Wanneer de familie vertellen?

nesje

nesje

New Member
Ik zit ermee...
Wanneer vertel je het best.  Wij zitten nog maar net in de start van het proces.  Ik denk dat dit nog te vroeg is.  Maar ja, een aantal heel goede vrienden weten het al wel.
Ik moet ook mijn referentiebrief laten tekenen door mijn baas (waar ik momenteel niet zo'n goede band mee heb) dus dat is ook wat stressen.
Mijn baas kent via via ook mijn ouders , dus als ik vraag om die papieren te tekenen, tja mss komen mijn ouders het dan via die weg te weten...

vragen, vragen, vragen, ...

Iemand hier ervaring mee?
 
Lastig inderdaad, maar het lijkt me wel goed dat je ouders het van jou horen en niet via, via.
Die kans zit er natuurlijk wel in als je baas je ouders via via kent.

Wij hebben het al vrij snel verteld aan de familie en bekenden.
Het is een lange procedure, het is dan wel fijn dat je familie/vrienden kunnen meeleven.

groeten Jenny
 
Ik denk dat het toch niet slecht is als je het al stilletjes zou vertellen. Ookal zit je dan nog maar in de startfase. Zeker als je beslissing vast staat. Op die manier hebben ze toch tijd om er zich mee te verzoenen, er wat aan te wennen en zich voor te bereiden op het afscheid.
Ikzelf zit ook nog in de startfase en moet, net als jij, mijn IELTS nog gaan doen. Maar omdat mijn besluit toch al vast stond om te gaan, heb ik het enkele maanden geleden verteld aan mijn familie. En eigenlijk ben ik er heel blij mee. Nu kan ik er tenminste vrij over praten en kan ik het ook bespreken met hen. Ik denk ook wel dat ze blij zijn dat ik het zo vroeg heb meegedeeld. Eenvoudig om het te vertellen, is het echter niet. Maar ik voelde me achteraf wel veel beter.
Succes met je beslissing.
 
Hoi Nesje,

Ik zit een beetje met hetzelfde probleem, alleen ik weet niet hoe. Ik heb nu na lang wikken en wegen wel voor mezelf de knoop doorgehakt dat ik wel bereid ben om te gaan maar ik moet het dus ook aan mijn ouders vertellen.

Ik heb een australische man waarvan zijn familie dus grotendeels allemaal in australie wonen(melbourne e.o) en ik zou dus op een partnervisum gaan(subclass 309/100) en ik heb inmiddels via deze site begrepen dat dat heel snel kan gaan omdat we al 12 jaar samen zijn en ook 2 kinderen hebben van 5 en 2.  Voor ons is het dus beter niet al te lang te wachten maar ik ben dan ook nog niet begonnen met de procedure.

Mijn beste vriendin weet het al wel want zij is ook geemigreerd, weliswaar alleen naar noord duitsland, maar heeft toch nederland achter zich gelaten. Met haar kan ik dus de twijfels en gedachten wel kwijt. Daarnaast weet ook mijn tante hiervan. Zij is getrouwd met de jongste broer van mijn moeder. Het was eigenlijk gewoon toeval dat we er over spraken. Ik was even bij haar koffiedrinken en toen vroeg mijn oom of darren, mijn man ooit terug wil naar australie en toen vroeg mijn tante dus of ik zelf nog oren had om daarheen te verhuizen, gezien mijn vorige WHV periode die mislukte. Ik heb toen het hele verhaal maar uit de doeken gedaan over alle stappen die ik tot nu toe heb ondernomen zoals het laten legaliseren van diploma's, emigratiebeurs bezoeken in nieuwegein enz. Ze stond er van te kijken en was dus aardig verbaasd over dit alles.
Ik heb het ook wel eens verteld aan een paar moeders die ik ken van kevins klas maar nog niks concreets. Ik heb alleen gezegd dat we er over aan het denken waren.

Soms voel ik me wel schuldig dat hun het wel weten maar mijn ouders niet maar het voelt af en toe ook wel lekker om eens met een onafhankelijk iemand wie er geen belang van heeft dat wij daar heen willen.

Veel succes ermee. Je bent dus niet de enige die daar over zit te piekeren

groetjes heidi
 
Hoi Nesje en Heidi

Ook ik heb net als zoveel mensen moeite gehad om mijn vader te vertellen dat we gaan emigreren. Ik ben 3 jaar geleden mijn moeder verloren en ik ben enig kind dus laat mijn vader alleen achter. Toen wij vorig jaar ons besluit hadden genomen hebben we het meteen tegen mijn vader verteld. Natuurlijk stond ie niet te springen van blijdschap maar hij staat wel achter ons besluit. Nu kan ik wel mijn ups en downs met hem blijven delen. Ik ben nogal een flapuit als ik ergen enthousiast over ben en dus wist ik al dat ik het toch niet geheim kon houden, als ik het wel had geprobeerd denk ik dat mijn vader wel iets had gemerkt aan mij. Voor iedereen is de beslissing om te gaan emgreren iets waar ja naar toe werkt, het is geen besluit van de een op de andere dag. Ik denk dat het niet meer dan eerlijk tegenover je familie is om deze "grote"stap met hen te kunnen delen.

Veel succes
Yvonne
 
Ik heb mijn familie altijd overal bij betrokken, de ideeen die ik had, het hele proces. Dit zorgt ervoor dat ze langzaam meegroeien met het idee. Daarnaast is het ook heel moeilijk je mond te houden merk ik. Het zou zonde zijn als je je per ongeluk een keer voorbij praat, zonder dat ze van iets weten. Een leuke beslissing is dit nooit voor achterblijvers. Wanneer je ze het ook verteld.
 
Hoi Nesje, ik ben het met iedereen hierboven eens. Wij zijn in de "wacht" fase van het visum, maar hebben ook al lang tegen iedereen ( ja echt bijna iedereen die we maar kennen  :smile: ) verteld wat onze plannen zijn. Ten eerste is het leuk om erover te kunnen praten, ten 2e kunnen mensen die het niet leuk vinden dat je gaat- zich wel vast mentaal voorbereiden.
 
Wij hebben ze ook altijd bij alles betrokken, eerst denken ze dan dat het een fase is. Tot dat je steeds verder in het proces bent en het allemaal serieuser aan het worden is. Kunnen ze allemaal wennen aan het idee.

het liefst had ik het niet aan de rest van alle mensen om mij heen verteld je moet het allemaal tot in detail aan iedereen uitleggen. En dan nog denken mensen het beter te weten :cry: soms wel vermoeiend :shock:

Gr Dennes&Lianne
 
Geen twijfel: zo snel mogelijk vertellen! Zowel voor hen als voor jezelf: Voor hen zodat ze ook tijd hebben om eraan te wennen (en mogelijk door een 'denial' fase heen kunnen komen voor je weg bent). Voor jezelf ook om die twijfel niet elke dag een grotere berg te laten worden..!
 
[quote author=DennesLianne link=topic=10161.msg141534#msg141534 date=1246024574]
het liefst had ik het niet aan de rest van alle mensen om mij heen verteld je moet het allemaal tot in detail aan iedereen uitleggen. En dan nog denken mensen het beter te weten :cry: soms wel vermoeiend :shock:

Gr Dennes&Lianne
[/quote]

Dat klopt inderdaad. Ik stond een hele tijd geleden te praten met 2 buren waar we een goed contact mee hebben. Op een gegeven moment kwam het gesprek op het aantal huizen wat hier te koop stond in de straat en dat waren er toen aardig wat(ong. 1,5 jaar geleden) en toen zei mijn buurman dat wij hier niet zouden weggaan, tenzij we naar australie zouden verhuizen. Waarop hij zei dat we niet weggingen. De buurman liep toen weg en ik bleef alleen achter met de buurvrouw waar we ook heel close mee zijn.
Ze dacht me dus beter te kennen dan ik mezelf ken :grin:
Volgens haar kon ik absoluut niet zonder mijn moeder en als we gingen, dan pas over een jaar of.....20-30, als de kinderen een stuk ouder waren.
Ik kom over het algemeen wel 1-2 keer in de week bij mijn ouders maar ik kan ook niet zeggen dat ik een hele goede band met haar  heb. Mijn broer heeft bij haar toch altijd een streepje voor, dat heb ik al vaker gemerkt. Laatst heb ik ze ook 3 weken helemaal niet gezien en dan gaat mijn leven ook gewoon door.
Als we gaan dan moeten we het nu doen, zolang de kinderen nog klein zijn(5 en2) Ze pikken alles beter op, misschien nog wel beter dan ikzelf :grin:
Ze weet dus niet beter dan dat ik het heb laten rusten. Ze weet ook niks af van het feit dat ik mijn diploma's heb laten legaliseren(resultaat viel tegen want van de 3 diploma's was er maar 1 in australie geldig) en ook niet dat ik vorig jaar ons huis heb laten taxeren(gratis via een actie)en nog meer van dat soort dingen.

Vorige week bood ze me hun kamerstoelen aan ter overname want zij wilde na 35 jaar wel eens wat anders. Ik had meteen wel willen zeggen van"laat maar zitten, wij gaan naar australie" maar heb het toch niet gedaan want mijn ouders weten het nog niet eens en die zijn m.i toch het eerst aan de telefoon. Mijn buurvrouw is een vriendin van mijn oudere nicht dus ik wil ook niet dat het via via bij mijn ouders terecht komt. Daarnaast heeft ze wel vaker van die opmerkingen, naar ons of de kinderen toe waarbij ik wel merk dat ze helemaal niet weet van mijn plannen.

Ondanks dat mijn ouders het toch wel een keer verwachten(heb ik tenminste van mijn tante begrepen) dat we gaan, vind ik het toch wel moeilijk. Ik weet ook niet op welk termijn ze het verwachten; binnen 2-3 jaar of jaren later als mijn man in de vut gaat(over pakweg 20 jaar) Daar kom ik maar op 1 manier achter he? TELL MOM, WE GO TO AUSTRALIA...!

Groetjes heidi
ps: Dennis en Lianne; leuke namen zeg; onze buren heten precies hetzelfde dus ik moest even goed kijken toen ik jullie namen op deze site zag verschijnen.
 
Bedankt voor al jullie reacties!
Mijn ouders weten wel dat er iets in de lucht hangt, maar ik denk niet dat ze verwachten dat het al binnen 2-3 jaar zal zijn.
Wij hebben al eens een half jaar in Gran canaria gewoond en ik ken de reacties van mensen als je verteld dat je gaat. Wij zijn toen ook teruggekomen na een half jaar.  De school was er verschrikkelijk slecht en je wilt toch dat je kind happy is op school en een goeie opleiding krijgt.

Ik heb zonet met mijn man besloten dat we hetdan toch maar sneller moeten vertellen dan gepland.

Ik heb momenteel stress om 3 zaken.
1. IELTS
2. referentiebrieven laten tekenen door mijn baas (omdat ik er geen goeie band mee heb )
3. het verzwijgen tegen miijn ouders

De IELTS doen we pas in sept-/oct, dus daar kan ik nu nog niks aan doen.

We gaan binnenkort ook met mijn ouders op vakantie en dan wil ik kunnen oefenen voor IELTS enzo...

Vertellen dan maar hé...

Weet je wat het moeilijkst is, dat ze je met dat schuldgevoel opzadelen, kan ik zo slecht tegen... Maar ja, dat hoort er allemaal bij zeker...
 
Maar ja, moet je 'het' maar laten omdat je ouders anders boos worden?? Het is jullie leven en jullie keuze. En hoe moeilijk het ook voor jullie ouders zal zijn (hun kind en kleinkind(eren) vertrekken toch naar de andere kant van de wereld) is het uiteindelijk wel jullie leven. Jullie moeten je gelukkig voelen. En ik denk dat je ouders, na een waarschijnlijk eerst boze(?) reactie, later toch wel wat bijtrekken. Misschien besluiten ze dat ze jullie achterna willen reizen  :lol:

Succes met het ze te vertellen in elk geval!
 
Wij hebben t ook gelijk verteld,nu 4 jaar geleden.Zo kunnen ze idd wennen aan het idee,de reacties waren gemengd.
Toen er(voor hun)geen schot in leek te komen,dachten ze dat het alleen bla bla was en toch nooit zou gebeuren...
Maar wij waren druk bezig met sparen,schulden afbetalen en opleiding afmaken.
Vorig dec ben ik gestopt met werken,dat verbaasde ze.Ze hadden toen zoiets van;toch wel serieus dus?(ja duh... :roll:)
Afgelopen januari geboekt,gelijk familie op de hoogte gesteld en toen.....stilte.Toen wisten mijn man en ik genoeg.
Het afscheid was emotioneel,toen gaven ze ook toe dat ze stiekem hoopten dat het niet door zou gaan en zelfs jaloers waren.
We zijn nu bijna 3 maanden weg uit NL,maar het lijkt wel uit het oog,uit het hart.
Nou ja,dan niet.Er zijn gelukkig een hoop andere mensen die wel benieuwd zijn naar ons.
 
Hoi Nesje,

Dat ik het zo moeilijk vind om het mijn ouders te vertellen heeft ook voor een deel te maken met mijn eerdere Australie ervaring. Ik had toen een Working holiday visum zodat ik met mijn man, toen nog vriend, kon proberen om daar een bestaan op te bouwen. Omdat ik met mijn whv alleen maar 3 maanden bij dezelfde werkgever kon blijven vond ik geen goede basis om echt een bestaan op te bouwen. Uiteindelijk  heb ik 2 dagen gewerkt; een dagje collecteren voor de dierenbescherming en een dagje schoonmaken op een caravanpark aan de overkant van de weg waar ik toen woonde.
Ik was toen 23 en ook niet echt avontuurlijk. Gewoonweg nog te onzelfstandig.
Al voor we weggingen naar australie voorspelden veel mensen al dat we binnen no-time weer terug zouden zijn en helaas maar waar... ze kregen gelijk en we waren inderdaad al weer met 4,5 maand terug. Mijn man had werk als stucadoor bij zijn neef in het bedrijf en ik zat thuis bij mijn schoonouders me kapot te vervelen.
Achteraf heb ik wel spijt van gehad dat ik niet beter mijn best heb gedaan  om werk te vinden of om iets van het land te zien maar zo was ik toender tijd niet. Ik denk dat ik gewoon op de verkeerde tijd op de verkeerd plaats zat.
Veel mensen zeiden toen van; zie je wel, ik heb het je toch gezegd dat het niet lang zou duren.
Omdat het door die gebeurtenis zo'n stempel op je drukt heb ik nu dus ook grote moeite om mensen van mijn nieuwe poging op de hoogte  brengen. Gewoon omdat je weer allerlei bezwaren krijgt van; denk er eerst maar eens goed over na( doe ik inmiddels al 1,5 jaar, hi hi,)

Ik ben nu gewoon heel anders; ik ben door de weeks met mijn kinderen alleen omdat mijn man int. chauffeur is dus ben een stuk zelfstandiger dan 10 jaar geleden. Daarnaast ga ik overal met de kinderen alleen naar toe; kinderartsen, oogartsen, pretparken, dierentuinen enz Heb toevallig van de week een 3  daags tripje met de kinderen geboekt naar pipodorp in drenthe omdat mijn man dit jaar geen vakantie kan opnemen bij zijn nieuwe baas waar hij pas vanaf maart werkt.
Ook heb ik inmiddels veel meer verstand van computers zoals hyves, msn, facebook en skype; veel manieren om contact te houden met de achterblijvers., Daar had ik toen helemaal geen kaas van gegeten; ik wist nog niet eens  hoe ik een emailtje moest versturen. Nu ben ik helemaal verslaafd aan dit ding, vooral aan xpdite!

Omdat mijn vorige avontuur mislukt is weet ik zeker dat mensen(lees; ouders) nu ook met schrik in hun hart zitten als ik het hun vertel.

Ook heb ik hyvescontacten met een paar xpdite-leden. Een daarvan komt binnenkort terug maar er is er nog een die niet al te ver van mijn schoonouders afwoont met kinderen in dezelfde leeftijd als die van mij dus dat zou wel kunnen klikken.

Toen ging ik met tegenzin en nu met goede moed en dat heb je toch  nodig om het tot een succes laten komen.

Zo, nu ga ik mijn man ophalen. die is de hele week weggeweest. weekend dus!

groetjes heidi
 
@ heidi :
ik herken me zo in je verhaal!
Door onze eerder emigratie verhaal naar Gran Canaria heb ik het nu veel moeilijker om het te vertellen...

Maar ik ga ervoor!
ik hou jullie zeker op de hoogte!

groetjes
 
Ik heb dit weekend mijn ouders gezien en ... ik heb het dus nog steeds niet verteld.  Ik wil wel, maar het lukt me niet zo goed.
Ik heb op m'n bureau zowat dingen laten rondslingeren, zoals een to do lijstje voor het in orde brengen van de IELTS test.  Ik denk dat mijn mama deze wel gelezen heeft.  Ik probeer zo om al via kleine hints ze al wat voor te bereiden...
Het moet er één van de weken toch van komen ... :|
Het is eigenlijk ook m'n man die het wat tegenhoud, 'k weet niet waarom... We winden blijkbaar het goede moment nog niet...
aaargh...waarom moet dit toch zo moeilijk zijn hé..
 
Weet zo goed wat jullie allemaal bedoelen. Heb het mijn moeder ook nog niet verteld. Nu is mijn relatie met mijn moeder ook niet zo denderend. Ze kan van alles zo een dramma maken en alles op haar betrekken... Het zal dus ook helemaal niet om mij gaan en mijn vertrek .. maar wat ik haar allemaal aandoe... Ik ben haar dochter, 44 jaar en nog weet ze niet wie ik ben.. ( als ik jarig ben komt ze nog steeds met oorbellen waar paardjes aan hangen  :blink: ) Heb gewoon nog even geen zin in haar dramma's.

Toch voel ik me wel schuldig omdat er al zoveel mensen zijn die het al wel weten en zij niet.... ga denk ik vragen of mijn zus mee wil als steun in de rug wanneer ik het ga vertellen....

Grappig detail... heb het al wel bij het 3FM radio programma Annemiek op zondagochtend in het onderdeel de biecht aan heel luisterend Nederland verteld... daar gebruiken ze geen achternamen en mijn moeder luisterd daar toch niet naar.... :p Was wel even lekker om het uit te kunnen roepen!  :grin:
 
Ik heb wel een goede band met mijn moeder, maar mijn ouders steunen nogal veel op ons voor het doorbrengen van hun vrije tijd.
We zijn een tijd veel op vakantie geweestsamen, maar wij hebben er nu nood aan om op onze eigen benen te staan.
Dit wordt ons niet echt in dank afgenomen.
Ook tijdens het weekend zitten ze veel bij ons, dit vinden we niet steeds fijn, maar ik kan het niet gezegd krijgen...Ik probeer het wel, maar het voelt niet goed... (schuldgevoelens aargh...)
Mijn vader heeft een aantal jaar geleden ook een herseninfarct gehad en is er super goed doorgekomen, maar is er toch wel door veranderd.
Mijn mama ziet er tegenop om veel met hem alleen te zijn.  Maar ik heb ook mijn leven en gezin en wij zijn super happy met z'n drie!

Ik weet dat ze niet boos zullen zijn, maar ik doe ze wel enorm veel verdriet ...  Maar ik leef maar één keer en wil er alles uithalen!

Het doet zo goed it af en toe eens te kunnen zeggen;

thanks all :up:
 
Hi nesje,

Wij staan ook nog in de begin fase, maar gelukkig al de ielts achter de rug.
Wij liepen ook al lang met het idee om te gaan en begin dit jaar de knoop doorgehakt.

Ik liep ook met de vraag hoe vertel ik het tegen me moeder. En natuurlijk ook advies gevraagd op het forum.
Op de emigratiebeurs hebben we mensen ontmoet van het forum en die gaven me het advies gelijk doen.
Want het lood in je schoenen wordt alleen maar zwaarder.

Wij zijn na de beurs gelijk door gereden naar me moeder en daar heb ik het tegen haar en me zusje verteld.
Het was het schrikken voor me moeder, me zusje was gelijk door het plafond omdat ze het leuk vond.
Daar zit je moeder dan met tranen in dr ogen. Ik heb wel gelijk duidelijk gemaakt dat we niet binnen een jaar
weg zijn. We zijn nu bijna 4 maandjes verder en ze is nu wel aan het idee gewent. En verteld het ook tegen andere
mensen. Ik zat in het begin met een enorm schuld gevoel maar dat gaat gelukkig wel weer snel weg.
Gewoon veel dingen uitleggen en het de tijd geven.

En er zijn ook nog andere topics over hoe verteld ik het me familie en als je het doorleest weet je dat je echt niet
de enige ben dat geeft ook wel steun.

Groetjes,
Bianca
 
Beste iedereen,....

Wij hebben mijn ouders afgelopen weekend verteld. Het was niet makkelijk,..maar het wordt voor mij makkelijker als hun steun hierin heb. Uiteraard komen er meteen heleboel vragen...wat als dit gebeurd, wat als dat gebeurd,... Wij (mijn vrouw en ik) hebben die vragen van te voren bedacht,..en daar ook een antwoord op proberen te vinden.

We hadden ze uitgenodigd voor dinner. met daarna een kaasplankje,...glaasje drinken....

En het was goed...niet makkelijk. Ik heb ze twee opties gegeven... of we zeggen niks,..of we vetellen de status en steun ons hierin.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top