De ene wil terug, de andere niet .....

@Red dust ik denk dat wat andere mensen van je verwachten, voornamelijk projectie is van wat ze zelf ervaren. Hoe vaak ik niet gehoord heb 'Wat jij doet, dat zou ik nou nooit kunnen'. Natuurlijk niet. We zijn allemaal anders. Ik kan me heel goed voorstellen dat iemand met kleine kindjes, en de wens om het benauwde NL te ontvluchten, zich continu zorgen maakt over dat gesleep met kinderen, geswitch met scholen, gedoe met 2 talen en lange vluchten, steeds weer wennen aan nieuwe scholen in verschillende gebieden en twee landen. Ik betwijfel of ik mijn kinderen mijn leefstijl zou aandoen. Aan de andere kant heeft vrijwel niemand het besef hoe je toevallig helemaal alleen op de aardkloot kunt zijn, en dat je dan andere beslissingen neemt.
 
Leven is het meervoud van lef (Loesje)! Het gaat lang niet altijd om niet kunnen maar vooral om durven. Heb dan ook veel respect voor forumleden die met hun hele gezin deze kant op komen en na een jaar ofzo beslissen om terug te gaan naar Ned. En dan zelfs weer omkeren.. Al je ‘veiligheden’ achter je laten is best een sprong in het diepe. Ik herinner me goed dat we 4 jaar terug door ons lege huis liepen en manlief besefte dat hij opdat moment alleen mij en een rugzak had. Honden en inboedel waren al onderweg, huis en bedrijf verkocht, baan opgezegd en we reden rond in het autootje van mijn moeder. Geen paniek gelukkig maar wel het besef dat we een belangrijke stap in ons leven namen. En we hebben er geen moment spijt van!!
 
Tja, ik had al een tijdje het gevoel dat het ervan ging komen en inderdaad: het ziet ernaar uit dat we terug gaan naar België. We wonen hier nu meer dan 2 jaar, en zijn net terug van een (eerste) vakantie in België en Nederland. En dat is voor mijn man de bevestiging geweest van een gevoel waar hij al 2 jaar mee worstelt: hij wil terug, hij wil niet in Australië blijven. En wat heb ik het daar moeilijk mee. Want ik heb het hier best naar mijn zin, ik wil hier helemaal niet weg.
En wat doe je dan??
Ik heb het laatste jaar geprobeerd hem te doen inzien dat vele dingen hier toch wel een stuk beter zijn, en dat de redenen waarom we naar hier gekomen zijn nog steeds gelden. Maar bij hem gaat het om een gevoel, hij mist de familie en vrienden teveel, hij heeft geen zin om hier een nieuw leven op te bouwen. Waardoor ik en de kinderen dat uiteraard ook niet kunnen.
Vandaar mijn vraag: zijn er nog koppels die hiermee worstelen?
En vooral ook: we hebben zoveel moeite moeten doen om dat visum eindelijk te krijgen, hoe zit dat nu als we terug gaan? Blijven wij ons visum behouden? We hebben een skilled independent subclass 175 visum en zijn dus residents. Als we 4 jaar hier waren gebleven zou ik voor mijn citizenship gegaan zijn, maar dat zal nu niet meer lukken, want dat is nog 2 jaar en dat ziet mijn man echt niet zitten. Blijft de periode dat we hier gewoond hebben (dan zal dan uiteindelijk iets van 3 jaar zijn) gelden voor die min. 4 jaar die je hier moet zijn om het citizenship te kunnen aanvragen?
Want ik wil de terugweg naar Australië absoluut open houden, al is het maar gewoon om na ons pensioen hier 6 maanden te kunnen overwinteren elk jaar.
Graag wat advies hierin please .....
Ps: en degenen waar beide partners hetzelfde denken en voelen: prijs jullie gelukkig!


ik heb een beetje het zelfde probleem alleen omgedraaid...ik wil heel graag naar australië maar mijn man wil hier blijven !!!
ik snap waar je mee worstelt
 
ik heb een beetje het zelfde probleem alleen omgedraaid...ik wil heel graag naar australië maar mijn man wil hier blijven !!!
ik snap waar je mee worstelt
Is hij hier al een keer hier geweest? Ken maar weinig mensen (0?) die niet besmet raken als ze hier een keer geweest zijn ;)
 
Back
Top