reacties op emigreren

tja,.........

ook bij mij was het idd moeilijk vertellen aan mn moeder....ik heb het maar een beetje door laten schemeren dat we gaan. Ze is nu 84, das natuurlijk ook een moeilijke leeftijd ("kun je niet wachten tot ik dood ben?" :| ) , maar aan de andere kant is het een af en aan geëmigreer in onze familie........m'n ouders zijn zelf in 1959 naar oz gegaan met alle 5 kids......de twee oudsten zijn al na een jaar weer terug naar nederland gegaan, m'n oudste zus pendeld steeds heen en weer voor een paar jaar en verhuurd dan steeds haar woning in manly....Ik ben daar geboren en in 1976 zijn we naar nederland geëmigreerd en kan er nog steeds niet aan wennen.....

Dit is nu voor mij de tweede keer dat ik terug ga naar mn land om er te wonen. De eerste keer was in 1986 met m'n ex man........hij had geen goed woord over voor australië....pffffffff......m'n tweede zoon is er geboren en na 10 maanden zijn we weer met hangende pootjes terug naar nederland gekomen.  :cry:

Nu doe ik een tweede poging en ben ervan overtuigd dat het deze keer moet gaan lukken! ook al gaan mn beide jongens dan niet mee...ze hebben allebei de australische nationaliteit en kunnen natuurlijk altijd nog komen....  :up:

groetjes janet
 
[quote author=Syl link=topic=1490.msg12766#msg12766 date=1113348594]


Grappig zeg om bovenstaande stukjes te lezen  :)........want denk maar niet dat je er van af bent als je eindelijk veilig Down Under aan bent gekomen  :evil: dan begint het gewoon van voor af aan! "Why did you leave Holland" "why Australia?"  "Do you miss Holland" "etc.etc.etc." en dan nog andere varianten die ik inmiddels kan dromen "Tell me, what is the difference between Holland and The Netherlands??", Did you really wear those wooden shoes over there???"  :roll:

En weetje wat, het maakt mij niet uit dat ik al jaren dezelfde info. verstrek? Het is toch een vorm van interesse? of van conversatie maken....nou, kan ook best handig zijn :)

Groetjes Syl
:-D

enneh....Lost, ben nog steeds zoekende naar al dat goud :lol: maar kom wel een hoop mooi weer, aardige mensen in een goede omgeving tegen!
[/quote]

:-D idd daar had ik niet eens over nagedacht... en goed dat je het zegt, over die wooden shoes Zet ik gelijk op mijn lijstje want ik wil natuurlijk een paar mee nemen down under. 
 
hahaha...bear, goed idee, ze doen vast goed als party trick  :-D

Maluka, absolutely! Het is zeker goud waard!  :)  dus in die zin hebben we het dan wellicht toch gevonden :up:

Janet, jeetje moeilijk zeg zo'n opmerking van je moeder. Mijn ouders vinden het nu na al die jaren ook nog steeds moeilijk maar gaan er gelukkig fantastisch mee om (ze zijn hier momenteel weer eens op vakantie)

Groetjes
Syl
 
Mijn moeder heeft het redelijk goed opgevangen, ze had het toch wel een keertje verwacht dat wij een keer zouden gaan.  Mijn vader neemt het minder goed op, na de kerst heb ik het verteld, was erg verbaasd maar nam het goed op en begreep het, DACHT IK! (hij dacht die veranderen nog wel van gedachte)  Hij is denk ik op zijn manier bezig om afscheid te nemen omdat ik heb hem sinds kerst niet meer gezien en amper gesproken.  Ik begrijp het wel, hij is bijna 80 en zal zijn kleinkinderen niet meer zien maar het blijft wel moeilijk.  Ik moet nu kiezen voor mijn gezin.  Verder op werk en omgeving zijn erg blij voor ons, ook een aantal jaloers!
 
tje........moeilijk verhall,aangezien ik uit een hele grote familie kom war iedereen lekker op z'n stekkie blijft reageert familie heel negatief zoals m'n zus;waarom dan?je hebt het toch ook goed.je bent m'n enige broertje en dan zie ik je nooit meer!m'n moeder,ik vind't niet leuk!maar als je vind dat je moet gaan za ik je niet tegen houden.m'n vader;...............................................moet't eerst nog zien...........................

vind't zelf ook geen fijn idee om zo ver van familie te zitten,maar denk dat ík in australie toch echt tot leven kom,ben er alleen nog nooit geweest.voor mij is't gewoon een leuke uitdaging,ik kom ergens om levenservaring op te doen,heb hier een vak met weinig toekomst en kan daar gewoon op een goed gewaardeerde manier werken en goed verdienen,ik ga weg met niks en als't niet bevalt dan kom ik lekker terug met niks.(denk trouwens dat ik nooit meer terug wil).heb dus nu de familie maar wijs gemaakt dat't om een of twee jaar gaat,alle bovenstaande argumenten verteld,behalve dan dat ik stiekum toch wil blijven,dat vertel ik ze wel weer een maandje oor ik vertrek.

positieve reacties heb ik er maar een paar van,een vriendin van me vind't jammer dat ik weg ga maar is heel blij voor me,vooral omdat ik eits doe wat zij ook overweeegt,ze heeft het nu al over een vakantie daar als ik gessetteld ben.
en dan heb ik nog een nichtje,die in juni naar canada gaan,zijn waren de eerste die me belden om te feliciteren met m'n voornemen,had't met hun al vaak over hun emigratie gehad en zij hadden dus al ruim een jaar geleden tegen eljkaar gezeg dat ik ook zou gaan.

maar voor de rest merk ik du dat een heleboel mensen niet leuk reageren
 
Ik was op 9 april met mijn moeder in de stad in Bergen op Zoom. In de V&D kwamen we een vrouw tegen met haar man die achter ons heeft gewoond toen ik 5 was. Mijn moeder vertelde over onze plannen en ik stond naast haar. Het eerste wat die vrouw riep toen mijn moeder klaar was met vertellen was: "Wat erg voor je moeder! Wat doe je haar aan!" Ik stond echt ff raar te kijken. Ik weet wel dat niet iedereen positief kan zijn, maar om dan meten zo schaapachtig te gaan blaten dat ze het zo erg vindt voor m'n moeder.....

Bij ons reageerde iedereen in de familie wel positief, maar een vriendin begon met een enorm kruisverhoor van inderdaad "Wat denk je daar te vinden" en iemand anders reageerde... "Wij zijn je vrienden... Die doen dit soort dingen om te tegen te houden" Soms vraag ik me echt af waar het allemaal op slaat, maar goed.

Mijn ouders vinden het inderdaad ook niet leuk en mijn moeder heeft ook al menige traan gelaten. Mijn vader had in het begin ook het idee van "Moet het eerst nog zien" maar nu gelooft hij het echt wel. Mijn moeder is stukje bij beetje afscheid aan het nemen door dingen van mij op te ruimen, zoals basisshcool werkjes.

Soms word ik er alleen wel moe van als iedereen wil weten hoe het ermee staat. Vooral op het feestje van mijn tante wilde heel veel mensen weten hoe het zat en je verteld constant maar het hele verhaal...
 
Wij hebben onze familie nog niets verteld van onze plannen, maar zijn wel (selectief) aan goede bekenden en op het werk (aan sommige collega's) van onze plannen aan het vertellen. De een zegt: prima doen, je moeder is blij voor je als haar kinderen gelukkig zijn (is een reactie van een collega die zelf 15 jaar in Aruba gewoond heeft en wiens dochter in New York woont, dus ook haar 2 kleinkinderen). Maar de reactie 'wat doe je je moeder aan' en 'je kan dat niet maken' etc. heb ik ook al gehoord en de 1e keer doet dat best (een beetje) pijn.
Ik moet nog maar zien hoe de familie gaat reageren??!!! Maar we vertellen het pas als de TRA positief (hopelijk) terugkomt.

Groetjes Miranda
 
Het beste is je niet schuldig voelen, een ander komt ook aan jou niet vragen of het goed is.
Pas wel op met "selectief vertellen" het ergste is als je ouders het van iemand anders te horen moet krijgen. :oops:
Het antwoord "het is maar 24 uur vliegen" is nog wel het beste. :up:

Gr. Ton en Ineke :)
 
[quote author=valensia link=topic=1490.msg13061#msg13061 date=1113773417]
vind't zelf ook geen fijn idee om zo ver van familie te zitten,maar denk dat ík in australie toch echt tot leven kom,ben er alleen nog nooit geweest.voor mij is't gewoon een leuke uitdaging,ik kom ergens om levenservaring op te doen,heb hier een vak met weinig toekomst en kan daar gewoon op een goed gewaardeerde manier werken en goed verdienen,ik ga weg met niks en als't niet bevalt dan kom ik lekker terug met niks.(denk trouwens dat ik nooit meer terug wil).heb dus nu de familie maar wijs gemaakt dat't om een of twee jaar gaat,alle bovenstaande argumenten verteld,behalve dan dat ik stiekum toch wil blijven,dat vertel ik ze wel weer een maandje oor ik vertrek.
[/quote]

Wat grappig dat totaal vreemd iemand hier op het forum precies dezelfde denkwijze/ belevenis kan hebben als ons. :lol:

Wij hebben nl precies het zelfde, allebei een beroep zonder toekomst, nog niks opgebouwd hier in NL komt omdat we net in de begin fase staan we zijn pas of eigenlijk al 26. Als alles een beetje goed blijft gaan dan zijn we op onze 27 jaar down under met de planning om niet meer terug te komen. Dus we hebben totaal niks te verliezen en dat kan je dus niet aan de meeste vrienden/ familieleden uit gelegd krijgen. Die begrijpen dus echt niet waarom we naar een land gaan waar we nog nooit zijn geweest :roll: We vertellen nu meestal net als jouw ook maar dat we daar heen gaan voor een paar jaar.  Het rare is dat ze  dan alles ineens willen begrijpen.

Gelukkig hebben wij 100% procent support van onze ouders maar ze vinden het allebei natuurlijk wel rot dat kan je gewoon aflezen van hun gezichten maar zeggen doen ze het niet. Nu helemaal omdat onze TRA laatst positief was en vandaag is het dikke pakket richting de DIMIA gegaan. Dus eigenlijk nu realiseren zij zich dat het serieus is.
Terwijl ik dit aan het type ben doet mij toch wel realiseren dat ik die ouwe lui ook wel ga missen en vooral mijn kleine zusje van 9.
Al hoewel het voor haar toch ook wel leuk is...…Pas geleden ging haar spreekbeurt natuurlijk over Australië waarbij een groot hoofdstuk over haar trotse grote broer :up:  Die zie ik ons ooit nog wel eens achter na komen  :)
 
Hoi Ton en Ineke,

Ja inderdaad, nu zijn we wel erg selectief in ons selectief meedelen  :lol: :lol:. Alleen bij ons speelt ook nog het volgende (nu maar hopen dat niemand bekends het snapt of leest!!!????!!!). Mijn man werkt bij het bedrijf van mijn vader. Hij heeft zijn referentiebrief en werkervaring (bestemd voor de extra punten) moeten vragen aan de bedrijfsleider, die dit dan weer vanuit zijn functie mag, mááááár zonder het te laten weten aan mijn vader. HOEZO maken we het ons wel erg ingewikkeld als ik dit lees. Eigenlijk kunnen we het beter alvast maar wat laten doorschemeren denk ik, misschien wel door te zeggen dat we het eerst 2 à 3 jaar willen proberen (geloven ze vast wel, maar niet heus).

Maar één ding is zeker, we hebben geen leugens verzonnen of zo, want dan raak je verstrikt in je eigen (on)zin. :-o :-o

Groetjes Miranda
 
[quote author=tum link=topic=1490.msg13125#msg13125 date=1113828888]
Hoi Ton en Ineke,

Ja inderdaad, nu zijn we wel erg selectief in ons selectief meedelen  :lol: :lol:. Alleen bij ons speelt ook nog het volgende (nu maar hopen dat niemand bekends het snapt of leest!!!????!!!). Mijn man werkt bij het bedrijf van mijn vader. Hij heeft zijn referentiebrief en werkervaring (bestemd voor de extra punten) moeten vragen aan de bedrijfsleider, die dit dan weer vanuit zijn functie mag, mááááár zonder het te laten weten aan mijn vader. HOEZO maken we het ons wel erg ingewikkeld als ik dit lees. Eigenlijk kunnen we het beter alvast maar wat laten doorschemeren denk ik, misschien wel door te zeggen dat we het eerst 2 à 3 jaar willen proberen (geloven ze vast wel, maar niet heus).

Maar één ding is zeker, we hebben geen leugens verzonnen of zo, want dan raak je verstrikt in je eigen (on)zin. :-o :-o

Groetjes Miranda


[/quote]Hallo Miranda,
Ik denk ook dat je het moet laten doorschemeren.
Ik geloof best in je goede bedoelingen, maar het zal er om gaan welk gevoel je ouders hebben als ze het "per ongeluk"van iemand anders moeten horen.
Mijn zoon is 31 en ik zou het erg vinden als hij met zulke dingen eerst naar een ander zou gaan.

Succes en wijsheid Gr. Ton en Ineke :wink: :up:
 
Hoi Miranda,

Ik zou idd maar niet meer al te lang mee wachten met het vertellen aan je ouders...Dan zijn jullie er iniedergeval vanaf en zit je er niet zolang tegenaan te hikken. En je ouders hebben dan ook een langere tijd om aan het idee te wennen! Want om te kunnen emigreren heeft tijd  nodig, maar ook het verwerken voor de familie!!:loudcry:

gr Yvonne
 
Wij wilde eigenlijk ook langer wachten om het te vertellen, maar ik kon geen gesprek meer beginnen. Dan sloeg ik gewoon vast, omdat je eigenlijk heel enthousiast bent erover en het kwijt wil.. Creerd rare situaties..
 
Mijn schoonmoeder heeft het gelezen in een soort logboekje wat ik bij hield. Dit was zeker niet de bedoeling, maar wel prima. Anders was het echt een drama geweest om het haar te vertellen en nu had ze anderhalf jaar de tijd om aan het idee te wennen.

Ik snap ook het dilemma met werk... erg ingewikkeld. Mijn vriend wilde niet dat mensen het wisten vanwege zijn eigen zaak.
 
Hi Miranda

zou er inderdaad alvast maar zachtjes over beginnen als ik jouw laatste stukje lees  :) hoop ruimte voor Human error... :oops: oftewel een grote verspreking. Ik heb destijds ook heel lang gewacht...en weetje het wordt niet makkelijker om het te vertellen dus doen! Voel je je gelijk een stuk "lichter". Misschien is het inderdaad wel een optie om het "twee tot drie jaar" verhaal te gebruiken. Onze ouders dachten zowiezo de eerste paar jaar dat het tijdelijk zou zijn..... :-D well, 9 jaar later... :evil: geloof dat ze nu wel door hebben dat het echt is.

Groetjes
Syl
 
Hoi allemaal, hè ben gewoon een beetje verrast van alle lieve reacties.  :)

Bedankt allemaal.

Groetjes Miranda
 
We hadden het besloten en 3 dagen later wisten mijn ouders het ook. Mark en ik hebben in de keuken gebeld. Eerst hij naar zijn ouders en toen ik naar de mijne. Je moet er echt niet te lang mee wachten, want dan wordt het alleen maar moeilijker. Je ouders kunnen zich alleen maar gepasseerd voelen... En ze hebben inderdaad meer tijd om er aan te wennen als je het ze snel verteld. Hoe moeilijk dat ook zijn mag...
 
Onze ouders weten het nog niet, alhoewel we wel eens over Australie hebben gepraat. Wij zijn echter ook niet van plan het langer te verzwijgen als noodzakelijk. Dat wil voor ons zeggen dat we het definitief zeggen als we 100% zeker zijn! Dus als we zekerheid hebben over het visum.
 
We hebben het juist ruim van te voren gedaan.

Dus dat we met het idee rond liepen om te emigreren en dat alle mogelijkheden aan het bekijken waren.
Op dat moment was het nog niet 100%, zelfs nog maar 50% zeker, we wilde gewoon dat ze vast aan het mogelijke idee konden wennen.
Achteraf zijn we er heel blij om, want we kunnen er nu gewoon over praten en als ze ergens wat horen, lezen of zien dan bellen ze ons gelijk.
 
Wat ik al zei, wij hebben wel al wat gezegd, daarop duidende dat we met het idee rondlopen, alleen nog niet gezegd dat onze beslissing al definitief is. Of we ook daadwerkelijk gaan hangt natuurlijk af van de hele visa-procedure.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top