Wij zijn gisteren na een weekje NZ net voor de ban aangekomen in Australië. Bij overstap in Brisbane was er totaal niets te merken buiten de eindeloze Corona boodschappen door de speakers, talloze txt berichten van qantas en extra hand sanitizers op het vliegtuig.
Thuis werden we door mensen uit onze omgeving wel meteen gewezen op de ban en of we toch niet beter thuis zouden blijven voor 2 weken. Het stelt je wel meteen voor een persoonlijk dilemma merk ik. Officieel kunnen we gewoon aan het werk volgens de government richtlijnen en deze van de school (alhoewel: als je terugkomt van een metropolitan area moet je van school ook 2 weken in zelf-isolation). NZ Is nu niet bepaald een risicogebied, in uiterste nood waren we misschien daar gebleven maar hoe lang kan je zoiets volhouden (onzeker hoe lang, financieel, werk, school, katten thuis,...). Maar we zijn wel in een vliegtuig vol mensen geweest en op een ‘metropolitane’ luchthaven (Brisbane). Ik zou remote kunnen werken maar 2 weken? Mijn vrouw werkt in de zorg en zij werd zelfs aangeraden om te komen werken zolang ze zich goed voelt (en dat is natuurlijk geen garantie meer op niet-dragerschap)
Enfin, wat doe je dan? Je houden aan de officiële, zij het in dit geval toch artificiële regels (enkele uren verschil en het was totaal anders) en naar school en werk? Of kiezen voor absolute veiligheid en thuis blijven. Als je dit dan zelf moet kiezen lijkt het me toch ook vooral een kwestie van eigen mogelijkheden (geld, werk,...) naast de praktische en officiële.
Vrienden van ons in Amerika zijn nu tijdens hun ban naar Hawaï gevlogen in afzondering met hele gezin, want dat is interstate dus dat mag. Kinderen mogen toch niet naar school en beiden kunnen vandoor afstand hun zaakjes regelen. Zij gedragen zich voorbeeldig in hun self isolation maar tegelijkertijd is dat erg geprivilegieerd.