Ik zie dat het bij anderen dus net zo moeilijk is als bij mij. Mijn moeder ging eerst huilen, toen zeggen dat ze het erg leuk voor ons vond, vervolgens alle negatieve punten naar boven halen (alsof ik daar zelf nog niet aan gedacht had) en vervolgens stilzwijgen. Nu ze geaccepteerd hebben dat we gaan ondanks alle protesten vraagt mijn familie nu wel af en toe naar hoeveer we zijn met het aanvraag process, hoe de huizen daar zijn, hoe de werk situatie is en hebben ze het zelfs al over het sparen voor een vakantie.
Tja, het is niet makkelijk, maar zoals Victoria zegt, wij gaan daar ook heen om te leven. Het is lullig als je zegt dat je niet in Nederland wil blijven want dan moet je te hard werken om je hoofd boven water te houden, werken om de kinderdagverblijf te kunnen betalen etc etc. Nee hoor, geef mij maar weekenden vrij met mijn man, er lekker op uit gaan. Trekt mij veel meer.
. Ik merk nu al wel vaak bij mezelf dat ik bijna nergens meer over praat dan over Australie. Afgelopen vrijdag hadden we een feestje omdat een tante van Annemiek 50 is geworden. En als je dan daar ook maar heel even aangekaart wordt dat je gaat emigreren, dan willen ze eigenlijk direct alles weten. Veel mensen zijn idd. bang voor het onbekende en anderen hebben het weer over jaloezie. Bij jaloezie moet je dan gewoon denken: "Ja....ik ga wel en als jij die stap niet durft te zetten, dan ga je maar niet....."
