Sjasje
Active Member
Hallo Allemaal,
Misschien wat voorbarig maar ook ik wilde een lastavaza beginnen.
Wij zijn het gezin D. uit Limburg, bestaande uit Man, ik en onze drie kids (bijna 4, 2 en newborn baby)
Mijn schoonbroer en zijn gezin zijn in 2012 vertrokken naar Ozzy.
Wij zijn in 2014 naar hun toegegaan en meteen een rondreis gemaakt. Maar onze dromen waren zo hoog gespannen (iedereen hemelde alles zo op) dat het eigenlijk ontzettend tegenviel. De nachten in de camper waren ijskoud en onze dochter van 1,5 is met blauwe lipjes bij ons komen slapen. de camper was een ramp. lang leve ducktape. Ik was op dat moment 25weken zwanger en had ontzettende last van mn hormonen (ik wilde vooral settelen en niet steeds inpakken en rondreizen)
De laatste week, in een huisje in Perth maakte veel goed. Daar ontspande we meer en genoten we van Australie. thuis in NL was het duidelijk wij blijven hier. Bij onze grote vriendengroep en familie... dsu we kochten een huis, bevielen van een pracht zoon.
....maar tijd verstrijkt.....
De vriendengroep is zo hecht niet meer, familie loop je stiekem ook de deur niet bij plat. En rustig terug kijkend was de reis een geweldige ervaring! Lieve mensen, mooi land, great attitude... (en stiekem mis ik de magpie's singing)
En dan skype je een paar keer naar Australië, zie je de fb foto's ... en het gekriebel is begonnen.
Zelf heb ik al jaren het gevoel dat ik niet 'op mijn plek zit' en heb in heel NL al gewoond en gewerkt. Zelf een klein tripje naar Ierland. (reizen/verhuizen gaat mij goed af)
Manlief weet het nog niet. Hij zit opzich goed hier en kan er prima mee leven om hier te blijven. Maar ook bij hem kriebelt het soms. (NL/Europa is ook niet alles meer en Australie heeft zoveel moois)
Maar hij is mijn rots (letterlijk, soms lastig van de plek te krijgen hahaha) en ik ben een "hup we gaan dit idee achterna en het komt vast wel goed" typje
Dus we vormen een mooi team . Maar nu zijn we nog erg aan het zoeken wat we nu willen: Gaan- niet gaan? Grootste uitdagingen vormen natuurlijk de financiën (niemand kan goedkoop migreren) en voor mijn lieve rots, vind ik wel een baan? kan ik wel voor mijn gezin zorgen zoals ik dat wil?
Gelukkig staat mijn beroep op de SOL (early childhood teacher) én heb ik veel ervaring op het kdv. Dus ook childcare centres zijn goede opties. En onze Ozzy familie wil ons graag helpen bij aankomst.
Ik heb nu toch maar voorzichtig contact gezocht met visa4you voor een visumcheck.
Als die positief uitvalt dan kunnen we door naar een jobcheck voor mijn man.
en zo met baby stapjes kijken of het Australische avontuur voor ons is weggelegd of niet.
Wie weet wat de toekomst brengt!!
Liefs,
Misschien wat voorbarig maar ook ik wilde een lastavaza beginnen.
Wij zijn het gezin D. uit Limburg, bestaande uit Man, ik en onze drie kids (bijna 4, 2 en newborn baby)
Mijn schoonbroer en zijn gezin zijn in 2012 vertrokken naar Ozzy.
Wij zijn in 2014 naar hun toegegaan en meteen een rondreis gemaakt. Maar onze dromen waren zo hoog gespannen (iedereen hemelde alles zo op) dat het eigenlijk ontzettend tegenviel. De nachten in de camper waren ijskoud en onze dochter van 1,5 is met blauwe lipjes bij ons komen slapen. de camper was een ramp. lang leve ducktape. Ik was op dat moment 25weken zwanger en had ontzettende last van mn hormonen (ik wilde vooral settelen en niet steeds inpakken en rondreizen)
De laatste week, in een huisje in Perth maakte veel goed. Daar ontspande we meer en genoten we van Australie. thuis in NL was het duidelijk wij blijven hier. Bij onze grote vriendengroep en familie... dsu we kochten een huis, bevielen van een pracht zoon.
....maar tijd verstrijkt.....
De vriendengroep is zo hecht niet meer, familie loop je stiekem ook de deur niet bij plat. En rustig terug kijkend was de reis een geweldige ervaring! Lieve mensen, mooi land, great attitude... (en stiekem mis ik de magpie's singing)
En dan skype je een paar keer naar Australië, zie je de fb foto's ... en het gekriebel is begonnen.
Zelf heb ik al jaren het gevoel dat ik niet 'op mijn plek zit' en heb in heel NL al gewoond en gewerkt. Zelf een klein tripje naar Ierland. (reizen/verhuizen gaat mij goed af)
Manlief weet het nog niet. Hij zit opzich goed hier en kan er prima mee leven om hier te blijven. Maar ook bij hem kriebelt het soms. (NL/Europa is ook niet alles meer en Australie heeft zoveel moois)
Maar hij is mijn rots (letterlijk, soms lastig van de plek te krijgen hahaha) en ik ben een "hup we gaan dit idee achterna en het komt vast wel goed" typje
Dus we vormen een mooi team . Maar nu zijn we nog erg aan het zoeken wat we nu willen: Gaan- niet gaan? Grootste uitdagingen vormen natuurlijk de financiën (niemand kan goedkoop migreren) en voor mijn lieve rots, vind ik wel een baan? kan ik wel voor mijn gezin zorgen zoals ik dat wil?
Gelukkig staat mijn beroep op de SOL (early childhood teacher) én heb ik veel ervaring op het kdv. Dus ook childcare centres zijn goede opties. En onze Ozzy familie wil ons graag helpen bij aankomst.
Ik heb nu toch maar voorzichtig contact gezocht met visa4you voor een visumcheck.
Als die positief uitvalt dan kunnen we door naar een jobcheck voor mijn man.
en zo met baby stapjes kijken of het Australische avontuur voor ons is weggelegd of niet.
Wie weet wat de toekomst brengt!!
Liefs,