Is het daar nu écht zoveel beter?

[gitanoiwan]

Ook in NL wordt het maar voor een klein gedeelte betaald een brug of kroon , het beste is een vakantie naar Turkije en het daar laten doen doen de meeste NL wel is beter en 10 x zo goedkoop als hier , in NL wordt ook haast niks vergoed en nu gaan ze de zorg duurder maken zijn mensen in het jaar rond de 500 à 600 per jaar meer kwijt in 2015

 

[mien]

Ik denk dat het een interessante vraag is...is het beter hier...Dat is voor ons nooit de hoofdmoot geweest om te emigreren want we hadden het zeer goed in NL, materieel, job wise en zo.Wij wilden anders. en het is anders hier. Heeft geleidt tot persoonlijke veranderingen die we als zeer positief ervaren!
Maar...ik werk in beroep waar ik toch het idee heb dat ik zwaar op heb ingeleverd...werken in de psychiatrie...medisch model hier, veel geld verspilling door veel verschillende services, het ' cover your ass' model, ik kan zo nog veel zaken opnoemen waar ik tegen aan loop. Komt misschien ook omdat ik de laatste jaren in NL betrokken was bij veel internationale werkgroepen, dwang en drang werkgroepen en hoog complexe zorg. Laatste 2 jaar hier ben ik voor mijn gevoel alleen bezig geweest met "containment" ...behandelen, begeleiden en daadwerkelijk gepaste zorg verlenen..NEE! Ik word vaak geconfronteerd met psych nurses die de kern van het beroep niet meer weten..iets waar mijn "oude" collega's hier ook over klagen.
Dus om de vraag te beantwoorden...NEE, het is niet beter hier...wel anders.....
We hebben hier ook NL'ers leren kennen...gezellig!!Maar ik moet zeggen dat ik nog steeds allergisch ben voor diegene die NL helemaal afzeiken, vergelijken en opfleuren als ze wat negatiefs over NL kunnen vertellen...waarom hebben ze dat nodig??? Wij vinden NL nog steeds heel best, maar we we zijn nu hier.
wij vinden OZ geweldig...maar ik mis de gedemedicaliseerde benadering van psychiatrische clienten!!

 

[Mountains]

Ik denk dat het een interessante vraag is...is het beter hier...Dat is voor ons nooit de hoofdmoot geweest om te emigreren want we hadden het zeer goed in NL, materieel, job wise en zo.Wij wilden anders. en het is anders hier. Heeft geleidt tot persoonlijke veranderingen die we als zeer positief ervaren!
Maar...ik werk in beroep waar ik toch het idee heb dat ik zwaar op heb ingeleverd...werken in de psychiatrie...medisch model hier, veel geld verspilling door veel verschillende services, het ' cover your ass' model, ik kan zo nog veel zaken opnoemen waar ik tegen aan loop. Komt misschien ook omdat ik de laatste jaren in NL betrokken was bij veel internationale werkgroepen, dwang en drang werkgroepen en hoog complexe zorg. Laatste 2 jaar hier ben ik voor mijn gevoel alleen bezig geweest met "containment" ...behandelen, begeleiden en daadwerkelijk gepaste zorg verlenen..NEE! Ik word vaak geconfronteerd met psych nurses die de kern van het beroep niet meer weten..iets waar mijn "oude" collega's hier ook over klagen.
Dus om de vraag te beantwoorden...NEE, het is niet beter hier...wel anders.....
We hebben hier ook NL'ers leren kennen...gezellig!!Maar ik moet zeggen dat ik nog steeds allergisch ben voor diegene die NL helemaal afzeiken, vergelijken en opfleuren als ze wat negatiefs over NL kunnen vertellen...waarom hebben ze dat nodig??? Wij vinden NL nog steeds heel best, maar we we zijn nu hier.
wij vinden OZ geweldig...maar ik mis de gedemedicaliseerde benadering van psychiatrische clienten!!

Oei Mien!
Echt zo ver achter in de psychiatrie? Valt er te pionieren ofwel iets nieuws aan te brengen, rehabilitatiebenadering?... normalisatie?... dialectiek?...
Werk je in een instituut, wat is je setting? Ben erg nieuwsgierig naar jouw ervaringen. Ben zelf 25 jaar werkzaam in dit veld, als activiteitentherapeut/ groepstherapeut bij gecompliceerde persoonlijkheidsstoornissen en ptss-clienten.
Wat doe je met dit verschil dat je bemerkt, kun je dat bespreekbaar maken, of is er veel ' gevestigd bolwerk' ?
Groet, Judith

 

[Wilsil]

Het spreekwoord geld hier ook: het gras is niet groener aan de andere kant van het gaas.
Iets is beter, iets anders is slechter.
Ga je voor het geld immigreren? Dan ben je verkeerd.
Ga je voor een betere levenstijl? Dan denk ik dat je er wel komt.
Het is je instelling.

 

[Katjavdl]

het gras is niet groener aan de andere kant van het gaas. mooie letterlijke vertaling!

 

[mien]

Ik werk in de community, en bespreekbaar maken, zeker. Kans om iets anders te introduceren...moeilijk. 1 juli gaat de nieuwe Mental Health Act in...bedoeld om de human rights van patiënt te waarborgen...stap in de goede richting! Rehab benadering....in woord maar nog niet in daad, zal een tijdje duren. En zoals altijd veel papierwerk die er dus voor zorgt dat je minder tijd met je client hebt( mijn mening) Langzaam (erg langzaam) zal het een en ander wel veranderen....

 

[Elle]

Het hangt af van wat je definitie van beter is. Ik vind het zeker minder gejaagd en relaxter, en ja het klimaat, het wildlife, de mogelijkheden. Allemaal beter. Maar beter als het aankomt op het gemis van je familie... dat denk ik niet. Zeker met jonge kinderen heb ik het ontzettend moeilijk gevonden om hier zonder netwerk een nieuw leven op te moeten zetten. We hebben nog heel veel geluk gehad met snel vriendschappen weten te sluiten etc. maar het is toch anders om deze nieuwe vrienden als oppas etc in te schakelen. Bovendien voel ik me echt ontzettend schuldig naar zowel mijn kinderen als mijn ouders/schoonouders dat ik hen de speciale band heb ontnomen. Iets wat nooit meer terugzal komen. Iets wat ik ook zwaar onderschat heb. Nu mijn ouders steeds ouder worden en toch wat gezondheidsklachten hebben voel ik me als dochter zwaar te kort schieten. Ik ken het argument dat het om mijn gezin draait en dat het gaat om hun welzijn. Maar dat legt het stemmetje in mijn achterhoofd het zwijgen niet op. Ook de vanzelfsprekende band die er bestaat tussen nichtjes en neefjes is iets wat ik me nooit gerealiseerd heb. Het viel me zo op tijdens een vakantie naar Nedeland. mijn kinderen herkenden hun neefjes en nichtjes niet meer en vice versa, maar het spelen ging vanzelf, zonder enige terughoudendheid, waarbij nieuwe vriendschappen toch vaak tijd nodig hebben om zich te ontwikkelen. Weet het niet zo goed uit te leggen. Succes met je beslissing.

 

[Jerden]

Nou, ik denk dat je het heel goed uitlegt Elle, want ik begrijp precies wat je bedoelt. En vooral het feit dat dat iets is dat serieus onderschat wordt. Ik ben heel blij dat we onze kinderen van een "ander" leven hebben laten proeven, maar het blijft wel een feit dat je hier als kerngezinnetje opnieuw begint, en geen andere familie hebt om op terug te vallen. Als je familie al heel klein was en/of je ouders overleden zijn is dat mss anders, maar wij komen uit een groot gezin, en de kinderen hebben die familiefeesten en de band met hun grootmoeder en tantes en nichtjes en neefjes best wel gemist. Ze hebben vaak gezegd dat ze het spijtig vinden dat we hier altijd maar met ons viertjes zijn. Een nieuw leven opbouwen in een ander land met een andere cultuur is een enorme verrijking geweest, maar tegelijkertijd was er een verarming door de mensen en banden die er niet meer waren. Zolang je ouders fit genoeg zijn om regelmatig op bezoek te komen is er ook minder een probleem denk ik, maar zodra ze beginnen sukkelen met hun gezondheid wordt het toch een stuk moeilijker, en inderdaad, dan komt dat schuldgevoel weer opzetten. Wij hebben besloten om terug te gaan, en de blijdschap en opluchting aan de andere kant van de wereld heeft ons echt verrast ....