Retour of niet?

Kathleen

Kathleen

Well-Known Member
Wij zijn in 2008, na een jaartje Australie, retour gegaan naar Nederland. De redenen zal ik jullie verder besparen. Destijds waren er goede redenen om retour te gaan, maar het visum blijft enorm jeuken in ons paspoort. Inmiddels zijn we een kindje rijker en hebben we het leven hier weer helemaal opgebouwd. Australie, however, is als een virus: it doesn't let you go!

Zijn er mensen op dit forum die hetzelfde hebben: retour gekomen naar Nederland, maar toch weer verlangens naar Australie???

Cheerio!
 
Hoi Kathleen,

Ik ben toch erg nieuwsgierig naar de redenen die voor jullie de beslissing hebben genomen om terug te keren naar NL na 1 jaar.

In iedergeval succes met het beslissen om te gaan of te blijven
afro.gif


Groeten Steven
 
Hoi Katleen,
Ik weet iemand van het forum: @@D alleen zijn zij bijna nooit meer op het forum...
Zij zijn naar NL terug gekomen maar zijn na 2 jaar toch weer naar Australie gegaan.
Zij kwamen tot de ontdekking dat als je in Aus. bent je NL mist en andersom maar dat het in Aus. toch beter leven is.
Zij wonen in Perth, je kan ze misschien een PM sturen...zoek even onde @@D
Ik hoop dat je er wat aan hebt en succes!
Groetjes Annemiek
 
Tja, het was een combinatie van factoren. Ik werd ziek, de plek waar we zaten was alles behalve ideaal, we zagen door werk en omstandigheden helemaal niks van Australie en het leven bleek zorgwekkend veel te lijken op ons leven in Nederland... en dan wordt het gemis van vrienden en familie ondraaglijk, zeker met kleine kinderen. Ik had eigenlijk 2 jaar willen blijven voordat we teruggingen, maar mijn lief kon zijn 'oude' baan terugkrijgen als hij binnen een jaar zich weer aandiende en dat heeft eigenlijk de weegschaal doen slaan naar de retourbeslissing. Maar ja, waarom we zijn vertrokken is niet veranderd, evenmin als waarom we retour zijn gegaan (gezondheidsprobleem blijkt helaas chronisch en zal levenslang aandacht vragen). Maar waar zitten we het liefst??? Allebei vinden we Australie als land met kop en schouder boven Nederland uitsteken. Maar hoe waardevol is de plek waar je zit, als je het niet (rechtstreeks) kunt delen met degene die veel voor je betekenen?? Alle 'wat-alsen' zijn de revu gepasseerd en de beslissing wordt alsmaar niet genomen en begint zwaar op onze schouders te wegen...
 
Jeetje Kathleen, wat een heftige tijden moeten dat zijn: eerst vol enthousiasme naar Oz, dan door omstandigheden terug en vervolgens helemaal in verwarring over waar je het gelukkigst kan worden. Ik denk niet dat iemand er echt bij kan helpen maar veel erover praten/schrijven helpt waarschijlijk wel om het voor jezelf duidelijker te krijgen.

Hoe lang heb je eigenlijk nog de tijd om te besluiten? Een visum blijft toch niet eeuwig geldig als je niet aan de voorwaarden voldoet? Ik weet het niet precies maar ik dacht dat je in 5 jaar tijd 2 jaar daar gewoond moet hebben en 1 jaar gewerkt. Overigens hebben jullie dan ook nog ruim de tijd hoor.

Hoe gaat het met je kinderen? Voor hen zal het toch ook raar zijn, hadden zij het wel naar hun zin in Australië? In ieder geval ook van harte gefeliciteerd met je kindje.

Ik wens je heel veel sterkte met jullie beslissing. Het enige wat ik kan zeggen: volg je hart! En geluk vind je bij jezelf, niet in het land waar je woont. Het helpt wel maar, zoals je ook hebt gemerkt door bijvoorbeeld je gezondheidsproblemen, je neemt alles overal mee naartoe. Dat maakt het direct ook weer zo lastig.

Sterkte en veel geluk!
Annemarie
 
Een lastige beslissing. Ik denk ook dat het belangrijk is om niet uit het oog te verliezen dat je ook niet voor niks weer terug naar Nederland bent gekomen. Waar je ook bent, waarschijnlijk zul je altijd heimwee houden naar het andere land en je kan nou eenmaal niet in beide landen leven. Dat maakt het dus ook moeilijk. Ga na wat het belangrijkste voor je is. Is dat het land waar je naar verlangt of zijn dat je naasten. Daarnaast is het ook goed om af en toe te bedenken hoe je je voelde ten opzichte van Nederland toen je daar was. Ik hoop dat jullie uiteindelijk een keuze kunnen maken en daar helemaal voor gaan, al zul je er denk ik rekening mee moeten houden dat je altijd ook verlangens zult hebben naar het land waar je niet bent...
 
Ik kan mij goed voorstellen op het moment dat je dan ook echt ziek word, dat je het liefst dicht bij familie wilt zijn. En dan is de keuze snel gemaakt om terug te keren naar NL.
Denk dat je het ook niet als een mislukking of falen moet zien..op zo'n moment moet je gewoon doen wat het beste voelt en past!

Sterkte en geluk toegewenst! :up:
 
Hoi,

Ik kan me wel aansluiten bij steven80. Je moet de terugkeer niet zien als falen, je hebt het geprobeerd en er zijn zat mensen die willen maar het niet doen/durven en er alleen maar van dromen.
Ook wij zijn teruggekeerd na 6 mnd. Mijn man raakte zijn baan kwijt na drie mnd. We konden kiezen of leven van ons spaargeld en maar hopen dat het goed zou komen of naar NL terug gaan en daar de draad weer oppakken. Na 2 maanden intensief te solliciteren en je mist de australische werkwervaring hadden we er genoeg van. We hebben ook een zoontje van nu vier. Dat heeft de uiteindelijke beslissing gegeven om terug te gaan. Vorig jaar juni zijn we teruggekomen en hij is in sept. naar school hier gegaan.
Hij had na drie weken terug in NL al weer een baan in de IT. Ik zelf had na een tijdje zelf ook weer werk in de zorg en ons zoontje had het snel naar zijn zin op school. We hebben een leuke huurwoning in mijn geboorteplaats en ons leven kabbelt hier rustig voort. Maar ik denk nog iedere dag met verlangen naar Australie. Ik sta anders in het leven nu dan voor dat we weg gingen naar Australie, ben relaxter en maak me niet meer zo druk om alles, wat vandaag niet komt komt morgen wel en och het was een hele ervaring die ik zeker niet had willen missen.
Maar terug gaan nee, dat zit er bij ons niet meer in. Misschien nog wel voor vakantie maar het leven heeft bij ons een andere wending gekregen. We willen een huisje gaan kopen in Hongarije voor de vakanties en de verhuur en wie weet wat de toekomst zal brengen.
Doe waar je goed bij voelt en doe de dingen die je wil doen, je leeft maar een keer. Succes met de beslissingen en geniet van je kids.
 
Hoi Kathleen en de rest van het forum,

Kathleen en Hans: ik heb je al een berichtje gestuurd.
Las nu pas je post op Xpdite. Ik kan me voorstellen dat Wollongong niet echt de meest ideale plek was om je als nieuwe Aussie te vestigen! Hoe kwam je daar ooit terecht?
Wij hebben in de 2 jaar terug in NL pas goed de verschillen tussen beide landen onder ogen gezien en ook bewust geworden van de reden waarom we hier (in OZ) wilden wonen. Zijn nu weer 3 jaar terug in Australie en geen spijt van gehad. Niet dat het een makkelijke beslissing was, zeker niet!
Wat je moet doen is voor iedereen verschillend.
Eén ding kan je niet doen: alles in NL en OZ met elkaar vergelijken.
Wij hebben wel eens op een rij gezet wat we "daar" en "hier" belangrijk vonden en dan nog is het niet een makkelijke optelsom. Het is met name een gevoel.
Wat het belangrijkst is, is dat je uiteindelijk ergens voor kiest en er dan ook voor gaat!
Blijf niet te lang met één been in Nederland en één been in OZ staan....

Het forum is soms een goeie bron van info, maar dit soort beslissingen moet je nemen gebaseerd op wat jullie belangrijk vinden, wat je voelt en natuurlijk wat je wilt voor je kinderen.

Veel succes en sterkte met je beslissingen. Je bent in ieder geval niet de enige die voor dit soort keuzes staat (of heeft gestaan).

G'day from Perth!

@@D
 
Phwoah jongens, wat een lastige beslissing is dit! Dank voor jullie reactie, altijd leuk en leerzaam om te lezen hoe het anderen is vergaan. Wij hebben nu drie weken bezoek van Australiers en dan borrelt alles natuurlijk weer heel erg op.

@ Ingriddh: hoezo kregen jullie het gevoel dat het op het gebied van werk een gelopen race was? Hans zat/zit ook in de IT en kon vrij makkelijk werk vinden...
@ @@D: er is een uitgebreid antwoord in de maak, dank dat je het eea hebt willen delen, heel tof! Hoe wij in de the Gong terecht kwamen... tja, het was vlak bij familie die het vervolgens gruwelijk liet afweten. Nooit voor mensen vestigen op een bepaalde plek dus... weer een lesje geleerd. Wollongong is een prachtige omgeving maar de industrie en de stad zelf... yugh!
@ Steven80: het is niet zozeer een gevoel van falen, meer een gevoel van een droom opgeven. Ik heb me altijd speciaal aangetrokken gevoeld tot Australie en daar altijd graag willen wonen. Ik was erg teleurgesteld in mezelf dat ik het gevoel van ontheemd zijn niet van me af kon schudden en daarvoor helemaal retour naar Nederland moest. Maar nu in Nederland kan ik me ook niet echt thuis voelen alhoewel ik nu wel het comfort ervaar van het systeem 'kennen'. Maar Nederland verandert snel en is niet meer wat het geweest is...
@ Catkin: hoe gaat het met je? You're right, dat is het lot van een migrant, waar je ook zit, je komt altijd ergens vandaan of je bent ergens geweest. Dat we de stap hebben genomen heeft niet het gewenste effect van 'weten' gehad, het heeft eerder de doos met twijfels verder gevuld.

Lastig hoor, emigreren of internationaal verhuizen. Hier laat je wat, daar win je wat. Zo oud als de weg naar Rome en waarschijnlijk zijn de dilemma's dat ook! Dank iedereen en houd je vooral niet in als je wilt en kunt delen wat jouw mening is.

Groeten,
Kathleen
 
Kathleen... zoals veel andere mensen al zeggen, het is een gevoel wat jij en je man/vriend hebben en wij niet in kunnen zien. Ook kan ik niet vertellen hoe het is om toch weer terug te gaan naar NL, maar kan wel zeggen sterkte met de beslissing want die is niet echt makkelijk.

Wat betreft de situatie:
Ik denk allereerst dat jullie nieuwste aanwinst in de familie, gefeliciteerd trouwens, niet de doorslag kan geven van een Ja of Nee. Gewoon omdat hij/zij te jong is om echt alles mee te maken. Hij/zij kan ook doorontwikkelen in Australië. Echter dan zonder opa&oma's.

Ook weet ik niet de leeftijd van je andere kind(eren) maar als deze (nog) niet te oud is(/zijn) kan hij/zij de omschakelijk nog wel een keer mee maken. Kindere zijn best veerkrachtig, echter als ze ouder worden vinden ze het steeds moeilijker.

De locatie waar je heen zou kunnen gaan is ook een optie. Wollongong was het blijkbaar niet (ik ben er zelf nooit geweest) maar je moet dan nagaan waarom dit het niet was en wat je dan heb gemist en waar het dan wel geschikt zou kunnen zijn. Misschien wel aan de andere kant van het land voor zover jij weet. Maar je komt er niet achter als je dat niet gaan analyseren.

Wat betreft het 'falen' (zo noem ik het even, maar hoop dat je snapt wat ik bedoel). Een droom opgeven gebeurt eigenlijk niet snel. Je kan het wel denken maar vaak gaat die droom door en als het zo moet zijn dan komt dit wel goed (klinkt cliché maar zo is het wel in mijn ogen/mening). En je hoeft jezelf niet teleurgesteld te voelen. Het is een keuze die op dat moment goed voelde bij jouw en je man/vriend. Dus op dat moment heb je/jullie goed gehandeld. Met zoiets luister je vaak naar je gevoel en kom je er zelf, of met je naasten, uit. En dat gaan jullie nu ook doen.

Maar dan, in mijn ogen, toch 1 van de belangrijkste dingen. Voor veel mensen is dit werk maar voor jullie is dit, in mijn ogen, toch grotendeels jouw chronische ziekte. Nu weet ik niet wat de ziekte is en wat je er voor moet laten, of juist voor moet hebben. Maar je moet je in mijn ogen afvragen of jij hiermee ook in Australië kan leven zonder je familie (dus niet je gezin). Als het namelijk iets is waar je veel kracht voor nodig heb en die kracht haal je uit familie leden (door te praten of ze te zien). Tja dan lijkt het me niet extreem verstandig. Is het echter een ziekte waar je (even simpel gezegd) zoor doorheen wandeld dan maakt het opeens een stuk minder uit.

En dan toch nog iets cliché achtig, en niet onbelangrijk. Werk... nu heeft jouw man/vriend een baan hier die jullie gezin kan onderhouden op dit moment. De vraag is of hij deze weer kan vinden in de stad waar je wilt wonen (dit speelt ook mee in keuze van mogelijke bestemming). Want je kan misschien wel een paar weken zonder inkomen maar je hebt het wel nodig.

Als laatste wil ik melden... dat je met mijn mening kan doen en laten wat je wilt. Misschien staat er handig info in maar misschien kan het ook wel een hoop 'gelul' voor jullie zijn. En dan gebruik je het niet.

Hoop dat je er wat aan heb en succes iig.
 
Cr*p, had een hele post ingeklopt, is de tekst weg! Waar het kort op neer komt is dat deze ziekte een onbekend verloop heeft, het kan mild blijven maar ook verergeren of zelfs verdwijnen... Mijn vangnetje in Nederland is beperkt en bestaat uit een bejaarde moeder (met beperkte draagkracht) en een zus die mij door dik en dun steunt (maar door leeftijdsverschil van 14 jaar zich eigenlijk opstelt als mijn moeder). Ik realiseer me dat ik het, ook in Nederland, vroeg of laat toch zelf zal moeten dragen allemaal. Grappige is dat mijn Nederlandse specialist beweerd dat de medische zorg in Australië meer dan uitstekend is en zelfs beter dan Nederland. Misschien kunnen de specialisten daar wel meer voor mij betekenen. Hoe dan ook, het pijnpunt is dat het vertrouwen in mijn lijf beschadigd is en dat maakt dat ik iets anders in het leven staat. De meeste mensen zijn zich er niet van bewust en dat is maar goed ook. Voorheen dacht ik er ook nauwelijks aan en overkwam het altijd ‘anderen’.

@ Griffin: alle wijsheden zijn welkom!! Ik wil er gewoon graag over brainstormen, misschien wel vooral om mijn eigen gedachten te ordenen en inzichtelijk te maken... thanks!!
 
Hai Kathleen,

Ik had je al een tijd gemist op het forum maar nu weet ik dus waarom. Jee wat een toestand zeg. Nou een ding je weet hoe het is om in Australie te leven, dat je niet op steun van je familie daar hoeft te rekenen en je weet ook waar je echt niet meer wilt wonen. En nu je weer terg bent weet je ook weer hoe het in Nederland is. Ja zoals zovelen al vermelden en ook mijn man Steef die een aantal keer heen en weer is geweest zegt het ook je blijft altijd met 1 been in het ene land en met het andere been in het andere land leven en dat moet je accepteren.
Ook wij hebben hier familie wonen en wij zijn bewust ver uit hun buurt (700 km) gaan wonen. Niet omdat het nare mensen zijn maar om teleurstelling te voorkomen en ongevraagde bemoeienissen :smile:. We hadden zoiets we doen het op eigen kracht, geen verplichtingen of wat dan ook.
Vervelend te horen dat je chronische gezondheids problemen heb en dat het een onzeker verloop heeft. Ondanks deze problemen gaat er toch om waar je je het meest prettig voelt in het grote geheel. In Nederland kan je net zo goed verhuizen naar een verkeerde stad/dorp waar je je ziels ongelukkig voelt. Of dat je in een baan terecht komt die vreselijk is. Het verschil is dat je in Nederland wat beter de weg weet bij problemen dan hier in Australie. En dat je je beter kan uitdrukken in het Nederlands. Maar het leven bestaat uit risico's willen en durven nemen en tegenslagen heb je overal.
Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing. En nog gefeliciteerd met de kleine.
Groetjes
Moon
 
hey Kathleen,

Wat een moeilijke beslissing hé.

Wij emigreerden ook al eens, maar dan naar Gran Canaria. We wilden eigenlijk naar Oz, maar dat lukte niet direct. Vrienden van ons woonden in Gran Canaria. We waren er al een aantal keer op vakantie geweest en het was allemaal geweldig. Maar je raadt het al... eens we daar aankwamen bleek hun relatie eigelijk op springen te staan, de vriendin zou eigelijk op ons zoontje passen als ik ging werken, maar dat ging dus allemaal niet door en wij kwamen vast te zitten in een relatiecrisis die niet de onze was, maar waar we wel volop in betrokken werden.
De school waar mijn zoontje naartoe moest was echt verschrikkelijk! En zo was die droomplek in de zon helemaal niet meer zo tof...

Wij zijn dus na 6 maanden terug gekomen... zonder spijt, maar met enorm veel levenslessen en een geheel andere leveninstelling.

En naar Oz willen we nog steeds. Maar volleidg op eigen houtje en nergens vanaf hangend. Daarom ben ik ook niet zo voor employer sponsored enzo... dan hang je ook weer vast en wij willen nu voor onze eigen keuzes staan.

Ik denk dat je elke migratie, re-migratie moet zien als levenslessen. je leert jezelf en elkaar telkens beter kennen en de ene mens is nu eenmaal snel tevreden en een ander wil steeds dat ietjes meer, maar daar is volgens mij helemaal niks verkeerd aan.

Wij maken ons zelf ook steeds die bedenking, van wat als het niet meevalt? Maar dan komen we gewoon terug terug, of doen we weer wat anders, en dat met opgeheven hoofd! En wat anderen ervan denken? Dat kan ons niks schelen, wij leven, zij dromen!


Volg gewoon je gevoel en dan komt het steeds goed Kathleen, daar ben ik van overtuigd!
 
Ik heb net mijn neef met familie naar Schiphol gebracht, zij gaan terug naar Australie. En in de auto, met mijn zus, kwam het gesprek over teruggaan of niet ter sprake. Minder drama dan ik verwacht had. Nog geen antwoorden, we nemen de tijd om erover na te denken. Vandaag is het weer een yes. Gisteren, toen ik door downtown Arnhem reed, was het weer een no. Wat is Arnhem toch een leuke stad! Ach, het is vandaag mooi weer, de kindjes spelen buiten op het gras. Het is weer rustig hier...

@ Nesje: Wat een toestanden! Familie en vrienden kunnen een zegen zijn, maar ook absoluut een drama! Bij ons kwam van alle beloftes en plannen ook helemaal niks terecht. Zoals je zegt, het moet echt een beslissing worden van ons, gebaseerd op onze keuze voor Australie en niet voor die of die. Vind ik persoonlijk wel moeilijk, ik ben snel gehecht aan mensen. Ik blijf het, ondanks dat het avontuur toch weer lonkt, moeilijk vinden. Wij hebben inmiddels twee blaagjes en die maken mij (emotioneel) minder flexibel. We dubben voort! Jullie ook succes met het hele traject. Waar wil je naar toe?
 
Driekwart jaar verder en nog steeds geen uitkomst... inmiddels sta ik op ploffen! Mijn gevoel gaat alle kanten op (vandaar dat ik het niet gemakkelijk vind om daarop te vertrouwen, kan het zelf 9 v/d 10 keer niet volgen!). Het 1000ste lijstje is gemaakt en biedt gewoon geen soulaas. Het blijft bij een onderbuik gevoel waar ik niet zo goed durf en manlief wil gaan. Beargumenteren kunnen we het beiden niet... Maar ik word nu in ieder geval helemaal GEK!!
Ik snap dat we een beetje een vreemde eend in de bijt zijn op dit forum, de meesten zijn juist alleen maar bezig met vertrekken. Maar please mensen, dit is de andere kant van emigreren... All thoughts are welcome!
Groeten!
Kath
 
Misschien echt kop of munt doen en je er aan houden?
Of je eigen gevoel uit en op die van je man vertrouwen??

(Ik roep maar iets. :wink:)
 
Heb net je hele verhaal zitten lezen. Het is, denk ik, niet raar dat je steeds heen en weer geslingerd wordt. Ik denk dat dat vrij normaal is bij zo'n belangrijke beslissing. Ook als je nog niet eerder in Oz gewoond hebt.
Afhankelijk van je stemming, je energielevel, het weer, en zo verder is het logisch dat dat wisselt. Zelf heb 't ik vaak 's avonds als ik moe ben, dan verklaar ik mezelf voor gek dat ik m'n hele gezin wil meeslepen naar een land waar ik nooit geweest ben (ja zulke gekken heb je ook) maar ook bij mij is het een gevoel. Ik wil daar gewoon op vertrouwen en geen spijt krijgen dat ik het nooit geprobeerd heb.

Maar terug naar jullie en DE BESLISSING.

Hier zomaar wat losse gedachten die misschien kunnen helpen:

- Jullie kennen de struikelblokken al en zullen beter voorbereid zijn.

- Probeer het nog 1 jaar en hou vol en kijk telkens of je er nog een jaar wilt bijplakken. Dat voelt misschien minder definitief en minder als 'falen' als je toch weer terugkeert.

- Stel jezelf de vraag waar wil ik zijn over 10 of 20 jaar; Hoe zie ik dan mezelf, ons leven, mijn kinderen. Zie je dat hier of zie je dat in Australië.


Ik hoop dat jullie erin slagen om een besluit te nemen. Misschien kunnen jullie jezelf een ultimatum stellen wanneer de beslissing genomen moet zijn, 'm dan nemen en er dan ook niet op terugkomen. Er is namelijk geen goed of niet goed. Voor beide is wat te zeggen. Belangrijk is denk ik dát je iets besluit.

:smile:
Marika
 
Niet zelf verzonnen:

Pak een muntje

Kop voor Ja (gaan)
Munt voor Nee (niet gaan)

Kies een kant.

Gooi het muntje op, laat hem vallen en kijk wat het geworden is.
Valt hij op Kop en je allerallereerste gedachte is: Oh nee... Dan weet je het. Dat is je 'hart' wat spreekt

:)

Lijstjes heeft weinig zin. Deze beslissing is maar voor een beperkte mate te rationaliseren.

Goedbedoeld advies; maak wel een keuze! Je kunt het jezelf niet aan doen om jaren in vertwijfeling te leven.
Wij gaan binnenkort voor de 5e keer op 'vakantie' in OZ. 4e keer WA. Dit is de keer dat we definitief gaan besluiten Ja/Nee.
Als we na deze trip Nee zeggen laten we het definitief achter ons en houden we OZ als favo vakantieland.
Zeggen we Ja, dan komen we eraan in een paar jaar (mits visum etc. natuurlijk)

Maar kijk maar wat je er mee doet, zomaar de visie van zomaar iemand die jou en je situatie niet kent ;)
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top