Bedoel jij nu dat jij gaat emigreren zonder dat je ooit in Australie geweest bent? Woah!
Ik herken je gevoel wel. Zo heb ik mij heel lang gevoeld toen ik terugkwam na een jaar en hier eigenlijk niet meer wilde zijn. Mijn hart lag daar. Het heeft jaren geduurd om weer helemaal hier en nu te zijn en tijdens het hele proces van het visum hink je toch ook op twee benen. Je leeft in twee werelden en dat voelt soms unheimlich. Ga ik wel of niet dit doen, aan, kopen etc +want+ we gaan toch weg. Ik kan mij voorstellen dat het nu nog erger wordt (wij gaan over twee maanden). Je neemt afscheid en hebt er nog niets voor terug. Er is heel veel te regelen. En je zult toch ook je banden met mensen en dingen hier houden. We gaan toch in mindere of meerdere mate in twee werelden leven denk ik. Ik ben soms nu echt licht in mijn hoofd, ik denk omdat mijn energie bijna letterlijk of zo een grote afstand verdeeld is. Je visualiseert je leven daar, regelt dingen voor daar (mentaal) en staat hier met beide beentjes en je hart/ziel onder de arm gedag te zeggen en bij veel dingen te denken: 'dit was voor het laatst'. Hoewel voor iedereen anders; emigreren is toch echt wel heftig. Verhuizen is een life event, reken voor verhuizen naar de andere kant van de wereld maar dubbel. En gelukkig doen wij dit vanuit 'nog beter willen', we vluchten niet, er is geen kommer, kwel, oorlog etc.
Hang in there, gelukkig komt er veel goeds voor terug.
Groet, Fae
Zie het alleen wel gebeuren dat ik de eerste paar nachten in Oz niet kan slapen, omdat ik niet kan geloven dat ik er dan eindelijk ben 
