Hoe vertel je zoiets tegen je moeder??

Hoi allemaal,

Ik zou het in ieder geval wel persoonlijk vertellen. Als het niet anders kan bv vanwege afstand dan is de telefoon het handigst maar dat komt ook weer zo gemakkelijk over.

Op zich krijg ik er steeds meer oren na. Vanmiddag had ik een feestje en daar zat ik eigenlijk te praktiseren over een mogelijk afscheidsfeestje mochten we gaan. Ik heb onlangs mijn diploma's laten waarderen bij de IB groep maar daar kwam niet veel goeds uit. Van de 3 was er maar 1 geldig. In principe maakt het niet uit want mijn man is australier dus krijg ik na 11 jaar samenzijn  en 2 kinderen toch het visum wel. Ik denk dat dat niet veel problemen zal opleveren

Als ik het goed heb krijg ik deze dagen ook bezoek van een makelaar om een vrijblijvende waardebepaling te doen van het huis. We hebben 2 jaar geleden het huis laten uitbreiden door de keuken te vergroten en er een berging bij te plaatsen. Hiervoor hebben we hypotheek verhoogd. Ik hoop dat de waarde genoeg is om de hypotheek af te lossen, zonder er al te veel geld bij te moeten leggen.
Ik ben toch wel een beetje benieuwd. Ik hoop alleen niet dat ze met een auto komen waar de belettering van het makelaarskantoor met grote letters op staan anders krijg je weer een hoop geroddel in de buurt. De sociale controle is hier nogal hoog, als je begrijpt wat ik bedoel.

groetjes heidi
 
Hallo allemaal,

Wat een leuke en goede reacties! bedankt!  :up:

Mijn eerste berichtje in deze topic is alweer een tijdje geleden.... een aantal weken geleden heb ik mijn moeder verteld dat we er over aan het denken zijn om eventueel naar Australië te emigreren... (via de telefoon!!  :shock:). Ik stond in de file en dacht: laat ik mijn moeder eens bellen... toen vroeg ze: hoe gaat het met jullie huizenjacht?? (we zijn vóór onze vakantie naar Australië van 14 dec. '07 t/m 14 jan. '08 bezig geweest met woningen zoeken, totdat we terugkwamen, toen hebben we besloten om te emigreren) Dus toen zei ik: nou uhhh... we zitten er over te denken om eventueel in Australië te gaan wonen... stil........ "ok", zei ze... "Omdat je vader er woont??" Hierop zei ik: "nee, omdat we daar veel mogelijkheden voor ons liggen". Toen zei ze: "Het is jullie leven en jullie moeten vooral zelf daarmee doen wat jullie willen". SUPER antwoord toch!!  :lol: Viel me echt zooooo mee!!!

Maar nu komt het: 21 mei hebben we het contract bij Buysse getekend. a.s. woensdag gaan we bij mijn moeder langs om dit te vertellen en te zeggen dat we nu écht met de visumaanvraag bezig zijn... Ben heel benieuwd hoe ze zal reageren. Het zou eigenlijk vorige week woensdag zijn, maar omdat die week ook een begrafenis was, heb ik haar gebeld en gevraagd: Kan het ook volgende week (dus a.s. woensdag 11 juni). Ze vroeg: "heb je wat bijzonders te vertellen??" ik zei: "nou, wie weet", dus zij: "ben je zwanger??" waarop ik weer zei: "nee, ma, ik ben niet zwanger". Toen vroeg ze:"gaan jullie naar Australië?" dus ik weer: "nou, wie weet"... Moeders zijn echt niet gek en voelen zulk soort dingen vreemd genoeg altijd aan....

Maar ja, ik ben in ieder geval heel erg benieuwd hoe het woensdag zal verlopen. De ouders van Leon weten al iets langer dat we erover denken om te emigreren en we gaan het hen ook deze week vertellen... Zal wel janken worden denk ik zo...  :cry:

Ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes,

Chantal (en Leon)
 
Hoi Chantal,

Lekker dom van mij, ik had gereageerd op Heidi haar stukjes terwijl ik jou bedoelde. Nu begrijp ik ook waarom Heidi zo verbaasd was. Sorry Heidi voor de verwarring.

Wat een goeie reactie van je moeder (tot nu toe dan). Succes met de rest van de afhandeling!

Groetjes
Danny-Eva
 
[quote author=robijntje link=topic=8368.msg119027#msg119027 date=1212936907]
Hoi! Zo snel mogelijk zou betekenen per telefoon, maar wat Bart zegt is natuurlijk ook weer waar. Jemig...Door de telefoon zou voor mij denk ik makkelijker zijn omdat je dan hun smoeltjes niet ziet als ik het ze vertel en ik ben er dan inderdaad sneller vanaf...maar of ze dat zouden waarderen??? Geen idee eigenlijk. Blijft moeilijk he? Ben er nog niet helemaal uit.
[/quote]

Is het mogelijk om er dan gewoon een keertje extra voor naar toe te rijden? Dan heb je zowel snel als persoonlijk...
 
Perthpete, dat rijden zou een beetje lang duren...ben al in Sydney, woon hier vanaf januari dit jaar maar mijn ouders denken dat het voor een jaartje is...wij dachten, dan kunnen ze eerst aan het idee wennen dat we er niet zijn, kon het niet over mijn hart krijgen om meteen te zeggen dat het voor goed is...snap je?

Heel veel sterkte en succes Chantal, hoop dat het allemaal een beetje meevalt! Tot nu toe reageerde ze in ieder geval beter dan mijn ouders.

Blijft een moeilijk onderdeel van emigreren!
 
Tja misschien is het wel de beste manier. Wij gaan terug naar NL (studie zit er bijna op) en heel veel familie en vrienden waren verbaasd. Die waren er eigenlijk vanuit gegaan dat we hier voor altijd zouden blijven. Blij verrast hoor ;) dat gelukkig wel, maar ze hadden het niet verwacht.

Eerlijkheid werkt uiteindelijk toch het beste denk ik. Toen Martijn en ik gingen trouwen hadden we hetzelfde dilemma. Vertellen we het aan ze, dan gaan ze zich rot voelen omdat ze er niet bij kunnen zijn. Maar vertellen we het niet, dan ontnemen we ze de mogelijkheid om zelf die keuze te maken. Uiteindelijk hebben we het maar gewoon verteld (ook wij kregen steevast de opmerking: jullie zijn zwanger?? Ehm nee, maar we gaan wel trouwen :). Is het een moetje?). Hoe dan ook, nu zijn we blij dat we het allemaal hebben gezegd, want de ouders van Martijn stonden mooi op de stoep de dag voor de bruiloft! Dat was toch wel een heel bijzonder cadeau. Achteraf waren familie en vrienden in Nederland wel teleurgesteld. Maar zoals iemand aan mij moeder zei: "Het is ook een compliment naar jou dat je een dochter hebt die zulke beslissingen durft te nemen, en die onafhankelijk is zelfstandig".

Uiteindelijk is het jou leven. En heeft het met verwachtingen te maken. Het is misschien hard om het zo te zeggen. Maar dat jij niet doet wat zijn verwachten, is hun probleem, niet het jouwe...
 
Ja, ze zullen wel heel blij zijn dat ze jullie weer lekker in de buurt hebben. En jullie zelf? Geen zin om hier te blijven? Of was het vanaf het begin al de bedoeling zo?
In ieder geval een mooie ervaring geweest denk ik? Heel veel succes dan verder in Nederland he?
 
Nou dan mijn verhaal ook maar even.

Ik heb ook van die ouders die meer op struisvogels lijken.
Toen wij vertelde dat we bezig waren om te emigreren werd er direct verteld daar komen we nooit naar toe.
Dat heeft mijn moeder volgehouden tot we het visum hadden, als er al op een verjaardag of zo over gepraat werd was het antwoord van mijn moeder altijd hetzelfde.
Ook als in het dorp aan mijn moeder werd gevraagd hoe het ermee stond zei ze glashard dat ze er niets van wist.
Toen de emigratie echt een feit werd hebben we twee extra tickets geboekt en ze meegenomen.
Dit is goed bevallen en ze komen zeker terug.
het was wel even schrikken dat we met de tickets voor de deur stonden, maar dat viel reuze mee.
Nog wel wat beren op de weg maar uiteindelijk toch meegegaan

Kees
 
[quote author=robijntje link=topic=8368.msg119073#msg119073 date=1213001221]
Perthpete, dat rijden zou een beetje lang duren...ben al in Sydney, woon hier vanaf januari dit jaar maar mijn ouders denken dat het voor een jaartje is...wij dachten, dan kunnen ze eerst aan het idee wennen dat we er niet zijn, kon het niet over mijn hart krijgen om meteen te zeggen dat het voor goed is...snap je?
[/quote]

:oops:  :oops: dom, dom  :oops: :oops: dat wist ik eigenlijk wel, nu ik thuis ben en wat meer op mijn gemak kan denken voor ik reageer :). Inderdaad, dat doe je zomaar even niet.

Dan is inderdaad de afweging:
Of toch zo veel mogelijk tijd geven om er aan te wennen door er snel over te bellen versus, gewoon bij terugkomst vertellen dat het jaar zo goed bevallen is dat je er gewoon een onbepaald aantal jaren aan vast gaat knopen... Gevoelsmatig denk ik wel dat het jezelf beter zal bevallen om het al telefonisch te bespreken. Anders blijf je ook de hele komende tijd (maanden toch?) met dat broeiende gevoel zitten dat alleen maar erger wordt (waarschijnlijk).
Om een enigzins toepasselijk spreekwoord aan te halen: zachte heelmeesters ... stinke wonden ...

Veel sterkte ermee in ieder geval ..  :|
 
Hier ook van die fijne ouders. Ik ging op mn 18e (bijna 19) voor een jaar naar australie. geen probleem, zou toch binnen 3 weken terug zijn, ze hadden lekker veel vertrouwen in me. Nou ja, na 10 maanden met tegenzin terug om meteen weer een visum aan te vragen. Deze keer om te studeren. Was allemaal prachtig en mn ouders vonden het nu wel stoer dat ik zo zelfstandig was. Nogmaals 4 jaar later en ze hadden me overtuigd om tijdelijk terug te komen. Hier een grote verhuizing, eigen bedrijf beginnen en allemaal spannende dingen in de familie. Nou had ik wat moeite met een nieuw visum, ik wilde permanent, en daar had ik het geld niet zo voor, dus vond het niet erg om terug te gaan. Helaas. thuisgekomen zijn ze met zn allen actief bezig geweest om me hier te houden. Mn zus vond dat ik maar depressief moest zijn, want dan ging ik in ieder geval niet weer weg. Mn vader stopte het in de doofpot. Er werd heel erg veel druk op me gezet om hier een fulltime vaste baan te vinden (liefst een die 4000E/maand verdient, want ik heb wat studieschuld, en dat voor iemand fresh van uni)
Nou ja, het is ze in eerste instantie gelukt, ik ben hier nog een jaar gaan studeren, mn zelfvertrouwen en eigenwaarde was volledig weg, dus durfde ik niet meer te gaan, ze zouden me toch niet willen, ik moet niet zo raar doen en ik beeld het me in dat het daar beter is (mijn moeders woorden).

Nu heb ik contact opgezegd met mn ouders en broer/zussen. Scheelt een hoop. En weet je, ik wil nog veel meer gaan dan eerst. Eerst dacht ik nog, ik heb hier niets, behalve mijn familie. Nu is het duidelijk, ik heb hier niets, behalve een vriend die staat te springen om mee te gaan. Ben momenteel ook niet van plan om iets tegen ze te zeggen (uberhaubt eigenlijk). mss een kort mailtje als mn visum binnen is. Ze weten dat ik ga. Voel me niet schuldig, zij deden gemeen, tis mijn leven en zij kunnen goed zonder mij. Behalve mn kleine zusje mss, want nu wordt zij gepest ipv ik. ach ja, kan ik nu ook  niets aan doen. Rare mensen, die familie van mij.

tis wel jammer, deze situatie. En totaal onverwacht. ben er met beide ogen ingetrapt, had niet verwacht dat zij me zo zouden manipuleren en gebruiken.

maar goed, zo kan het dus ook. Maar als je gewoon contact hebt met je ouders, dan zou ik het wel vertellen. En vooral laten zien hoe enthousiast je bent en je niet van de wijs laten maken door hun emoties.

groetjes

Marijke
 
Hoi Marijke,

Wat een nare situatie zeg. Ze hebben niet echt veel vertrouwen in jou gehad. Ik heb dat met mijn ouders net zo gehad.

10 jaar geleden zijn we op een WHV naar australie gegaan voor een jaar omdat mijn man australier is en ik voor hem daar probeerde te gaan wonen. Omdat mijn man voorheen op een klein kamertje woonde hebben we die opgezegd dus als we zouden terugkomen dan zouden we de eerste tijd bij mijn ouders gaan wonen.
Die slaapkamer lag helemaal overhoop dus zijn ze die in allerijl gaan opknappen omdat mijn moeder diep van binnen wist dat we toch binnen no-time terug zouden zijn. Later hebben ze toch gelijk gehad en waren we inderdaad binnen 5 maanden weer terug. Achteraf heb ik het veel te vlug opgegeven. Eigenlijk alleen omdat ik het bij voorbaat al niet zag zitten. Mijn vriend wou dolgraag terug naar zijn ouders die in melbourne wonen en ik had al meteen mijn bedenkingen. We woonden al die tijd bij mijn schoonouders in. Dat vond ik nog het beste van alles, alleen heb je geen privacy en verveel je je zo, omdat je niet je eigen huishouding hoeft te doen. Mijn man ging overdag werken bij zijn neef als stucadoor (plasterer) en ik zat daar maar. Ik had wel mijn eigen auto ter beschikking en daarmee ging ik naar engelse les maar dat was weggegooid geld. Ik lag ver voor op het niveau van de anderen terwijl die er al jarenlang woonden.

Nu na 10 jaar zitten we er weer over te denken. We hebben wel inmiddels een eigen huis die verkocht zal moeten worden. Ook hebben we inmiddels 2 kinderen van 4 jaar en 15 maanden. ook voor hun is het een omschakeling.

Ik heb intussen al een paar stappen ondernomen om te kijken hoe de stand van zaken is.
Ik heb inmiddels mijn diploma's laten legaliseren maar van de 3 is er maar een geldig in australie.
Ook komt er maandag een makelaar voor een vrijblijvende waardebepaling. Ik wil toch wel weten wat ons huis ongeveer op zal brengen bij een evt verkoop. Anders moeten we er aardig wat geld bij leggen om na de verkoop de hypotheek af te lossen.
We zijn laatst op mijn initiatief naar de emigratiebeurs geweest. Ik heb daar een kansformulier ingevuld om te kijken of ik een visum kan krijgen en volgens het bureau visa4U kan ik makkelijk een visum krijgen omdat ik al 11 jaar samen ben met mijn man, inclusief 2 kinderen en gezamelijke bankafrekeningen etc. De procedure zal 4-6 maanden in beslag nemen.
Mijn zoontjes hebben/krijgen allebei de australische en nederlandse nationaliteit. De visumaanvraag geldt dus alleen voor mij. Als we alles in gang zouden zetten zijn we denk ik binnen 6-9 maanden in australie.
Er rest alleen 1 ding en dat is:HET VERTELLEN AAN OUDERS/FAMILIE/VRIENDEN.

Ik weet zeker dat mijn ouders weer met allerlei argumenten aan komen om ons hier te houden. Dat zelfde geldt voor onze buren waar we een heel goed contact mee hebben. Mijn buurvrouw zei laatst ook al dat ik daar geen type voor was om daar te wonen. Ik ga ook niet in mijn eentje rondtrekken met een rugzakje op de rug. Ik ga me gewoon settelen in een eigen huis. Ik zelf ben van mening dat je genoeg aanspraak hebt via de kinderen. Je brengt de kinderen naar school en naar sportclubjes en ook zou ik contact zoeken met een aantal vrouwen van deze site die in en om melbourne heen wonen. Het liefst zou ik dan ook in een relatieve jonge buurt gaan wonen met veel jonge gezinnen. Ook kan ik goed overweg met mijn schoonfamilie die daar woont. Eigenlijk heb ik niets te verliezen. Omdat iedereen er zo over denkt zou ik alleen van gif al niet terugkomen. Gewoon omdat ze allemaal denken dat ze me beter kennen dan ik mezelf. gewoon ze een poepje laten ruiken.
De vorige keer heb ik van mijn familie van moeders kant een map gekregen waar iedereen wat in geschreven had voor mijn zodat ik tijdens moeilijke momenten daar eens door heen kon bladeren. Ik moet zeggen; die map ligt nog compleet op de zolder maar ik ben van plan om die foto's ed toch maar een keer terug te geven. Ik neem,als ik ga, diverse foto's mee en ze zijn allemaal van harte welkom maar die map heb ik toch echt niet nodig. Een beetje kinderachtig naar mijn idee. Toen was ik 21, nu 32, ik heb nu mijn eigen gezin, dat is al afleiding genoeg. Als ze ons zouden komen opzoeken ben ik blijer met nederlands spul wat je daar niet kunt kopen dan met foto's van familieleden

Ik denk niet dat ik hier het contact met de familie voor verbreek, Je kunt ze toch ooit nog wel eens nodig hebben maar mijn ooms en tantes vragen regelmatig wanneer we naar australie gaan want dan kunnen ze ons komen opzoeken. Ze hebben allemaal goede banen. Ik zie hun zelfs eerder langskomen als mijn eigen ouders.
Mijn ouders hebben nooit een vliegtuig van binnen gezien en omdat mijn moeder de ene sigaret na de andere rookt zal ze daar ook moeite mee hebben, omdat het een vrij lange reis is.

Dit was het even voor nu.

Groetjes Heidi
 
hallootjes allemaal,

Nou, gisteren was het zover... Onze ouders weten nu dat we bezig zijn met het verkrijgen van een visum voor Australië.  :shock:

We hebben ook maar besloten om het gelijk ook tegen de ouders van Leon te vertellen... Zijn ouders vonden het niet leuk. Van zijn vader konden we weinig hoogte krijgen, maar hij was wel stil (nooit echt een prater geweest). Zijn moeder heeft het er een stuk moeilijker mee. Dat was huilen...  :cry:
Toch zijn ze erg positief dat we zeker moeten doen wat we willen doen omdat het ons leven is. Hopen dat het nu niet wordt doodgezwegen... We kregen al te horen: "dit zal dan jullie laatste kerst hier in Nederland zijn?" uuuhhh... ja, inderdaad...

Mijn moeder en stiefvader hebben we het ook verteld. Dit ligt natuurlijk een stuk moeilijker omdat mijn vader in Australië woont... Ze vonden het voelen als een steek juist omdat mijn pa er woont... Hij zal op de eerste rang zitten als wij aan onze toekomst werken en wellicht kinderen daar krijgen (terwijl we daar eerst moeten en willen settelen voordat het zover is)... Ik zei tegen hen:'' ik hoop niet dat dit onze relatie en verstandhouding zodanig verstoort dat het anders wordt, of dat we boos op elkaar zijn/worden.'' maar dat willen ze gelukkig zelf ook niet, maar ik ben wel blij dat ze eerlijk zijn. Ook hun vinden: Het blijft jullie leven en je moet vooral doen waar je je gelukkig bij voelt.... Al weet ik nu al dat mijn moeder me NOOIT zal komen opzoeken in Australië, alleen omdat mijn vader daar woont, ze wil er echt niets mee te maken hebben... Toch blijf ik daar toch stiekem een beetje op hopen...  :roll:

Groetjes,

Chantal (en Leon)
 
Hoi Chantal,

Wat vervelend voor je dat je moeder je niet zal komen op zoeken. Als je eenmaal daar gesetteld bent dan denk ik dat je diep van binnen toch wil dat je moeder je komt opzoeken. Je wilt dan toch met trots je huis laten zien en je moeder ervan overtuigen dat je gelukkig bent down under.
Australie is groot dus ik denk dat de kans klein is dat ze elkaar tegenkomen. Je kunt met beide partijen afspreken, en dan vooral met je vader, dat hij niet te pas en te onpas bij jullie aankomt. IN principe hoeven ze elkaar niet eens te zien.

Woont je vader bij jullie om de hoek(in australische begrippen dan?)Als hij een eind van jullie af woont zal hij zowieso niet zomaar op de bonnefooi naar jullie toe rijden om het risico te lopen dat ze elkaar toevallig treffen.

Mijn ouders zullen ook niet snel komen maar dat heeft eerder te maken met onervarenheid. Ze hebben beiden nooit verder gereisd dan duitsland (eiffel) dus dan is een vliegreisje naar australie wel heel iets anders. Ze hebben beiden een (gedeeltelijke) Wao uitkering dus ik denk dat ze voor zulke reizen zelfs toestemming nodig hebben van zo'n uitkeringsinstantie.

Dat zien we later wel weer. We zitten er zelfs nog niet eens.

Ik ga nu eerst maar eens even een paar uurtjes slapen want ik ben al vanaf  03.45 uur vanmorgen wakker.
2 uurtjes later zat ik al van verveling achter de computer, even kijken of er nog reacties waren op mijn mailtjes.

Groetjes Heidi
 
Hoi Heidi,

Als we naar Australië gaan dan gaan we wel in de buurt van mijn vader wonen (Rockingham e.o.)...

Ze zei ook: "We zien jullie dan niet met jullie toekomst bezig zijn en als jullie besluiten om daar aan kinderen te beginnen, dan zit je vader op de eerste rang."

Ik begrijp heel goed dat dit voor haar en mijn stiefvader waarmee ze is getrouwd een steek onder water is, maar aan de andere kant zijn wij geen 'poppenkast' die een optreden uitvoeren :cheer: en voor een ánder kinderen nemen omdat zij zo graag opa en oma willen worden, dat doen we echt voor onszelf.

Zelf denk ik nog steeds dat ze uit principe ons echt niet zal komen opzoeken, hard, maar het is nu eenmaal zo...  :-(

:readinginbed:
Groetjes,

Chantal
 
Hoi Chantal,

Wat jammer dat je moeder jullie zo betrekt bij haar persoonlijke problemen met of over je vader!

Ireen
 
mijn moeder nam het goed op, ze zei als dat echt is wat jij wilt, ga ik jou niet tegenhouden! dus dat viel me erg mee!

Nikki
 
Hallo allemaal! Nou, ik ga het deze week ook vertellen! Door de telefoon :cry: maar anders duurt het nog tot augustus en dan zit ik er de hele tijd tegenaan te hikken.
Donderdag gaan we met Gerry zijn baas uit eten dus ik zei tegen mijn moeder, we zijn uitgenodigd, ben benieuwd wat hij te vertellen heeft... nou ja, je voelt het al, dan zeg ik dat hij ons heeft gevraagd om te blijven (hadden gezegd dat het allemaal voor 1 jaartje was) en dan weet ze het tenminste. pfffffffff

Een leugentje om bestwil...maar ze hebben nu wel kunnen wennen aan het idee dat we ver weg wonen en ik hoop dat de klap niet te hard aankomt. Gelukkig kan ik 2 x per jaar terug om ze te bezoeken maar dan nog, ze zijn zo hartstikke oud...moeilijk moeilijk moeilijk
 
Hallo Robijntje

Ik wil mij er niet mee bemoeien.....maar heb je daar wel heel goed over nagedacht? Zoiets over de telefoon vertellen zou ik persoonlijk niet snel doen. Om te horen te krijgen dat je kind naar de andere kant van de wereld gaat heeft een immense impact op ouders (weet er alles van, mijn schoonvader praat na een jaar nog steeds niet met mij) en dan is het toch echt wel prettig als je elkaar in de ogen kunt kijken, vasthouden en troosten etc etc.
Maar goed, dit is mijn mening.

groetjes Mariette
 
Ik weet het...zucht...maar ik kan het gewoon niet langer geheim houden voor ze..Ze denken echt dat we weer terug komen, voel me echt steeds meer een leugenaar, krijg er zelf heel veel last van...ik ga pas in Augustus weer naar Nederland.

Ik weet het nu weer niet wat ik moet doen :|
 
Ach, het is helemaal niet mijn bedoeling om je aan het twijfelen te brengen. Ik denk alleen persoonlijk dat het vreselijk is om zoiets over de telefoon te horen, natuurlijk nooit leuk, ook face to face niet. Maar ja, als je echt klachten er van krijgt......dat is ook niet de bedoeling.
Hoe moeilijk het ook is, je zal zelf die beslissing moeten nemen. Veel succes
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top