Can I have a bucket please??

Die webcam is een goude tip hoor!

Mijn schoonmoeder nam ons in eerste instantie niet eens serieus toen we vertelde dat we gingen proberen een visum te krijgen. Ze reagerde: Tuurlijk jongens, gaan jullie dat maar proberen - maar dan in combinatie met een blik van 'dat gaat ze toch niet lukken en het hele verhaal loopt vast en zeker af met een sisser'. Gaf niet echt een leuk gevoel, maar goed, goed en wel anderhalf jaar later zitten we dan toch met het hele gezin in Caloundra (Queensland). De verbijstering en het verdriet toen ze hoorde dat we het visum kregen was errug groot - ze had het echt niet zien aankomen. Maar, zoals Ireen al zei, het is maar net de manier waarop je er zelf op reageerd.

Toen het zeker was hebben toen al onze broers, zussen en ouders een webcam kado gedaan en skypen heel wat af sinds we hier zijn. Mijn schoonmoeder is zelfs helemaal in haar nopjes en verbaasd zich er nog elke keer over dat ze ons zo 'life' kan zien en is uiteindelijk bere-trots op ons dat we het toch maar ff gered hebben en ziet er enorm naar uit om volgende maand bij ons op vakantie te komen.

Vooral voor de oudere generatie is het hele verschijnsel emigreren moeilijk en eng, maar wanneer het dan uiteindelijk bezinkt en ze zien hoe het daadwerkelijk gaat als het eenmaal zo ver is komt het weer helemaal goed. Wij zijn helemaal ingesteld op de gemakken van deze tijd zoals ff een vliegtuig nemen, internet, chat, skype, maar dat geld niet voor de oudere generatie. Ik heb gemerkt, ook al is het niet altijd ff leuk, dat ze ff wat meer tijd nodig hebben om aan het idee te wennen en het hele plaatje te beseffen.
 
Zo ervaar ik het ook Jeanine,de oudere generatie heeft er moeite mee,schoonfamilie dan,mijn ouders zijn 5x geemigreerd,ik heb t dus niet van een vreemde haha :wink:
De jongere generatie is idd meer enthousiast.Mijn schoonfamilie denkt nu ook van hmm ze proberen t maar ,maar het begint al vaste vorm te krijgen want eind dit jaar willen we boeken en we hebben al beslist om aug.08 te vertrekken.Over 2 weken hebben we weer familie etentje,we zien wel hoe ze reageren.
 
Het antwoord van mijn schoonouders toen we vertelden dat we het visum probeerden te krijgen was: Ach, binnen twee jaar zijn jullie weer terug.

No way......
 
Vooral voor de oudere generatie is het hele verschijnsel emigreren moeilijk en eng
Click to expand...

Gut, Jeanine.... wij liepen al tegen de zestig toen we vertrokken  :smile:  Ik heb het er niet moeilijk mee gehad. Mijn kinderen en kleinkinderen in NL wel..... maar die zijn er nu wel overheen.
 
Ja maar Henk, díe 'oudere generatie' was dus de jonge generatie die na WO II ook niet wegwilde..., zelfs niet met subidie.... LOL
 
Ja, en weet je wat bij ons zo jammer is?
Mijn vader is van die generatie die wel ge-emigreerd is naar Australië, dus hij weet wat ons te wachten staat. En zou dus ook zo goed ons advies kunnen geven. Hij heeft bijna 15 jaar in Down Under gewoond, maar het enigste wat hij doet is zeggen dat we niet weten wat we doen, dat het heel zwaar gaat worden, dat hij bang is dat we op onze bek gaan......
Nou, en  ???
Als we op onze bek gaan, dan gaan we op onze bek, maar dan hebben we het wel geprobeerd!!!
En hij vergeet dat het niet meer zo is als 35 jaar geleden. Hoe vaak we dat wel niet gezegd hebben??? :roll:

Maar het geeft allemaal niks, wij hebben er nog steeds zin in!!!
 
[quote author=Lilygirl link=topic=6363.msg79538#msg79538 date=1169451874]
Ja, en weet je wat bij ons zo jammer is?
Mijn vader is van die generatie die wel ge-emigreerd is naar Australië, dus hij weet wat ons te wachten staat. En zou dus ook zo goed ons advies kunnen geven. Hij heeft bijna 15 jaar in Down Under gewoond, maar het enigste wat hij doet is zeggen dat we niet weten wat we doen, dat het heel zwaar gaat worden, dat hij bang is dat we op onze bek gaan......
Nou, en  ???
Als we op onze bek gaan, dan gaan we op onze bek, maar dan hebben we het wel geprobeerd!!!
En hij vergeet dat het niet meer zo is als 35 jaar geleden. Hoe vaak we dat wel niet gezegd hebben??? :roll:

Maar het geeft allemaal niks, wij hebben er nog steeds zin in!!!
[/quote]

Ik denk dat hij bang is jullie kwijt te raken... :p
Ik heb zo'n gevoel dat als hij in ziet dat het jullie wel gaat lukken dat hij alleen maar blij voor jullie is. :up:
 
@Henk:

Sorry hoor - was niet de bedoeling om iemand te bedeligen - er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel!
 
Beste Pauline,

Helaas is de situatie op dit moment zoals die is, daar kan je -NU- weinig aan doen. Je hebt eigenlijk 3 mogelijkheden. Niks veranderen en je  zo voelen als  je nu doet. Proberen 'die andere mensen' te veranderen, maar de laatste mogelijkheid, is ook de makkelijkste mogelijkheid, die erg vaak over het hoofd gezien wordt. Jezelf veranderen!
De situatie is zoals die is, jij kijkt er op een bepaalde manier tegenaan, waardoor je je verdrietig gaat voelen. Dit is heel normaal en sluipt er bij iedereen in! Maar gelukig kan je het wel veranderen als je de andere mogelijkheden ziet. Hoe kan je jezelf veranderen? Een mogelijkheid, maar die is niet makkelijk is dat je hun mening gewoon accepteert. Zij hebben nu eenmaal een mening en daar kan je niks aan doen, dus je kan jezelf er verdrietig bij voelen of het gewoon accepteren en dorogaan.

Maar de optie die ik zelf als fijnste beschouw en zeer natuurlijk is, maar wat heel erg veel mensen over het hoofd zien en wat je ongelofelijk veel discussie kan besparen is: Bekijk het eens van hun kant!

Ongetwijfeld weet je datze je niet gewoon op lopen te fokken om je te pesten. Je familie en vrienden hebben, net als jullie, een bepaald gevoel bij het idee dat jullie naar Australie verhuizen. Voorbeelden die bij hun een negatief gevoel geven zijn onzekerheid, ervaring (in het geval van je vader), moederlijke bezorgdheid, algemene bezorgdheid, zelf niet durven en daarom negatief doen naar anderen die wel durven, julllie minder zien als jullie emigreren en veel om jullie geven, etc etc.

Als je het vanuit hun perspectief ziet, kan je eigenlijk alleen maar concluderen dat ze het zeggen dat ze om jullie geven en dat is eigenlijk  meer een geruststellende gedachte dan dat je er ruzie over moet krijgen! Volgende keer als die discussie op tafel komt en de spanning begint te stijgen, vraag dan even of ze een minuutje stil willen zijn (of wees zelf een minuutje stil en negeer wat ze op dat moment zeggen) en denk na over waarom zij het zeggen en wat ze denken, wat hun ervaring is en wat voor hun de gevolgen zijn en wie weet bedank je ze wel dat ze je proberen eraf te houden, omdat je weet  dat het een teken van liefde is :)
 
@ Lilygirl; ja, het was indertijd heel tough, en natuurlijk heeft je pa dat beeld nog voor ogen, dat zal 'm pijn doen, de arme man. Nu is het, vergeleken bij toen, een beetje tough... En dat gaat hij van jullie leren...

Hee Fol, jij schrijft mijn post op! Alleen was die van mij wat korter :) Je hebt helemaal gelijk hoor - vind ikke dan :)
 
Sorry, ik heb niet het hele topic gelezen  :up:

Edit: Ik heb even terug gelezen en komt inderdaad sterk overeen  :cool:
 
FOL, voor een gedeelte ben ik het met je eens.
Je kan zelf proberen om hun te begrijpen, maar dat neemt nog steeds niet weg dat het de andere kant jouw niet begrijpt.
Dus zou je in jouw woorden de beide partijen moeten veranderen om elkaar te begrijpen. Anders komt het nog van een kant en blijft diegene die de andere kant probeert te begrijpen nog steeds weerstand ondervinden.
Het blijft lastig en dat is logisch. Het is een hele stap die je onderneemt en daar moet je zeker niet te licht over denken. De ouders vinden het uiteraard niet leuk, als het goed is van je houden, dat hun kind met aanhang ver weg gaat.
Mijn ouders hadden hetzelfde. Ze zeiden inderdaad dat ze het niet leuk vonden, MAAR (let op een grote maar) ze konden wel begrijpen waarom we het gingen doen. Ze hadden het vreemd gevonden als we niet gegaan waren......

Ons idee was ook als je probeerd dan weet je wat het is, ook al pakt het verkeerd uit en moet je terug gaan. Anders ben je 80, zit je achter de geraniums en zucht je: "Hadden we maar......"
Lillygirl, veel sterkte met het hele proces waar je eenmaal inzit. Uiteindelijk zal het goed komen.
 
[quote author=Wilsil link=topic=6363.msg79633#msg79633 date=1169509705]
FOL, voor een gedeelte ben ik het met je eens.
Je kan zelf proberen om hun te begrijpen, maar dat neemt nog steeds niet weg dat het de andere kant jouw niet begrijpt.
Dus zou je in jouw woorden de beide partijen moeten veranderen om elkaar te begrijpen. Anders komt het nog van een kant en blijft diegene die de andere kant probeert te begrijpen nog steeds weerstand ondervinden.
[/quote]

Hee Wilsil, ik denk niet dat FOL dat bedoelde; dat beide partijen moeten veranderen. (Tenminste, ik heb het niet zo gelezen). Het zou wel ideaal zijn natuurlijk; dat die achterblijvers zich weer in de schoenen van de vertrekkers blijven. Maar ik verwácht dat niet; ieder zijn gevoel op hun tijd volgens hun capaciteiten.

Zoals mijn broer 30 jaar geleden 's tegen me zei: "Ireen, niet íedereen houdt van jouw muziek". Verbluffend simpel en ik begreep op slag dat iedereen niet op dezelfde plek zit op hetzelfde moment. Maar 't kan veranderen, en dan opent iemand z'n hart en zegt 'wat heerlijk voor jullie dat jullie zo enthousiast zijn over migreren'.

M.a.w.; als ik in de schoenen van een ander kan staan, wil dat nog niet zeggen dat ik mag verwachten dat dat omgekeerd ook gebeurt. Toch?

Ireen :)
 
Ireen, dat zeg ik dus ook.
FOL zegt dat JIJ moet veranderen, terwijl ik zeg BEIDEN om het doel te bereiken.
Vandaar dat ik gedeeltelijk met hem eens ben. Maar om op zijn manier van denken door te gaan, heb ik de woorden "in jouw woorden" gebruikt.
Snappie?
 
Ja ehhh  :lol: Ik denk dat we allemaal hetzelfde bedoelen dan, alleen komt het soms niet zo makkelijk over, op papier :)


P.S. Warm hè?
 
O maar ik begrijp heel goed, dat het voor hun moeilijk is ons los te laten. Dat ze dit allemaal doen juist omdat ze van ons houden. Alleen de manier waarop dit gebeurd is vond ik niet leuk; niet meer praten, negeren, of juist alleen maar negatief doen en er wel met anderen over praten, maar niet met ons.

Zoals ik de laatste keer tegen ze gezegd heb, ik begrijp het wel, maar begrijpen zij eigenlijk wel dat het voor mij ook niet gemakkelijk is? Dat ik ook mensen moet achterlaten,oke, ik kies ervoor om mijn droom achterna te gaan. Ik vraag alleen respect voor onze beslissing, ze hoeven niet blij te zijn. Zou ik ook niet zijn als mijn kinderen hetzelfde zouden doen.
Onze dochter van 9 heeft al gevraagd of ze, als ze 18 is en terug naar Nederland wil, dan wel mag gaan. Ik heb eerlijk gezegd dat ik het ook niet leuk zou vinden, maar dat ik haar niet tegenhoud, ze is dan volwassen. We weten dat die kans er is als wij nu naar Australië gaan. Zij is tenslotte Nederlandse en ik weet hoe je geboorteland kan trekken. Ik hoop dat we in de toekomst nog een aantal keer naar Nederland op vakantie kunnen, met de kinderen, zodat we de touwtjes toch niet helemaal doorknippen.

En mezelf veranderen? Je weet niet hoe erg ik veranderd al ben door de hele toestand. Ik heb mijn hele leven al rekening gehouden met andere mensen, maar kies nu voor mezelf. Misschien is dat ook wel wat moeilijk is.
We hebben ondertussen afgesproken er maar niet teveel over te praten, wat wel moeilijk is, want waar je hart vol van is.......

Maar nogmaals, ik vind jullie reacties op alle manieren bemoedigend! Bedankt!

ps. @Eerainuh: hoezo warm? het vriest hier!!!!!!!! :wink:
 
Wilsil,

In de ideale situatie veranderen beide kanten en begrijpen (daardoor) beide kanten elkaar. Echter, niet iedereen staat hiervoor open. Mensen hebben soms een gevoel bij een idee en zoeken dan allerlei redenen om het gevoel te rechtvaardigen. Dat jouw ouders het begrepen, dat is erg erg fijn en lilygirl hadd vast gewild dat haar ouders dat ook deden, maar helaas doet niet iedereen dat. Als de situatie zo is dat ze je niet begrijpen en er ook niet voor open staan, dan helpt een directe discussie vaak niet. Dan kan je eigenlijk alleen maar hun mening accepteren, hun begrijpen. Hun mening begrijpen en accepteren, is een stuk makkelijker als je de situatie vanuit hun positie bekijkt, wat de situatie voor jezelf zachter maakt. Een discussie (om een onderwerp) als dit is niet alleen een verstandsdiscussie, maar er komt ook een hoop gevoel bij kijken en daar werken argumenten niet zo 1,2,3 tegen.

Dus als de situatie het toelaat, dan heeft jouw idee 100% de voorkeur voor vrede aan beiden kanten. Als de situatie het niet toelaat, kan je alleen jezelf nog aanpassen.



Lilygirl,

Allereerst goed dat je voor jezelf kiest en naar Australie gaat. Het is ook absoluut niet de bedoeling om jezelf te veranderen om (als slaaf) in dienst te staan van anderen. Jezelf veranderen in deze context is vooral fijn voor jezelf, omdat je dan mogelijk wat minder verdrietig gaat worden, omdat je meer gaat begrijpen waarom ze doen zoals ze doen.  Het is dan nog steeds niet leuk, maar beter te begrijpen, wat de situatie voor jou verzacht. Er minder over te praten met diegene is inderdaad ook een mogelijkheid om de pijnlijke discussie niet steeds aan te moeten gaan en het er alleen over te hebben met mensen waarmee  je wel een leuke discussie over Australie kunt hebben (zoals op dit forum ;)).

Een andere strategie, die ik nog niet direct geprobeerd heb, maar wat zou kunnen werken, is het over dromen hebben, over ambities, het doel van het leven en plezier. Dan over hun dromen hebben en dan  langzaam erin druppelen dat het gevoel dat zij bij hun dromen hebben, dat jullie dat bij het idee van emigreren naar Australie hebben.

Naja als je in ieder geval kan inzien dat niet iedereen kan/wil begrijpen waarom jullie naar Australie gaan en dat je daar dan maar vrede mee moet hebben, dan brengt dat meer rust met zich mee dan er constant ruzie over hebben.
Uiteindelijk kies je er zelf voor waar je je druk om maakt en waar je je niet druk om maakt :)

Succes  :up:
 
En met die laatste opmerking van FOL slaan we een ware maar keimoeilijke koe op de kop. (Hee, mooi uitgevonden hè, die uitdrukking?!).

Meid, ik snap dat het een zure ervaring is, en de beste manier om er mee om te gaan kan jij alleen maar voelen. Het is vreselijk jammer dat de reactie van die andere belangrijke mensen zo negatief is. 't Zou toch weer mooi een extra steuntje in de rug kunnen zijn als ze met jullie plezierige outlook konden meevoelen.

Gelukkig dat je hier even je gal hebt kunnen spuwen :)

Ireen.
 
[quote author=Jeanine link=topic=6363.msg79565#msg79565 date=1169468980]
@Henk:
Sorry hoor - was niet de bedoeling om iemand te beledigen - er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel!
[/quote]

Beetje laat.... :wink: Had het niet gezien..... Ik ben niet zo gauw beledigd hoor Jeanine. Was meer als geintje bedoeld.  Je bent net zo oud als je je voelt... de ene dag 18 en de andere dag 80 (meestal na een dag dat je je 18 voelde....  :smile: ).

en voor Lilygirl: Het gaat vanzelf over als je een keer weg bent en dan zullen je ouders ontdekken dat het tegenwoordig veel makkelijker is om contact te onderhouden als vroeger.
 
Goed te lezen dat we niet de enige zijn...maar eigenlijk logisch ook. Nooit leuk voor ouders als hun kind gaat emigreren. Onze familie hoopt volgens mij ook stiekem dat het allemaal niet gaat lukken. Maar wij laten ons niet van de wijs brengen en dat weten ze.

Ach, wij bereiden de oudjes in ieder geval alvast goed voor. MSN, Skype, Skype-telefoons, webcams, Google Earth (kunnen ze vast kijken waar wij misschien ooit gaan wonen), noem het maar op en wij leggen het maar al te graag uit (of geven het ze ongevraagd cadeau  :wink:). Zelfs onze kleine neefjes snappen al helemaal hoe het allemaal werkt, ze zeggen al "als jullie dan later ooit in het buitenland wonen kunnen we jullie nog steeds zien en spreken via de webcam". Ze bellen ons nu al regelmatig via Skype en de webcam aan. Lekker oefenen dus :up:.
Ja, ze zijn allemaal al helemaal bij....en als wij eenmaal weg zijn.....kan ver weg dan misschien toch ook af en toe best een beetje dichtbij zijn.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top