Hoe vertel je zoiets tegen je moeder??

Ben inmiddels wel benieuwd naar de reactie van je moeder Heidi, ik neem aan dat je het haar inmiddels wel verteld hebt, zo'n 5 maanden verder. Het blijft moeilijk om het je ouders te vertellen en dan ook nog eens dat ze er mee moeten leven. Onze ouders waren compleet van slag, staken hun koppen in het zand en dachten dat als we het er niet over zouden hebben dat we dan ook niet zouden gaan, bekend? We zijn gegaan omdat we toch ons eigen leven wilde leiden waar dan ook en ook al hebben we er lang een rotgevoel over gehad, we vinden nog steeds dat we de juiste keuze hebben gemaakt door Nederland te verlaten. Onze ouders (die van mijn man en mij) zijn gelukkig in gezonde toestand en ook financieel kunnen ze het zich veroorloven. Ze zijn allemaal al twee keer geweest en zien dat we hier gelukkiger zijn en meer uit het leven halen dan in Nederland. M'n schoonmoeder heeft inmiddels de knop omgezet van vreselijk drama naar -ja dat is waar ze thuis horen en over een paar jaar ga ik ook- en mijn moeder heeft van die buien, de ene keer vindt ze dat we hier beter gedijen en de andere keer (die bui heeft ze overigens vaker dan die ene) vindt ze het belachelijk dat we hier wonen en snapt ze het ook echt niet en iedereen om zich heen heeft de kinderen en kleinkinderen om zich heen en zij niet en zo meer van die dingen. Ik vind het ook echt heel rot voor haar, maar terug gaan is voor ons geen optie en zij willen ook niet hier komen wonen, tja wat moet je dan, het beste er van maken toch?

Toen zij hier waren afgelopen december heb ik ze ook duidelijk gemaakt dat het voor ons ook echt niet makkelijk is om hier te zitten zonder ouders, familie en vrienden. Je maakt wel vrienden en sommige worden een soort van familie maar dat is toch anders en valt niet altijd mee. Als ik lees van vriendinnen van mij in Nederland met jonge kinderen dat ze vaak de hulp inroepen van hun ouders om even weg te gaan met z'n tweeen of geld te besparen op daycare dan lijkt het me dat ze het wel makkelijker hebben dan wij (dit is niet klagend bedoeld overigens, alleen maar een vergelijk). En zo nog veel meer van die dingen die je toch maar in je eentje moet oplossen.

Maar goed, ik denk dat dat voor de meeste reeds geemigreerden wel een bekend verhaal is. Ik doe ook m'n uiterste best om ze up to date te houden met foto's van ons allemaal, pakjes zo nu en dan en vooral de kinderen voor de webcam te slepen als opa en oma online zijn (gaat vaak met tegenzin, oei oei oei). Maar het gemis van hun kant lijkt alleen maar erger te worden. Ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan, ik moet er in ieder geval niet te lang en te vaak over na denken anders neemt het schuldgevoel weer over en zou ik nog gaan nadenken over eventueel terug naar Europa en dat wil ik zeker niet!!!!

Eigenlijk zouden we al die ouders met elkaar in contact moeten brengen zodat ze elkaar hebben om hun verhaal kwijt te kunnen. Mogen we wel Kleenex vragen om tissues te sponsoren!

Anywho, Heidi ik hoop dat het allemaal mee is gevallen, misschien wil je ons nog laten weten hoe het is afgelopen?

Groetjes
Danny-Eva
 
Heel lastig Heidi!
Maar het is jouw leven en jouw besluit. Jij moet er achter staan. Natuurlijk houdt je rekening met de gevoelens van anderen maar stel nu dat jouw ouders een geweldige kans krijgen om aan de andere kant van Nederland te kunnen wonen in hun droomhuis/buurt. Zouden ze dat laten vanwege de (klein-)kinderen? Tja, misschien wel en het is dichterbij natuurlijk dus niet echt een vergelijking maar goed..
Schuldgevoel is een lelijk ding en geen goede graadmeter.
Waar heb je dan heimwee naar? Naar de mensen uit je omgeving of naar je huis? En hoe sterk is die heimwee? Je bent al eerder een aantal maanden daar geweest maar had daar niet je eigen woning en nog niet de kans om echt te aarden dus zeker weten doe je het niet dat je, als je daar gaat wonen ook werkelijk continue heimwee zult hebben.
Grote kans dat je bij vlagen overmand wordt door heimwee, lijkt mij inherent aan het emigreren.
In jouw geval is het nog lastiger omdat je man Australiër is en hij terug wil, kans zat er in..
Het is ook niet niks, alles achterlaten, je zekerheden, voor iets waar je niet van weet of het je bevalt, de angst zou mij ook om het hart slaan.
Ik moet zeggen: wij willen ook, maar eigenlijk weet ik het ook nog niet zeker diep in mijn hart, brrr het is ook niet niks, maar wel een avontuur! En veranderingen: daar zijn veel mensen toch bang voor.
Je moet durven! Je leeft maar 1x en daar moet je van genieten.
Sukses met wikken en wegen en knopen doorhakken!!
 
Hoi Aurora,

Bedankt voor je reactie. Mijn man was al wel 5 jaar in nederland voor een vakantie voor dat wij verkering kregen, dus hij had voor die tijd al de kans om terug te gaan. Dat heb ik hem ook al vaak genoeg gezegd, maar toch wil hij nog steeds terug, vooral omdat zijn ouders net afgelopen maandag weer naar huis zijn gegaan na een vakantie van 2 maanden. Hij weet dan weer wat hij mist en dat hij ze voorlopig niet ziet. We zijn al wel weer aan het sparen voor de volgende trip down under, maar het is een dure business met 2 kleine kinderen.
Als we gaan dan logeren we eerst een tijdje bij mijn schoonouders tot we een eigen huis kunnen kopen/huren.

Mijn man is australier met een nederlands en australisch paspoort. Hij is internationaal vrachtwagen chauffeur en ik denk dat hij binnen no-time in australie werk heeft gevonden. Hij heeft daar ook een vrachtwagenrijbewijs.
Ik heb zelf onlangs mijn diploma's laten legaliseren maar die zijn niet geldig in australie. Ik heb een kmbo opleiding administratie(die is wel geldig), maar een beetje verouderd. Ik spreek over 12-15 jaar geleden. een LOI opleiding medisch receptioniste, maar dat is een cursus en dus niet te legaliseren. Ook heb ik een basisopleiding doktersassistente van het NTI maar zonder praktijkvorming kan ik hier ook niets mee. Alle drukte voor niets.
De medische terminologie kan ik misschien wel gebruiken maar als ik dergelijk werk wil gaan doen zou ik toch weer in de boeken moeten in australie.


Ik hoor in mijn omgeving ook veel mensen die naar australie toe willen emigreren maar die geen schijn van kans hebben door gebrek aan werkervaring of iets dergelijks. Ik kan er zonder problemen naar toe maar ik heb nog steeds mijn bedenkingen. Typisch he??

In mijn gedachten ben ik al de zolder aan het uitmesten. Gisteren heb ik het logeerbed van mijn schoonouders weer naar de zolder gebracht en toen dacht ik nog: voor hoelang staat het hier nog. Nou doe ik moeite om alles boven te krijgen en binnen een half jaar kan ik alles weer naar beneden sjouwen.

Ik denk nog wel een poosje. Ik heb ook geen haast. Wij hebben een dak boven ons hoofd, de kinderen gaan naar school.

Mijn beste vriendin is ook 3 jaar geleden verhuisd naar duitsland. Zij is met een boer getrouwd uit gelderland maar doordat ze aan de rand van het dorp woonden konden ze de boerderij niet uitbreiden, dus zijn ze daarheen verhuisd. Haar ouders waren er ook niet blij mee omdat ze hun dochter absoluut niet als boerin zien, maar haar man wou dat. Duitsland is toch weer anders. Ze wonen op 5 uur rijden hier van daan. Kort bij Bremerhaven. Dit weekend gaan we er met een van onze kinderen heen. de kleinste van 15 maanden laten we thuis omdat hij niet slaapt in de auto en de rit veel te lang is.
Als je wilt ben je er zo, dat is toch wel iets anders dan australie. daar moet je echt voor sparen.
Ik denk dat ik vooral heimwee heb naar mijn ouders en het leven hier.

Danny-Eva; ik weet niet wat je precies bedoelt met zo'n 5 maanden verder; Dat we naar australie zijn geweest met een working holiday visum is alweer 10 jaar geleden. De emigratiebeurs in nieuwegein was 9 maart maar daar heb ik niets van verteld. Ik wil ze geen valse angst bezorgen zolang ik er zelf niet voor de volle 100% achter sta.

Dit was het even voor nu.

Groetjes
 
Jeetje, wat herkenbaar allemaal, en ik maar denken dat ik de enige ben met een schuldgevoel van hier tot Tokyo...Ik had nooit over emigreren nagedacht tot mijn man werkeloos werd en een keigoeie baan aangeboden kreeg via zijn vorige baas in Australie. Hij had heel lang geleerd en veel ervaring in een specifiek beroep waarmee hij in Nederland niet meer aan de slag zou kunnen. Nou, wij 10 dagen naar Australie om die man te leren kennen en het bedrijf te bekijken, Gerry dol enthousiast, ik moest me een paar dagen alleen vermaken, huurde een fiets, reedt gewoon rechts en verdwaalde iedere dag verschrikkelijk, terug naar Nederland en wat moet je dan...kan hem die kans niet ontnemen dus ok dan maar, Ielts test en de hele poespas doorlopen en dan is het zo ver...Mijn ouders zijn 88 en 91, woonden sinds kort bij ons in het dorp (vanuit Amsterdam 3 hoog) in een aanleunwoning...helemaal gelukkig dat wij zo dichtbij woonden. We gaan een jaartje naar Australie mam...jaja, we blijven hier gewoon en nu moet ik het toch een keertje gaan zeggen. Ik mag 2 x per jaar terug naar Nederland, dus dat scheelt dan iets maar het is ontzettend moeilijk!

Mijn zoon woont ook in hun dorp maar die komt in januari ook met zijn vriendin..hemeltje, iedereen weg. Alleen mijn zus is nog over die geen bal voor ze doet dus ik heb het er heel erg moeilijk mee helemaal omdat ze toch steeds meer afhankelijk worden. Voel mezelf door en door slecht dat ik weg ben gegaan maar ik kan het Gerry toch niet ontnemen, die is dolblij met zijn baan, huis, alles.
En dan te bedenken dat ze geen computer hebben, nooit meer kunnen komen naar Australie...

Ik kan er niet meer van slapen dus moet gaan zeggen dat ik niet terugkom buiten mijn bezoekjes naar Nederland dan... HELP!! :|
 
Ieuw, dat is idd wel een heel goeie reden voor een schuldgevoel  :cry:, ze zijn al zo op leeftijd!
Maar goed, jullie hebben nu de kans, over 2 of 5 jaar niet meer. En dan zijn je ouders er misschien niet meer.
Ze kunnen misschien met behulp van familie, vrienden of kennissen af en toe met de computer, webcam etc. contact met jullie hebben? Via het bejaardencentrum wat bij de aanleunwoning hoort? Via vrijwilligers? Onderzoek die mogelijkheden ook eens.
sukses
 
Aurora, ze hebben helemaal geen familie meer, geen vrienden, iedereen is overleden. Alleen mijn zus die geen poot uitsteekt! Iedereen om je heen valt weg als je zo oud bent. Ik heb al heel veel mensen gevraagd of ze niet iemand weten die eens met ze een ritje wil maken, ergens een kopje koffie drinken, even naar een winkelcentrum. Niemand weet iemand...wil er zelfs voor betalen maar heb niemand gevonden.

Ze komen uit Amsterdam dus ze hebben hier ook geen bekenden wonen en wat ze allemaal in het bejaardenhuis organiseren, daar willen ze niet aan meedoen. (met al die oude mensen!) jammer is dat, want die organiseren wel van alles en nog wat, maar ja, daar hebben ze geen zin in.

Ik blijf zoeken want dat zou voor mij een hele opluchting zijn als ze iemand zouden hebben waar ze op terug kunnen vallen. Zolang dat er niet is voel ik me enorm schuldig!
 
Maar heb je het al aangekaart bij je ouders? Zo van: "stel dat wij.."
Het zou zo maar kunnen dat ze het leuk vinden voor jullie (de wens is de vader van de gedachte).
Wanneer zou je dan vertrekken als het doorgaat?
Overigens heb ik mijn moeder en schoonmoeder ook nog niets gezegd hoor!
 
Tja dames, moeilijk moeilijk. Het gevoel iemand in de steek te laten! kan niet echt tot evenwichtig commentaar komen merk ik nu. Je leeft je leven in relatie tot anderen, en zo als nu ook weer blijkt zijn er momenten dat je iemand teleurstelt. Zeker als er geen grote noodzaak is om zo ver weg te gaan wonen (in dit/ons geval) was het in vroegere tijden over het algemeen wel bittere noodzaak te gaan vertrekken. Maar bovenal is het natuurlijk nog wel altijd een beslissen die je voor eigen leven neemt! Mocht er een te groot negatief gevoel (schuldgevoel) zijn dat overheerst, dan zal dat toch echt tot een acceptabel niveau teruggebracht moeten worden, als dat lukt heeft het leven ver weg een veel betere start lijkt me?
 
Tja, ik moet er ook mee leren omgaan maar het is vooral moeilijk omdat ik het nog niet heb verteld dat we niet terug komen na een jaar. En voor jezelf en je man kiezen is natuurlijk goed en daar hoort dat verdriet wat je je ouders doet ook bij denk ik. Wij wonen hier nu vanaf januari dit jaar maar als ik iets zeg van, als we de kans krijgen dan zouden we wel willen blijven, dan beginnen ze meteen allerlei argumenten op te noemen waarom we dat niet moeten doen...

Het is voor hun natuurlijk heel belangrijk dat we terugkomen omdat ze zelf wel voelen dat ze ons eigenlijk steeds meer nodig hebben (ritje ziekenhuis, naar winkels, reparaties in huis enz).
Ze geven me niet het gevoel dat ze aan ons denken en dat er voor ons een veel betere toekomst is in Australie. Ze denken alleen aan zichzelf en dat kan ik ook wel weer begrijpen maar het maakt het daarom wel moeilijker voor mij.
 
Hoi Robijntje,

Toch wil ik nogmaals het gezegde: "De mens lijdt het meest voor het lijden dat men vreest" aanhalen.
Je vreet jezelf nu van binnen op, loopt alle scenario's tig keer per dag door, maar tegenvallen kan het eigenlijk niet meer. Het ergste van het ergste heb je de revue al laten passeren.

Spreek vanuit je hart, geef aan waarom, maar het belangrijkste is om veel begrip voor de gevoelens van je ouders te tonen. Als je uit de ik vorm en jouw eigen gevoelens spreek, kan niemand zeggen dat je ongelijk hebt, want het is jouw waarheid.

M.i is het beste om eerlijk te zijn, dan krijg je ook later geen verwijten hierover. Geef aan waar je mee worstelt. Is ook het meest eerlijke naar hen toe.

Iig succes met alles.
 
[quote author=robijntje link=topic=8368.msg118816#msg118816 date=1212672338]
Aurora, ze hebben helemaal geen familie meer, geen vrienden, iedereen is overleden. Alleen mijn zus die geen poot uitsteekt! Iedereen om je heen valt weg als je zo oud bent. Ik heb al heel veel mensen gevraagd of ze niet iemand weten die eens met ze een ritje wil maken, ergens een kopje koffie drinken, even naar een winkelcentrum. Niemand weet iemand...wil er zelfs voor betalen maar heb niemand gevonden.
[/quote]

Inderdaad wel heel vervelend ja. Het moeilijke is natuurlijk (en nu speel ik advocaat v.d. duivel) dat je zus ook geen poot hoeft uit te steken omdat jij het wel opvangt. Wie weet gaat ze wel wat doen als jij er niet meer bent...

[quote author=robijntje link=topic=8368.msg118816#msg118816 date=1212672338]
Ze komen uit Amsterdam dus ze hebben hier ook geen bekenden wonen en wat ze allemaal in het bejaardenhuis organiseren, daar willen ze niet aan meedoen. (met al die oude mensen!) jammer is dat, want die organiseren wel van alles en nog wat, maar ja, daar hebben ze geen zin in.
[/quote]

En nog eentje: Ze zullen zich moeten realiseren dat dit toch een van de weinige mogelijkheden is voor ze om wel ' onderhouden' te worden (uitjes, contacten). Alweer, als jij er niet (meer) bent, zullen ze misschien meer geneigd zijn om aan zoiets mee te gaan doen??
 
[quote author=Dijnnas link=topic=8368.msg118829#msg118829 date=1212681778]

Toch wil ik nogmaals het gezegde: "De mens lijdt het meest voor het lijden dat men vreest" aanhalen.
Je vreet jezelf nu van binnen op, loopt alle scenario's tig keer per dag door, maar tegenvallen kan het eigenlijk niet meer. Het ergste van het ergste heb je de revue al laten passeren.

[/quote]

Hetzelfde zat ook ik te denken, ook bij Heidi's verhaal. Ik snap wel dat het allemaal zo opborrelt, maar je moet jezelf onder de loep nemen, en niet je ouders. Schuldgevoel, manupulatie en angst zijn bijzonder slechte motivaties (tenzij er een leeuw op je af komt rennen). Ik vind het jammer om te lezen hoe er wordt gespeculeerd over de reacties van anderen, want uiteindelijk gaat het om je eigen reservations en twijfels. Daarbij zal er altijd wel íemand tranen laten en dat is niet persé negatief.

Heidi, dat verhaal van die brief is niet helemaal fris, en eerlijk gezegd, if anything, zou ik er juist méér door willen vertrekken. Dat soort praktijken kunnen in ieder geval niet door míjn beugel. Maaaaar, ik denk tegelijkertijd dat een mens niet zo susceptible voor allerlei kritiek zou zijn als 'ie helemaal achter zijn eigen beslissing staat. Eigen twijfel maakt je bijzonder ontvankelijk voor allerlei argumenten van anderen. Maar wie zegt dat zíj het bij het rechte eind hebben??

Ik denk ook dat we er altijd beter aan doen om onze gevoelens dicht bij huis te houden. Dus in plaats van 'Pa en ma zullen mij zo missen' (iets waar wij geen invloed op hebben),  wordt het 'Ik vind het zo moeilijk om pa en ma achter te laten' (een gevoel waar we mee kunnen werken).

En misschien is het nodig - voor wat voor reden dan ook - om met mixed feelings te emigreren.

Hoe dan ook, veel sterkte!

Ireen
 
Dijnnas, bedankt voor je reaktie en je wijze woorden en door jou ga ik er toch een beetje anders tegenaan kijken. Ik ga het ze nu vertellen, je hebt gewoon gelijk want ik blijf er maar tegenaan hikken en ook zij hebben recht op de waarheid. Ik maak het niet makkelijker, voor niemand, door er niet met ze erover te praten. Dank je wel! Je bent geweldig.

En Perthpete, ik ga er maar gewoon vanuit dat het zo gaat lopen zoals jij zegt. Ze moeten toch wat he? Misschien valt het straks allemaal wel mee. Ik hoop het maar en echt lekker dat ik mijn hart hier even kon luchten, jullie hebben me echt geholpen.
 
ook van mij nog even een reactie. ik kan me jullie gevoel zo goed voorstellen. want ik had precies hetzelfde. terwijl mijn ouders niet zo oud zij maar 73. en nog wel de mogelijkheid hebben. maar het schuldgevoel is niet makkelijk. gelukkig hadden mijn ouders zo van het is jullie leven en jullie geluk al vinden wij het heel erg. en dan het afscheid met al die tranen. dat maakt het niet makkelijk.

maar wat ik me voor ogen had was het geluk van ons gezin. en nu ik hier zo'n half jaar ben, zie ik dat mijn kinderen het goed doen. mijn man heeft de tijd van zijn leven. en ook ik geniet van het leven hier. en dat betekent niet dat je het soms niet moeilijk hebt. maar dat is het afwegen van de goede dingen hier. en gelukkig overheerst dat nog steeds.

maar het is zoals iedereen zegt. luister naar je eigen gevoel en wat jij wilt. want je leeft het leven maar 1 keer; dus haal eruit wat erin zit.

groetjes lisette
 
Hoi,

Er wordt aardig wat afgemaild over dit soort dingen. Ik krijg ook nog regelmatig privemail over dit onderwerp.
Wat eigenlijk ook meespeelt is dat wij met onze jongste (nu 15 maanden) een tijdje in het radboud in nijmegen hebben gezeten na zijn geboorte. Hij had een slechte start en dat heeft mijn oudste tot op de dag van vandaag nog niet verwerkt, althans dat denk ik. Hij is nu 4 en komt elke nacht tussen ons in liggen, omdat hij bang is dat ik wegben. We hebben een poosje in het RMD huis gezeten en toen heeft hij gelogeerd bij mijn ouders. Als ik hem nu naar school breng, vraagt hij nog steeds of ik hem wel op kom halen ed. Ook het zindelijk worden is een groot probleem. Hij is de enige van zijn klas die het in de broek doet en daar wil ik eigenlijk wel vanaf. Ik wil voorkomen dat ze hem gaan uitlachen omdat hij stinkt. Volgens mij is het een vorm van negatieve aandacht. Ik heb al vanalles geprobeerd. terugbrengen naar bed, beloningssysteem met cadeautjes etc. niks helpt

Ik ben vanmiddag naar de huisarts geweest om over dit probleem te praten en hij heeft me doorverwezen naar bureau jeugdzorg. Stel dat de problemen verholpen worden en je gaat vertrekken dat het weer van voren af aan begint. Hij verandert van woonomgeving, school ed dus krijgt hij misschien een terugval.
Met mijn jongste gaat het heel goed trouwens, hij is wel onder controle bij de kinderarts ivm zijn schildklierafwijking en dat zal down under ook gebeuren.

Dit was het weer even voor nu dus een reactie van jullie zal spoedig komen denk ik.

Groetjes heidi

PS:Wat is dit een ontzettend leuk forum. Ik kom er bijna niet bij weg.
 
Hoi Heidi,

Naar aanleiding van dit allemaal ben ik eens gaan googlen en toen vond ik dit stukje, misschien best een helpvol (?, sorry kan echt niet op het juiste woord komen) stukje tekst om door te lezen. Ik had alleen iets meer willen lezen voor de ouders hoe zij er het beste mee om kunnen gaan, maar goed je kan niet alles hebben. Overigens staat er bejaarde ouders maar ik denk niet dat het uitmaakt hoe oud je ouders zijn.

http://www.wereldexpat.nl/nl/vertrek/voorbereiding/Expert_bejaardeouders_saskia

Succes ermee en hopelijk heb je er iets aan!

Groetjes
Danny-Eva
 
Dank je wel voor dat stukje, ik heb er in ieder geval wel wat aan, en het bevestigd weer wat de meesten hier tegen me gezegd hebben, nl gewoon open kaart spelen en het allemaal eerlijk vertellen.

Ik ga dat nu ook doen, weet alleen niet of ik dat door de telefoon moet doen of mijn bezoek in augustus daarvoor moet gebruiken.
Wat denken jullie?
 
Hoe eerder hoe beter denk ik (ik weet dat het makkelijk praten is van een afstandje natuurlijk). Maar dan houd je zoveel mogelijk tijd over... Je moet toch door de zure appel bijten, en hoe langer je wacht, hoe zuurder die wordt ...
 
[quote author=robijntje link=topic=8368.msg118989#msg118989 date=1212842611]
Ik ga dat nu ook doen, weet alleen niet of ik dat door de telefoon moet doen of mijn bezoek in augustus daarvoor moet gebruiken.
Wat denken jullie?
[/quote]
Ik zou het persoonlijk vertellen.
Wij hebben vorig jaar met pinksteren onze beide ouders ingelicht.
Die van mij wonen 10 huizen verderop, maar voor de ouders van M. zijn we naar de camping in Drente gereden.
Het persoonlijk vertellen werd wel gewaardeerd en het viel in redelijk goede aarde.
Men had het wel enigzins verwacht na onze vakantie in OZ en mijn jarenlange gezeur over emigreren :wink:

Bart
 
Hoi! Zo snel mogelijk zou betekenen per telefoon, maar wat Bart zegt is natuurlijk ook weer waar. Jemig...Door de telefoon zou voor mij denk ik makkelijker zijn omdat je dan hun smoeltjes niet ziet als ik het ze vertel en ik ben er dan inderdaad sneller vanaf...maar of ze dat zouden waarderen??? Geen idee eigenlijk. Blijft moeilijk he? Ben er nog niet helemaal uit.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top