Yuud
Well-Known Member
Na bijna een jaar op dit fijne, waardevolle en gezellige forum rond gezworven te hebben, en andermans Lastavaza's bevuild te hebben, nu dan ook eindelijk mijn eigen Lastavaza. Ik stelde het steeds uit omdat ik de knoop, of we wel of niet zouden gaan, nog niet had door gehakt. En een eigen Lastavaza werd dan wel erg echt. Toen ik afgelopen zomer de knoop had door gehakt, was mijn bijl blijkbaar toch nog wat bot, want enkele draadjes zaten nog vast. De afgelopen maanden heb ik met een klein mesje draadje voor draadje weg gesneden en afgelopen november was die dikke draad vol knopen echt helemaal door midden gehakt.
Ik had een makelaar laten komen, hij zei dat het echt geen zin had om in dec al ons huis te koop te zetten als we er niet binnen 3 maanden uit wilden, en dat we beter konden wachten... Nou hebben we gruwelijk spijt en een andere makelaar in de arm genomen. Ons huis staat sinds 3 weken te koop. Dat was weer een moment van aaaah eng en aaahhh nu wordt het wel echt echt. En toen 3 dagen later de borden kwamen was het weer een aaaah eng moment. Tot op heden geen enkele kijker, dus ik begin toch al lichtelijk zenuwachtig te worden aangezien er in onze straat 9! huizen te koop staan en sommige echt voor een prikkie. Wij hebben ons huis wel helemaal opgeknapt, maar ja vooralsnog komt er niemand kijken. Geduld is een schone zaak ofzo. Een aantal mensen die dicht bij ons staan wisten van onze ideeen en plannen, maar nu het huis te koop staat weet iedereen het. Leuke maar ook zeker minder leuke reacties. Wat als... wat als... Ja ja alsof ik zelf de afgelopen jaren nog niet alle mogelijke scenarios tot in den treure in mijn eigen brein heb bedacht. Maar ja ik begrijp de meeste reacties ook wel weer.
Anyway, na weken van verzamelen heb ik net mn partnervisum helemaal afgerond en morgenvroeg gaat ie op de post. Dus nu dacht ik, nu moet die Lastavaza er echt komen. Geen excuses meer!
Tijdens mijn wereldreis in 2004 heb ik mijn OZ vent ontmoet, hij is toen na 5 dagen voor mij naar NL verhuisd. We zijn vaak terug geweest en elke keer dacht ik, ik hou van Australie. Maar vond het zo moeilijk om mijn moeder en vriendinnen en collega (ik ben professioneel fotograaf en deel met mijn collega een mooie studio) achter te laten. Dat blijf ik moeilijk vinden want die vriendinnen die ik al 25 jaar ken, tsja die zijn niet te vervangen. Ook mijn lieve moeder die helemaal gek op onze 2 jongens is. Haar achterlaten vind ik vreselijk. Wat als ze ziek wordt. Wat als ze niet meer naar OZ kan vliegen om ons te bezoeken. Maar misschien wordt ze gezond 105 en stort ze zomaar neer. Of komt ze daar wonen. Dat zou ze zo willen maar mn vader niet. Maar wie weet als hij er een keer geweest is, verandert hij zn mening. Dat zou ideaal zijn. Ben ook hard op zoek naar vrijgezelle Australische mannen voor mn vriendinnen zodat iedereen gezellig mee kan ;-) OK ik dwaal af. Wij hebben dus 2 jongens van 4 en 3 en zij vinden Australie geweldig en willen nooit terug naar NL als we daar zijn, want 'in NL hebben we niet zo veel ruimte, geen zon en geen mooie bloemen en kunnen we niet de hele dag in ons blootje lopen'. Aldus onze zoon van 3 toen
Mijn vriend zijn ouders wonen in Dunolly, een dorpje in de bush in VIC, de rest van zijn fam woont in Melbourne.
Wij zijn van plan om ergens in een dorpje te gaan wonen, waar weten we nog niet.
Mijn vriend is half Italiaans en zijn Italiaanse familie is een warme deken, en met een aantal heb ik een erg hechte band opgebouwd dus dat maakt het minder eenzaam in het begin.
Zoals jullie ook ongetwijfeld weten, merk ook ik dat het allemaal behoorlijk veel tijd kost naast baan en gezin. Mijn hoofd is er al jaren vol mee en sinds we januari 2012 zijn terug gekomen ben ik er maanden door geobsedeerd geweest. Eerst maanden lang over de knoop door hakken. Nu die gehakt is, blijft mijn hoofd uitpuilen met alles wat er nog gedaan moet worden. Ik vrees dat de rust voorlopig nog even uit blijft. Maar uiteindelijk zal ik in de zon zitten, met een hoofd vol ruimte en dan ben ik vast dit allemaal zo vergeten ;-)
Morgen dus weer een mijlpaal, en dan verder met de OZ paspoorten van onze zoontjes, de naturalisatie van mijn vriend en zijn NL paspoort en ons huis wat leger ruimen voor de bezichtigingen die we hopelijk snel gaan krijgen.
Ik had een makelaar laten komen, hij zei dat het echt geen zin had om in dec al ons huis te koop te zetten als we er niet binnen 3 maanden uit wilden, en dat we beter konden wachten... Nou hebben we gruwelijk spijt en een andere makelaar in de arm genomen. Ons huis staat sinds 3 weken te koop. Dat was weer een moment van aaaah eng en aaahhh nu wordt het wel echt echt. En toen 3 dagen later de borden kwamen was het weer een aaaah eng moment. Tot op heden geen enkele kijker, dus ik begin toch al lichtelijk zenuwachtig te worden aangezien er in onze straat 9! huizen te koop staan en sommige echt voor een prikkie. Wij hebben ons huis wel helemaal opgeknapt, maar ja vooralsnog komt er niemand kijken. Geduld is een schone zaak ofzo. Een aantal mensen die dicht bij ons staan wisten van onze ideeen en plannen, maar nu het huis te koop staat weet iedereen het. Leuke maar ook zeker minder leuke reacties. Wat als... wat als... Ja ja alsof ik zelf de afgelopen jaren nog niet alle mogelijke scenarios tot in den treure in mijn eigen brein heb bedacht. Maar ja ik begrijp de meeste reacties ook wel weer.
Anyway, na weken van verzamelen heb ik net mn partnervisum helemaal afgerond en morgenvroeg gaat ie op de post. Dus nu dacht ik, nu moet die Lastavaza er echt komen. Geen excuses meer!
Tijdens mijn wereldreis in 2004 heb ik mijn OZ vent ontmoet, hij is toen na 5 dagen voor mij naar NL verhuisd. We zijn vaak terug geweest en elke keer dacht ik, ik hou van Australie. Maar vond het zo moeilijk om mijn moeder en vriendinnen en collega (ik ben professioneel fotograaf en deel met mijn collega een mooie studio) achter te laten. Dat blijf ik moeilijk vinden want die vriendinnen die ik al 25 jaar ken, tsja die zijn niet te vervangen. Ook mijn lieve moeder die helemaal gek op onze 2 jongens is. Haar achterlaten vind ik vreselijk. Wat als ze ziek wordt. Wat als ze niet meer naar OZ kan vliegen om ons te bezoeken. Maar misschien wordt ze gezond 105 en stort ze zomaar neer. Of komt ze daar wonen. Dat zou ze zo willen maar mn vader niet. Maar wie weet als hij er een keer geweest is, verandert hij zn mening. Dat zou ideaal zijn. Ben ook hard op zoek naar vrijgezelle Australische mannen voor mn vriendinnen zodat iedereen gezellig mee kan ;-) OK ik dwaal af. Wij hebben dus 2 jongens van 4 en 3 en zij vinden Australie geweldig en willen nooit terug naar NL als we daar zijn, want 'in NL hebben we niet zo veel ruimte, geen zon en geen mooie bloemen en kunnen we niet de hele dag in ons blootje lopen'. Aldus onze zoon van 3 toen
Mijn vriend zijn ouders wonen in Dunolly, een dorpje in de bush in VIC, de rest van zijn fam woont in Melbourne. Wij zijn van plan om ergens in een dorpje te gaan wonen, waar weten we nog niet.
Mijn vriend is half Italiaans en zijn Italiaanse familie is een warme deken, en met een aantal heb ik een erg hechte band opgebouwd dus dat maakt het minder eenzaam in het begin.
Zoals jullie ook ongetwijfeld weten, merk ook ik dat het allemaal behoorlijk veel tijd kost naast baan en gezin. Mijn hoofd is er al jaren vol mee en sinds we januari 2012 zijn terug gekomen ben ik er maanden door geobsedeerd geweest. Eerst maanden lang over de knoop door hakken. Nu die gehakt is, blijft mijn hoofd uitpuilen met alles wat er nog gedaan moet worden. Ik vrees dat de rust voorlopig nog even uit blijft. Maar uiteindelijk zal ik in de zon zitten, met een hoofd vol ruimte en dan ben ik vast dit allemaal zo vergeten ;-)
Morgen dus weer een mijlpaal, en dan verder met de OZ paspoorten van onze zoontjes, de naturalisatie van mijn vriend en zijn NL paspoort en ons huis wat leger ruimen voor de bezichtigingen die we hopelijk snel gaan krijgen.
