Angeline; 1 jaar in Ozz
- Thread starter Angeline
- Start date
Angeline
Member
Even 'n update.
Vanmorgen is mijn paspoort toegekomen. (Die sticker is toch wel heel mooi...)
De postbode was, tijdens het wachten toen ik mijn handtekening zette, aan de enveloppe aan het voelen. "Da's een paspoort?", vroeg hij. En ik: "Ja, voor Australië en ik kan je wel doodknuffelen dat je mij die brengt!" Maar geen nood: ik heb me kunnen beheersen.
Paul had een brede glimlach op zijn snoet toen ik hem de sticker voor de webcam hield... (en ook toen hij hoorde dat ik me beheerst had... :wink: )
Dus kon ik ook mijn ticket boeken. Eigenlijk had ik het al eerder kunnen boeken, maar ik wou eerst het paspoort terug: 't is al allemaal spannend genoeg; extra stress (zal het op tijd hier zijn enzo) hoefde er niet meer bovenop.
Ik vertrek 22 juni met de avondvlucht (22h20) van Zaventem. Een tussenlanding in Abu Dhabi en dan door naar Sydney. In tegenstelling tot vorig jaar (toen ik in september geweest ben, had ik bij de boeking 'over het hoofd' gezien dat ik dertien (ja, 13!!) uur vastzat op de luchthaven van Abu Dhabi...) zal ik drie uur na aankomst in Abu Dhabi alweer vertrekken. Ideaal dus.
Ik ben wel al behoorlijk zenuwachtig... Maar een leuke zenuwachtigheid.
Rond de derde week van juli zullen we dan samen vertrekken richting Perth. Wanneer we dan precies in Perth zullen arriveren, weten we nog niet. We rijden immers met de auto en maken meteen van de gelegenheid gebruik om er vakantie van te maken. Eenmaal we aan het settelen zijn in Perth, met hopelijks dan spoedig voor beiden een job, is het natuurlijk niet zo evident om vlug weer vakantie te vieren...
We zullen riching Melbourne rijden en dan naar het noorden tot Kathrene. Blijkt het daar ergens linksaf te zijn, richting Broome en dan weer in zuidelijke richting naar Perth. A trip of a lifetime, zo noemen we het. Paul is blij een deel van het land aan me te kunnen tonen en ik kijk er gewoon mega naar uit om mijn toekomstig land beter te leren kennen...
De voorbereidingen vlotten behoorlijk goed.
De laatste opzeggingen kunnen, nu ik mijn vertrekdatum ken, ook gebeuren...
Toch wel spannend allemaal...
Ik moet af en toe eens in mezelf knijpen om me ervan te overtuigen dat het echt echt is.
Een paar keer per dag krijg ik een acute aanval van kriebels in mijn buik. :lol:
Dan loop ik breed te grijnzen. Of maak zomaar een vreugdedansje.
(Of moet ik rennen om de pot te halen, want mijn lijfje reageert toch wel op de komende veranderingen. Maar dat is niets nieuws. Ik wist ook wel dat ik hierdoor zou moeten. Ik bespaar jullie de details van de fysieke lijdensweg tijdens bijvoorbeeld examenperiodes vroeger..)
Hier en daar ook (verwachte) minder leuke reacties, maar ik ben vooral heel dankbaar om de mensen die wel gewoon blij kunnen zijn voor ons. Ik respecteer hoe iedereen met het gegeven omgaat. Elke reactie stamt voort uit een gevoel van die desbetreffende persoon. Respect daarvoor is het enige wat ik kan hebben.
Nog eventjes aftellen dus... Nog eventjes druk bezig zijn ook...
Groetje,
Angeline.
Vanmorgen is mijn paspoort toegekomen. (Die sticker is toch wel heel mooi...)
De postbode was, tijdens het wachten toen ik mijn handtekening zette, aan de enveloppe aan het voelen. "Da's een paspoort?", vroeg hij. En ik: "Ja, voor Australië en ik kan je wel doodknuffelen dat je mij die brengt!" Maar geen nood: ik heb me kunnen beheersen.
Paul had een brede glimlach op zijn snoet toen ik hem de sticker voor de webcam hield... (en ook toen hij hoorde dat ik me beheerst had... :wink: )
Dus kon ik ook mijn ticket boeken. Eigenlijk had ik het al eerder kunnen boeken, maar ik wou eerst het paspoort terug: 't is al allemaal spannend genoeg; extra stress (zal het op tijd hier zijn enzo) hoefde er niet meer bovenop.
Ik vertrek 22 juni met de avondvlucht (22h20) van Zaventem. Een tussenlanding in Abu Dhabi en dan door naar Sydney. In tegenstelling tot vorig jaar (toen ik in september geweest ben, had ik bij de boeking 'over het hoofd' gezien dat ik dertien (ja, 13!!) uur vastzat op de luchthaven van Abu Dhabi...) zal ik drie uur na aankomst in Abu Dhabi alweer vertrekken. Ideaal dus.
Ik ben wel al behoorlijk zenuwachtig... Maar een leuke zenuwachtigheid.
Rond de derde week van juli zullen we dan samen vertrekken richting Perth. Wanneer we dan precies in Perth zullen arriveren, weten we nog niet. We rijden immers met de auto en maken meteen van de gelegenheid gebruik om er vakantie van te maken. Eenmaal we aan het settelen zijn in Perth, met hopelijks dan spoedig voor beiden een job, is het natuurlijk niet zo evident om vlug weer vakantie te vieren...
We zullen riching Melbourne rijden en dan naar het noorden tot Kathrene. Blijkt het daar ergens linksaf te zijn, richting Broome en dan weer in zuidelijke richting naar Perth. A trip of a lifetime, zo noemen we het. Paul is blij een deel van het land aan me te kunnen tonen en ik kijk er gewoon mega naar uit om mijn toekomstig land beter te leren kennen...
De voorbereidingen vlotten behoorlijk goed.
De laatste opzeggingen kunnen, nu ik mijn vertrekdatum ken, ook gebeuren...
Toch wel spannend allemaal...
Ik moet af en toe eens in mezelf knijpen om me ervan te overtuigen dat het echt echt is.
Een paar keer per dag krijg ik een acute aanval van kriebels in mijn buik. :lol:
Dan loop ik breed te grijnzen. Of maak zomaar een vreugdedansje.
(Of moet ik rennen om de pot te halen, want mijn lijfje reageert toch wel op de komende veranderingen. Maar dat is niets nieuws. Ik wist ook wel dat ik hierdoor zou moeten. Ik bespaar jullie de details van de fysieke lijdensweg tijdens bijvoorbeeld examenperiodes vroeger..)
Hier en daar ook (verwachte) minder leuke reacties, maar ik ben vooral heel dankbaar om de mensen die wel gewoon blij kunnen zijn voor ons. Ik respecteer hoe iedereen met het gegeven omgaat. Elke reactie stamt voort uit een gevoel van die desbetreffende persoon. Respect daarvoor is het enige wat ik kan hebben.
Nog eventjes aftellen dus... Nog eventjes druk bezig zijn ook...
Groetje,
Angeline.
Annemarie
XPdite Sponsor
Hi Angeline,
Wat heelijk om te horen zeg! En wat een gave reis gaan jullie samen maken!
Volgend jaar zien we elkaar vast in Perth, tegen die tijd zijn we daar beiden wel aangekomen, denk ik.
Heel veel succes met nu echt de laatste loodjes!
Groet,
Annemarie
PS Paspoort is nog steeds niet aangekomen, post weet het ook even niet. Krijg nu toch wel de zenuwen!
Wat heelijk om te horen zeg! En wat een gave reis gaan jullie samen maken!
Volgend jaar zien we elkaar vast in Perth, tegen die tijd zijn we daar beiden wel aangekomen, denk ik.
Heel veel succes met nu echt de laatste loodjes!
Groet,
Annemarie
PS Paspoort is nog steeds niet aangekomen, post weet het ook even niet. Krijg nu toch wel de zenuwen!
Angeline
Member
Annemarie,
misschien toch eens Berlijn bellen?? Wellicht kom je daar te weten wanneer het verzonden is.
Telephone
49 30 700 129 129 (Visa Office)
49 30 88 00 88 0 (Embassy)
Client Telephone Hours
1 pm to 5 pm Monday to Thursday
1 pm to 4 pm Friday
En nog een paar extra duimen voor jullie
Groetje,
Angeline.
nesje
New Member
Wauw, Angeline, wat spannend allemaal!
En dat van die lichamelijke klachten... dat ken ik ook ooo zo goed... we zullen de details inderdaad best besparen :lol:
Ik gun het je van harte allemaal, maar ben stiekem toch ook wel heel erg jaloers :wink:
Nog fijne laatste weken en zorg dat je genoeg wc papier in huis hebt :wink: :lol:
En dat van die lichamelijke klachten... dat ken ik ook ooo zo goed... we zullen de details inderdaad best besparen :lol:
Ik gun het je van harte allemaal, maar ben stiekem toch ook wel heel erg jaloers :wink:
Nog fijne laatste weken en zorg dat je genoeg wc papier in huis hebt :wink: :lol:
Annemarie
XPdite Sponsor
Hi Angeline, dank! Ik heb ze vandaag inderdaad gebeld. Paspoorten zijn daar ontvangen en 2! juni alweer deze kant op gestuurd. Bij de Deutsche Post navraag gedaan, die geven aan dat de enveloppe bij het grensdepot is afgegeven op 8 juni. Vervolgens TNT gebeld die aangeven dat het bij hun nog niet bekend is dus nog niet omgenummerd van Duitse naar NL nummers??? Morgenmiddag mocht ik weer bellen, dan zouden ze misschien meer weten? Een paar duimen kan ik inderdaad wel gebruiken! Heb de neiging om morgen in de auto naar Arnhem te stappen om ze zelf op te gaan halen, maar dat helpt vast niet.... :|misschien toch eens Berlijn bellen?? Wellicht kom je daar te weten wanneer het verzonden is.
Telephone
49 30 700 129 129 (Visa Office)
49 30 88 00 88 0 (Embassy)
Client Telephone Hours
1 pm to 5 pm Monday to Thursday
1 pm to 4 pm Friday
En nog een paar extra duimen voor jullie
Groetje,
Angeline.
Groet, Annemarie
Bloemetjes
Member
Heeft Steven eindelijk zijn paspoort in handen, krijgen we meteen de volgende! Ik hoop dat het bij jullie niet zo lang gaat duren en dat het paspoort gewoon snel op de mat ploft!
skippie
XPdite Sponsor
Leuk om je verhaal te lezen Angeline.Heerlijk hoe je geniet!
Hele gave trip gaan julie maken hoor, ben echt niet jalours (WEL! :wink:
Vind je het tegenvallen wat je nog allemaal moet regelen, of gaat het je goed af? Er komt best veel bij kijken vind je niet? Ik heb het er best druk mee in ieder geval.(ik werk nog volledig dus moet het allemaal tussen door geregeld worden )
Succes met je buik :wink:
Hele gave trip gaan julie maken hoor, ben echt niet jalours (WEL! :wink:
Vind je het tegenvallen wat je nog allemaal moet regelen, of gaat het je goed af? Er komt best veel bij kijken vind je niet? Ik heb het er best druk mee in ieder geval.(ik werk nog volledig dus moet het allemaal tussen door geregeld worden )
Succes met je buik :wink:
Angeline
Member
Ik dacht al dat ik iets aan het vergeten was... :roll: :lol:
Als je zeker zou zijn dat ze daar nog liggen, waarom dan niet?
Ze zijn in elk geval gealarmeerd door je vraag naar info. Wellicht heb je op die manier de aandacht getrokken en ze zullen nu wel extra hun best doen om ze snel te bezorgen... Ik blijf gewoon doorduimen!!
Da's om ons bezig te houden: altijd weer een reden om de duimen omhoog te zetten...
De regelingen op zich vallen niet echt tegen. Ik heb de afgelopen maanden héél hard gewerkt (doordat ik voor interimkantoor werkte, kon ik ver boven een normale fulltime werken) en dat levert me de ruimte om nu niet te werken. Ik mag er niet aan denken dat ik hierbovenop nog aan het werk zou zijn. Succes met je voorbereidingen... Voor jullie nadert het nu ook al wel, hé.
Voor mij scheelt het ook een pak werk dat ik niet zo heel erg veel meeneem; eigenlijk alleen maar wat kleren, een paar foto's, wat documenten. 'k Heb dus geen extra geregel met verschepen. Links en rechts had ik al veel van mijn spullen beloofd aan familie en hier en daar proberen we nog wat te verkopen. Mijn broer komt de laatste spullen opladen op 19 juni.
Het scheelt hem natuurlijk ook dat ik niet voor accomodatie ter plaatse moest zorgen. Paul komt mij ophalen en ik trek gewoon bij hem in tot we naar Perth vertrekken. Zijn housemate kent mij al van vorig jaar en heeft er geen bezwaar tegen dat ik daar die paar weken zal rondlopen.
En een laatste groot voordeel is dat ik alleen ben: het betreft allemaal mijn eigen spullen en ik moet geen rekening houden met wat andere gezinsleden wel of niet kunnen missen. Ikzelf hecht weinig waarde aan materiële dingen en ik kan makkelijk zeer basic leven; zolang ik maar elke dag een verse onderbroek kan aandoen, ben ik al lang tevreden... (Bedoel ik bij manier van spreken en staat los van de opstand in mijn buik... :lol: (Sorry, ben wat melig vandaag..., maar dat mag allemaal, want heb het perfecte excuus om megamelig te zijn: zenuwen!!)
Dat is dus zowat het enige wat me parten speelt hé, dat ik vreselijk zenuwachtig ben. Dat zal wel overgaan een keer dat ik echt daar ben (en met daar bedoel ik dan eigenlijk vooral in dat éne paar armen... eindelijk en voorgoed!)
Melige groetjes!
skippie
XPdite Sponsor
Hihihi lekker volhouden , die meligheid! k moest ook wel erg lache van , als ik maar elke dag een nieuwe onderbroek heb....
Scheelt i.d.d best wat als je alleen bent.Wij hebben beide niet veel met materiele dingen ( gelukkig maar ) maar toch heeft mijn mannetje best wel wat mee te nemen. ( meer dan ik :huh: :smile: )
Gelukkig is het voor ons ook bijna zover, ik heb me er toch zin in !
P.s heb je een stoel gereserveerd in het vliegtuig dicht bij de toiletten? :roll:
Scheelt i.d.d best wat als je alleen bent.Wij hebben beide niet veel met materiele dingen ( gelukkig maar ) maar toch heeft mijn mannetje best wel wat mee te nemen. ( meer dan ik :huh: :smile: )
Gelukkig is het voor ons ook bijna zover, ik heb me er toch zin in !
P.s heb je een stoel gereserveerd in het vliegtuig dicht bij de toiletten? :roll:
Annemarie
XPdite Sponsor
Hi Angeline, wat kan ik me jouw zenuwen goed voorstellen, fijn als je straks zijn armen hebt om je heen, dat geeft je vast een heleboel rust!
En even ter info: de paspoorten zijn er eindelijk, wij kunnen dus ook weer rustig slapen. En iedereen dank voor het duimen, het heeft geholpen!
Succes en groet,
Annemarie
En even ter info: de paspoorten zijn er eindelijk, wij kunnen dus ook weer rustig slapen. En iedereen dank voor het duimen, het heeft geholpen!
Succes en groet,
Annemarie
Wauw Angeline, je zet er wel de vitesse in! Wat heerlijk zeg als je alles zo snel kan afronden. En 22 juni is echt niet meer ver! Ongelooflijk he, daar heb je dan zo lang naar uitgekeken en dan is het eindelijk zo ver. Ik kan me voorstellen dat je je regelmatig in je arm moet knijpen en naar de WC moet stormen. Ik krijg al kriebels in mijn buik als ik aan volgend jaar denk... :roll:
Denk je dat je ergens begin augustus al in Broome zit? Wij komen daar 2 augustus aan met de camper en blijven dan nog tot 9 augustus. Wie weet zien we je daar dan nog ergens. (alhoewel.. die Australische afstanden zijn toch nog ietsje anders dan hier).
In ieder geval: nog heel veel plezier met de voorbereidingen en veel sterkte met het afscheid nemen van iedereen hier!
Denise
Denk je dat je ergens begin augustus al in Broome zit? Wij komen daar 2 augustus aan met de camper en blijven dan nog tot 9 augustus. Wie weet zien we je daar dan nog ergens. (alhoewel.. die Australische afstanden zijn toch nog ietsje anders dan hier).
In ieder geval: nog heel veel plezier met de voorbereidingen en veel sterkte met het afscheid nemen van iedereen hier!
Denise
Angeline
Member
En hier ben ik dan weer...
De laatste Belgische weken waren min of meer het best te omschrijven als hectisch en een beetje onwerkelijk... Alle zaakjes zijn behoorlijk soepel afgerond kunnen worden, het inpakken is zeer vlot gegaan.
Mama en haar vriend stonden erop me naar de luchthaven te brengen en ons ma was op het lumineuze idee gekomen om te zorgen dat we daar uren te vroeg waren (afgelopen december, toen ik naar Ierland af zou reizen om Paul daar op de luchthaven te ontmoeten, werd ik geweigerd aan de gate omdat ik er net iets te laat naar de goesting van de gate-verantwoordelijke was en ons ma wou dat risico absoluut niet een tweede keer nemen) en -in tegenstelling van wat ik op voorhand dacht- had dat een erg kalmerend effect op me. Gewoon daar zitten, nog wat kletsen over koeien en kalveren... En verrast worden door de ouders van een zeer goede vriendin van me die momenteel in Zwitserland woont en door een andere vriendin, die me in de gauwte kwamen mee uitwuiven. Mama heeft het goed gedaan: 't was pas op het moment dat ik door de paspoortcontrole zou gaan en dus de 'final goodbye' moest zeggen dat ze gehuild heeft. Maar ze zei weer dat ze blij is voor ons en wenste ons een mooi leven samen toe.
Ik mocht 7 kg handbagage meehebben (er zaten er 6 in) en 26 kg in te checken bagage (en de weegschaal strandde op 25,4 kg): goed ingepakt dus, als je bedenkt dat ik geen weegschaal had om te wegen aan hoeveel kg ik zat tijdens het inpakken...
De eerste vlucht (Brussel-Abu Dhabi) -dat was eigenlijk mijn Belgische nacht- was ik erg moe, maar een paar huilende ukjes (wel lieve kids natuurlijk) verhinderden de nachtrust... Eenmaal in Abu Dhabi was ik stikkapot, maar niet in de gelegenheid in slaap te vallen, want ik was te bang om dan de tweede vlucht te missen.
De tweede vlucht (Abu Dhabi-Sydney) ben ik op de meest gekke tijden in slaap gesukkeld (letterlijk tussen de soep en de patattten -> en zo heb ik het dessert en de kop koffie gemist!!) voor kleine, onrustige slaapjes, met veel wakker schieten. Ondertussen doorkruiste dat vliegtuig natuurlijk ook nog eens alle tijdzones... 's Ochtends keurig om halfzeven in Sydney geland. De Border Security was peanuts deze keer. Ik had mijn wandelschoenen aangegeven als mogelijk voorwerp dat vreemde aarde bevatte. De vriendelijke douanedame vroeg wat ik aan te geven had en of ik die schoenen dan niet gepoetst had. Wat ik wel gedaan had, maar je weet maar nooit... Ik moest ze uit de bagage tevoorschijn toveren en zodra ze ze zag, was het in orde. Ze zei: The country appreciates the effort of declaring and cleaning them. En dat was het.
Paul stond me buiten al op te wachten. Fijn om weer samen te zijn in de wetenschap dat er geen afscheid meer boven ons hoofd hangt.
Nauwelijks 4 uren in 'mijn nieuwe land' en Australie schreef ook nog eens geschiedenis met de eerste vrouwelijke eerste minister! Ik zal in elk geval nooit vergeten welke dag dat was...
Ik heb een paar dagen nodig gehad om op mijn plooi te komen... Liep rond als een soortement zombie, moe, een beetje ellendig, lichte hoofdpijn, wat buikpijn, jetlag dus... Maar dat was tegen de zondag helemaal voorbij.
De dagen zijn hier (putje winter) fijn: we halen elke dag net tegen de 20 graden. De eerste week met een dikke, vette zon. Dan koelde het 's avonds wel heel erg af: tussen de 2 en 5 graden (en Paul geloofde eerlijk dat hij zou gaan bevriezen lol lol: zijn lijf is natuurlijk gewend aan de hitte en alles beneden de 10 graden lijkt een reden tot paniek te zijn...). De afgelopen week is het wat bewolkter, we hebben al een hele week vele regenbuien, de zon doet tussen de buien door wel moeite om door het wolkendek te geraken, maar we hebben ze nog niet teveel gezien... Morgen nog een winderige dag en daarna ZON! (Daar kijk ik heel erg naar uit!)
Een tax file number is ook in de maak. Dat kun je tegenwoordig gewoon online aanvragen en sturen ze naar je verblijfadres. Geschatte tijd tussen de 10 en 28 dagen. Ik laat jullie weten hoe lang het geduurd heeft eenmaal ik het in handen heb.
Verder ben ik nog bezig met de registratie als vroedvrouw bij the Nurses and Midwives Board of WA. (Is eigenlijk heel gek als je bedenkt dat mijn dossier van de ANMC; de Australische vroedvrouwenraad zeg maar die mijn skills moest beoordelen, opgestuurd is naar de NMBWA en nu moet ik toch alle papieren (die dus ook in dat oorspronkelijke dossier zitten) nog eens per post aanleveren... Maar goed, wat moet, dat moet.)
Paul is gisteren naar zijn boekhouder geweest en maakt komende dinsdag zijn laatste werkdag.
Daarna pakken we ons hebben en houden in en maken ons klaar voor de grote trip naar Perth... Die plannen zijn enigzins aangepast: we rijden in eerste instantie zo snel mogelijk naar Perth, gooien daar de trailer af en reizen dan -met alleen de auto- via de westkust naar het noorden. We zoeken een dikke week in Broome te blijven en eventueel een stukje van de Kimberley area te ontdekken. Tegen de tijd dat we dan de tweede keer in Perth aankomen, zal het tegen de lente aanlopen. En dan begint de grote zoektocht naar werk, huis enzovoorts.
Al bij al gaat alles hier dus prima!
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik de helft van de tijd toch niet 100 procent besef dat ik echt aan de andere kant van die wereldbol zit... Ik denk dat dat met de tijd wel stillekens aan zal gaan doordringen.
Heimwee heb ik ook nog niet gehad, maar wat niet is, kan natuurlijk nog komen...
We zien het wel.
Voorlopig niets anders dan heel veel genieten, van elkaar, van mijn nieuwe land, van onze plannen, van alles eigenlijk...
Groetje,
Angeline.
De laatste Belgische weken waren min of meer het best te omschrijven als hectisch en een beetje onwerkelijk... Alle zaakjes zijn behoorlijk soepel afgerond kunnen worden, het inpakken is zeer vlot gegaan.
Mama en haar vriend stonden erop me naar de luchthaven te brengen en ons ma was op het lumineuze idee gekomen om te zorgen dat we daar uren te vroeg waren (afgelopen december, toen ik naar Ierland af zou reizen om Paul daar op de luchthaven te ontmoeten, werd ik geweigerd aan de gate omdat ik er net iets te laat naar de goesting van de gate-verantwoordelijke was en ons ma wou dat risico absoluut niet een tweede keer nemen) en -in tegenstelling van wat ik op voorhand dacht- had dat een erg kalmerend effect op me. Gewoon daar zitten, nog wat kletsen over koeien en kalveren... En verrast worden door de ouders van een zeer goede vriendin van me die momenteel in Zwitserland woont en door een andere vriendin, die me in de gauwte kwamen mee uitwuiven. Mama heeft het goed gedaan: 't was pas op het moment dat ik door de paspoortcontrole zou gaan en dus de 'final goodbye' moest zeggen dat ze gehuild heeft. Maar ze zei weer dat ze blij is voor ons en wenste ons een mooi leven samen toe.
Ik mocht 7 kg handbagage meehebben (er zaten er 6 in) en 26 kg in te checken bagage (en de weegschaal strandde op 25,4 kg): goed ingepakt dus, als je bedenkt dat ik geen weegschaal had om te wegen aan hoeveel kg ik zat tijdens het inpakken...
De eerste vlucht (Brussel-Abu Dhabi) -dat was eigenlijk mijn Belgische nacht- was ik erg moe, maar een paar huilende ukjes (wel lieve kids natuurlijk) verhinderden de nachtrust... Eenmaal in Abu Dhabi was ik stikkapot, maar niet in de gelegenheid in slaap te vallen, want ik was te bang om dan de tweede vlucht te missen.
De tweede vlucht (Abu Dhabi-Sydney) ben ik op de meest gekke tijden in slaap gesukkeld (letterlijk tussen de soep en de patattten -> en zo heb ik het dessert en de kop koffie gemist!!) voor kleine, onrustige slaapjes, met veel wakker schieten. Ondertussen doorkruiste dat vliegtuig natuurlijk ook nog eens alle tijdzones... 's Ochtends keurig om halfzeven in Sydney geland. De Border Security was peanuts deze keer. Ik had mijn wandelschoenen aangegeven als mogelijk voorwerp dat vreemde aarde bevatte. De vriendelijke douanedame vroeg wat ik aan te geven had en of ik die schoenen dan niet gepoetst had. Wat ik wel gedaan had, maar je weet maar nooit... Ik moest ze uit de bagage tevoorschijn toveren en zodra ze ze zag, was het in orde. Ze zei: The country appreciates the effort of declaring and cleaning them. En dat was het.
Paul stond me buiten al op te wachten. Fijn om weer samen te zijn in de wetenschap dat er geen afscheid meer boven ons hoofd hangt.
Nauwelijks 4 uren in 'mijn nieuwe land' en Australie schreef ook nog eens geschiedenis met de eerste vrouwelijke eerste minister! Ik zal in elk geval nooit vergeten welke dag dat was...
Ik heb een paar dagen nodig gehad om op mijn plooi te komen... Liep rond als een soortement zombie, moe, een beetje ellendig, lichte hoofdpijn, wat buikpijn, jetlag dus... Maar dat was tegen de zondag helemaal voorbij.
De dagen zijn hier (putje winter) fijn: we halen elke dag net tegen de 20 graden. De eerste week met een dikke, vette zon. Dan koelde het 's avonds wel heel erg af: tussen de 2 en 5 graden (en Paul geloofde eerlijk dat hij zou gaan bevriezen lol lol: zijn lijf is natuurlijk gewend aan de hitte en alles beneden de 10 graden lijkt een reden tot paniek te zijn...). De afgelopen week is het wat bewolkter, we hebben al een hele week vele regenbuien, de zon doet tussen de buien door wel moeite om door het wolkendek te geraken, maar we hebben ze nog niet teveel gezien... Morgen nog een winderige dag en daarna ZON! (Daar kijk ik heel erg naar uit!)
Een tax file number is ook in de maak. Dat kun je tegenwoordig gewoon online aanvragen en sturen ze naar je verblijfadres. Geschatte tijd tussen de 10 en 28 dagen. Ik laat jullie weten hoe lang het geduurd heeft eenmaal ik het in handen heb.
Verder ben ik nog bezig met de registratie als vroedvrouw bij the Nurses and Midwives Board of WA. (Is eigenlijk heel gek als je bedenkt dat mijn dossier van de ANMC; de Australische vroedvrouwenraad zeg maar die mijn skills moest beoordelen, opgestuurd is naar de NMBWA en nu moet ik toch alle papieren (die dus ook in dat oorspronkelijke dossier zitten) nog eens per post aanleveren... Maar goed, wat moet, dat moet.)
Paul is gisteren naar zijn boekhouder geweest en maakt komende dinsdag zijn laatste werkdag.
Daarna pakken we ons hebben en houden in en maken ons klaar voor de grote trip naar Perth... Die plannen zijn enigzins aangepast: we rijden in eerste instantie zo snel mogelijk naar Perth, gooien daar de trailer af en reizen dan -met alleen de auto- via de westkust naar het noorden. We zoeken een dikke week in Broome te blijven en eventueel een stukje van de Kimberley area te ontdekken. Tegen de tijd dat we dan de tweede keer in Perth aankomen, zal het tegen de lente aanlopen. En dan begint de grote zoektocht naar werk, huis enzovoorts.
Al bij al gaat alles hier dus prima!
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik de helft van de tijd toch niet 100 procent besef dat ik echt aan de andere kant van die wereldbol zit... Ik denk dat dat met de tijd wel stillekens aan zal gaan doordringen.
Heimwee heb ik ook nog niet gehad, maar wat niet is, kan natuurlijk nog komen...
We zien het wel.
Voorlopig niets anders dan heel veel genieten, van elkaar, van mijn nieuwe land, van onze plannen, van alles eigenlijk...
Groetje,
Angeline.
Angeline
Member
Dag iedereen!
Hier ben ik weer...
Morgen is het alweer drie maanden dat ik in Australie ben (time flies when you're having fun), dus hoog tijd voor een update!
Op 25 juli (vijf uur !! in de ochtend) zijn we vertrokken met auto en trailer richting Perth.
Na zes dagen rijden, drie tijdzones en vier staten (New South Wales, Victoria, Southern Australia en Western Australia) doorkruist te hebben en exact 4048km afgelegd te hebben, zijn we op 30 juli aangekomen in Spearwood, een suburb zo een 15km ten zuiden van Perth, waar Pauls vrienden wonen.
De rit was behoorlijk vermoeiend en we waren elke avond uitgeput toen we ons beddebakje opzochten in de accomodatie. We verbleven meestal in een cabin tegen zeer schappelijke prijzen, zo een 40 a 50 dollar per nacht voor 2 personen. Elke dag planden we een beetje in de vooruit en ik had voor de accomodatie langs de Nullarbor alle gegevens op voorhand al genoteerd en dat was een goed idee, aangezien we al snel geen ontvangst meer hadden op onze gsm en ook de laatste twee nachten geen internetconnectie hadden.
Maar -ondanks vermoeiend- was het ook spectaculair! Voor mij, uit het kleine Belgenlandje, kreeg het begrip afstand een heel andere dimentie!!
En natuurlijk prachtige natuur en wildlife: kangoeroes (op vijf voetstappen van onze auto!), emoes, mierenegels, wedgetailed eagles (heel imposante vogels en ik was blij dat ik IN de auto zat toen we die passeerden), kaketoes, galahs (tot zover mijn absolute favoriete vogel hier), Port Licoln Parrots (wel honderden hebben we langs de weg gezien) en langs de Great Australian Bight hebben we even een pauze genomen om een soort nursery te gaan bezoeken die walvissen (op hun migratietocht) verzorgt en daar hebben we er een dozijn van gezien...
De voorlaatste dag, letterlijk 'in the middle of nowhere' -langs de Nullarbor- zijn we zelfs in panne gevallen met de auto... Paul had de trailer een paar maanden geleden gekocht en blijkbaar was er iets niet in orde met de electrische bedrading, waardoor de trailer de batterij (euh, accu heet dat denk ik in het Nederlands) van de auto naar de kl**** geholpen heeft. Gevolg: nadat we 's morgens al voor dag en dauw vertrokken waren, wou de auto niet meer starten na onze eerste koffiepauze... We stonden daar dus: op zo een 'restarea', geen gsm, geen internet. Gelukkig waren er andere mensen en die hebben we dan onze gegevens gelaten en bijna gesmeekt om in het eerstvolgende dorpje te vragen in het Roadhouse om de pechverhelpingsdienst te bellen. Paul was ook zo slim geweest om inderdaad lid te worden en de garantie dat ze je over heel Ozz uit de penarie komen helpen is effectief een garantie: na een wachttijd van vijf uur en drie kwartier, hadden we een nieuwe batterij en konden we weer verder... De eerste twee uur van onze wachttijd hebben we vreselijk onnozel zitten doen (uit onmacht) en dan maar besloten om er een lange siesta van te maken.
Bij Pauls vrienden hadden we onze eigen kamer in een soort van bijhuisje en mochten we zo lang als nodig blijven, maar wij hadden eigenlijk al onderweg besloten om toch zo snel mogelijk ons eigen stekje te vinden. Dus meteen na onze aankomst daar zijn we beginnen zoeken naar een huurwoning binnen ons budget: een eerste selectie via de gegevens op het internet (www.realestate.com), dan alle adressen afrijden om de huizen aan de buitenkant te zien en natuurlijk een idee te krijgen van de buurt waarin ze liggen. Dat leverde een nieuwe selectie op. Vervolgens moesten we de verantwoordelijke van de realestate opbellen voor een afspraak om de binnenkant te zien. Dat resulteerde in een nieuwe lijst: onze favorieten. We hadden beiden hetzelfde huis op nummer 1 staan en hebben daar dan een aanvraag voor gedaan. Zoals eenieder hier al weet, zijn de Ozzies gek op papierwerk, dus inderdaad: weer een form invullen, samen met een week huur als optie afgeven in de agence en dan leggen die je op papier voor aan de verhuurder. Het was maandag 9 augustus dat we een telefoontje kregen dat we geaccepteerd werden als huurders! De volgende dag zijn we de sleutels gaan afhalen, hebben we het contract getekend en zijn we verhuisd. We hadden beiden onze huurgeschiedenis op moeten geven, maar geen enkele van de referenties zijn opgebeld geweest.
"Ons" huis telt drie slaapkamers, ligt aan de overkant van een park, aan het begin van een cul-de-sac, volledig omgeven door tuinen. Langsbinnen loopt alles over in elkaar: een hele speelse indeling, zo kom je in de keuken (het centrale punt) via vier verschillende manieren. In de achtertuin twee tuinhuisjes en we hebben een passievruchtenstruik, een lemoenboom, een mandarijnenboom: allen in volle bloei op dit moment! We wonen erg rustig en zitten op 2km van Coogee Beach en op zo een 25km van de stad zelf.
Nadat we ons eigen plekje hadden, zijn we een weekje gaan uitrusten op Rottnest Island. (In plaats van weer al die kilometers af te leggen naar Broome; we hadden het beiden een beetje gehad met afstanden...) We hadden een winterdeal op de kop weten te tikken. We zaten er in een strandhuisje op zeven voetstappen van de oceaan! Fenomenale panorama's. De eerste nacht was er storm, maar eenmaal die was gaan liggen, hebben we er weer die welkome zon gehad. We hebben een tandem gehuurd en hebben zo het hele eiland verkend. Rottnest is maar 11km lang en op het breedste punt maar 4km. Aan het meest westelijke punt (West End of ook Cape Vlamingh) hebben we dolfijnen en walvissen zien stoeien in de golven: ik voelde me klein en nederig en heel dankbaar om zoiets moois te mogen zien!! (Vlamingh is trouwens de ontdekker van Rottnest: een Nederlandse ontdekkingsreiziger.)
De quokkas (familie van de kangoeroe) zijn vreselijk guitige beestjes (en ze hebben met hun lange staart inderdaad een beetje weg van ratten, waardoor de naam Rottnest ontstaan is: toen die Vlamingh ze zag noemde hij het eiland rattennest en dat is dan 'verengelst' tot Rottnest). Alleen erg jammer dat ze letterlijk komen bedelen om eten. Natuurlijk is dat niet de fout van die schattige haarbollen zelf, maar een negatief effect van toerisme... Ik denk ook dat de wintertijd de beste tijd is om er naartoe te gaan. Wij merkten al een serieus verschil tijdens het weekend wat drukte betreft. Ik denk dat het er in de zomer volgepropt zit... en Paul en mezelf zijn niet echt tuk op drukke mensenmassa's. Aan de andere kant denk ik ook dat de zomer fenomenaal is op Rottnest; zowel wat waterpret betreft als wat zonovergoten panorama's betreft...
Ondertussen heb ik ook niet stil gezeten wat betreft werk... Maar helaas moest ik nog eens door een administratieve molen: working with children check, police clearance, registratie bij de WA board, WA rijbewijs en zo meer van die dingen... Behalve geld, kost dat ook tijd en zo ben ik pas sinds gisteren met alles in orde om te werken... Ik heb lang getwijfeld of ik zou solliciteren bij een ziekenhuis of dat ik weer voor een interimbureau zou gaan werken en uiteindelijk heb ik voor het laatste gekozen: als wij naar Europa afreizen zal dat sowieso voor een aantal weken zijn (we bezoeken dan immers zowel Ierland als Belgie) en met een interimjob, valt dat gemakkelijk te regelen.
Momenteel zit ik dus in spanning te wachten op de eerste werkshift...
Minpuntje is dat ik in Ozz alleen als Vroedvrouw mag werken. In Belgie mocht ik ook als Verpleegkundige aan de slag, maar hier liggen de zaken dus een beetje anders. Het interimkantoor vertelde dat het druk genoeg zal zijn om enkel als Vroedvrouw te werken. Het is alleen dat ik beide jobs erg graag doe, maar uiteindelijk ben ik al lang blij dat ik als Vroedvrouw aan de slag kan.
A ja, wat betreft het Tax File Number: dat had ik na precies negen dagen in de brievenbus..
All is good here, zoals jullie merken...
Een warme (vandaag 28 graden ) groet!
Angeline.
Hier ben ik weer...
Morgen is het alweer drie maanden dat ik in Australie ben (time flies when you're having fun), dus hoog tijd voor een update!
Op 25 juli (vijf uur !! in de ochtend) zijn we vertrokken met auto en trailer richting Perth.
Na zes dagen rijden, drie tijdzones en vier staten (New South Wales, Victoria, Southern Australia en Western Australia) doorkruist te hebben en exact 4048km afgelegd te hebben, zijn we op 30 juli aangekomen in Spearwood, een suburb zo een 15km ten zuiden van Perth, waar Pauls vrienden wonen.
De rit was behoorlijk vermoeiend en we waren elke avond uitgeput toen we ons beddebakje opzochten in de accomodatie. We verbleven meestal in een cabin tegen zeer schappelijke prijzen, zo een 40 a 50 dollar per nacht voor 2 personen. Elke dag planden we een beetje in de vooruit en ik had voor de accomodatie langs de Nullarbor alle gegevens op voorhand al genoteerd en dat was een goed idee, aangezien we al snel geen ontvangst meer hadden op onze gsm en ook de laatste twee nachten geen internetconnectie hadden.
Maar -ondanks vermoeiend- was het ook spectaculair! Voor mij, uit het kleine Belgenlandje, kreeg het begrip afstand een heel andere dimentie!!
En natuurlijk prachtige natuur en wildlife: kangoeroes (op vijf voetstappen van onze auto!), emoes, mierenegels, wedgetailed eagles (heel imposante vogels en ik was blij dat ik IN de auto zat toen we die passeerden), kaketoes, galahs (tot zover mijn absolute favoriete vogel hier), Port Licoln Parrots (wel honderden hebben we langs de weg gezien) en langs de Great Australian Bight hebben we even een pauze genomen om een soort nursery te gaan bezoeken die walvissen (op hun migratietocht) verzorgt en daar hebben we er een dozijn van gezien...
De voorlaatste dag, letterlijk 'in the middle of nowhere' -langs de Nullarbor- zijn we zelfs in panne gevallen met de auto... Paul had de trailer een paar maanden geleden gekocht en blijkbaar was er iets niet in orde met de electrische bedrading, waardoor de trailer de batterij (euh, accu heet dat denk ik in het Nederlands) van de auto naar de kl**** geholpen heeft. Gevolg: nadat we 's morgens al voor dag en dauw vertrokken waren, wou de auto niet meer starten na onze eerste koffiepauze... We stonden daar dus: op zo een 'restarea', geen gsm, geen internet. Gelukkig waren er andere mensen en die hebben we dan onze gegevens gelaten en bijna gesmeekt om in het eerstvolgende dorpje te vragen in het Roadhouse om de pechverhelpingsdienst te bellen. Paul was ook zo slim geweest om inderdaad lid te worden en de garantie dat ze je over heel Ozz uit de penarie komen helpen is effectief een garantie: na een wachttijd van vijf uur en drie kwartier, hadden we een nieuwe batterij en konden we weer verder... De eerste twee uur van onze wachttijd hebben we vreselijk onnozel zitten doen (uit onmacht) en dan maar besloten om er een lange siesta van te maken.
Bij Pauls vrienden hadden we onze eigen kamer in een soort van bijhuisje en mochten we zo lang als nodig blijven, maar wij hadden eigenlijk al onderweg besloten om toch zo snel mogelijk ons eigen stekje te vinden. Dus meteen na onze aankomst daar zijn we beginnen zoeken naar een huurwoning binnen ons budget: een eerste selectie via de gegevens op het internet (www.realestate.com), dan alle adressen afrijden om de huizen aan de buitenkant te zien en natuurlijk een idee te krijgen van de buurt waarin ze liggen. Dat leverde een nieuwe selectie op. Vervolgens moesten we de verantwoordelijke van de realestate opbellen voor een afspraak om de binnenkant te zien. Dat resulteerde in een nieuwe lijst: onze favorieten. We hadden beiden hetzelfde huis op nummer 1 staan en hebben daar dan een aanvraag voor gedaan. Zoals eenieder hier al weet, zijn de Ozzies gek op papierwerk, dus inderdaad: weer een form invullen, samen met een week huur als optie afgeven in de agence en dan leggen die je op papier voor aan de verhuurder. Het was maandag 9 augustus dat we een telefoontje kregen dat we geaccepteerd werden als huurders! De volgende dag zijn we de sleutels gaan afhalen, hebben we het contract getekend en zijn we verhuisd. We hadden beiden onze huurgeschiedenis op moeten geven, maar geen enkele van de referenties zijn opgebeld geweest.
"Ons" huis telt drie slaapkamers, ligt aan de overkant van een park, aan het begin van een cul-de-sac, volledig omgeven door tuinen. Langsbinnen loopt alles over in elkaar: een hele speelse indeling, zo kom je in de keuken (het centrale punt) via vier verschillende manieren. In de achtertuin twee tuinhuisjes en we hebben een passievruchtenstruik, een lemoenboom, een mandarijnenboom: allen in volle bloei op dit moment! We wonen erg rustig en zitten op 2km van Coogee Beach en op zo een 25km van de stad zelf.
Nadat we ons eigen plekje hadden, zijn we een weekje gaan uitrusten op Rottnest Island. (In plaats van weer al die kilometers af te leggen naar Broome; we hadden het beiden een beetje gehad met afstanden...) We hadden een winterdeal op de kop weten te tikken. We zaten er in een strandhuisje op zeven voetstappen van de oceaan! Fenomenale panorama's. De eerste nacht was er storm, maar eenmaal die was gaan liggen, hebben we er weer die welkome zon gehad. We hebben een tandem gehuurd en hebben zo het hele eiland verkend. Rottnest is maar 11km lang en op het breedste punt maar 4km. Aan het meest westelijke punt (West End of ook Cape Vlamingh) hebben we dolfijnen en walvissen zien stoeien in de golven: ik voelde me klein en nederig en heel dankbaar om zoiets moois te mogen zien!! (Vlamingh is trouwens de ontdekker van Rottnest: een Nederlandse ontdekkingsreiziger.)
De quokkas (familie van de kangoeroe) zijn vreselijk guitige beestjes (en ze hebben met hun lange staart inderdaad een beetje weg van ratten, waardoor de naam Rottnest ontstaan is: toen die Vlamingh ze zag noemde hij het eiland rattennest en dat is dan 'verengelst' tot Rottnest). Alleen erg jammer dat ze letterlijk komen bedelen om eten. Natuurlijk is dat niet de fout van die schattige haarbollen zelf, maar een negatief effect van toerisme... Ik denk ook dat de wintertijd de beste tijd is om er naartoe te gaan. Wij merkten al een serieus verschil tijdens het weekend wat drukte betreft. Ik denk dat het er in de zomer volgepropt zit... en Paul en mezelf zijn niet echt tuk op drukke mensenmassa's. Aan de andere kant denk ik ook dat de zomer fenomenaal is op Rottnest; zowel wat waterpret betreft als wat zonovergoten panorama's betreft...
Ondertussen heb ik ook niet stil gezeten wat betreft werk... Maar helaas moest ik nog eens door een administratieve molen: working with children check, police clearance, registratie bij de WA board, WA rijbewijs en zo meer van die dingen... Behalve geld, kost dat ook tijd en zo ben ik pas sinds gisteren met alles in orde om te werken... Ik heb lang getwijfeld of ik zou solliciteren bij een ziekenhuis of dat ik weer voor een interimbureau zou gaan werken en uiteindelijk heb ik voor het laatste gekozen: als wij naar Europa afreizen zal dat sowieso voor een aantal weken zijn (we bezoeken dan immers zowel Ierland als Belgie) en met een interimjob, valt dat gemakkelijk te regelen.
Momenteel zit ik dus in spanning te wachten op de eerste werkshift...
Minpuntje is dat ik in Ozz alleen als Vroedvrouw mag werken. In Belgie mocht ik ook als Verpleegkundige aan de slag, maar hier liggen de zaken dus een beetje anders. Het interimkantoor vertelde dat het druk genoeg zal zijn om enkel als Vroedvrouw te werken. Het is alleen dat ik beide jobs erg graag doe, maar uiteindelijk ben ik al lang blij dat ik als Vroedvrouw aan de slag kan.
A ja, wat betreft het Tax File Number: dat had ik na precies negen dagen in de brievenbus..
All is good here, zoals jullie merken...
Een warme (vandaag 28 graden
) groet!Angeline.
Annemarie
XPdite Sponsor
Wat klinkt het allemaal lekker zeg! En straks wonen we heel dicht bij elkaar: 25 minuten met de auto! Dus spreken we tegen die tijd vast wat af toch?
Heel veel plezier, geniet van de lente (o, wat was ik al graag daar geweest, met de natte koude winter in aantocht hier.....)!
Groet,
Annemarie
Heel veel plezier, geniet van de lente (o, wat was ik al graag daar geweest, met de natte koude winter in aantocht hier.....)!
Groet,
Annemarie