Er zit niet echt tempo in de makelaar, maar zo werkt het in Australië. We hebben inmiddels gelukkig wel onze auto binnen. Een mooie Alfa Romeo 156 uit 2004. De mogelijkheid om te gaan en staan waar je wilt zonder aan de tijd van een huurauto gebonden te zijn is wel erg lekker en helpt met het gevoel van inburgeren. We kunnen de stad inmiddels ook al erg goed zonder navigatie doorkomen.
Gisteren is het neefje van Annelies hier aangekomen, die gaat hier een half jaartje studeren. Die hebben we dan opgehaald van het vliegveld en het is dan leuk dat je hem wat kan vertellen over hoe dingen werken en wat leuk is om te doen, dat soort dingen. Voor hem is alles nieuw en voor ons voelt het al gek vertrouwd.
Het enige echte probleem blijft een baan. Ik heb dat erg onderschat. Scroll een paar pagina's terug en daar zie je mijn grote verhalen over hoe ik verwacht zo aan de gang te kunnen bij m'n oude werkgever en dat ik me niet zo zorgen maak over een baan. Die zorgen zijn er inmiddels wel, niet altijd gelukkig, maar het is toch wel een beetje dat grijze wolkje wat boven m'n hoofd blijft hangen. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik twijfelde of ik er wel goed aan had gedaan om hierheen te komen. Alles in Nederland liep gesmeerd en nu zit ik hier. No worries, ik blijf niet te lang in die mistroostigheid hangen, maar het is iets wat me er een beetje van weerhoud om echt van alles hier te kunnen genieten.
Ik zie wel de ontwikkeling die ik doormaak sinds ik hier aan ben gekomen. M'n Engels is veel beter geworden, ik kan me nu focussen op m'n antwoorden in plaats van op het formuleren van de juiste zinnen. Gesprekken zijn oprechter en zeker op technisch vlak veel sterker geworden. Ik snap dat ik in het begin afgewezen werd, ik had mezelf ook afgewezen. Maar nu, de laatste paar weken heb ik een paar echt goeie gesprekken gehad waarbij ik ook echt een goed gevoel had. Proef opdrachten gemaakt, tweede gesprekken gehad, dat soort dingen, maar uiteindelijk krijg je dan toch te horen dat ze niet verder gaan.
Het werkt hier ook anders, het hele sollicitatie proces duurt lang. Ze kijken hier primair naar de "cultural fit". Ik krijg elke keer de feedback dat ik technisch enorm sterk ben, zo niet de beste van alle sollicitaties, maar dat ze denken dat ik de markt hier niet genoeg ken nog, of dat ik niet bij het team zou passen. Feedback die ik erg moeilijk vind, want je kunt er zo weinig aan veranderen. In Nederland is competentie de bepalende factor en dat is iets waar je wat aan kunt veranderen. Ander nadeel is dat het moeilijk is om bijvoorbeeld voor een lagere functie te gaan omdat je dan al snel gezien wordt als over-qualified.
It's not all bad hou ik mezelf maar voor, op sommige van deze functies solliciteren letterlijk honderden mensen en ik word in ieder geval uitgenodigd voor een gesprek. En ik krijg achteraf meestal de vraag of ik eventueel wel beschikbaar zou zijn voor freelance werk in de toekomst. Dat laatste zie ik overigens enkel als Engelse beleefdheid. Daar zijn ze hier erg goed in. Dat zal wel dat culturele verschil zijn. Ik heb er geen problemen mee als je me afschiet, maar give it to me straight.
Dus voor nu speel ik maar the numbers game. Veel sollicitaties uitsturen, ik krijg vanzelf een kans (hoop ik).
Verder ben ik maar een web shop gestart. Verdien er niks aan, maar kan ik wat dingen leren die misschien weer handig zijn in de toekomst.
Dat was weer mijn update. Hoopte dat ik een update kon doen over een baan die ik eindelijk had, maar die hoop werd vorige week helaas afschoten
