Dit topic is al 5 jaar oud, en de OP Jerden heeft al 2 jaar niet meer gereageerd. Ik ben relatief nieuw hier, en heb de hele nacht zitten lezen. Ik wil haar dus 'postuum' bedanken voor het aankaarten van het thema en de openheid en kwaliteit en vriendschap waarmee dit allemaal besproken is door zoveel mensen. Misschien zijn er nog betrokkenen die dit topic in hun hoofd hebben en erover willen doorpraten.
Mensen zijn heel erg verschillend, net als hun omstandigheden. Het enige wat je kunt doen, is accepteren dat je je op gezette momenten niet meer goed voelt. En wat me heel erg duidelijk werd is dat sommigen van ons 'ontaard' raken, ik bedoel, dat ze zich nergens meer thuis voelen. Ik begrijp dat, en mijn onderkaak viel eruit bij het lezen van deze draad. Omdat jullie allemaal zoveel moed hebben om dat besef te accepteren, erover te praten, confrontaties aan te gaan en beslissingen te nemen. Sommigen van jullie hoppen al jaren op en neer tussen NL en Oz, nog steeds zoekend.
Ik wou er iets tegenover zetten. Niet om iemand te overtuigen, iedereen is anders en alle omstandigheden zijn anders. Maar om gewoon te laten zien dat iedereen verschillende dilemma's heeft.
Ik ben een ouwe wees van 58. Geen grapje. Ik heb altijd alleen maar mijn ouders gehad. Ik ben 150 jaar geleden gescheiden van nog steeds mijn beste vriend, na een huwelijk van 25 jaar. Ik heb geen ouders meer, nooit broers of zussen gehad, en geen kinderen. Er is wel extended family, zoals cousins, maar dat contact was altijd al afwezig. Mijn band met NL drijft op vriendschappen van 50 jaar oud. Ik ben dus altijd een solitair geweest en heb daar nooit iets bijzonders over gedacht. Heel praktisch, je mist niet wat je niet hebt. Ik kan het best met mezelf vinden en ben graag in mijn eigen gezelschap. Laatste decade was ik overwegend vrijgezel, en ik had er meer lol in dan in een relatie. Dat is ongetwijfeld een vorm van egocentrisme, het draait om doen wat je zelf wil, geen verplichtingen aan anderen en nooit verantwoording af hoeven leggen of rekening met een ander houden. Maar het maakt je ook wel zelfstandig en onafhankelijk.
Ik ben een onrustig mens. Kan te maken hebben met die solitaire achtergrond en opvoeding, er is zeker ook iets genetisch aan de hand. Mijn moeder was een huismus, mijn vader heeft na WOII 4 continenten bezocht en soms jaren in gewerkt. Ik aard naar hem. Heb gewerkt en geleefd en vakantie gevierd op alle vier continenten, vaak maanden en jaren. Ik vind het nog steeds lekker om mijn eigen gang te gaan en ben nog altijd dol op reizen in mijn eentje. Mensen kijken, boeken lezen, en de locale horeca frequenteren met de Lonely Planet en de locale krant. Maar ik ben me ook wel bewust dat een deel van de menselijke natuur is om te delen en te vermenigvuldigen. Zeker nu ik op hoge leeftijd kom en niet meer 100 % gezond ben.
Ik kijk dus anders naar Oz dan, bijvoorbeeld, backpackers die een jaar willen feesten, jonge stellen die het geluk willen vinden en een gezin willen starten ver van de NL stress en drukte, retirees die hier graag zouden willen wonen als ze maar geen miljoen hoefden mee te brengen, of mensen die een Australische partner hebben gekregen en op de wip zitten waar te wonen. Ik heb geen heimwee naar NL want er is daar niets voor mij dat ik niet op elke andere plek van de wereld kan hebben. Vriendschappen, werk, een soort van contribution and fullfilment, geluk. En ik heb dat allemaal al op zoveel plekken in de wereld gevonden. Van de rimboe tot de grote stad. Van de Amerika's en Europa tot Azie en Australie. Wherever you go, that is where you are. Mijn enige bagage is ikzelf, en mijn enige bed is onder de sterrenhemel waar dan ook op deze planeet. Het is net zo altijd anders, als het altijd hetzelfde is. Maar ik besef dat dat niet zo is als je jong bent, kinderen hebt, familie in andere landen. Ik begrijp deze draad dus goed.
Oz was voor mij een ongeluk, toeval. My man happens to be an Australian citizen and he has his life and family in Oz. Ik wil het leven met hem delen. Dus ik heb minus 2 seconden geaarzeld en heb alles verkocht en achtergelaten wat ik had. Ik kwam hier met letterlijk niks: een stapeltje boeken, de kleren die ik aanhad, een paspoort en een bankpas. Mijn Australische vriendin heeft de eerste weken eindeloos kleren aangesleept omdat Melbourne op 1 september knap koud kan zijn
. Ik heb niet hoeven wennen. Ik heb na 7,5 maand hier en 6 weken in NL samen, nog geen dag heimwee gehad. Waar ik ben, daar is thuis. En ik voel me bevoorrecht dat ik nog even de financiele ruimte heb om van al dit nieuws te genieten zonder te moeten werken. Volgende maand weer aan de bak. Het leven is hier net zoals op elke andere plek in de wereld. Er is altijd mooie natuur, bijzondere cultuur, fantastische mensen, overal in de wereld. Voor mij werkt het overal, omdat je overal jezelf mee naartoe neemt.
Ik ben nergens thuis. Dus ben ik overal thuis.
