Voor de meelezers weer een wat langere update (oftewel; koffietijd
@Sjasje ):
En zo sta je alweer bijna voor de tweede keer in een maand tijd op Canberra Airport. Vorige maand om mijn moeder op te halen, nu om ze weg te brengen. Dat zal wel het meest vreemde aspect aan in Australia wonen blijven. Zo heb je je een bekende om je heen, en zo zijn ze weer weg. 16.626 km verderop.
Niet dat we zelf ook maar enige heimwee hebben hoor. We voelen ons hier prima op ons gemak en langzaam maar zeker doe je wat vage contacten op waar je eens een rondje me fietst of een MTB trail mee staat te scheppen. En je beste vrienden in NL waren meestal eerst ook vage contacten, dus dit voelt ook goed!
Een ander positief puntje; terwijl het hier langzaam maar zeker richting de winter gaat is dat toch wel heel anders dan in Nederland. Vrijwel elke dag wordt ik wakker met de zon in mijn gezicht en dat doet toch wat met je. De temperaturen zakken nu toch echt naar 15 tot 20 graden overdag maar met bijna elke dag volop zon is dat niet heel vervelend. Voor sporten zelfs heel aardig!
Wat doe je dan met weer een mooie dag? Nou dan stop je op tijd met werken en dan ga je even kort wandelen bijvoorbeeld. Op een paar auto minuten van huis zijn zoveel moie plekjes, niemand meer te zien, geen teken van leven, alleen maar de natuur en rollende heuvels zo ver je kunt kijken. De strakblauwe lucht boven je, de zon in je gezicht en de kangaroes op het gras. Dat zijn momenten dan ben ik zielsgelukkig en weet ik zeker dat we het juiste gedaan hebben!
Die zon en de natuur; dat is denk ik de grootste verandering. Dat mensen Engels spreken en links rijden ach, dat zal wel, dat went vast
Maar dat je zoveel zonnige dagen hebt (meer dan 7 uur gemiddeld elke dag) en dat er zoveel natuur in je directe omgeving is, dat is echt anders. De natuur zelf is ook anders, nog even los van de kangaroes en andere gezellige en minder gezellige beestjes, is het ook zo dat als je hier de stad uitloopt naar het westen, je de komende paar honderd kilometer niet veel meer tegenkomt behalve die paar kangaroes. Echt anders dan Nederland, of Europa dus.
Stapje terug; ruim 4 weken terug stonden we dan op Canberra Airport, klaar om mijn moeder te ontvangen om haar een stukje van dit andere leven te laten zien. En wat laat je dan zien? Nou vooral het gewone leven! En het gewone leven bestaat hier uit werken (noodzakelijk kwaad) en boodschappen doen (helaas) maar ook veel fun! We hebben heerlijk met Alice de Land Rover door en over bergen gereden, uren gewandeld zonder ook maar een levende ziel te zien of te horen.
Of een dag door de stad lopen, musea bezoeken, leren over de aboriginal geschiedenis, de bosbranden die er gewoon bij horen en het ontstaan van deze wonderlijke en verzonnen stad (Canberra is in 1913 gesticht, daarvoor was er niets dan bos, gras en heuvels)
Of lekker een weekend zonder telefoon ontvangst kamperen. En daarvoor hoef je echt niet a la Christopher McCandless (Into the Wild) helemaal de bewoonde wereld uit. Nee hoor, gewoon een kilometer of 20 een dirt road uithobbelen naar een campsite aan een fantastisch (leeg) strand en je kunt heel het weekend lekker wandelen, bij het kampvuur zitten en de kangaroes en possums uit je pannen en vooraad proberen te houden (cheeky beesten!) Maar wat er vooral niet is, is telefoon ontvangst! Heerlijk rustig!
Dat beviel zo goed dat we dat nog maar een weekend gedaan hebben, een andere kampeer plek, met weer een ander fantastisch strand, ook geen telefoon ontvangst en minder opdringerige kangaroes en possums dit keer. Er wordt weleens gezegd dat er voor elke Australier een strand is en volgens mij zou dat best wel eens kunnen kloppen. Elke wandeling langs de kust geeft om de paar kilometer weer een 'picture perfect' baai met strand en niemand die er is. We gaan ze toch eens tellen al die stranden. 22 miljoen Australiers, kijken of we die een beetje uit kunnen smeren over al die stranden (een snelle rekensom leert dat het niet gaat passen en dat we in theorie 611 mensen per kilometer kust hebben in Australia. Mocht dat druk lijken, in Nederland zul je 1 kilometer kust met krap 38.000 mensen moeten delen. Gelukkig rijdt iedereen naar Scheveningen, daardoor blijft het op andere plekken nog enigzins acceptabel hahaha)
Iets wat ze hier goed kunnen is herdenken en dan met name de mannen en vrouwen die gevallen zijn van de 1e wereld oorlog tot nu. Dat doen ze vooral op 25 April, ANZAC day, een soort van 4 mei. In Canberra wordt elk jaar een grootste herdenking gehouden die begint om 04:30 's ochtends. Bussen brengen je er gratis en het is er razend druk (40.000 mensen dit jaar, terwijl het af en toe regende) Dat is 10% procent van de gehele bevolking van deze stad die midden in de nacht uit bed komt om de gevallen soldaat te herdenken. Jongelui, gezinnen met kinderen en oudgedienden. Wit, Zwart of Geel, allemaal zijn ze er. De dienst bestaat ondermeer uit het voorlezen van stukken uit brieven en dagboeken van soldaten en is een bijzonder aangrijpend gebeuren. Ooggetuigenverslag uit 1917(uit België), maar ook uit 2017 (uit Afghanistan) en alles ertussen in. Op de muren van het War Memorial worden ondertussen enorme foto's van uit de frontlinies geprojecteerd, terwijl namen van gevallenen en slagvelden op de torens geprojecteerd worden. Indrukwekkend, Oorlog is gewoon kl#te.
Een heel stuk vrolijker was ons bezoek aan
Sleepy Burrows Wombat Sanctuary. Een familie die hun hele huis, tuin (800.000 vierkante meter) en hun leven opofferen voor het opvangen en weer uitzetten van wees-wombats, zieke wombats of aangereden wombats. We zijn alle drie donateur voor dit kleine maar goede doel en we hebben met ontzettend veel plezier de wombats een middagje vertroeteld en de fles gegeven. Support our native wildlife!
Tot de volgende!