Annemarie
XPdite Sponsor
Het nieuwe jaar is begonnen, en met recht een nieuw begin voor ons hier in Oz. Wat is er sinds mijn vorige berichtje gebeurd? Heeeeeeeel veel.
Allereerst een update inzake onze verhuizing en de afhandeling van de schade. Zoals jullie hebben kunnen lezen, is er nogal wat stuk gegaan onderweg, waaronder een dure kast en gordijnen. Niemand weet wat er met onze container gebeurd is, je kunt gewoon pech hebben. Misschien ergens van een kraan gevallen? Geen idee, ook de verhuizer baalde er verschrikkelijk van. Uiteindelijk heb ik 'onderhandeld' met de expert die ingeschakeld was door de verzekeraar en is er een flink bedrag uitgekeerd. Daarvan hebben we een deel van de schade laten herstellen, andere dingen hebben we vervangen. In ieder geval is het naar redelijke tevredenheid opgelost (waarbij ik dit niemand gun, het geeft ook een hoop stress, extra werk etc.). Ach, het kan iedereen overkomen en ik duim dat het jullie bespaard blijft. Overigens is Hazeleger erg betrokken geweest het hele proces, hij zat erbovenop.
Dan het heftigste nieuws: ons huwelijk heeft de emigratie niet doorstaan........ :cry: . Die mooie droom is even een wat minder mooie geworden, jammer genoeg. Raar is dat hoor, wat zo'n proces met je kan doen, dat is ook de belangrijkste reden dat ik het hier vertel: het is echt heftig en je moet erg bij de les blijven, elkaar in zo'n proces niet verliezen en dat is bij ons wel gebeurd. Vanaf het moment van landen hier in Oz, voelde ik me thuis, als een vis in het water. Chris had het veel moeilijker. Niet dat hij terug wilde maar gewoon veel te moe en niet happy (en het was ook nog winter). We hebben beiden de eerste 7 maanden niet gewerkt wat heel luxe klinkt maar je ook volledig terugwerpt op elkaar: 24/7 bij elkaar is niet niks en kan een behoorlijke wissel trekken op je relatie, helemaal als je niet in die relatie investeert maar vooral met van alles om je heen bezig bent. We hadden er bewust voor gekozen en dat hadden we achteraf toch niet zo moeten doen (tip voor anderen misschien). Je komt daardoor ook moeilijker in het echte leven, met Ozzies etc. Ergens in dat proces zijn we de connectie met elkaar kwijtgeraakt, het gevoel wat je nodig hebt om echt partners te zijn.
Chris woont nog in ons paleisje op de heuvel, ik ben verhuisd naar mijn eigen 'retreat': een 2 bedroom unit pal aan zee, uitzicht op twee eilandjes en regelmatig zwemmen de dolfijnen voor mijn deur. Kan slechter toch? We zijn nog goede vrienden, dat is veel waard. Natuurlijk moeten we alle 'rompslomp' nog regelen maar dat komt allemaal wel. Voorlopig proberen we allebei zoveel mogelijk te genieten van ons eigen zelfstandige leven, nieuwe vrienden en relaties. Beiden willen we niets liever dan hier in Oz blijven wonen, ook Chris. Over een jaar kunnen we hier waarschijnlijk met elkaar over lachen, nu voelt het soms als falen en we hebben een hoop te verwerken. Ik heb ook getwijfeld om het hier op het forum te zetten maar vind het niet meer dan eerlijk dat jullie ook de andere kant horen van onze mooie 'droom'.
Groet, Annemarie
Allereerst een update inzake onze verhuizing en de afhandeling van de schade. Zoals jullie hebben kunnen lezen, is er nogal wat stuk gegaan onderweg, waaronder een dure kast en gordijnen. Niemand weet wat er met onze container gebeurd is, je kunt gewoon pech hebben. Misschien ergens van een kraan gevallen? Geen idee, ook de verhuizer baalde er verschrikkelijk van. Uiteindelijk heb ik 'onderhandeld' met de expert die ingeschakeld was door de verzekeraar en is er een flink bedrag uitgekeerd. Daarvan hebben we een deel van de schade laten herstellen, andere dingen hebben we vervangen. In ieder geval is het naar redelijke tevredenheid opgelost (waarbij ik dit niemand gun, het geeft ook een hoop stress, extra werk etc.). Ach, het kan iedereen overkomen en ik duim dat het jullie bespaard blijft. Overigens is Hazeleger erg betrokken geweest het hele proces, hij zat erbovenop.
Dan het heftigste nieuws: ons huwelijk heeft de emigratie niet doorstaan........ :cry: . Die mooie droom is even een wat minder mooie geworden, jammer genoeg. Raar is dat hoor, wat zo'n proces met je kan doen, dat is ook de belangrijkste reden dat ik het hier vertel: het is echt heftig en je moet erg bij de les blijven, elkaar in zo'n proces niet verliezen en dat is bij ons wel gebeurd. Vanaf het moment van landen hier in Oz, voelde ik me thuis, als een vis in het water. Chris had het veel moeilijker. Niet dat hij terug wilde maar gewoon veel te moe en niet happy (en het was ook nog winter). We hebben beiden de eerste 7 maanden niet gewerkt wat heel luxe klinkt maar je ook volledig terugwerpt op elkaar: 24/7 bij elkaar is niet niks en kan een behoorlijke wissel trekken op je relatie, helemaal als je niet in die relatie investeert maar vooral met van alles om je heen bezig bent. We hadden er bewust voor gekozen en dat hadden we achteraf toch niet zo moeten doen (tip voor anderen misschien). Je komt daardoor ook moeilijker in het echte leven, met Ozzies etc. Ergens in dat proces zijn we de connectie met elkaar kwijtgeraakt, het gevoel wat je nodig hebt om echt partners te zijn.
Chris woont nog in ons paleisje op de heuvel, ik ben verhuisd naar mijn eigen 'retreat': een 2 bedroom unit pal aan zee, uitzicht op twee eilandjes en regelmatig zwemmen de dolfijnen voor mijn deur. Kan slechter toch? We zijn nog goede vrienden, dat is veel waard. Natuurlijk moeten we alle 'rompslomp' nog regelen maar dat komt allemaal wel. Voorlopig proberen we allebei zoveel mogelijk te genieten van ons eigen zelfstandige leven, nieuwe vrienden en relaties. Beiden willen we niets liever dan hier in Oz blijven wonen, ook Chris. Over een jaar kunnen we hier waarschijnlijk met elkaar over lachen, nu voelt het soms als falen en we hebben een hoop te verwerken. Ik heb ook getwijfeld om het hier op het forum te zetten maar vind het niet meer dan eerlijk dat jullie ook de andere kant horen van onze mooie 'droom'.
Groet, Annemarie
