Hoe vertel je zoiets tegen je moeder??

Crazy Kangaroo

Crazy Kangaroo

Member
Hallo iedereen,

Ik zit met een soort van dilemma. Wij zijn aan het kijken of we eventueel naar Aussie gaan verhuizen. Nu hebben we het al tegen zijn ouders verteld, maar nog niet tegen mijn moeder en stiefvader. Het is namelijk zo dat mijn vader in Australië woont en ik denk dat mijn moeder het idee zal krijgen dat we voor hém naar Australië gaan, terwijl het ons leven zal zijn in Australië natuurlijk. Mijn vader woont er nu zo'n 8 jaar en ik ben inmiddels 3 keer daar op vakantie geweest. Ik ben zo 'bang' voor haar reactie... En ik denk dat ALS we besluiten om te emigreren dat ze me dan nooit zal komen opzoeken down under omdat mijn vader daar woont... Mijn moeder staat op niet zo'n hele goede voet met mijn vader, terwijl mijn vader er geen moeite mee heeft om haar te zien of te spreken...

Heeft iemand hier ervaring mee?

Groetjes,

Chantal (en Leon)
 
Ja ik...
Mijn vader woont ook 8 jaar in Australie. Mijn ouders zijn al heel lang gescheiden. Staan wel op goede voet met elkaar weliswaar. Maar mijn moeder was er niet blij mee dat we gingen en weigerde om er met mij ook maar over te praten... Het afscheid was dan ook ontzettend moeilijk. Uiteindelijk is ze 2x op vakantie bij ons geweest en na de tweede keer was ze zo enthousiast dat ze volgende week donderdag weer terug komt, maar dan nu voorgoed.
Het kan raar lopen... Blijf positief!

Groetjes Lin
 
Hey Lin,

Bedankt voor je reactie... Wat leuk voor jou dat het zo is gelopen! Daar heb je echt wel mazzel mee denk ik. Ik weet nog niet wanneer ik het mijn moeder ga vertellen, misschien als we onze keuze hebben gemaakt pas, en niet nu we nog plannen hebben maar nog geen keuze hebben gemaakt.

Groetjes,

Chantal (en Leon)
 
Ik heb dan wel geen gescheiden ouders, maar ik ben wel van mening dat je ouder(s) moeten kiezen voor jou.
Als je daar zit in de buurt van je vader kan ze toch gewoon komen, ze hoeft toch alleen kontakt te hebben met jou?
Toen wij besloten om te emigereren waren mijn ouders verre van blij, ze wilden het er niet over hebben en vertelde aan iedereen die er naar vroeg dat ze er toch nooit naar toe zou gaan.
Wij zijn nu in december het visum geldig gaan maken en hebben besloten begin maart er naar toe te verhuizen.
Dit weekend hebben we een briefje door het reisbureau laten maken met daarop de vluchten naar Cairns op de naam van mijn ouders.
Dat hebben we gisteren gegeven en eerlijk gezegd viel dat niet tegen, ze hebben nog niet glashard gezegd dat ze meegaan maar negatief waren ze ook niet.
Ik heb er wel bijgezegd dat de tickets al betaald waren (terwijl dat niet zo is) dus denken ze geen keus te hebben.
Ik denk dat ouders het altijd minder vinden dat de kinderen ver weg gaan wonen, ze zullen ook hopen dat het tussentijds word afgeblazen.
Maar als het eenmaal zo ver is moeten en zullen ze wel bij draaien (hoop ik)

Groetjes Kees
 
Hoi Kees,

Ik hoop dat de reactie van mijn moeder uiteindelijk wel positief is. Helaas kan er bij haar nooit een positief woord af ten opzichte van mijn vader. Toen we net terug waren uit Australië (14 januari 2008) wist ze zich geen houding te geven toen het ging om het bekijken van de vakantiefoto's....

Groetjes,

Chantal (en Leon)
 
Het is ook best een groot land.. je wordt niet meteen zijn buurman, tenminste, kleine kans.. :) Dat werkt toch ook al wel mee?
 
Ik zou ook eerst vertellen dat je gaat emigreren en waarom (je dus uit Nederland weg wil)...pas daarna de bestemming zeggen. Hiermee voorkom je wellicht dat de indruk gewekt wordt dat je voor je vader die kant op gaat. Verder zijn ouders er m.i. voor om hun (volwassen) kinderen te steunen in de beslissingen die ze nemen...ook al zijn ze het er zelf niet mee eens.

Iig succes ermee  :up: Zal allemaal wel loslopen...
 
Hey Chantal,

Moeilijk, ik denk dat wanneer je niet in die positie zit, het moeilijk voor te stellen is. Mijn ouders zijn niet gescheiden en wonen in Nl, dus een totaal andere situatie. Schiet me een uitspraak te binnen: De mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest. Kwel jezelf niet en ga het gesprek zo snel mogelijk aan en misschien idd op de manier die Rog voorstelt.

Het kan wel zo zijn dat een ouder er is om hun volwassen kinderen te steunen in de beslissingen die ze nemen, maar vergeet niet dat dat wel een proces is. Er verdwijnt een stukje van hun zelf (in dit geval: haar zelf) naar de andere kant van de wereld. Mijn ouders hebben het er verschrikkelijk moeilijk mee gehad en dan met name mijn vader. Het woord Australie mocht niet genoemd worden en er werd me van alles verweten. Zeer pijnlijk. Elders op het forum loopt er een topic over dit onderwerp. Een half jaar later, na allerlei tactieken (confronteren, voorzichtig over beginnen, niets over zeggen) hebben we een moment gevonden om er toch eens over te spreken. Geen uren, maar we hebben wat vragen kunnen beantwoorden en dingen duidelijk kunnen maken. De verstandhouding is weer goed en dat konden we een paar maanden terug niet zeggen, dat was dramatisch, tot op het dieptepunt zeg maar.

Wat ik hiermee maar wil zeggen is: wees open in de communicatie en geef het de tijd. Misschien reageert ze niet zoals gewenst, maar het is een proces waar ze doorheen moet. Ze zal je gaan missen en dan is het makkelijk om boos te worden op het feit dat je naar het land verhuist waar je vader woont.

Hou je haas en succes.
 
En Dijnnas zegt precies wat ik dacht; een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Je maakt jezelf nu al gek door te bedenken hoe je moeder allemaal zou kunnen reageren. Nou, het ergste scenario heb je dus al in je hoofd meegemaakt! ;-) Gun je moeder haar eigen reactie, uit daar je respect en begrip voor, en dat is alles wat jij kan doen.

Mensen verwachten vaak van een ander dat ze dit doen, zus doen, zo reageren etc. Misschien is het een ide om die lijst van verwachtingen achter te laten in je eigen huiskamer en je verhaal zoals het is aan je moeder te vertellen. Als je goedkeuring wilt, dan kom je misschien van een koude kermis terug, wie weet, misschien ook wel niet, maar uiteindelijk gaat het erom dat jij je eígen goedkeuring hebt, en dan kan je ook in alle rust naar je moeder luisteren.

Succes!

Ireen :)
 
Wij hebben het ook in kleine stapjes gebracht ;). Eerst dat we een buitenland avontuur wilden. Toen hadden we een optie in Scandinavie (vonden ze niet te ver). En toen dat er een optie was in Australie. Vonden ze natuurlijk niet leuk, want het is heel ver. Maar inmiddels waren ze wel gewend aan het idee dat we naar het buitenland gingen. Wij zijn hier ook niet gelijk voor altijd. Misschien helpt dat ook om het wat makkelijker te maken. Ik zou als ik jou was ook gewoon tegen je moeder zeggen wat je tegen ons zegt: ik heb het gevoel dat je het heel vervelend vindt dat we naar Australie gaan, omdat papa daar woont. Maar ik kies niet voor Australie voor hem, gewoon omdat (vul in...). Ik wil je niet kwetsen bla bla bla. Je kunt ook zeggen dat je bang bent voor haar reactie. Dat je bang bent dat ze je nooit zal komen opzoeken en dat je haar dan zo weinig ziet. Dat je graag het contact goed houdt omdat je haar niet zou willen missen... Eerlijkheid kan geen kwaad lijkt mij. En als je je gevoelens uit, kan niemand zeggen dat ze niet waar zijn. Want je gevoelens, daar kan niemand van zeggen of ze kloppen of niet. Succes ermee hoor! En ik zou het gewoon snel doen, voor dat je helemaal gek  :lol: van de stress wordt ;).
 
Mag het ook zijn "Hoe vertel ik het mijn Vader van 80" Ik heb mij erg zorgen gemaakt hoe de reactie van mijn Vader zou zijn als ik hem vertelde dat we naar Australie gingen. Zorgen voor niets dus. Zijn reactie was " Waar je eten is, is je vaderland" en hij wenste ons veel succes met de voorbereidingen. Natuurlijk vindt hij het niet leuk, hij heeft zijn 53 jarige dochter ook liever in de buurt maar hij steunt ons wel.
Een paar dagen nadat we het hem verteld hadden, vroeg hij of we een laptop voor hem wilde kopen zodat we in contact konden blijven met elkaar. Op mijn vraag denk je dat je dat nog kan leren antwoordde hij]: " Zo moeilijk kan dat niet zijn alles ik jullie er mee bezig zie." Fantastisch toch, we zijn nu op zoek naar een eenvoudige laptop en we hebben een goede vriend bereid gevonden om hem bij problemen te helpen.

Zie niet teveel beren op je weg, het kan allemaal veel positiever uitpakken dan je denkt.

Heel veel sterkte met alles.

Groet Magda
 
[quote author=magda link=topic=8368.msg110956#msg110956 date=1202887043]
Een paar dagen nadat we het hem verteld hadden, vroeg hij of we een laptop voor hem wilde kopen zodat we in contact konden blijven met elkaar. Op mijn vraag denk je dat je dat nog kan leren antwoordde hij]: " Zo moeilijk kan dat niet zijn alles ik jullie er mee bezig zie."
[/quote]

Kijk, dat vind ik nou HE-LE-MAAL-TE-GEK! Een man van 80 die nooit een computer heeft gehad die er zo tegen aan kijkt. Wat een super vader.
 
[quote author=Dijnnas link=topic=8368.msg110959#msg110959 date=1202887437]
[quote author=magda link=topic=8368.msg110956#msg110956 date=1202887043]
Een paar dagen nadat we het hem verteld hadden, vroeg hij of we een laptop voor hem wilde kopen zodat we in contact konden blijven met elkaar. Op mijn vraag denk je dat je dat nog kan leren antwoordde hij]: " Zo moeilijk kan dat niet zijn alles ik jullie er mee bezig zie."
[/quote]

Kijk, dat vind ik nou HE-LE-MAAL-TE-GEK! Een man van 80 die nooit een computer heeft gehad die er zo tegen aan kijkt. Wat een super vader.
[/quote]

Eens :) Inderdaad top. :)
 
Heeee! Totdat WIJ 80 zijn en denken "Ja, én, waarom zou ik dat niet kunnen, niks mis met mij toch!?!" (Eens een Gadget Woman, altijd een Gadget Woman? :-D)

Wacht maar af! ;-) ;-)
 
He Chantal

het lijkt me zeker geen pretje om dit tegen je moeder te gaan vertellen. Mijn ouders wonen nog gewoon in nederland maar heb hier geen contact meer mee ivm scheiding. Ze zien mijn ex wel regelmatig en alles wat zij doet is wel goed.
Als ze maar iets over ons horen is er meteen een negatieve reactie terwijl ik "nog" wel goed met mijn ex overweg kan.
Wij gaan nu alles regelen en haar ouders(van mijn nieuwe vrouw) staan er achter. Ik durf het nog tegen niemand te zeggen omdat ik bang ben een orkaan van woede op me af te krijgen. Met mijn ex heb ik twee kids maar zie ze niet veel. De communicaties worden over grote afstanden ook steeds kleiner dus zie ik daar niet zoveel problemen mee. Ik wacht nog wel even met vertellen, totdat we de Ielts test gedaan hebben en in october nog een bezoek gebracht hebben aan Australië.

Jullie in ieder geval, heel veel succes ermee en komt hopelijk allemaal goed

greetings, helmut en leonie
 
Dat lijkt me ook heel moeilijk, zeker omdat je vader daar al woont. Dan krijg je al gauw zo´n reaktie dat het om hem gaat. Maar in wezen is dat haar probleem niet het jouwe. Logisch dat je het moeilijk vindt om het te vertellen, je wilt haar niet verdrietig maken. Ik wens je veel kracht en wijsheid toe hiermee.
Ik zal dit topic blijven volgen (eigenbelang), mijn moeder is 78 en wij mogen van haar pas emigreren als ze dood is heeft ze ooit gezegd met een gekke bek (jaja..). Ik denk ook dat ik het pas zeg als het project emigreren op een paar obstakels na klaar is (struisvogel).
 
Ja,.... mijn ouders (eind 60) vinden het ook wel wat ver weg, al zal veelzijdig contact mocht je dat op prijs stellen een fluitje van een cent zijn, ook mijn zussen en hun kroost zullen niet zomaar even gedag komen zeggen, maar ontzettend leuk om ze op de webcam regelmatig te zien! en hoe ik emigratie ooit ter sprake heb gebracht? geleidelijk aan! toen het idee bij mij ontsproot en het plan stapje voor stapje vorm aannam! In jou situatie is het ook een kwestie van eerlijk & duidelijk zijn (dat je voor speciaal het land kiest?).De interpretatie is nu eenmaal niet aan boodschapper ! , beetje (bij)sturen kan geen kwaad
 
Hoi hoi australiegangers,

Ik loop rond met het zelfde probleem als jullie. Hoe vertel ik het mijn moeder.10 jaar geleden ben ik naar australie geweet met een WHV. Mijn man is australier maar al wel een aantal jaren woonachtig in nederland. Hij wou graag terug dus hebben we het met behulp van een whv geprobeerd (ik met tegenzin)om te kijken of ik daar kon aarden. Dat werd destijds mijn man niet in dank afgenomen door mijn moeder. Ze had een brief naar mijn schoonouders gestuurd over mijn man en over zijn kijk op de toekomst(een beetje flierefluiterig) Het kwam er op neer dat mijn man niet de ideale schoonzoon is). Zowel mijn ouders als mijn schoonouders weten niet dat ik van deze brief afweet. Mijn schoonouders hebben mijn man de brief laten lezen en heeft de inhoud doorverteld aan mij. Uiteindelijk zijn we er maar 4,5 maand geweest om dat ik heimwee had.

Nu 10 jaar, 1 huwelijk en 2 kinderen later zitten we er nog over te denken om daar  heen te gaan. Ik ben "ouder en wijzer"dan 10 jaar geleden en ik heb afleiding aan de kinderen.
Ik ben er zelf nog niet over uit. Ik wil het op zich wel alleen ben ik bang dat de heimwee weer parten speelt. Tot die tijd vertel ik zowieso niks. Ik heb beiden(schoonouders en ouders) ook nog niks verteld over de emigratiebeurs in nieuwegein en over mijn diplomalegalisatie ed. mijn schoonouders heb ik het wel verteld want die zijn net 2 maanden op vakantie geweest bij ons thuis. Ze zijn eergisteren weer vertrokken.
Ik ben dus wel bang voor de reactie van mijn eigen ouders . Ze zullen me toch proberen aan het twijfelen te brengen. Dat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen sta ed. Datzelfde geldt  voor mijn buren waar we heel close mee zijn. (60-ers(zonder kinderen) met hart voor onze kinderen. Ze zei laatst al dat ik daar geen type voor was. (Ergens hebben ze misschien ook wel gelijk, maar ik ga nou eenmaal niet in mijn eentje de wereld overtrekken met een rugzakje)

Dit alles haalt nog steeds mijn gedachten overhoop. Wat ook meespeelt is dat ik het zonde vind  om mijn huis verkopen. Je kijkt er zo leuk tegen aan en het is maar af te vragen of we het weer krijgen down under. Ook krijg ik de kriebels als ik mijn ouders met onze  2 kinderen (4jr/ 15 maanden)op schoot zitten te keuvelen. Ze zullen dat dan ook missen. Ik denk dan wel eens als zoiets ter sprake komt: Je moest eens weten waar we over denken)Bij al deze gedachten krijg ik een brok in de keel en de andere hoofdpersonen in dit verhaaltje ook.
Toch hebben zovelen het voor mij gedaan. Mijn neef heeft 2 jaar geleden ook de grote sprong gewaagd om voor een australische vestiging van zijn bedrijf te gaan werken. Hij woont er nu 2 jaar, heeft er een huis gekocht en komt niet meer terug. Zijn moeder heeft hem het afgelopen jaar 2 keer bezocht. Dat zullen mijn ouders zeker niet doen.

Ik hoop op een spoedige reactie van jullie

groetjes
 
Hoi Heidi,

Ik lees je verhaal en lees tussen de regels door dat je je laat leiden door je schuldgevoel naar je ouders toe en dat je je veel te veel laat beïnvloeden door geluiden van buitenaf. Je moet op je eigen gevoel af gaan en niet luisteren naar wat anderen je vertellen. Jij weet immers zelf het beste wat goed voor je is? Iedereen in je omgeving zal je zeggen uit eigen belang dat je beter in NL kunt blijven want ze willen je niet kwijt maar de keus in aan jezelf en niet aan anderen.

Ach, en wanneer je het je ouders vertelt is ook iets waarbij je je gevoel moet volgen. Leuk zullen ze het so wie so niet vinden, wanneer je het ook vertelt.

Volg je hart, dat is alles wat ik ervan kan zeggen.


Liefs,
Erna
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top