ChristyA
New Member
zijn jullie in Brisbane??er zijn er best veel Nederlanders om af te spreken of kennis te maken,,misschien voelt hij dan iets beter en heeft niet zoveel last van heimwee..
De ene wil terug, de andere niet .....
- Thread starter Jerden
- Start date
Jan H.
Active Member
Bovenstaande argumenten van beide kanten komen steeds terug op dit forum.
Via de "search engine" kun je ontzettend veel materie vinden op dit gebied. Ik heb er verschillende keren uitgebreid over verteld.
Voor sommigen kan het wellicht nuttig zijn dit elders nog eens op na te slaan.
Het principe is nog steeds dat als je Australische nationaliteit aanneemt dan verlies je je Nederlandschap, met uitzondering van een drietal regels o.a. inderdaad kinderen die voor hun 18e ( veranderd van 21 naar 18) zijn ge emigreerd kunnen dubbele nationaliteit verkrijgen.
Ze zijn in Nederland nog steeds aan het morrelen met deze zaak en zou vorig jaar (per 1 april 2012) een wending krijgen, maar de politiek heeft het weer op een langere termijn geschoven ivm urgentere zaken. Hou het echter in de gaten.
De AOW, ook tientallen draadjes....... gaat NOOIT verloren.
Hetgeen wat je in jaren hebt opgebouwd in NL vanf je 15e, dat recht blijf je behouden tot je dood, heeft dus NIETS te maken met nationaliteit of je verblijfplaats.
Mocht je gaan "zwerven" en de Sociale dienst kan je niet vinden, dan kun je uit eigen beweging de AOW aanvragen tot 18 maanden voordat je 65 wordt, dan meld je je woonplaats, je banknummer (in NL of in OZ).
Deze eenmalige aanvraag loopt via Centrelink Hobart, dit doen ze om je in de gaten te houden dat je niet van 2 kanten plukt.
Verlaat je op je 32e het land en ga b.v. naar Australie, dan betaal je geen AOW premie meer, dan kun je op je 65e het volgende tegemoet zien:
15 tot 32 = 17 jaar x 2 procent per jaar = 34 procent .
Dus krijg je 34 procent van het dan geldende AOW, waar je ook woont. Er zullen kleine verschillen insluipen mbt toekomstige 67 jaar of zo, maar dat is marginaal.
Leuker kunnen we het niet maken.
Nog ff dit: De RRV is alleen een reis visum, als je nooit OZ verlaat, heb je het niet nodig.
Ik ken Nederlanders die vanaf 1950 in OZ wonen en nooit op vakantie buiten Australie zijn geweest.
Wel een NL paspoort hebben - niet eens geldig meer, maakt niet uit.(dus zijn nog steeds Nederlander) en nooit van een RRV gehoord of gezien.
Cheers
Jan
Via de "search engine" kun je ontzettend veel materie vinden op dit gebied. Ik heb er verschillende keren uitgebreid over verteld.
Voor sommigen kan het wellicht nuttig zijn dit elders nog eens op na te slaan.
Het principe is nog steeds dat als je Australische nationaliteit aanneemt dan verlies je je Nederlandschap, met uitzondering van een drietal regels o.a. inderdaad kinderen die voor hun 18e ( veranderd van 21 naar 18) zijn ge emigreerd kunnen dubbele nationaliteit verkrijgen.
Ze zijn in Nederland nog steeds aan het morrelen met deze zaak en zou vorig jaar (per 1 april 2012) een wending krijgen, maar de politiek heeft het weer op een langere termijn geschoven ivm urgentere zaken. Hou het echter in de gaten.
De AOW, ook tientallen draadjes....... gaat NOOIT verloren.
Hetgeen wat je in jaren hebt opgebouwd in NL vanf je 15e, dat recht blijf je behouden tot je dood, heeft dus NIETS te maken met nationaliteit of je verblijfplaats.
Mocht je gaan "zwerven" en de Sociale dienst kan je niet vinden, dan kun je uit eigen beweging de AOW aanvragen tot 18 maanden voordat je 65 wordt, dan meld je je woonplaats, je banknummer (in NL of in OZ).
Deze eenmalige aanvraag loopt via Centrelink Hobart, dit doen ze om je in de gaten te houden dat je niet van 2 kanten plukt.
Verlaat je op je 32e het land en ga b.v. naar Australie, dan betaal je geen AOW premie meer, dan kun je op je 65e het volgende tegemoet zien:
15 tot 32 = 17 jaar x 2 procent per jaar = 34 procent .
Dus krijg je 34 procent van het dan geldende AOW, waar je ook woont. Er zullen kleine verschillen insluipen mbt toekomstige 67 jaar of zo, maar dat is marginaal.
Leuker kunnen we het niet maken.
Nog ff dit: De RRV is alleen een reis visum, als je nooit OZ verlaat, heb je het niet nodig.
Ik ken Nederlanders die vanaf 1950 in OZ wonen en nooit op vakantie buiten Australie zijn geweest.
Wel een NL paspoort hebben - niet eens geldig meer, maakt niet uit.(dus zijn nog steeds Nederlander) en nooit van een RRV gehoord of gezien.
Cheers
Jan
Bedankt voor de links! Het wordt me nu stilaan toch wat duidelijker. Als we opnieuw gebruik zouden willen maken van ons visum dan heb ik nog tot 2018 de tijd om terug te komen als ik het goed heb (ons visum is geldig tot aug 2015, dan een RRV aanvragen en dan 2 jaar hier zijn om het niet te laten vervallen). Dat geeft wel wat ruimte om na te denken en te ervaren hoe het is om terug in België te zijn.
Tja, we hebben hier best wel wat mensen ontmoet, maar we hebben ook allebei zoiets van "we komen niet naar Australië om de hele tijd rond te hangen met Nederlanders of Belgen". Het zit veel dieper dan dat, de band die je hebt met familie en vrienden die je al van in je jeugd kent is onvervangbaar, hoe je het ook draait of keert. Zelfs ik heb dat deze vakantie moeten toegeven. We hebben een hele goede band met onze familie, en terug opgenomen worden in die warmte gaf toch een gevoel van thuiskomen.
We moeten het nog verder uitpraten maar in de afgelopen week heb ik me een beetje verzoend met de idee om terug te gaan. Natuurlijk zijn er enorm veel dingen die ik ga missen van Australië, en ik word af en toe best heel triest als ik erover nadenk, maar ik merk dat ik in mijn hoofd al afscheid aan het nemen ben. En het lukt me weer om de goeie dingen van België te zien, die ik eigenlijk de afgelopen jaren niet meer kon of wilde zien.
Dat is dan toch al 1 positief gevolg .....
Tja, we hebben hier best wel wat mensen ontmoet, maar we hebben ook allebei zoiets van "we komen niet naar Australië om de hele tijd rond te hangen met Nederlanders of Belgen". Het zit veel dieper dan dat, de band die je hebt met familie en vrienden die je al van in je jeugd kent is onvervangbaar, hoe je het ook draait of keert. Zelfs ik heb dat deze vakantie moeten toegeven. We hebben een hele goede band met onze familie, en terug opgenomen worden in die warmte gaf toch een gevoel van thuiskomen.
We moeten het nog verder uitpraten maar in de afgelopen week heb ik me een beetje verzoend met de idee om terug te gaan. Natuurlijk zijn er enorm veel dingen die ik ga missen van Australië, en ik word af en toe best heel triest als ik erover nadenk, maar ik merk dat ik in mijn hoofd al afscheid aan het nemen ben. En het lukt me weer om de goeie dingen van België te zien, die ik eigenlijk de afgelopen jaren niet meer kon of wilde zien.
Dat is dan toch al 1 positief gevolg .....
Jack
Well-Known Member
Effe omdraaien....want zoals ik kan lezen ga je Australia heel erg missen.
Je vervult nu de wensen van je manlief...what about you?.
Als jij nu zegt (de vrouw met de broek aan) ik kan niet, ik wil niet, we hebben teveel moeite gedaan om hier te komen, we hadden alles overwogen om de stap te maken, wij hebben het hier mooi , onze kinderen hebben meer buiten leven en hebben het zeer goed, temperaturen, wildlife, alles wat Australia kan bieden wat een grijs koud miezerig Belgie niet tegen op kan.
Zal hij zoveel van je houden om bij je te blijven.
Then the monkey comes out of your sleeve (Like Steyn the backpacker said in Dutch English last time he visit me
)
Ik weet het, het lezen hierboven is direct, beetje bot, geen bull eromheen , gewoon zoals het is.
Mijn relatie met mijn family en vrienden is absoluut top.
Maar geen rede om voor deze lieve mensen iets te laten wat je heel graag wilt.
Is Jack weer te recht door...Beter dan eromheen draaien en punten zoeken om alles te verzachten met a lot of bull waar je heel diep van binnen niet volledig achter staat.
You only live once.
Cheers,
Jack
Je vervult nu de wensen van je manlief...what about you?.
Als jij nu zegt (de vrouw met de broek aan) ik kan niet, ik wil niet, we hebben teveel moeite gedaan om hier te komen, we hadden alles overwogen om de stap te maken, wij hebben het hier mooi , onze kinderen hebben meer buiten leven en hebben het zeer goed, temperaturen, wildlife, alles wat Australia kan bieden wat een grijs koud miezerig Belgie niet tegen op kan.
Zal hij zoveel van je houden om bij je te blijven.
Then the monkey comes out of your sleeve (Like Steyn the backpacker said in Dutch English last time he visit me
)Ik weet het, het lezen hierboven is direct, beetje bot, geen bull eromheen , gewoon zoals het is.
Mijn relatie met mijn family en vrienden is absoluut top.
Maar geen rede om voor deze lieve mensen iets te laten wat je heel graag wilt.
Is Jack weer te recht door...Beter dan eromheen draaien en punten zoeken om alles te verzachten met a lot of bull waar je heel diep van binnen niet volledig achter staat.
You only live once.
Cheers,
Jack
Last edited:
Hi Jerden, wat een ontzettend moeilijke situatie. Heel veel sterkte met het maken van een beslissing..
Uit jullie verhaal meen ik op te maken dat jullie voornamelijk voor de kinderen en hun toekomst naar Australië vertrokken zijn. Hoe zien jullie kinderen de toekomst? Blijven ze het liefst in Australië of keren ze net als je man liever terug naar België?
Uit jullie verhaal meen ik op te maken dat jullie voornamelijk voor de kinderen en hun toekomst naar Australië vertrokken zijn. Hoe zien jullie kinderen de toekomst? Blijven ze het liefst in Australië of keren ze net als je man liever terug naar België?
Tekkel
XPdite Sponsor
Ben het helemaal met Jack eens.
En zo'n vakantie terug is wel leuk; iedereen wil je zien, je hebt amper tijd voor jezelf, hardstikke leuk.
Ben je eenmaal weer terug in Belgie, blijken ze toch te moeten werken
Hebben ze helemaal niet zoveel tijd meer voor je, ben je niet zo bijzonder meer.
En zit je binnen de kortste keren weer met het gevoel waardoor je een paar jaar terug voor bent vertrokken
Onze laatste buren uit NL zijn geloof ik wel 3 keer heen en weer geweest, maar het gevoel bleek er in NL telkens toch niet meer te zijn.
Ze zitten dus alweer een hele tijd hier in WA.
Bart
En zo'n vakantie terug is wel leuk; iedereen wil je zien, je hebt amper tijd voor jezelf, hardstikke leuk.
Ben je eenmaal weer terug in Belgie, blijken ze toch te moeten werken
Hebben ze helemaal niet zoveel tijd meer voor je, ben je niet zo bijzonder meer.
En zit je binnen de kortste keren weer met het gevoel waardoor je een paar jaar terug voor bent vertrokken
Onze laatste buren uit NL zijn geloof ik wel 3 keer heen en weer geweest, maar het gevoel bleek er in NL telkens toch niet meer te zijn.
Ze zitten dus alweer een hele tijd hier in WA.
Bart
Jack
Well-Known Member
Ben het helemaal met Jack eens.
En zo'n vakantie terug is wel leuk; iedereen wil je zien, je hebt amper tijd voor jezelf, hardstikke leuk.
Ben je eenmaal weer terug in Belgie, blijken ze toch te moeten werken
Hebben ze helemaal niet zoveel tijd meer voor je, ben je niet zo bijzonder meer.
En zit je binnen de kortste keren weer met het gevoel waardoor je een paar jaar terug voor bent vertrokken
Onze laatste buren uit NL zijn geloof ik wel 3 keer heen en weer geweest, maar het gevoel bleek er in NL telkens toch niet meer te zijn.
Ze zitten dus alweer een hele tijd hier in WA.
Bart
Sad but true.........
Heb Hollanders ontmoet die bij afscheid zo'n 170
Nu reageren er weinig meer.
287 facebook vrienden waarvan 250 uit Nederland.
Likes en reacties zijn soms 4 tot 7 die ze terug krijgen bij updates en tonen van foto's.
Ik zou nog maar eens een beetje meer praten voordat je de koffers pakt.
Iets volmaakt is nergens te vinden, het is er wat je er zelf van maakt.
Always follow your boem boem
Veel sterkte,
Jack
Nou, het is mss wel belangrijk om een beetje de achtergrond te weten. Zoals Red Dust al zei: meestal is het 1 partner die erover begint en groeit de andere erin mee. Dat is bij ons duidelijk het geval geweest. Het is vooral door mijn toedoen dat we achter dat visum aangegaan zijn. Voor mij was het veel belangrijker dan voor hem. Wat niet wil zeggen dat hij het er niet mee eens was of dat ik hem op 1 of andere manier gedwongen heb om dit te doen. Maar kom, vanaf het begin was het meer mijn feestje dan het zijne.
Ten tweede heb ik hem in de periode dat we hier zijn steeds ongelukkiger zien worden. Dan spreek ik nog niet over een depressie maar het begon toch al aardig in de buurt te komen. Hij heeft er het eerste jaar zijn mond over gehouden, en ik heb de signalen een beetje genegeerd, niet willen zien eigenlijk.
Driekwart jaar geleden heeft hij voor het eerst gezegd dat hij het niet zag zitten om hier te blijven. Ik heb me met hand en tand ertegen verzet, en heb op verschillende manieren gepoogd om hem te doen inzien dat we het hier wel goed hebben en waarom we ook alweer hier naartoe wilden komen. En ik moet eerlijk toegeven: ik ben een beetje moe gestreden. Want verstandelijk moet hij wel toegeven dat het hier inderdaad op veel vlakken beter is. Maar gevoelsmatig wil het bij hem gewoon niet komen. En dan kan je zoveel redeneren als je wil, dan stoot je op een muur.
We hebben toen we hier naartoe kwamen gezegd dat we het 2 jaar gingen proberen, en dat we dan een beslissing zouden nemen over al dan niet definitief hier blijven. Als 1 van ons zich hier niet goed voelde, zouden we teruggaan. Op dat punt zijn we dus nu gekomen. Als het aan hem gelegen had zaten we al lang terug in België, maar hij blijft hier omdat ik en de kinderen hier zijn. Dus je kan inderdaad zeggen: als hij van je houdt zal hij bij je blijven. Maar je kan dat ook omkeren en zeggen: als ik van hem hou doe ik hem dat niet aan van hier nog langer tegen zijn zin te blijven….
Toen het vorig weekend tot een uitbarsting kwam en ik eindelijk onder ogen moest zien dat dit niet langer zo verder kan, dat er een oplossing moet komen, verzette alles in me zich tegen het idee om terug te gaan naar België. Ik zat wanhopig te zoeken naar mogelijkheden om toch te blijven, of op zijn minst om terug te komen. Maar dan heb ik mezelf gedwongen om me te concentreren op België, en hoe het zou zijn als …..
En ik moet toegeven: sommige dingen zijn beter in België. Australië valt op een aantal vlakken lelijk tegen. Ik wist dat het een duur land is, maar wat ik niet verwacht had is dat ik hier bvb voor sportclubs voor de kinderen het tienvoudige (ja, tien!) betaal van in België. En dat zijn geen buitenissige sporten, dat gaat maar gewoon over dans en turnen. Badmintonclubs, de lievelingssport van mijn zoon, zijn hier amper te vinden, en al zeker niet voor kinderen. Het huis waar we hier wonen is qua grootte de helft van wat we in België hadden en kost meer geld. Het zou heerlijk zijn om een huis met zwembad te hebben hier in de hete zomers maar dat is iets waar we alleen maar van kunnen dromen momenteel. Naar de tandarts gaan stel ik uit omdat dat hier zoveel kost, ondanks een bijkomende verzekering. Mijn man moet nu bvb een wortelkanaalbehandeling ondergaan, wat 1400 dollar kost ….. Wij eten heel veel groenten en fruit, en betalen ons bijgevolg blauw aan supermarktkosten. Er wordt aan een rottempo bijgebouwd, en de percelen grond worden steeds kleiner en de huizen staan steeds korter op elkaar. En dan zeg ik nog niks over de nieuwe regering die met het milieu totaal niet inzit……
Er zijn een aantal zaken in België die ik absoluut niet leuk vond, met op de eerste plaats de regio waar we woonden. Wij moesten daar wonen omdat mijn man in Rotterdam werkte. Hij is nu echter bereid om in de regio te gaan wonen waar het grootste deel van mijn familie en vrienden woont. Dat maakt voor mij al een enorm verschil. Misschien is dat punten zoeken om alles te verzachten ja, maar ik ben niet bereid om alles op te offeren om te krijgen wat ik wil. Je moet ook niet vergeten dat er ook nog 2 kinderen zijn. Als we gewoon met ons tweetjes waren, ja, mss zouden we dan wel uit mekaar gaan en zou hij teruggaan naar Nederland en ik hier blijven, dat weet ik niet. Maar die optie is er nu niet. Als hij alleen zou teruggaan naar Nederland (wat hij in geen 100 jaar zou doen) dan zou ik mijn kinderen gewoon hun vader afpakken door mijn zin te willen doordrijven. En als hij hier tegen zijn zin blijft legt dat zo’n enorme druk op onze relatie dat ik me d’er ook niet goed bij voel. Er is geen gemakkelijke uitweg uit deze situatie. We willen allebei iets verschillend, en de enige manier om er dan uit te geraken is compromissen zoeken. Dus zoek ik naar wat ik wel goed vind in België, en stel ik ook mijn eisen als we zouden teruggaan.
Wat de kinderen betreft: die weigeren op het moment te zeggen wat ze willen, omdat ze dan het gevoel hebben dat ze ofwel voor mij ofwel voor mijn man kiezen. Voor hen is het vooral belangrijk dat we samen blijven.
Zoals je zelf zegt Jack: iets volmaakt is nergens te vinden, het is wat je er zelf van maakt. Volledig mee eens. En ook al kiest mijn hart voor Australië, mijn gezin is belangrijker voor me. Het is dankzij mijn man dat ik hier een aantal jaren heb kunnen wonen, op mijn eentje had ik nooit het vereiste aantal punten gehaald om een visum te kunnen aanvragen.
Bedankt in ieder geval voor jullie input !
Ten tweede heb ik hem in de periode dat we hier zijn steeds ongelukkiger zien worden. Dan spreek ik nog niet over een depressie maar het begon toch al aardig in de buurt te komen. Hij heeft er het eerste jaar zijn mond over gehouden, en ik heb de signalen een beetje genegeerd, niet willen zien eigenlijk.
Driekwart jaar geleden heeft hij voor het eerst gezegd dat hij het niet zag zitten om hier te blijven. Ik heb me met hand en tand ertegen verzet, en heb op verschillende manieren gepoogd om hem te doen inzien dat we het hier wel goed hebben en waarom we ook alweer hier naartoe wilden komen. En ik moet eerlijk toegeven: ik ben een beetje moe gestreden. Want verstandelijk moet hij wel toegeven dat het hier inderdaad op veel vlakken beter is. Maar gevoelsmatig wil het bij hem gewoon niet komen. En dan kan je zoveel redeneren als je wil, dan stoot je op een muur.
We hebben toen we hier naartoe kwamen gezegd dat we het 2 jaar gingen proberen, en dat we dan een beslissing zouden nemen over al dan niet definitief hier blijven. Als 1 van ons zich hier niet goed voelde, zouden we teruggaan. Op dat punt zijn we dus nu gekomen. Als het aan hem gelegen had zaten we al lang terug in België, maar hij blijft hier omdat ik en de kinderen hier zijn. Dus je kan inderdaad zeggen: als hij van je houdt zal hij bij je blijven. Maar je kan dat ook omkeren en zeggen: als ik van hem hou doe ik hem dat niet aan van hier nog langer tegen zijn zin te blijven….
Toen het vorig weekend tot een uitbarsting kwam en ik eindelijk onder ogen moest zien dat dit niet langer zo verder kan, dat er een oplossing moet komen, verzette alles in me zich tegen het idee om terug te gaan naar België. Ik zat wanhopig te zoeken naar mogelijkheden om toch te blijven, of op zijn minst om terug te komen. Maar dan heb ik mezelf gedwongen om me te concentreren op België, en hoe het zou zijn als …..
En ik moet toegeven: sommige dingen zijn beter in België. Australië valt op een aantal vlakken lelijk tegen. Ik wist dat het een duur land is, maar wat ik niet verwacht had is dat ik hier bvb voor sportclubs voor de kinderen het tienvoudige (ja, tien!) betaal van in België. En dat zijn geen buitenissige sporten, dat gaat maar gewoon over dans en turnen. Badmintonclubs, de lievelingssport van mijn zoon, zijn hier amper te vinden, en al zeker niet voor kinderen. Het huis waar we hier wonen is qua grootte de helft van wat we in België hadden en kost meer geld. Het zou heerlijk zijn om een huis met zwembad te hebben hier in de hete zomers maar dat is iets waar we alleen maar van kunnen dromen momenteel. Naar de tandarts gaan stel ik uit omdat dat hier zoveel kost, ondanks een bijkomende verzekering. Mijn man moet nu bvb een wortelkanaalbehandeling ondergaan, wat 1400 dollar kost ….. Wij eten heel veel groenten en fruit, en betalen ons bijgevolg blauw aan supermarktkosten. Er wordt aan een rottempo bijgebouwd, en de percelen grond worden steeds kleiner en de huizen staan steeds korter op elkaar. En dan zeg ik nog niks over de nieuwe regering die met het milieu totaal niet inzit……
Er zijn een aantal zaken in België die ik absoluut niet leuk vond, met op de eerste plaats de regio waar we woonden. Wij moesten daar wonen omdat mijn man in Rotterdam werkte. Hij is nu echter bereid om in de regio te gaan wonen waar het grootste deel van mijn familie en vrienden woont. Dat maakt voor mij al een enorm verschil. Misschien is dat punten zoeken om alles te verzachten ja, maar ik ben niet bereid om alles op te offeren om te krijgen wat ik wil. Je moet ook niet vergeten dat er ook nog 2 kinderen zijn. Als we gewoon met ons tweetjes waren, ja, mss zouden we dan wel uit mekaar gaan en zou hij teruggaan naar Nederland en ik hier blijven, dat weet ik niet. Maar die optie is er nu niet. Als hij alleen zou teruggaan naar Nederland (wat hij in geen 100 jaar zou doen) dan zou ik mijn kinderen gewoon hun vader afpakken door mijn zin te willen doordrijven. En als hij hier tegen zijn zin blijft legt dat zo’n enorme druk op onze relatie dat ik me d’er ook niet goed bij voel. Er is geen gemakkelijke uitweg uit deze situatie. We willen allebei iets verschillend, en de enige manier om er dan uit te geraken is compromissen zoeken. Dus zoek ik naar wat ik wel goed vind in België, en stel ik ook mijn eisen als we zouden teruggaan.
Wat de kinderen betreft: die weigeren op het moment te zeggen wat ze willen, omdat ze dan het gevoel hebben dat ze ofwel voor mij ofwel voor mijn man kiezen. Voor hen is het vooral belangrijk dat we samen blijven.
Zoals je zelf zegt Jack: iets volmaakt is nergens te vinden, het is wat je er zelf van maakt. Volledig mee eens. En ook al kiest mijn hart voor Australië, mijn gezin is belangrijker voor me. Het is dankzij mijn man dat ik hier een aantal jaren heb kunnen wonen, op mijn eentje had ik nooit het vereiste aantal punten gehaald om een visum te kunnen aanvragen.
Bedankt in ieder geval voor jullie input !
Sjar
Active Member
Jerden, wat een lastige situatie is dit zeg! Ik wens jullie hele gezin veel sterkte met de komende beslissingen en bewegingen.
Ik snap heel goed wat je zegt over het gevoel wat je man heeft, wat hij met "thuis" heeft, dat zit diep, dat kun je niet makkelijk ergens anders vervangen. Mijn ex is een Australier en ik heb hem leren kennen toen hij voor het werk van zijn ex vrouw tijdelijk in NL woonde, daarvoor hij had met haar al lange tijd in de VS gewoond en was dus al lange tijd ver weg van zijn familie die hij wel veel sprak, maar toch is dat anders. Toen zijn huwelijk voorbij ging en al plannen had gemaakt na een jaar om weer terug te gaan kwamen wij elkaar tegen, dat gooide weer roet in het eten. Hij is toen eventjes teruggegaan naar Australie, maar heel snel weer teruggekomen voor mij. We hadden toen plannen (omdat ik zelf al jaren met deze plannen rondliep) om samen naar Australie te gaan in een termijn van 2 jaar (niet zo lang zou je zeggen). Maar zelfs dat heeft hij niet "gehaald"..... het gevoel dat hij bij zijn familie wilde zijn en in Australie was zo sterk dat hij toch terug is gegaan. Toen ik hem bij mijn laatste reis zag, was hij zo anders, echt gelukkig. En ik spreek hem nog steeds wel eens via Skype en het is nog steeds zo. De omstandigheden waren er voor mij toen totaal niet naar om a-la-minute te vertrekken en mee te gaan. De relatie was nog relatief jong en ik was met een aantal belangrijke dingen bezig op opleiding/werk gebied. Maar als wij lange(re) tijd getrouwd waren en kinderen hadden gehad, dan was ik meegegaan! Ik snap dat je voor je gezin kiest.
iedere situatie is anders, wie weet krijgt je man ook weer spijt als hij daar (of hier... 't is maar hoe je het bekijkt) zit, maar wie weet ook niet. Zoals jij het beschrijft heeft hij het geprobeerd en een eerlijke kans gegeven. En inderdaad, niet alles is altijd beter en ook niet iedereen is gemaakt om te emigreren, het is een behoorlijke stap!
Succes met alles!
Ik snap heel goed wat je zegt over het gevoel wat je man heeft, wat hij met "thuis" heeft, dat zit diep, dat kun je niet makkelijk ergens anders vervangen. Mijn ex is een Australier en ik heb hem leren kennen toen hij voor het werk van zijn ex vrouw tijdelijk in NL woonde, daarvoor hij had met haar al lange tijd in de VS gewoond en was dus al lange tijd ver weg van zijn familie die hij wel veel sprak, maar toch is dat anders. Toen zijn huwelijk voorbij ging en al plannen had gemaakt na een jaar om weer terug te gaan kwamen wij elkaar tegen, dat gooide weer roet in het eten. Hij is toen eventjes teruggegaan naar Australie, maar heel snel weer teruggekomen voor mij. We hadden toen plannen (omdat ik zelf al jaren met deze plannen rondliep) om samen naar Australie te gaan in een termijn van 2 jaar (niet zo lang zou je zeggen). Maar zelfs dat heeft hij niet "gehaald"..... het gevoel dat hij bij zijn familie wilde zijn en in Australie was zo sterk dat hij toch terug is gegaan. Toen ik hem bij mijn laatste reis zag, was hij zo anders, echt gelukkig. En ik spreek hem nog steeds wel eens via Skype en het is nog steeds zo. De omstandigheden waren er voor mij toen totaal niet naar om a-la-minute te vertrekken en mee te gaan. De relatie was nog relatief jong en ik was met een aantal belangrijke dingen bezig op opleiding/werk gebied. Maar als wij lange(re) tijd getrouwd waren en kinderen hadden gehad, dan was ik meegegaan! Ik snap dat je voor je gezin kiest.
iedere situatie is anders, wie weet krijgt je man ook weer spijt als hij daar (of hier... 't is maar hoe je het bekijkt) zit, maar wie weet ook niet. Zoals jij het beschrijft heeft hij het geprobeerd en een eerlijke kans gegeven. En inderdaad, niet alles is altijd beter en ook niet iedereen is gemaakt om te emigreren, het is een behoorlijke stap!
Succes met alles!
Mountains
XPdite Sponsor
Heimwee is een sluipende zaak. Kun je nooit tevoren inschatten.
Respect voor jou en je man, zo te lezen gunnen jullie het elkaar gelukkig te zijn.
Ik vind je overwegingen weloverdacht.
Hou je kids in de gaten, laat ze niet te lang op de tenen lopen.
Alle hartelijks, Judith
Respect voor jou en je man, zo te lezen gunnen jullie het elkaar gelukkig te zijn.
Ik vind je overwegingen weloverdacht.
Hou je kids in de gaten, laat ze niet te lang op de tenen lopen.
Alle hartelijks, Judith
Lamarck
Well-Known Member
De plek waar je bent maakt veel uit in hoe je je voelt. De mensen waar je bij bent zijn vaak minstens zo belangrijk. Precies wat je zegt, je kunt nu in Belgie gerichter op zoek naar een plek waar je je beter voelt dan waar je was voor je hiernaartoe kwam.
Het is soms niet mogelijk om iets perfects te vinden. Soms moet je kiezen en iets opgeven.
Voor de kinderen is het belangrijkste dat ze weten dat het met jullie goed komt. Het is niet erg dat ze zien dat het moeite kost en dat een relatie geven en nemen is. Maar het is wel goed om ze te laten zien dat je samen aan een oplossing werkt.
sterkte
*hug*
Het is soms niet mogelijk om iets perfects te vinden. Soms moet je kiezen en iets opgeven.
Voor de kinderen is het belangrijkste dat ze weten dat het met jullie goed komt. Het is niet erg dat ze zien dat het moeite kost en dat een relatie geven en nemen is. Maar het is wel goed om ze te laten zien dat je samen aan een oplossing werkt.
sterkte
*hug*
Edireliro
Well-Known Member
Dr manier waarop je wikt en weegt en de voors en tegens tegenover elkaar zet, zegt alles over hoe jullie bij elkaar horen. Het is jammer dat jullie emigratie niet heeft gebracht wat jullie eigenlijk voor ogen hadden. Maar ook al zouden jullie besluiten terug naar België te gaan, dit pakt niemand jullie meer af. Want ondanks de heimwee van je man, hoop ik dat jullie toch een aantal onuitwisbare herinneringen hebben gekregen.
Heel veel succes en sterkte met het nemen van de uiteindelijke beslissing. Jullie slaan je er wel doorheen. Samen zijn jullie sterk, waar je ook bent.
En gelukkig is Oz als vakantieland niet onbereikbaar en zie je op een dag misschien nog wel meer dan wanneer je er woont.
Heel veel succes en sterkte met het nemen van de uiteindelijke beslissing. Jullie slaan je er wel doorheen. Samen zijn jullie sterk, waar je ook bent.
En gelukkig is Oz als vakantieland niet onbereikbaar en zie je op een dag misschien nog wel meer dan wanneer je er woont.
hoi Jerden, wat schrijf je het helder en eerlijk, dankjewel dat je dit deelt.
ik herken veel van jullie verhaal. Wij zijn in 2010 naar Australie gekomen, we wonen in Sydney. Ik ben Nederlands, mijn man Ier, we hebben 2 kinderen we woonden in Ierland.
Het was zijn droom om hier naartoe te komen en ik wilde graag mee omdat ik wist dat het een hele mooie en goede ervaring zou zijn voor de kinderen. Wat het inderdaad is! Ik heb echter van het begin af aan gezegd dat het maar voor 2 jaar of voor 2 keer 2 jaar zou zijn. Dat was voor mij de manier om de afstand te overbruggen. Maar die korte termijn zorgde ervoor dat ik me niet volledig heb gesettled, altijd een terughoudendheid.
Ik heb het er enorm moeilijk mee gehad en nog steeds. Vermoeiend. En jammer dat het zoveel energie vergt. Het helpt niet echt als mensen zeggen: "geniet toch gewoon van al het mooie en stop met zeuren". Helaas werkt dit voor sommige mensen niet zo eenvoudig. Worden wij geteisterd door een interne dialoog die zo overweldigend is dat er geen ruimte lijkt om het op een andere manier te ervaren. Ik vind dit heel moeilijk om te schrijven. Mijn man vind het hier geweldig, maar hij begrijpt mijn bezwaren. Wij zijn ook na 2 jaar voor vakantie terug geweest. Daardoor was ook het gevoel van terugwillen sterker geworden bij mij.
Ik wil niet halsoverkop weg. Maar wil toch weten wanneer we terug gaan. Over een jaar? Over een paar jaar? Maar we weten het vooralsnog niet. En daar probeer ik vrede mee te hebben. Het niet weten.
Ik ben momenteel aan het proberen om de gedachten en het verlangen om terug te keren naar Ierland in te tomen met "self-compassion" waarbij ik erken dat het gevoel er is, en ook erken dat het een moeilijke situatie is, en dus mezelf toelaat om mij als het ware te troosten voor de pijn die er is. De pijn van zo enorm ver weg te zijn van familie. De pijn van "dit klopt niet, onze kinderen hebben het contact met hun grootouders, ooms & tantes, neefjes & nichtjes nodig, het klopt niet om hier zo ver weg te zijn" en andere gedachten "het is hier zo duur, het lukt ons niet om rond te komen, we zullen nooit een huis kunnen kopen, dit is niet ons thuisland/geboorteland, ik heb geen verbinding met deze natuur, waarom wordt energie hier zo verkwist, wat is die hitte ellendig, wat zijn de huizen hier slecht gebouwd (koud in de winter/heet in de zomer), wat is die zonnebrand vervelend, wat zijn de spinnen/slangen/kakkerlakken/vliegen/bosbranden eng en vervelend, wat is het eten duur, wat een ellendige/verdrietige verhouding is er met de oorspronkelijke bewoners van dit land" en ook de onzekerheid, telkens als zo'n gedachte langskomt probeer ik mezelf gerust te stellen "ja dit is moeilijk" en haal diep adem. Er zijn ook dagen dat ik inzie dat dit een geweldig land is met mogelijkheden, en dat de kinderen een hele fijne school hebben, en bijzondere vrienden, we hebben een fijne vriendenkring met een bijzondere mix van achtergronden. Het is heerlijk dat we in de winter veel buiten waren en geen jas nodig hadden (al keek een vriendin me verbaasd aan, want zij had deze winter juist als erg koud ervaren....). Strand is geweldig. Zwem les is geweldig. Hele lieve bijzondere dans school. We hebben nu ook alletwee een baan (ik part-time tijdens schooluren en op loopafstand van huis). Als we nog een paar jaar hard werken gaat het misschien wel lukken om rond te komen en te sparen zodat we naar Europa kunnen voor vakantie.....
Maar sterker is het gevoel zodra ik aan familie denk. En dan schiet meteen de gedachte van "ik moet nu weten wanneer we terug gaan" maar dan weer diep ademhalen
en proberen te zien dat die beslissing in de toekomst ligt. En nu is nu.
- mindfulness - awareness-
Soms zou ik op dit forum van de daken willen schreeuwen: KOM NIET NAAR AUSTRALIE . want zodra je hier bent raak je betoverd en zal je altijd worden geteisterd door een verlangen naar wonen aan de andere kant van de wereld.
Welk verlangen is het meest ondraagbaar?
Door me meer te richten op "Hier & Nu" zijn, zijn er soms momenten van helderheid.
Heel veel sterkte met jullie reis (terug).
ik herken veel van jullie verhaal. Wij zijn in 2010 naar Australie gekomen, we wonen in Sydney. Ik ben Nederlands, mijn man Ier, we hebben 2 kinderen we woonden in Ierland.
Het was zijn droom om hier naartoe te komen en ik wilde graag mee omdat ik wist dat het een hele mooie en goede ervaring zou zijn voor de kinderen. Wat het inderdaad is! Ik heb echter van het begin af aan gezegd dat het maar voor 2 jaar of voor 2 keer 2 jaar zou zijn. Dat was voor mij de manier om de afstand te overbruggen. Maar die korte termijn zorgde ervoor dat ik me niet volledig heb gesettled, altijd een terughoudendheid.
Ik heb het er enorm moeilijk mee gehad en nog steeds. Vermoeiend. En jammer dat het zoveel energie vergt. Het helpt niet echt als mensen zeggen: "geniet toch gewoon van al het mooie en stop met zeuren". Helaas werkt dit voor sommige mensen niet zo eenvoudig. Worden wij geteisterd door een interne dialoog die zo overweldigend is dat er geen ruimte lijkt om het op een andere manier te ervaren. Ik vind dit heel moeilijk om te schrijven. Mijn man vind het hier geweldig, maar hij begrijpt mijn bezwaren. Wij zijn ook na 2 jaar voor vakantie terug geweest. Daardoor was ook het gevoel van terugwillen sterker geworden bij mij.
Ik wil niet halsoverkop weg. Maar wil toch weten wanneer we terug gaan. Over een jaar? Over een paar jaar? Maar we weten het vooralsnog niet. En daar probeer ik vrede mee te hebben. Het niet weten.
Ik ben momenteel aan het proberen om de gedachten en het verlangen om terug te keren naar Ierland in te tomen met "self-compassion" waarbij ik erken dat het gevoel er is, en ook erken dat het een moeilijke situatie is, en dus mezelf toelaat om mij als het ware te troosten voor de pijn die er is. De pijn van zo enorm ver weg te zijn van familie. De pijn van "dit klopt niet, onze kinderen hebben het contact met hun grootouders, ooms & tantes, neefjes & nichtjes nodig, het klopt niet om hier zo ver weg te zijn" en andere gedachten "het is hier zo duur, het lukt ons niet om rond te komen, we zullen nooit een huis kunnen kopen, dit is niet ons thuisland/geboorteland, ik heb geen verbinding met deze natuur, waarom wordt energie hier zo verkwist, wat is die hitte ellendig, wat zijn de huizen hier slecht gebouwd (koud in de winter/heet in de zomer), wat is die zonnebrand vervelend, wat zijn de spinnen/slangen/kakkerlakken/vliegen/bosbranden eng en vervelend, wat is het eten duur, wat een ellendige/verdrietige verhouding is er met de oorspronkelijke bewoners van dit land" en ook de onzekerheid, telkens als zo'n gedachte langskomt probeer ik mezelf gerust te stellen "ja dit is moeilijk" en haal diep adem. Er zijn ook dagen dat ik inzie dat dit een geweldig land is met mogelijkheden, en dat de kinderen een hele fijne school hebben, en bijzondere vrienden, we hebben een fijne vriendenkring met een bijzondere mix van achtergronden. Het is heerlijk dat we in de winter veel buiten waren en geen jas nodig hadden (al keek een vriendin me verbaasd aan, want zij had deze winter juist als erg koud ervaren....). Strand is geweldig. Zwem les is geweldig. Hele lieve bijzondere dans school. We hebben nu ook alletwee een baan (ik part-time tijdens schooluren en op loopafstand van huis). Als we nog een paar jaar hard werken gaat het misschien wel lukken om rond te komen en te sparen zodat we naar Europa kunnen voor vakantie.....
Maar sterker is het gevoel zodra ik aan familie denk. En dan schiet meteen de gedachte van "ik moet nu weten wanneer we terug gaan" maar dan weer diep ademhalen
en proberen te zien dat die beslissing in de toekomst ligt. En nu is nu.
- mindfulness - awareness-
Soms zou ik op dit forum van de daken willen schreeuwen: KOM NIET NAAR AUSTRALIE . want zodra je hier bent raak je betoverd en zal je altijd worden geteisterd door een verlangen naar wonen aan de andere kant van de wereld.
Welk verlangen is het meest ondraagbaar?
Door me meer te richten op "Hier & Nu" zijn, zijn er soms momenten van helderheid.
Heel veel sterkte met jullie reis (terug).
afterbang
XPdite Sponsor
Ben ik helemaal met je eens Will. Ten eerste moedig van Jerden (maar ook van jou!) om dit met ons te delen. Ten tweede schrijven jullie het beide keurig op. Zonder mensen of landen te (ver)oordelen.
Heel leerzaam. Daarbij denk ik/hoop ik dat het proces van opschrijven jullie helpt.
Dit klinkt me heel goed mogelijk voor velen. Als je daar bent wil je in Europa zijn. Als je in Europa bent wil je daar zijn.... Moeilijk hoor...
Bedankt voor je eerlijkheid Will. Je verwoordt perfect de dubbele gevoelens en de tweestrijd waarmee veel emigranten kampen. Waar ik ondertussen achter begint te komen is dat voorlopig ergens naartoe gaan en wel zien wat het gaat worden niet altijd zo goed is. Het verhindert je om je er voluit in te gooien. Zoals je zegt: altijd een beetje die terughoudendheid. Aan de andere kant maakt dat het vertrek wel wat makkelijker. Ik denk dat het voor jou toch wel rust zou brengen als jullie een datum zouden kunnen afspreken dat jullie een beslissing gaan nemen over al dan niet teruggaan.
En waar ik ondertussen ook achter ben is dat het zich uiteindelijk toch wreekt als je je partner meesleurt in jouw droom. Hoe goed de bedoelingen ook zijn in het begin, hoe ze zich ook voornemen om er iets van te maken. Als puntje bij paaltje komt blijft het iets dat ze zonder jou waarschijnlijk nooit zouden gedaan hebben. Het kan goed aflopen, maar ik denk dat het in veel gevallen een punt van wrevel blijft.
Heel veel sterkte! ik hoop dat jullie eruit komen ....
En waar ik ondertussen ook achter ben is dat het zich uiteindelijk toch wreekt als je je partner meesleurt in jouw droom. Hoe goed de bedoelingen ook zijn in het begin, hoe ze zich ook voornemen om er iets van te maken. Als puntje bij paaltje komt blijft het iets dat ze zonder jou waarschijnlijk nooit zouden gedaan hebben. Het kan goed aflopen, maar ik denk dat het in veel gevallen een punt van wrevel blijft.
Heel veel sterkte! ik hoop dat jullie eruit komen ....
onze datum dat wij de beslissing moeten maken is Augustus 2014, nog best ver, en toch komt dat snel dichterbij.
over de ander meenemen in je droom begrijp ik wat je zegt en toch besluipt me een gevoel van: "ik mocht mee met deze droom, het heeft mij een hele nieuwe wereld laten zien, iets wat ik in mijn eentje nooit zou hebben ervaren. Zou het miscchien zo zijn dat ik kan accepteren dat met deze nieuwe mogelijkheden mijn leven een nieuwe wending heeft gekregen die ik nooit vantevoren had kunnen voorzien? En dat dat OK is. Dat ik daarin mee mag gaan. Mijn leven ziet er anders uit dan ik had verwacht. En op de heldere momenten zie ik in dat ik er eigenlijk helemaal niets over te zeggen heb. Dat het leven gaat zoals het gaat. Dat je de deuren die je voor je krijgt doorgaat. En dat niet ik deze beslissing maak maar de kinderen, de nieuwe generatie (niet letterlijk natuurlijk, maar wat ik hiermee bedoel is dat uiteindelijk de beslissing gaat worden: "wat is het beste voor de kinderen?"). Bovendien heeft dit avontuur waar we met z'n tweeen vol in gingen, ook al was het niet mijn droom, heeft het ons wel dichterbij gebracht, samen gegroeid, samen sterker. Hoe zou dat verder ontwikkelen als ik ons forceer om terug te gaan naar de miezerige, grijze sleur? Dat is toch ook niet de bedoeling dat ik de droom daarmee zou doen verwelken .....
"Belonging" het is kennelijk een belangrijk onderdeel van geluk, dat je je verbonden voelt met de mensen om je heen, dat je daarin jezelf vindt. (de vertaling "behoren" beschrijft voor mijn gevoel het niet zo best, "to belong" of "belongingness" dat is natuurlijk helemaal geen echt engels woord, maar wel een term waar ik me iets bij voor kan stellen......)
Als ik zie hoe diep en intens en fantastisch de kinderen hun plek hier hebben gevonden met hele bijzondere vrienden, hoe gelukkig zij zijn in die contacten en daarin hun "sense of belonging" hebben gevonden. Dat zou ik dan toch ook misschien wel kunnen creeeren voor mezelf? Als ik me er met volle overgaaf in zou storten, me hart te openen? zonder het hunkeren naar de gemeenschap waar ik voorheen toe behoorde. Groeien met het nieuwe.
Met het nu. Het hier.
(overigens realiseerde ik me vandaag dat dit schrijven op dit forum mij een gevoel van belonging geeft en ook een erkenning dat ik niet de enige ben die worstelt.... dat het OK is om het moeilijk te vinden want dat is het ook)
Staan jullie nog op de rotonde, of hebben jullie de afslag al genomen?
Hoe voelt dat voor anderen op dit forum? Voor diegenen die zich wel helemaal hebben gesettled in Oz? Hoe hebben jullie vrede met de afstand? Hoe lang duurde het voordat je die vrede vond? En hoe hebben jullie het besluit genomen om te blijven ondanks dat een van de twee het er moeilijker mee had? (ik bedenk me nu dat diegenen die hier helemaal gesettled zijn dit forum niet meer lezen, maar wellicht kan iemand via via reageren?)
PS self-compassion en het belang van belonging zijn inzichten uit het boek van Kirstin Neff "Self-Compassion" http://www.self-compassion.org/
PS2 ja het schrijven helpt me helderheid te krijgen
over de ander meenemen in je droom begrijp ik wat je zegt en toch besluipt me een gevoel van: "ik mocht mee met deze droom, het heeft mij een hele nieuwe wereld laten zien, iets wat ik in mijn eentje nooit zou hebben ervaren. Zou het miscchien zo zijn dat ik kan accepteren dat met deze nieuwe mogelijkheden mijn leven een nieuwe wending heeft gekregen die ik nooit vantevoren had kunnen voorzien? En dat dat OK is. Dat ik daarin mee mag gaan. Mijn leven ziet er anders uit dan ik had verwacht. En op de heldere momenten zie ik in dat ik er eigenlijk helemaal niets over te zeggen heb. Dat het leven gaat zoals het gaat. Dat je de deuren die je voor je krijgt doorgaat. En dat niet ik deze beslissing maak maar de kinderen, de nieuwe generatie (niet letterlijk natuurlijk, maar wat ik hiermee bedoel is dat uiteindelijk de beslissing gaat worden: "wat is het beste voor de kinderen?"). Bovendien heeft dit avontuur waar we met z'n tweeen vol in gingen, ook al was het niet mijn droom, heeft het ons wel dichterbij gebracht, samen gegroeid, samen sterker. Hoe zou dat verder ontwikkelen als ik ons forceer om terug te gaan naar de miezerige, grijze sleur? Dat is toch ook niet de bedoeling dat ik de droom daarmee zou doen verwelken .....
"Belonging" het is kennelijk een belangrijk onderdeel van geluk, dat je je verbonden voelt met de mensen om je heen, dat je daarin jezelf vindt. (de vertaling "behoren" beschrijft voor mijn gevoel het niet zo best, "to belong" of "belongingness" dat is natuurlijk helemaal geen echt engels woord, maar wel een term waar ik me iets bij voor kan stellen......)
Als ik zie hoe diep en intens en fantastisch de kinderen hun plek hier hebben gevonden met hele bijzondere vrienden, hoe gelukkig zij zijn in die contacten en daarin hun "sense of belonging" hebben gevonden. Dat zou ik dan toch ook misschien wel kunnen creeeren voor mezelf? Als ik me er met volle overgaaf in zou storten, me hart te openen? zonder het hunkeren naar de gemeenschap waar ik voorheen toe behoorde. Groeien met het nieuwe.
Met het nu. Het hier.
(overigens realiseerde ik me vandaag dat dit schrijven op dit forum mij een gevoel van belonging geeft en ook een erkenning dat ik niet de enige ben die worstelt.... dat het OK is om het moeilijk te vinden want dat is het ook)
Staan jullie nog op de rotonde, of hebben jullie de afslag al genomen?
Hoe voelt dat voor anderen op dit forum? Voor diegenen die zich wel helemaal hebben gesettled in Oz? Hoe hebben jullie vrede met de afstand? Hoe lang duurde het voordat je die vrede vond? En hoe hebben jullie het besluit genomen om te blijven ondanks dat een van de twee het er moeilijker mee had? (ik bedenk me nu dat diegenen die hier helemaal gesettled zijn dit forum niet meer lezen, maar wellicht kan iemand via via reageren?)
PS self-compassion en het belang van belonging zijn inzichten uit het boek van Kirstin Neff "Self-Compassion" http://www.self-compassion.org/
PS2 ja het schrijven helpt me helderheid te krijgen
Kortweg; wij (lees:ik) hadden het er ook moeilijk mee. Eerste 6 maanden wilde ik naar NL terug. Elke dag was een strijd "wil ik NL (vrienden en familie) of AU (ruimte, warmte, natuur, toekomstmogelijkheden)?"
Mijn vriendin kon niet leven met die onzekerheid en ik ook niet. Ik vond het hier
Niet echt leuk, maar dat was ook omdat ik het geen eerlijke kans gaf (omdat elke dag een strijd was). Die 6 maanden hoorde tot een van de slechtere perioden van mijn leven.
Op een gegeven moment was de beslissing dat we terug gingen. Alleen nog niet concreet hoe en wat.
En dat is het monent dat alles anders werd. Ik hoefde me niet meer bezig te houden mer de dagelijkse strijd en dat gaf rust en ruimte om van vandaag te genieten.
Nu weer 6 maanden later ziet het er naar uit dat we in AU blijven. We beginnen wat meer te settelen. We hebben beide leuke hobbies, beginnen meer contacten op te doen (albeit vooral NLers so far) en werktechnisch is het ook ok.
Einde van het jaar baar NL op vakantie, een interessante beproeving. Maar het lijkt er sterk op dat we in AU blijven.
Mijn vriendin kon niet leven met die onzekerheid en ik ook niet. Ik vond het hier
Niet echt leuk, maar dat was ook omdat ik het geen eerlijke kans gaf (omdat elke dag een strijd was). Die 6 maanden hoorde tot een van de slechtere perioden van mijn leven.
Op een gegeven moment was de beslissing dat we terug gingen. Alleen nog niet concreet hoe en wat.
En dat is het monent dat alles anders werd. Ik hoefde me niet meer bezig te houden mer de dagelijkse strijd en dat gaf rust en ruimte om van vandaag te genieten.
Nu weer 6 maanden later ziet het er naar uit dat we in AU blijven. We beginnen wat meer te settelen. We hebben beide leuke hobbies, beginnen meer contacten op te doen (albeit vooral NLers so far) en werktechnisch is het ook ok.
Einde van het jaar baar NL op vakantie, een interessante beproeving. Maar het lijkt er sterk op dat we in AU blijven.