Wij hebben begin dit jaar de grote stap gezet en zijn met onze dochters van 11 en 13 vertrokken. Ook wij zaten met de vraag of we er goed aan deden en hebben ons lange tijd door onze "zorgen" omtrent de kinderen laten tegen houden. Alle verhalen van andere ouders hier op het forum hebben deze zorg eigenlijk geheel bij ons weg kunnen nemen. Onze 2 meiden zijn ook gaan mailen met een paar meisjes die even oud waren toen ze gingen emigreren. Skypen was niet echt een optie omdat ze dat zelf heel moeilijk vinden met iemand die ze niet kennen. Maar via de mail hebben ze geweldig veel informatie en een goed beeld gekregen. Kinderen zijn eerlijk, dus zowel de leuke als minder leuke dingen kwamen aan bod.
Nu een paar maanden later kunnen we wel zeggen dat ze op school heel snel hun draai gevonden hadden. De 1e weken waren wat lastig, maar inmiddels zijn er vriendschappen gesloten, gaan ze met plezier naar school (het is hier leuker dan in NL) en begint het engels steeds beter te gaan.
Ze missen opa, oma en alles en iedereen in NL wel, maar op een positieve manier. Het loopt zij aan zij met alles in Australië, dus dat is heel goed. Als ze hebben geskypt, dan zijn er geen trieste snoetjes, maar blije snoetjes want het was weer gezellig.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het komt erop neer, dat kinderen inderdaad heel flexibel zijn en zich snel aanpassen. Ieder kind is anders, dus bij iedereen zal het ook anders gaan.
Wij vonden het vooral belangrijk dat we open en eerlijk met ze over alles konden praten en dat hebben ze achteraf ook zelf heel fijn gevonden. Er zijn leuke en minder leuke kanten aan deze enorme stap en dat mag benoemd worden. Stap voor stap groeien ze dan mee in het proces en dat maakt de uiteindelijke "landing" een stukje makkelijker.
Succes!
.
