"Hoe voelt dat voor anderen op dit forum? Voor diegenen die zich wel helemaal hebben gesettled in Oz? Hoe hebben jullie vrede met de afstand? Hoe lang duurde het voordat je die vrede vond? En hoe hebben jullie het besluit genomen om te blijven ondanks dat een van de twee het er moeilijker mee had? (ik bedenk me nu dat diegenen die hier helemaal gesettled zijn dit forum niet meer lezen, maar wellicht kan iemand via via reageren?)"
Ik wil deze vragen ook wel beantwoorden. Ik woon hier bijna vijf jaar en kan zeggen dat het met ups en downs is gegaan. Durf nog steeds niet met zekerheid te zeggen of ik hier 100% gesettled ben. Ik ben in februari 2009 in Adelaide aangekomen en dat verliep eigenlijk heel erg goed. Had vrij vlot contacten gelegd dankzij Bridgebuilder – International Friendship Group en had ook redelijk vlot casual werk. Tuurlijk waren er toen ook wel momenten van: heb ik hier goed aan gedaan? Zeker toen ik op een dag drie afwijzingen in m’n brievenbus had en qua banksaldo er meer uitging dan dat er binnen kwam.
Het werd lastiger toen ik na een half jaar Adelaide voor mijn huidige baan 400km moest verhuizen en in Whyalla kwam te wonen. De baan viel tegen, zat geisoleerd in een 1-pitsfunctie wat een 2-pitsfunctie had moeten zijn, de sociale dingen die ik probeerde op te bouwen liepen op niets uit. Kortom het eerste jaar was zwaar. Ik wilde maar wat graag terug naar Nederland!
Ik hield me voor, dat een aankomende verbouwing op het werk alles zou verbeteren. Ik kwam dichter bij de receptie (en dus mensen) te zitten en kreeg dus meer aanspraak. Dingen begonnen inderdaad te veranderen. Wel heel erg langzaam, maar ik ben ook geen ‘social butterfly’, dus dat helpt ook niet. Maar ik werd uitgenodigd voor Tupperware parties en ondanks dat dat mijn ding niet is, greep ik deze uitnodigingen met beide handen aan. Een collega nodigde me vervolgens uit voor haar dartsteam en ondanks dat ik nog nooit een dart gegooid had, ben ik het gaan proberen en moet zeggen, dat ik het bord vrij goed wist te vinden
Als totaal niet sportief type ben ik ook proeflessen bij de judo club gaan volgen en dat is zonder meer de beste beslissing geweest die ik hier in Whyalla genomen heb. Ook dat heeft even geduurd hoor. Was (en ben vaak nog) de enige vrouw bij de Seniors en dat valt ook niet altijd mee. Om maar niet te spreken van het feit, dat ik het eng vind gegooid te worden! Maar het is een gezonde manier van afreageren en door het vol te houden en doordat ik m’n angst probeer te overwinnen, heb ik het respect van de heren gewonnen en mag ik een aantal van hen nu tot mijn goede vrienden rekenen.
Ik heb vrede met de afstand. Ik Skype wekelijks met mijn vader en met enige regelmaat met vrienden. Ik zie mijn Whyalla-vrienden vaker dan dat ik mijn familie en vrienden in Nederland zag, omdat ze daar her en der over het land verspreid zaten en hier op max. een kwartiertje rijden wonen. En als ik in Adelaide ben, zijn er altijd wel vrienden aldaar om mee af te spreken.
Ik mis wel de kleinschaligheid van Nederland. Het makkelijker naar het theater gaan bijv., m.n. omdat ik daar m’n vaste mensen voor had. Met sommige vriendinnen was het vaste prik om een keer in de zoveel weken een middagje thee te gaan leuten, met een ander was het vaak theater/bios en samen eten. Die vaste contacten mis ik in dat opzicht. Mijn Nederlandse vrienden kennen me door en door, dat moet hier nog groeien.
Ik ben met Kerst 2010 naar Nederland geweest. Begin dat jaar geboekt, omdat ik toen zo graag terug wou. Niet definitief, maar gewoon om mijn familie en vrienden te zien. Adempauze. Accu opladen. Het was super om even terug te zijn en het voelde heel raar om de reis in tegenovergestelde richting te maken: retourtje Nederland ipv retourtje Australie.
Het klinkt stom misschien, maar ik weet nog steeds niet of ik me meer in Australie thuisvoel dan in Nederland. Nederland is vertrouwd, maar Australie voelt ook lang zo groot niet meer aan, als dat het eigenlijk is. Ik bedoel: Adelaide voelt als ligt het om de hoek en niet 400km verderop
Ik ben van plan met Kerst 2014 weer naar Nederland te gaan en neem aan, dat ik het dan wel weet. Of ik echt terug wil cq kan, daar ga ik eigenlijk niet van uit. Ik hou van de ruimte hier. Rij duizend keer liever voor een weekendje op en neer naar Adelaide, dan dat ik in Nederland van Zwolle naar Amsterdam reed.
En ja, toen ik in 2010 even terug was, had iedereen tijd en aandacht voor me, maar zodra ik daar weer zou wonen, vervalt het al snel weer in het oude ritme. Om maar niet te spreken van het feit dat mijn beste vriendin in Noorwegen is komen te wonen!
Ik heb de sprong alleen genomen. Geen idee of het als stel of gezin makkelijker of moeilijker is. Punt is wel, dat ik er op het voor mij moeilijke punt, alleen voor stond met mijn voornaamste support mijn familie en mijn beste vriendin. Dat ik niet daadwerkelijk teruggegaan ben, heeft meer te maken met doorzettingsvermogen en het feit, dat ik wist dat het allemaal een aanloopperiode nodig had.
Uiteindelijk was dus het 1e half jaar prima, toen een jaar zwaar, vervolgens verbeterde er veel dankzij een minder geisoleerde werkplek en de activiteiten na m’n werk. Dus zeg maar dat het mij 2 jaar geduurd heeft om m’n draai te (beginnen te) vinden.
Overigens vond ik vorig jaar nog, dat ik in de wintermaanden teveel alleen zat. Wist ook: moet ik zelf wat aan doen! Nu heb ik bijna elk weekend wel wat... En doordat ik dit jaar wat gezondheidsklachten heb gehad (niks ernstigs) heb ik mijn echte vrienden hier wel leren kennen: stonden echt voor me klaar!
Ik ben overigens wel heel erg benieuwd Jerden, hoe het jullie terug in Belgie gaat bevallen. Wil je ons daarvan ook op de hoogte stellen? Ben gewoon heel benieuwd of dat weer goed voelt.
