echt wat voor steun deze site voor me is, ik vind jullie allemaal SUPER!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :up:

liefs van Pauline
 
Oh, Pauline! Volgens mij zijn er meer mensen hier die in eerste instantie ook tegen weerstand op zijn gelopen als niet.. Mijn moeder pakte het wel goed op: met traantjes over de wangen zei ze dapper dat ze blij was voor ons dat we telkens een stapje dichterbij komen. Mijn schoonmoeder daarentegen verwijt MIJ dat ik haar zoon aan het amputeren ben (meneer is 43... hehum... ) en dat ze noooooooooooooit op bezoek zal komen (  :devil: give me more of that great news ... :evil: ) Ze komt telkens met andere redenen, die met name op haar gericht zijn, om toch maar niet te vertrekken.. Ach ja, ze is niet zo erg als het lijkt, hoor ( :shutup: ) en ik begrijp haar reactie ook wel; ze is behoorlijk op leeftijd en ziet het niet zitten om zover te reizen. Maar ja, we willen ondanks dat toch gaan en uiteindelijk vindt ook dat zijn weg wel weer..
We hebben afgesproken dat we ALTIJD genoeg geld achter de hand moeten houden om een ticket naar NL te kopen en, mocht het nodig zijn, naar haar toe te kunnen..
 
Wat vervelend als je familie zo'n reaktie geeft. Als je vrienden dit doen dan is het vaak jammer maar helaas zulke goede vrienden waren het blijkbaar toch niet. Maar bij familie en met name je ouders ligt dit toch anders.

Ik weet niet hoe dit bij ons thuis gaat vallen maar daar kom ik volgende week achter. Heb namelijk besloten om mijn ouders nu in het begin stadium van de aanvraag 1 maal de mededeling te doen dat ik start met zo'n aanvraag en het er verder niet over te hebben tenzij zij er naar vragen. Zal moeilijk worden om het er niet over te hebben maar ik denk dat dit voor hun het makkelijkste is. Of dat ze zich dan blijven realiseren dat ik dit echt aan het regelen ben dat blijft dan een vraag...Kom ik waarschijnlijk wel achter op het moment dat ik mijn mediacls en VOG ga opsturen en mijn appartement te koop zet (vindt dit een moment om het nog 1  maal onder de aandacht te brengen dat ik echt weg wil). Dit is dan de laatste stap die ik zelf moet doen en dan begint het wachten.

Heel veel succes allemaal en bedenk dat je wel je eigen droom nastreeft en niet die van je familie!

Chantal
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top