Waarom?

Ben het helemaal met jou laatste zin eens Hillegien,
Beter geprobeert en evt teleurgesteld als helemaal niet geprobeert.
Ik denk dat dat laatste ooit een keer gaat knagen, en terug kun je altijd nog
 
waarom ik naar australie ga?

Ik ben daar opgegroeid!

mijn ouders zijn nederlands, zijn daarheen gegaan in '79, 13 jaar goed geboerd, maarja ze zagen het niet zo zitten om daar oud te worden zonder familie om ze heen, dus ben ik noodgedwongen met ze mee terug gegaan in '92. Maar nu ga ik toch lekker terug naar mijn oude woonplaats, terug bij de vrienden waar ik nog altijd contact mee heb. Natuurlijk ook voor het klimaat en de  easy going way of life,

dat is mijn reden!
 
Nora 2, je moet je ook goed bedenken voor wie je leeft. Klinkt misschien drastisch, maar het is wel jouw leven en niet dat van je ouders. Je leeft ook niet in het teken van je ouders... Ook ik heb het er vrij moeilijk mee. Mijn vader is eind 2003 ontslagen en is nu 55 jaar. De kans dat hij nog een baan vindt is dus vrij klein. Ook heeft hij nog eens vliegangst!! Maar toch gaan wij ook. Je hebt je kinderen in bruikleen zei mijn moeder en zo is het ook. Ze is speciaal op een computercursus gegaan om het internet te leren en kennen en om te leren e-mailen. Ze heeft vandaag haar laatste les en praat nu over een cursus engels! Ook mijn vader denkt zijn oplossing gevonden te hebben. "Als we langs willen komen, gaat je moeder maar met het vliegtuig en ik ga wel met een vrachtschip mee!" Hij vindt dat echt fantastisch, dus wie weet.

Echt waar. Je moet je keuze niet af laten hangen van je familie, want de kans dat je spijt gaat krijgen is zo groot. Ik deed het in het begin ook, maar ben daar vanaf gestapt. Je hebt inderdaad e-mail, webcams, skype en ga zo maar door. Sucses!
 
Ha allemaal,
Bedankt voor jullie opbeurende woorden,
En ik denk inderdaad dat jullie gelijk hebben en dat we er gewoon voor gaan maar het blijft denk ik altijd moeilijk om je famillie achter te laten.
Het belangrijkste is dat we als gezinnetje gaan en voor onze droom gaan en een betere toekomst !
Als ik jullie reacties lees denk ik dat ik niet de enige ben die het er moeilijk mee heeft en dat sterkt me wel !

Bedankt allemaal en ik hou jullie op de hoogte !

Ik ga even uitvogelen hoe ik member word want ik vind het wel gezellig om zo te kletsen met mensen die hetzelfde meemaken !!!

Groetjes Nora
 
Ik vind het ook vreselijk om mijn familie achter te laten. Ik woon momenteel dan wel in Engeland, maar woon naast en werk met mijn zusje. Vooral de afgelopen drie jaar hebben wij een hele hechte band opgebouwd en ga haar zeer missen.
Maar ook mijn ouders in Nederland die ik zeer regelmatig zie en mijn andere zus, die net een dochtertje heeft gekregen die ik dus niet zal zien opgroeien. Dat vind ik erg moeilijk.
We hebben dan ook een goede video camera gekocht zodat we regelmatig 'home videos' kunnen maken van ons leven in Australie en als we dan eenmaal kinderen krijgen, dat we vaak fotos en videos naar de familie in Nederland kunnen sturen. En natuurlijk veel bellen en e-mailen!  :w00t:
 
Dat is wel een heel goed idee zeg! En als de opa's en oma's ook zoiets zouden hebben, zien de kids in Oz ook de opa's en oma's. Als je skype hebt met een webcam kun je elkaar horen en zien tegelijk! Scheelt ook een stuk. Mijn ouders krijgen van mij bijvoorbeeld een webcam kado  :lol: Zo duur zijn die dingen toch niet meer geloof ik.
 
Precies mijn idee! Als we nog wat geld 'over' hebben voordat we gaan, is dat een leuk afscheidskado.
We gaan na de kerst, als alles OK is met het visum, dus een leuk kadootje voor onder de boom.
 
Kinderen heb je inderdaad in bruikleen, dat is wat mijn ouders ook altijd zeggen. Maar toch is het moeilijk om je familie niet mee te laten wegen in je beslissing. Zeker als je zoals ik ook nog een broer hebt die weg wil uit Nederland. Twee kinderen die in verweggiestan zitten is toch niet makkelijk. Maar inderdaad internet is echt een uitkomst. En telefonie over internet komt ook helemaal op dus dan kan je uren aan de telefoon zitten wanneer je maar wilt. Wat is dat skype trouwens p-cies????????
 
Skype is een programma waarmee je met mensen kunt chatten...Nu zul je denken: dan gebruik ik toch MSN....dat kan, maar dan moet je je berichtjes blijven typen.....Skype werkt met een microfoon en met luidsprekers en je kunt elkaar dus perfect verstaan. Het voordeel is dat het gratis is (mits je van computer naar computer belt)....en de geluidskwaliteit is uitstekend. Vele malen beter dan MSN met geluid. Daarnaast heeft Skype nog wat technische voordeeltjes ten opzichte van MSN (v.w.b. geluid) zodat het allemaal wat eenvoudiger werkt. En als laatste: Skype werkt voor zowel MacOSX als Linux als Windows.... probeer het eens uit en download het programma op www.skype.com

(dit is niet bedoeld als commerciele boodschap...heb immers niets met deze organisatie te maken, maar het werkt wel perfect)
 
Bedankt voor de info. En ik snap wel dat het geen commerciele boodschap is, hahaha. Ik ga het zeker is uitproberen, aangezien ik veel vrienden over de hele wereld heb en er al heel lang gelden achter ben gekomen dat msn daarvoor niet super geschikt is. Het is leuk om gewoon met vrienden ermee te chattne. Maar van al dat getyp wordt je ook wel een beetje gek, praten gaat sneller.
 
:cry:pffff Laats tegen m'n zus en ouders verteld dat we echt gaan :oops:
M'n man kan w.s. z'n zaak verkopen en daarmee is het zeker dat we gaan.... :lol:
Maar toen ik m'n fam hierover vertelde kwamen alle tranen en verwijten van hun kant mijn kant op :|

Want: "Hoe kan ik nu zomaar mijn familie achter laten, betekenen ze dan niets voor mij ?" :oops:

Nou it was wel erg hard slikken  :-o en bij thuiskomst menig traantje wegpinken :cry:
En nu zijn de twijfels weer in volle vaart terug  :| :| :|

Hoe reageren jullie families op de plannen ???

Nora :-(
 
Hoe onze familie reageert:

Mijn vader en moeder vinden het natuurlijk niet leuk, maar steunen ons wel....

Mijn ooms en tantes die ik hierover gesproken heb geven me groot gelijk dat we gaan....

Ik vind het eerlijk gezegd wel een beetje een kortzichtige gedachte van je familie, dat ze jullie verwijten dat jullie voornemens zijn om een betere toekomst op te bouwen, dan dat je hier in NL kan doen (tenminste, kwaliteit van leven is toch immers waarom we naar Australie willen....je probeert het in ieder geval). Tuurlijk betekent mijn familie veel voor mij, maar dat houdt niet in dat ik binnen een rijdbare radius van hun moet gaan wonen. Er zijn genoeg mogelijkheden om elkaar te spreken...en ze kunnen zo vaak langskomen als ze willen (en kunnen)....

Ik zou absoluut niet gaan twijfelen of je nog wel wilt gaan...het is jullie keuze en hoe moeilijk het ook is voor een ander....het is jullie leven en niet dat van hun!!
 
Ik weet precies hoe je je voelt Nora. Ik woon nu in Engeland en dat kunnen mijn ouders net aan verdragen. Sinds ik verteld heb dat we definitef gaan, is mijn moeder in tranen iedere keer dat ik d'r zie. Ik krijg ook telkens van die leuke opmerkingen van "tja, jou kinderen zullen we niet zien opgroeien" en "jij zult het niet mee maken als je nichtje haar eerste stapjes zet". Alsof ik dat niet weet en alsof we dat niet in onze beslissing hebben overdacht!!!
Ik vind het erg moeilijk om te gaan maar kan ook niet wachten totdat ik er ben. Ik heb het idee dat mijn familie net zo lang zal zeuren etc totdat ik van gedachte zal veranderen. EN DAT ZAL ZEKER NIET GEBEUREN.
Hopelijk begrijpen ze het wat meer als ik er eenmaal ben en ze zien hoe ik het er naar mijn zin heb.
 
Hoi Nora,

Bij ons reageerde iedereen positief behalve de ouders...(wat een ramp om dat nieuws te vertellen...) :sorry:

Mijn vader had wel begrip en daarom ook acceptatie. Mijn moeder heeft echter al 2 kinderen in het buitenland en voor haar was het moeilijk. Nu nog, meer dan 2 jr later, kan er bijna niet over praten met ons en verteld(tegen anderen) dat ze echt niet van plan is ons op te zoeken...
En tja, zij zijn geen computer mensen, -hebben er ook geeneen- dus dat neemt ook een hoop contact weg. En ja, het is allemaal wel mooi, msn, skype, maar het weegt niet op tegen een echte knuffel of bv wandelen met je kleinkind.Daar moeten ze mee leren leven.Maar dat moeten ze zelf doen, jij moet jezelf afvragen of 'jij daartegen kunt.'

Schoonouders: Patrick is enigst kind, dus dat is ook sneu voor m'n schoonmoeder. In het begin kergen we allemaal verwijten 'jullie houden zeker niet van mij' enzo. Dat is helemaal overgegaan en hoewel het natuurlijk nog steeds niet leuk is voor ze kunnen ze er goed over praten en zijn zelfs begaand hoe alles verloopt.

Wat ouders -denk ik- vaak ook hebben is dat ze ook bezorgd zijn. '' Wat laten jullie allemaal achter'' en 'wat nou als het niet goed gaat' . Of denken dat het een opwelling is.

Afijn, wat ik zo hier en daar ook lees is dat ze meestal wel 'bijtrekken' .
Het is jullie beslissing en als jullie ervoor willen gaan, Go for it!!
Anders ga je er later 'als je oud bent' , spijt van krijgen dat je het nooit geprobeerd hebt. Want die mensen kom ik genoeg tegen nadat we van onze plannen vertelden.!

"Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je hebt gedaan, dan spijt hebben van dingen die je niet hebt gedaan'

gr yvonne
 
Ja voor ouders is het denk ik heel moeilijk, maar ik vind ookw el dat die moeten beseffen hoeveel wikken en wegen er is gedaan voordat de knoop eindelijk is doorgehakt. Voor degene die vertrekken is het ook enorm moeilijk. Mijn moeder zegt gelukkig altijd kinderen heb je in bruikleen. Toch denk ik niet dat ze het leuk zou vinden als ik zou vertellen dat ike cht naar australie vertrek.
 
Hello everybody,

Bedankt voor jullie reakties,
Het doet me goed te lezen dat ik niet de enige ben die het hier moeilijk mee heeft want om eerlijk te zijn ging ik weer knap twijfelen of het dan wel voor mij weggelegt is. Dit tot grote schrik van Harold mijn hubbie want hij is er helemaal uit en is druk bezig met de voorbereidingen.

Ja mijn ouders zijn echt mensen die helemaal voor hun kinderen en kleindkinderen leven en aangezien ze maar twee kinderen hebben zien ze het letterlijk (worden van mijn vader) als een amputatie van hun gezin, alhoewel ze wel zeggen dat als we het echt willen ze dat zullen accepteren (ze zullen natuurlijk ook wel moeten).
Maar vooral mijn zus heeft het er erg moeilijk mee vooral omdat we nu een heel hechte en goede band hebben en natuurlijk, daar zal ik het ook wel moeilijk mee krijgen maar ik kies voor de toekomst van mijn gezinnetje.

Maar het onbegrip nu en het proberen ons alsnog op andere gedachten te brengen is erg zwaar en geeft me constant vragen over of het niet egoistisch van mijzelf is en of ik het ze wel aan kan doen

Groetjes Nora
 
En elke opmerking van ouders moet je kunnen relativeren. Nora: je ouders maakten een opmerking van "Je zult de eerste stapjes van je nichtje niet meemaken" aan de andere kant. Als je in NL zit maak je dat ook niet mee. Je kunt toch moeilijk iedere dag bij je nichtje gaan kijken of ze haar eerste stapjes al zal zetten? Ener zijn nog steeds videocamera's waarmee je opnamen kunt maken en die naar NL kan sturen. Zo kan iedereen in NL jouw kinderen wel zien opgroeien, maar niet i.r.l.
Deze uitspraak is hier al vaak voorbij gekomen en ik heb er ook veel aan gehad in het begin "Vaak heb je meer spijt van dingen die je niet hebt gedaan dan van dingen die je wel hebt gedaan.
Het is misschien wel de andere kant van de wereld, maar niet het einde  :wink:

Afgelopen weekend had ik mijn moeder aan de telefoon en ze zei dat ze het idee had dat ze mijn broer kwijt was geraakt. Ze moet enorm afwegen wat ze tegen hem kan zeggen en wat niet. Daar heeft ze het erg moeilijk mee. Tegen mij kan ze alles zeggen en tegen hem niet, omdat hij het nogal eens verkeerd op kan vatten. Ook zijn vriendin heeft nogal lange tenen wat dat betreft. Ik heb met mijn moeder een enorm goede band en minder met mijn vader. Mijn broer heeft het juist weer erg goed met mijn vader en minder met mijn moeder. Daarom vindt ze het zo erg dat ik wegga.

Ik ben er nog nooit geweest en weet niet zo goed wat ik er van moet/kan verwachten. Heb wel enorm veel info gehad sinds ik hier op het forum zit en ook van Mark weet ik heel veel over Oz. Mocht het niet lukken.... Dan kunnen we altijd terug. Het zal niet makkelijk zijn, maar het kan wel.

Het komt echt wel goed en enige twijfels zul je denk ik blijven houden totdat je daar zit. Dat is mij ook al eens verteld.
 
Je moet het in ieder geval proberen Nora. Dat geven mijn ouders en zusje gelukkig ook wel toe.
Ze zijn er stiekem van overtuigd dat ik het toch niet trek, zonder familie (nou ja, mijn familie, want mijn schoonfamilie woont daar wel) en dat ik binnen twee jaar weer terug ben.
Nou ja, tijd zal het bewijzen en mijn moeder had ook in eerste instatie gezegd "denk maar niet dat ik langs kom" maar laatst zei ze al weer dat ze wel langs zou komen.
Je moet ze gewoon maar aan het idee laten wennen maar het is wel moeilijk dat je er in hun bijzijn niet enthousiast over kan zijn.
Ik heb op mijn werk ook nog niks verteld dus de enige met wie ik er over kan praten is mijn man. en hij is natuurlijk erg enthousiast om naar huis te gaan, maar voelt zich verschrikkelijk schuldig dat hij mij bij mijn familie weghaald. Ik probeer hem dus elke keer duidelijk te maken dat het MIJN keuze is en dat IK graag wil gaan en dat ik hem nooit zal verwijten dat ik daar zonder familie zit.......maar dat betekend niet dat ik daar af en toe een traantje zal laten omdat ik ze mis....
 
Ik vind het zeker belangrijk dat het je EIGEN keus is en ook die van je partner.
Je moet er allebei voor 100% achter staan en van te voren goede afspraken maken wat te doen als een van de twee na verloop van tijd toch spijt krijgt en terug wil!
Wij hebben het onze familie nog niet vertell, dat kan nog wel evn wachten totdat we wat meer zekerheid hebben wat het visum betreft.
Maar we hebben al wel eens zo tussen neus en lippen door wat latn vallen. De reacties van onze broers en zussen ware daarbij heel positief, ook al zijn mijn vrouw n haar zus erg close. Schoonmoeder is altijd erg nuchter en at zal ook geen probleem zijn. Mijn vader vind het prima en zou waarschijnlijk het liefst meteen meegaan! Mijn moeder wordt het grootste probleem, dat is een echt familiemens en ik denk dat ze het vooral erg zal vinden dat haar kleinkinderen dan zo ver weg zijn.
Ik ben zelf ook wel benieuwd hoe de reacties zullen zijn als we straks vertellen dat we ook ECHT gaan, maar voorlopig zie ik daar nog niet echt tegenop

Gr Wilbert
 
Ja, mijn partner heeft altijd gezegd dat hij het liefst naar Australie teruggaat maar dat als ik het er niet naar mijn zin heb hij met mij terug gaat naar Nederland. Dat maakt voor mij de keuze ook wat makkelijker dat hij niet zoiets heeft van, als we gaan dan blijven we!  :p
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top