Emigreren met kinderen

Dave K

New Member
Gegroet,

Ik vroeg me af hoe jullie ervaringen waren met het emigreren met kinderen.

Mijn jongens zijn nu 7 en 10. Is het dan niet te laat voor hen ? Ik maak me er wat zorgen over....

Mijn jongste ziet het wel zitten, maar de oudste precies niet.

Ze begrijpen perfect engels aangezien mama Australisch is.

Kan er iemand me hier een beetje advies en ervaring in meedelen ?

Bedankt alvast
 
Hoi Dave,

Ik kan er niet uit eigen ervaring over mee praten, maar ik denk dat kids van 7 en 10 zo gewend zijn! Er zijn zeker gezinnen op het forum met kinderen van die leeftijd, en die hebben het helemaal naar hun zin :).
No worries zou ik zeggen.

Groetjes Gwen
 
Hey Gwen,

Ik hoop het hoor, effe doorbijten en dan komt het wel goed hoop ik....
Ze hebben daar familie, maar mijn oudste zoon ziet het echt niet zitten precies, net zo een van die punten die iedereen aanhaalt, lekker weer ( niet zen ding ) , hij is de koude gewoon, mss wel een beetje melodramitisch, maar toch...
Wat doe je in godsnaaam in Belgie met je kids in de wintermaanden he ?
En we hebben het voordeel, dat ze er al eens zijn geweest, en meer familie daar hebben, maar ja het trekt hem niet aan :(

Typische dingen he, Oma en opa missen, zijn vriendjes,...

Het is nu of nooit voelt het zo aan bij mij
 
Hoor op het kind vlak meestal niet zoveel problemen hier. Die zijn meestal zo omgeschakeld geloof ik. Maar daar zijn betere experts op het forum dan ik :)
 
Wij zijn net geemigreerd met twee kinderen van 6 en 8. Zij waren voor ons één van de redenen om te gaan, omdat ik het gevoel heb dat ze hier meer ruimte hebben om op te groeien als zichzelf.
Ze vinden het wel moeilijk. We zitten hier nu 9 maanden. De jongste heeft in het begin moeite gehad en mist haar vriendinnetjes en opa en oma. Vooral toen de container kwam met alle spulletjes (incl foto's) hadden ze het best moeilijk. De oudste ging op zich best goed, maar die had vorige week een uitbarsting: nederland is mijn thuis en ik wil naar huis. Dat vond ik dan weer moeilijk. We hebben het er later over gehad en denken dat een deel van het probleem is dat hij zijn vriendjes in nederland idealiseert ('ik kon elke dag met iemand spelen'). We zijn nu aan het helpen om wat meer met vriendjes hier te spelen en af te spreken. Hopelijk voelt hij zich dan hier ook wat meer thuis. Ik denk dat we over een jaar of twee naar Nederland gaan, en dan hoop ik dat ze zelf tot de conclusie komen dat het hier leuker is.
Zo niet, dan is er een kans dat hij, zodra hij 18 is, alsnog terug naar Nederland gaat. Die keus is aan hem, tzt. Maar dat zien we dan wel weer.

Af en toe voel ik me er best slecht over, dat we de kinderen uit hun vertrouwde omgeving hebben gehaald. Maar persoonlijk denk ik echt dat ze het beter hebben/gaan krijgen hier dan wanneer we in Nl waren gebleven. Als ouder is het niet je taak om te doen wat de kinderen willen (je geeft ze ook niet elke avond patat of pannekoeken) maar om te doen wat je denkt dat goed is. Dat hou ik me dan maar voor. Maar het gaat niet vanzelf.
 
Wat ik er nog aan toe wil voegen: ze doen een hoop leuke dingen, en doen overal enthousiast aan mee. Op school zijn ze actief en kunnen uitstekend meekomen (iets boven gemiddeld). De oudste doet voetbal, de jongste deed nippers en is nu bij een toneelclub begonnen, en ze hebben de grootste lol. Dus het is niet zo dat ze de halve dag verlegen in een hoekje zitten!
 
hi,

Inderdaad kinderen zijn snel gewend. Onze dochters waren 10 en 5 toen we emigreerden en zagen het toen ook totaal niet zitten om naar Australie te gaan. De eerste weken op school vonden ze erg eng omdat ze de taal niet spraken. Ze werden enorm goed opgevangen en begeleid door de school. En binnen een mum van tijd hadden ze vriendinnetjes en na een paar weken spraken ze al aardig woordje engels. Nu 5 jaar later zijn ze helemaal ingeburgerd en gewend aan de Australische gewoontes. Alleen die school uniformen en de strakke betuttelende regeltjes daar kunnen ze niet echt aan wennen daar hebben ze echt een hekel aan.


gr.
Moon
 
Trouwens mijn oudste dochter is afgelopen vakantie naar Nederland geweest om haar vader te bezoeken. Ze heeft een geweldige tijd gehad, heeft al haar vriendinnen en familie bezocht. Ik heb haar gevraagd of ze daar wilde blijven wonen bij haar vader maar dat wou ze toch ook weer niet. En na 6 weken nederland snuiven en alle lekkere dingen gegeten te hebben die ze hier niet hebben was ze toch weer blij om naar Australie terug te gaan. Wat ze gaat doen en waar ze zich gaat settelen als ze haar school heeft afgemaakt weet ik niet zien we dan wel weer.
 
Bedankt iedereen om hun ervaringen te delen !

Ik heb het nog eens proberen uitleggen aan mijn oudste zoon, zijn reactie was duidelijk ' Ik wil niet gaan'....

Niet leuk, misschien moet ik met hem eens een lijstje van plus en minpunten samen te stellen van elk land ?
 
ik zou eerst eens vragen waarom hij niet wil gaan. Dan kun je het daar over hebben. De kans is groot dat het vooral een kwestie is van graag willen blijven bij wat hij kent, en heeft hij geen zin in/is hij bang van het nieuwe. Het is ook niet niks om al je vriendjes en alle bekende dingen achter te moeten laten, zeker als je niet weet waar je aan begint.

Wij hebben onze kinderen laten skypen met een leeftijdsgenootje hier, zodat ze konden zien en horen dat het hier ook leuk is voor ze. En dat de overgang niet zo moeilijk is als het misschien van te voren lijkt.

Een plus/minpunten lijst is misschien een idee. Maar een kind wat echt niet wil, die wil ook niet overtuigd worden. Al heb je 100 pluspunten tegen elk minpunt. De vraag die je jezelf misschien moet stellen is: heb je zijn goedkeuring vooraf nodig?
 
Wat fijn om deze persoonlijke ervaringen te lezen zeg.....ik zit er ook best mee in mijn maag. Niet dat mijn kinderen niet willen...zij zijn juist enorm enthousiast en kunnen niet meer wachten. Ik daarentegen zit er continue aan te denken dat ze het nu misschien wel een leuk idee vinden, maar dat als ze eenmaal daar zijn ze een terugval krijgen oid??? Of maak ik mijzelf nu te druk?? Ik heb de meiden wel duidelijk proberen te maken dat onze verhuizing geen vakantie betreft en dat ze niet ineens kunnen zeggen dat ze naar huis willen gaan. Tot nu toe beseffen en begrijpen ze dat...pfff ik hoop dat het zo blijft!

@ Lamarck: wat een leuk idee om de kinderen alvast te laten skypen!! Zou je het heel erg vinden om jouw kinderen beschikbaar te stellen voor een skypegesprek met mijn kinderen??? Ze zijn immers van dezelfde leeftijd :D
 
@ Lamarck: wat een leuk idee om de kinderen alvast te laten skypen!! Zou je het heel erg vinden om jouw kinderen beschikbaar te stellen voor een skypegesprek met mijn kinderen??? Ze zijn immers van dezelfde leeftijd :D


ik zal het ze eens vragen en stuur je een pm!
 
Wij hebben begin dit jaar de grote stap gezet en zijn met onze dochters van 11 en 13 vertrokken. Ook wij zaten met de vraag of we er goed aan deden en hebben ons lange tijd door onze "zorgen" omtrent de kinderen laten tegen houden. Alle verhalen van andere ouders hier op het forum hebben deze zorg eigenlijk geheel bij ons weg kunnen nemen. Onze 2 meiden zijn ook gaan mailen met een paar meisjes die even oud waren toen ze gingen emigreren. Skypen was niet echt een optie omdat ze dat zelf heel moeilijk vinden met iemand die ze niet kennen. Maar via de mail hebben ze geweldig veel informatie en een goed beeld gekregen. Kinderen zijn eerlijk, dus zowel de leuke als minder leuke dingen kwamen aan bod.

Nu een paar maanden later kunnen we wel zeggen dat ze op school heel snel hun draai gevonden hadden. De 1e weken waren wat lastig, maar inmiddels zijn er vriendschappen gesloten, gaan ze met plezier naar school (het is hier leuker dan in NL) en begint het engels steeds beter te gaan.
Ze missen opa, oma en alles en iedereen in NL wel, maar op een positieve manier. Het loopt zij aan zij met alles in Australië, dus dat is heel goed. Als ze hebben geskypt, dan zijn er geen trieste snoetjes, maar blije snoetjes want het was weer gezellig.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het komt erop neer, dat kinderen inderdaad heel flexibel zijn en zich snel aanpassen. Ieder kind is anders, dus bij iedereen zal het ook anders gaan.
Wij vonden het vooral belangrijk dat we open en eerlijk met ze over alles konden praten en dat hebben ze achteraf ook zelf heel fijn gevonden. Er zijn leuke en minder leuke kanten aan deze enorme stap en dat mag benoemd worden. Stap voor stap groeien ze dan mee in het proces en dat maakt de uiteindelijke "landing" een stukje makkelijker.

Succes!
 
Bedankt iedereen om hun ervaringen te delen !

Ik heb het nog eens proberen uitleggen aan mijn oudste zoon, zijn reactie was duidelijk ' Ik wil niet gaan'....

Niet leuk, misschien moet ik met hem eens een lijstje van plus en minpunten samen te stellen van elk land ?

Dat is geloof ik een goed idee, mijn man is australisch en wil al heel lang terug. Ik wilde heel lang niet maar nu langzaam kan ik aan het idee wennen. Wij hebben 2 kastdeuren, eentje waar je plakkertjes op plakt met negatieve dingen en een met de positieve kanten. Er mag niet geoordeelt worden en alle plakkertjes moeten serieus genomen worden. na 3 weken kun je er over praten. Misschien komen er zo angsten boven die die niet durft uit te spreken..
Proberen kan altijd. Sterkte.
 
Ik denk dat het gelukt is bij men oudste zoon !
Ik hoorde hem tegen zijn kameraden zeggen dat hij volgend jaar ( bijna ) elke dag goed weer gaat hebben :)
Hij stoefte er precies en beetje over, mijn dag was goed !!!

Nogmaals dank iedereen voor de tips en de hulp, nu volhouden om het wat te promoten,...
Plan is dat ik in november - december men aanvraag doe ( want moet je niet binnen het jar naar Oz als het goedgekeurd is ? )
 
Leuk om hier even te lezen. We zitten nu sinds januari in Zuid Afrika in plaats van Australie en mijn ervaring is inderdaad dat het heel soepel gaat. De kinderen doen het heel goed op school. Mijn oudste dochter mist echter wel echt haar vriendinnetjes zo nu en dan. De kinderen spelen hier minder bij elkaar na schooltijd maar zijn actiever met sport en clubjes en daar moeten we allemaal onze draai nog wat in vinden want ik vind 4 keer per week activiteiten heel erg veel (vooral omdat ik drie kinderen heb, logistiek is dat een nachtmerrie!).

Wat ik nu lastig vind is dat we, 3 maanden na aankomst in Zuid Afrika, toch ons visum voor Australie gekregen hebben (temporary, geldig tot april 2017 en valideren voor oktober 2013). Onze intentie was wel altijd om in 2017 weer terug te gaan naar Nederland. Kan ik dat de kinderen aan doen? Weer hun vriendjes verlaten? Ik heb er echt een beetje buikpijn van. Zijn er meer die in twee landen gewoond hebben?
 
Indertijd zijn mijn ouders geëmigreerd naar Spanje. Ik was toen 5 en heb nooit echt een probleem ervaren. Mijn zus was 15 en ging kapot van de heimwee. Ze at zelfs niet meer. Dat was de reden om terug te komen.

Nu ik zelf overweeg om te emigreren zit ik hier toch wel mee. Was ik abnormaal? Was mijn zus abnormaal? Lag het aan de leeftijd? Aan de persoon? De oudste is 6, tegen dat de plannen concreet worden zal hij toch wel zeker 8 zijn.

Ik vraag me dit echt af...
 
Aansluitend vraagje:
Wanneer vertel je het de kinderen?
Wij zijn nog maar amper de procedure gestart, mijn idee is eerst af te wachten of de beroepserkenning doorkomt.
Onze kiddo's (tweeling van 9, j/m) weten dus nog van niks. Alhoewel ze soms ineens opvallend grote oren hebben, lately...
Tot nu toe bespreken we de zaken als ze op bed liggen, of in het Engels.
 


OFX
Back
Top