De ene wil terug, de andere niet .....
- Thread starter Jerden
- Start date
skippie
XPdite Sponsor
Ooowww I know your feelings Denise!
We zijn blessed dat we dit leven hebben mogen ervaren met alle fijne dingen die australië bied. Maar het is te ver weg van je geliefden....
Om ff terug te komen op het verhaal van als je niet zoveel familie hebt het misschien makkelijker is om NL achter te laten (sorry, of belgië in jullie geval ;-) ) dat is toch niet zo, voor mij iig niet en zoals voorgaande verhaal van het meisje uit sydney ook niet (ik kijk op mijn mobiel nu dus kan even niet terug om haar naam op te zoeken) Zij voelt ook het gemis van de vertrouwende mensjes om haar heen ook al zijn haar ouders er nu niet meer (gecondoleerd) Ik dacht toen we gingen emigreren wel dat het makkelijker zou zijn omdat ik geen ouders achter laat, toch mis je je vertrouwende achterban. Ik mis idd mijn vriendinnen, en ook mijn broer,mijn nichtjes, ooms en tantes...er zijn genoeg mensen wat ik een band mee had. Maar ik kan me voorstellen dat als je wel nog een grote familie hebt, het nog veel moeilijker is om zo ver weg van ze te zijn. En dan zeker met kinderen.
Door alle verhalen ben ik wel ook bang dat we in nederland straks weer gaan twijfelen of we het wel goed hebben gedaan, omdat je australië ook gaat missen....dat is okee als het maar niet gaat overheersen zoals ik nu vaak heb gelezen/gehoord... Want tja, er is genoeg moois in australië om het niet te gaan missen he! Maar we willen geen jojo's worden.... Jammer dat het return visa niet 20 jaar geldig is ;-)
We zijn blessed dat we dit leven hebben mogen ervaren met alle fijne dingen die australië bied. Maar het is te ver weg van je geliefden....
Om ff terug te komen op het verhaal van als je niet zoveel familie hebt het misschien makkelijker is om NL achter te laten (sorry, of belgië in jullie geval ;-) ) dat is toch niet zo, voor mij iig niet en zoals voorgaande verhaal van het meisje uit sydney ook niet (ik kijk op mijn mobiel nu dus kan even niet terug om haar naam op te zoeken) Zij voelt ook het gemis van de vertrouwende mensjes om haar heen ook al zijn haar ouders er nu niet meer (gecondoleerd) Ik dacht toen we gingen emigreren wel dat het makkelijker zou zijn omdat ik geen ouders achter laat, toch mis je je vertrouwende achterban. Ik mis idd mijn vriendinnen, en ook mijn broer,mijn nichtjes, ooms en tantes...er zijn genoeg mensen wat ik een band mee had. Maar ik kan me voorstellen dat als je wel nog een grote familie hebt, het nog veel moeilijker is om zo ver weg van ze te zijn. En dan zeker met kinderen.
Door alle verhalen ben ik wel ook bang dat we in nederland straks weer gaan twijfelen of we het wel goed hebben gedaan, omdat je australië ook gaat missen....dat is okee als het maar niet gaat overheersen zoals ik nu vaak heb gelezen/gehoord... Want tja, er is genoeg moois in australië om het niet te gaan missen he! Maar we willen geen jojo's worden.... Jammer dat het return visa niet 20 jaar geldig is ;-)
Haha ja, dat zou handig zijn, dan zat er wat minder druk achter .... ;-)
Nee, je hebt volkomen gelijk, het is zeker niet alleen familie die je mist, vrienden mis je evenzeer of mss zelfs meer. Wat het voor mij wat betreft familie wat moeilijker maakt is het onvermijdelijke schuldgevoel dat er bij komt kijken. Uiteindelijk stap je eigenlijk uit de familie, je neemt de kleinkinderen mee, je neemt de neefjes en nichtjes weg, je verbreekt een band. Die nooit helemaal verbroken zal zijn, maar die nooit meer hetzelfde zal zijn als ervoor, want Skype en een bezoekje om de zoveel jaar kan het echt niet vervangen. En dat is denk ik een gevoel dat je minder hebt als je geen of weinig familie hebt. Tegenover mijn vriendinnen voel ik me niet schuldig dat ik naar Australië gegaan ben. Wat uiteraard niet betekent dat ik hen niet mis ....
Hoi Jerden & familie, jullie zijn op pad? sterkte met de laatste afscheidshugs. En ook veel plezier met jullie thuiskomst en alle welkomsthugs 
Wij zitten hier nu ook in onze laatste week, dinsdag wordt de container ingepakt, vrijdag laatste dag op school, dan 3 weken kamperen QLD & Great Barier Reef. Eind November vliegen we dan naar Europa. Och ik heb er zoveel zin in om weer thuis te zijn. En tegelijkertijd ervaar ik dit afscheidnemen heel intens. en juist het scheiden doet zo'n pijn. want het is zo'n definitief & permanent afscheid. Och wat is het moeilijk vooral voor de kinderen.
Vandaag dacht ik aan je boek, hoe staat 't daarmee? Ik zou zo graag uitgebreid beschrijven over hoe ontheemd ik mij in Australie voel. En over dat ons besluit om terug te keren na 4.5 jaar het enige juiste besluit is. Met een visie voor onze toekomst van verbinding & belonging, van zekerheid & betaalbaarheid, van onderwijs & cultuur, van natuur & seizoenen, van afkomst & familie. Onze toekomst. Opdat ik niet over 6 maanden vergeet, hoe scheef en verloren ik mij in deze maatschappij voel.
Wij zitten hier nu ook in onze laatste week, dinsdag wordt de container ingepakt, vrijdag laatste dag op school, dan 3 weken kamperen QLD & Great Barier Reef. Eind November vliegen we dan naar Europa. Och ik heb er zoveel zin in om weer thuis te zijn. En tegelijkertijd ervaar ik dit afscheidnemen heel intens. en juist het scheiden doet zo'n pijn. want het is zo'n definitief & permanent afscheid. Och wat is het moeilijk vooral voor de kinderen.
Vandaag dacht ik aan je boek, hoe staat 't daarmee? Ik zou zo graag uitgebreid beschrijven over hoe ontheemd ik mij in Australie voel. En over dat ons besluit om terug te keren na 4.5 jaar het enige juiste besluit is. Met een visie voor onze toekomst van verbinding & belonging, van zekerheid & betaalbaarheid, van onderwijs & cultuur, van natuur & seizoenen, van afkomst & familie. Onze toekomst. Opdat ik niet over 6 maanden vergeet, hoe scheef en verloren ik mij in deze maatschappij voel.
We zijn nu 4 dagen terug in België. Te kort om al te zeggen hoe het is, want de eerste dagen moet je zoveel regelen en doen dat de dagen als in een roes voorbij gaan. We hebben geluk want het is uitzonderlijk warm momenteel zodat het contrast met Queensland toch wat minder groot is (het is hier dezelfde temperatuur als we hadden die laatste dagen in Melbourne).
Maar toch even een korte reflectie: de laatste weken in Australië waren heel druk met inpakken, opruimen, afscheid nemen, papierwerk in orde maken etc .... Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn om terug in België te zijn. En nu dat we terug zijn lijkt Australië zo ver weg, alsof het een ander leven was. Ik weet nog helemaal niet hoe ik me erbij voel. Ik mis de vrijheid en de warmte van Australië. Maar we hebben die laatste weken ook beseft dat we eigenlijk maar weinig mensen goed hebben leren kennen in onze drie jaar daar. Er zijn maar een paar mensen van wie ik het echt spijtig vond om afscheid te nemen. Nu we terug hier zijn en er elke dag wel iemand even binnen springt beseffen we pas hoe geïsoleerd we daar leefden. De warmte en vriendschap die je krijgt van mensen die je al (bijna) je hele leven kent is niet te vergelijken met contacten die je later in je leven legt, in een ander land en in een andere taal. Dit is mijn "thuis", hoe graag ik ook zou willen dat Australië mijn thuis was. Ik vind het heerlijk om niet meer te hoeven nadenken over mijn woorden, dat niemand aan me vraagt waar ik vandaan kom, dat ik gewoon 1 van de bende ben. Op de luchthaven stonden mijn vriendin en mijn zussen ons op te wachten met spandoeken van "welkom thuis". Dat geeft een heerlijk gevoel. Dat er hier mensen zijn die op je wachten, die je welkom heten, die je in hun leven willen hebben. Dat hadden we niet in Australië. Niemand zat daar op ons te wachten. Wat een groot gevoel van vrijheid geeft, maar tegelijkertijd ook een soort van leegte. Het is heel moeilijk te omschrijven, en het zal wat weekjes van reflectie vragen eer ik het in woorden kan vatten.
Maar ik begrijp perfect wat je bedoelt met je ontheemd en verloren voelen Will. Dat boek komt er nog. Ik heb er ook enorme behoefte aan om voor mezelf eens op papier te zetten wat we de afgelopen jaren ervaren en beleefd hebben, wat een emotionele rollercoaster het was en nog steeds is, Want waar je ook bent, er is altijd iets dat je mist van het andere land. Dat gevoel zal nooit weggaan. Ik probeer me nu vooral te richten op de positieve zaken, dankbaar te zijn voor wat we mochten ervaren in Australië en dat we überhaupt die kans gekregen hebben om er te wonen. Maar ik wil ook niet teveel achterom kijken. Dit is een nieuwe start voor ons, en we gaan er het beste van maken. En ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt. Al zullen er best wel moeilijke momenten komen. Ik wens je heel veel sterkte met het afscheid nemen van Australië, en alle emoties, negatieve en positieve, die bij dit besluit horen, en het allemaal zo verwarrend en moeilijk maken ....
Hallo
wat een goede verhalen allemaal. Zelf heb ik als jong lersoon van 20 een tijd gewoond 2,5 rijden uur boven adelaide. Wat leek als dichtbij, maar niet echt realistisch voor je wekelijkse sportclub op donderdagavond ofzo.
Jonge mensen die verder willen met school, soms al op hun 12de naar internaat in de stad. Daar viel het wel mee omdat er een high school was, maar bij een verblijf bij een gezin in WA op 4 uur van Perth ben ik meegeweest op de eerste dag dat hun oudste zoon van 12, 5 dagen weg bleef per week. Slik. Hij is nu 22 en heeft dus veel van zijn jeugd zonder zijn ouders en gezin geleefd. Zie daar, dat is ook Aussieland! In mijn hart wil ik terug, maar als je er bent zie je al snel wat er daar (op afstand van de steden) niet kan waar je hier zo van houdt. Rondje fietsen op verschillende wegen, keuze uit meerdere sportclubs, scholen en hobbies, kennissen die je zelf kunt kiezen, voor jouw 10 anderen!, geen uren in de auto, (yes ...., Aussies spend a lot of time in their cars!). Ik heb nog nooit in een Australische stad gewoond, maar daar heb ik weinig mee, steden. Ik neem aan dat daar andere problemen zijn.
wat een goede verhalen allemaal. Zelf heb ik als jong lersoon van 20 een tijd gewoond 2,5 rijden uur boven adelaide. Wat leek als dichtbij, maar niet echt realistisch voor je wekelijkse sportclub op donderdagavond ofzo.
Jonge mensen die verder willen met school, soms al op hun 12de naar internaat in de stad. Daar viel het wel mee omdat er een high school was, maar bij een verblijf bij een gezin in WA op 4 uur van Perth ben ik meegeweest op de eerste dag dat hun oudste zoon van 12, 5 dagen weg bleef per week. Slik. Hij is nu 22 en heeft dus veel van zijn jeugd zonder zijn ouders en gezin geleefd. Zie daar, dat is ook Aussieland! In mijn hart wil ik terug, maar als je er bent zie je al snel wat er daar (op afstand van de steden) niet kan waar je hier zo van houdt. Rondje fietsen op verschillende wegen, keuze uit meerdere sportclubs, scholen en hobbies, kennissen die je zelf kunt kiezen, voor jouw 10 anderen!, geen uren in de auto, (yes ...., Aussies spend a lot of time in their cars!). Ik heb nog nooit in een Australische stad gewoond, maar daar heb ik weinig mee, steden. Ik neem aan dat daar andere problemen zijn.
Wilsil
Well-Known Member
Het duurde voor ons in Nederland ook enkele jaren voordat we mensen goed leerden kennen in het dorp waar we woonden.
Nu hebben we meer vrienden hier in Australie dan dat we ooit in de 30+ jaar dat we n NL gewoond hebben gehad hebben.
Hopelijk kunnen jullie wennen en kunnen jullie positief terug kijken.
Suc6.
Het is zeer lang geleden dat ik nog op het forum geweest ben, maar ik had beloofd om een update te plaatsen dus doe ik dat bij deze.
Ik heb het heel lang uitgesteld om dit te doen, vooral omdat ik zelf nog heel erg met mijn gevoelens in de knoop zit. En ik niet alleen. Ons hele gezin, ja, zelfs mijn man, heeft twijfels. De kinderen zouden het liefst morgen al terug gaan naar Australië.....
De eerste paar weken waren eigenlijk heel leuk. Veel bezoek, veel bijpraten, genieten van het lekkere eten en van hoe goedkoop hier alles is in de supermarkt. En doordat we in Limburg zijn komen wonen (eer we emigreerden woonden we ten noorden van Antwerpen) waren we ook heel aangenaam verrast door de vriendelijkheid van de mensen. Net zo vriendelijk als in Australië. Wel wat anders dan Antwerpen en regionen ....
Maar na een paar weken was het alsof we de ene teleurstelling na de andere te verwerken kregen. Hoe lang het hier duurt om alles te regelen, je kan niets doen zolang je met de gemeente niet in orde bent. Alle diensten hebben wachtperiodes van weken of maanden, kindergeld duurt eeuwen, in Australië was dat online onmiddellijk in orde. Australië is echt een land dat ingesteld is op immigranten. Je merkt aan alles dat ze hier in België niet gewoon zijn om met zo'n "gevallen als wij" om te gaan. Ze konden ons niet in een hokje plaatsen: we werkten niet, maar we kregen ook geen uitkering. Uiteindelijk kregen we om in orde te zijn met het ziekenfonds hetzelfde statuut als asielzoeker ... Ik was van plan om mijn eigen zaakje dat ik in Australië was opgestart hier verder te zetten, maar dat blijkt hier zoveel moeilijker en duurder dan in Australië dat ik dat idee voorlopig opgegeven heb. Gelukkig heeft Jeroen vrij snel een nieuwe baan gevonden. Mijn zoon was heel enthousiast dat hij eindelijk opnieuw badminton kon spelen, maar voor mijn dochter hebben we nog steeds geen geschikte turnkring gevonden. Trampoline vind je hier haast niet, en dat was haar favoriete sport in Australië.
En dan de school.... Wat viel dat tegen. De school heeft echt wel goed meegewerkt en echt inspanningen gedaan om hen tegemoet te komen, maar we waren gechoqueerd hoeveel achterstand ze op alle mogelijke vlakken hadden. Dat ze met Frans een achterstand in te halen hadden wisten we wel, en helaas kan je als je in Vlaanderen woont niet onder het Frans uit. Dat is een verplicht vak vanaf 10 jaar. Onze zoon had 4 jaar Frans in te halen, onze dochter had zelfs nooit Frans gehad... Maar zelfs op vlak van wiskunde en fysica en chemie, en natuurlijk aardrijkskunde en geschiedenis en ga zo maar door, hadden ze compleet andere leerstof gehad of liepen ze "achter". Daar komt nog bij dat België echt onredelijk aan het worden is op vlak van huiswerk. De kinderen hebben geen tijd meer voor iets anders dan school, zelfs na een half jaar, nu ze in de meeste vakken bijgewerkt zijn (behalve Frans uiteraard), moeten ze nog iedere avond en ieder weekend massa's huiswerk maken. En datgene wat ik me ook nog herinnerde van België is er nog steeds: de nadruk op alles wat niet goed is. Dat vond ik zo'n verademing in Australië, hoe positief ze daar zijn, hoe de nadruk veel meer ligt op wat ze goed doen dan op wat ze minder goed doen. Dat kennen ze hier niet.
Maar de grootste teleurstelling kwam er eigenlijk op het vlak van familie. We zagen ze minder dan we gedacht hadden. Jeroen heeft zijn broer (1 van de redenen dat we terugkwamen) nog maar 2x gezien sinds we terug zijn. Het initiatief om elkaar te zien moet ook steeds van Jeroen uitgaan. Zijn vriend heeft hij ook nog maar een paar keer gezien. Akkoord, ze wonen verder weg nu dan toen we boven Antwerpen woonden, maar toch, dit hadden we niet echt verwacht. En met Kerstmis kregen we toch wel een opdoffer te verwerken. Er was zoals elk jaar een groot familiefeest gepland, en dat was heel leuk, maar dat is altijd een paar dagen voor Kerstmis, zodat iedereen op kerstdag zelf nog naar andere familie kan gaan. Wij waren ervan uitgegaan dat we dat samen met mijn jongste zus en haar gezin en mijn moeder zouden vieren, voor ons was dat vanzelfsprekend. Tot mijn zus een paar dagen voor Kerstmis even langs haar neus door zei dat ze een last-minute naar Florida geboekt hadden. Waaat!? Het voelde aan als een slag in ons gezicht. Kunnen we na 3 jaar nog eens samen kerst en oudjaar vieren en dan gaan ze lekker op vakantie. Het ergste is nog dat ze dat de jaren daarvoor helemaal niet gedaan hebben. We begrepen er niets van. Mijn oudste zus ging met Kerstmis er niet zijn, en mijn andere zus moest werken, dus uiteindelijk hebben we kerst met ons viertjes en mijn moeder gevierd, en met oudjaar waren wij alleen. Net als in Australië. Een van de redenen waarom we teruggekomen zijn was omdat we daar altijd alleen maar met ons viertjes zaten. En nu bleken we hier ook gewoon alleen met ons viertjes te zitten. Dan hadden we liever in Brisbane gezeten, konden we nog naar het vuurwerk gaan kijken, dat was altijd zo gezellig. Dus dat was een opdoffer van jewelste, en heeft echt wel iets kapotgemaakt. Daarnaast had mijn dochter er zich heel erg op verheugd om opnieuw meer contact met haar nichtje te hebben, en dat viel ook volledig in het water. Het nichtje is ondertussen 16 en heeft geen zin in een kind van 12....
Ik heb er in ieder geval van geleerd dat het verkeerd is om dingen te verwachten van mensen. Ik heb ook geprobeerd om dat niet te doen, maar automatisch doe je dat toch. Ik had ontzettend te doen met mijn dochter, die eigenlijk ook niet echt weg wilde uit Australië maar zich had opgetrokken aan het idee meer contact met de familie (en vooral dat nichtje) te hebben. Ik heb me als ouder de afgelopen maanden vaak schuldig gevoeld. Dat we de kinderen 4 jaar geleden weggehaald hebben uit hun vertrouwde omgeving, hen helemaal gewoon hebben laten worden aan een nieuw land en dan toch weer teruggekomen zijn naar hier waar alles eigenlijk veranderd is sinds we hier laatst woonden. Aan de andere kant vind ik het goed dat ze die ervaring gehad hebben, dat ze weten hoe het is om in een ander land te wonen en dat het leven niet per se overal op dezelfde manier hoeft te verlopen. Ik merk dat die ervaring in Australië ons allemaal veranderd heeft. We zijn veel vrijer in ons denken en dat botst regelmatig met de kleinzerigheid van sommige mensen hier. En ik vind onze kinderen een stuk volwassener en opener in hun denken dan de meeste van hun leeftijdsgenootjes.
Maar het maakt het er allemaal niet simpeler op. Ik heb in februari ons resident return visum geregeld, dus we kunnen nog tot 2020 terug naar Australië. En dat sluiten we zeker niet uit dat dat nog gaat gebeuren. Ik ben blij dat we voorlopig die uitweg nog hebben. Maar we concentreren ons nu op België. We hebben ondertussen een hond en een kat, en staan op het punt om een huis te kopen. Voorlopig logeren we nog in het huis van 1 van mijn zussen, en het wordt echt tijd dat we onze eigen stek hebben. Als ik denk aan teruggaan naar Australië houdt vooral het financiële me tegen. Dat is echt zo'n groot verschil. Vooral nu onze zoon bijna 15 wordt, en dus binnen drie jaar mogelijk wil verder studeren. Die studies kosten in Australië zoveel meer dan in België, dat speelt toch ook wel een rol moet ik zeggen. Plus ik kan het voorlopig mijn moeder niet aandoen. Zij is zo blij dat we terug zijn, en het is ook erg leuk voor de kinderen om weer een oma te hebben. Maar voor de rest houdt eigenlijk niets ons tegen om weer terug te gaan. Mijn grootste angst is dat de kinderen gaan terug gaan zodra ze oud genoeg zijn, en dat wij hier achterblijven en ons visum kwijt zijn......
Over het weer kan ik kort zijn: ik geef ten allen tijde de voorkeur aan de warmte van Queensland .... ;-)
Ik heb het heel lang uitgesteld om dit te doen, vooral omdat ik zelf nog heel erg met mijn gevoelens in de knoop zit. En ik niet alleen. Ons hele gezin, ja, zelfs mijn man, heeft twijfels. De kinderen zouden het liefst morgen al terug gaan naar Australië.....
De eerste paar weken waren eigenlijk heel leuk. Veel bezoek, veel bijpraten, genieten van het lekkere eten en van hoe goedkoop hier alles is in de supermarkt. En doordat we in Limburg zijn komen wonen (eer we emigreerden woonden we ten noorden van Antwerpen) waren we ook heel aangenaam verrast door de vriendelijkheid van de mensen. Net zo vriendelijk als in Australië. Wel wat anders dan Antwerpen en regionen ....
Maar na een paar weken was het alsof we de ene teleurstelling na de andere te verwerken kregen. Hoe lang het hier duurt om alles te regelen, je kan niets doen zolang je met de gemeente niet in orde bent. Alle diensten hebben wachtperiodes van weken of maanden, kindergeld duurt eeuwen, in Australië was dat online onmiddellijk in orde. Australië is echt een land dat ingesteld is op immigranten. Je merkt aan alles dat ze hier in België niet gewoon zijn om met zo'n "gevallen als wij" om te gaan. Ze konden ons niet in een hokje plaatsen: we werkten niet, maar we kregen ook geen uitkering. Uiteindelijk kregen we om in orde te zijn met het ziekenfonds hetzelfde statuut als asielzoeker ... Ik was van plan om mijn eigen zaakje dat ik in Australië was opgestart hier verder te zetten, maar dat blijkt hier zoveel moeilijker en duurder dan in Australië dat ik dat idee voorlopig opgegeven heb. Gelukkig heeft Jeroen vrij snel een nieuwe baan gevonden. Mijn zoon was heel enthousiast dat hij eindelijk opnieuw badminton kon spelen, maar voor mijn dochter hebben we nog steeds geen geschikte turnkring gevonden. Trampoline vind je hier haast niet, en dat was haar favoriete sport in Australië.
En dan de school.... Wat viel dat tegen. De school heeft echt wel goed meegewerkt en echt inspanningen gedaan om hen tegemoet te komen, maar we waren gechoqueerd hoeveel achterstand ze op alle mogelijke vlakken hadden. Dat ze met Frans een achterstand in te halen hadden wisten we wel, en helaas kan je als je in Vlaanderen woont niet onder het Frans uit. Dat is een verplicht vak vanaf 10 jaar. Onze zoon had 4 jaar Frans in te halen, onze dochter had zelfs nooit Frans gehad... Maar zelfs op vlak van wiskunde en fysica en chemie, en natuurlijk aardrijkskunde en geschiedenis en ga zo maar door, hadden ze compleet andere leerstof gehad of liepen ze "achter". Daar komt nog bij dat België echt onredelijk aan het worden is op vlak van huiswerk. De kinderen hebben geen tijd meer voor iets anders dan school, zelfs na een half jaar, nu ze in de meeste vakken bijgewerkt zijn (behalve Frans uiteraard), moeten ze nog iedere avond en ieder weekend massa's huiswerk maken. En datgene wat ik me ook nog herinnerde van België is er nog steeds: de nadruk op alles wat niet goed is. Dat vond ik zo'n verademing in Australië, hoe positief ze daar zijn, hoe de nadruk veel meer ligt op wat ze goed doen dan op wat ze minder goed doen. Dat kennen ze hier niet.
Maar de grootste teleurstelling kwam er eigenlijk op het vlak van familie. We zagen ze minder dan we gedacht hadden. Jeroen heeft zijn broer (1 van de redenen dat we terugkwamen) nog maar 2x gezien sinds we terug zijn. Het initiatief om elkaar te zien moet ook steeds van Jeroen uitgaan. Zijn vriend heeft hij ook nog maar een paar keer gezien. Akkoord, ze wonen verder weg nu dan toen we boven Antwerpen woonden, maar toch, dit hadden we niet echt verwacht. En met Kerstmis kregen we toch wel een opdoffer te verwerken. Er was zoals elk jaar een groot familiefeest gepland, en dat was heel leuk, maar dat is altijd een paar dagen voor Kerstmis, zodat iedereen op kerstdag zelf nog naar andere familie kan gaan. Wij waren ervan uitgegaan dat we dat samen met mijn jongste zus en haar gezin en mijn moeder zouden vieren, voor ons was dat vanzelfsprekend. Tot mijn zus een paar dagen voor Kerstmis even langs haar neus door zei dat ze een last-minute naar Florida geboekt hadden. Waaat!? Het voelde aan als een slag in ons gezicht. Kunnen we na 3 jaar nog eens samen kerst en oudjaar vieren en dan gaan ze lekker op vakantie. Het ergste is nog dat ze dat de jaren daarvoor helemaal niet gedaan hebben. We begrepen er niets van. Mijn oudste zus ging met Kerstmis er niet zijn, en mijn andere zus moest werken, dus uiteindelijk hebben we kerst met ons viertjes en mijn moeder gevierd, en met oudjaar waren wij alleen. Net als in Australië. Een van de redenen waarom we teruggekomen zijn was omdat we daar altijd alleen maar met ons viertjes zaten. En nu bleken we hier ook gewoon alleen met ons viertjes te zitten. Dan hadden we liever in Brisbane gezeten, konden we nog naar het vuurwerk gaan kijken, dat was altijd zo gezellig. Dus dat was een opdoffer van jewelste, en heeft echt wel iets kapotgemaakt. Daarnaast had mijn dochter er zich heel erg op verheugd om opnieuw meer contact met haar nichtje te hebben, en dat viel ook volledig in het water. Het nichtje is ondertussen 16 en heeft geen zin in een kind van 12....
Ik heb er in ieder geval van geleerd dat het verkeerd is om dingen te verwachten van mensen. Ik heb ook geprobeerd om dat niet te doen, maar automatisch doe je dat toch. Ik had ontzettend te doen met mijn dochter, die eigenlijk ook niet echt weg wilde uit Australië maar zich had opgetrokken aan het idee meer contact met de familie (en vooral dat nichtje) te hebben. Ik heb me als ouder de afgelopen maanden vaak schuldig gevoeld. Dat we de kinderen 4 jaar geleden weggehaald hebben uit hun vertrouwde omgeving, hen helemaal gewoon hebben laten worden aan een nieuw land en dan toch weer teruggekomen zijn naar hier waar alles eigenlijk veranderd is sinds we hier laatst woonden. Aan de andere kant vind ik het goed dat ze die ervaring gehad hebben, dat ze weten hoe het is om in een ander land te wonen en dat het leven niet per se overal op dezelfde manier hoeft te verlopen. Ik merk dat die ervaring in Australië ons allemaal veranderd heeft. We zijn veel vrijer in ons denken en dat botst regelmatig met de kleinzerigheid van sommige mensen hier. En ik vind onze kinderen een stuk volwassener en opener in hun denken dan de meeste van hun leeftijdsgenootjes.
Maar het maakt het er allemaal niet simpeler op. Ik heb in februari ons resident return visum geregeld, dus we kunnen nog tot 2020 terug naar Australië. En dat sluiten we zeker niet uit dat dat nog gaat gebeuren. Ik ben blij dat we voorlopig die uitweg nog hebben. Maar we concentreren ons nu op België. We hebben ondertussen een hond en een kat, en staan op het punt om een huis te kopen. Voorlopig logeren we nog in het huis van 1 van mijn zussen, en het wordt echt tijd dat we onze eigen stek hebben. Als ik denk aan teruggaan naar Australië houdt vooral het financiële me tegen. Dat is echt zo'n groot verschil. Vooral nu onze zoon bijna 15 wordt, en dus binnen drie jaar mogelijk wil verder studeren. Die studies kosten in Australië zoveel meer dan in België, dat speelt toch ook wel een rol moet ik zeggen. Plus ik kan het voorlopig mijn moeder niet aandoen. Zij is zo blij dat we terug zijn, en het is ook erg leuk voor de kinderen om weer een oma te hebben. Maar voor de rest houdt eigenlijk niets ons tegen om weer terug te gaan. Mijn grootste angst is dat de kinderen gaan terug gaan zodra ze oud genoeg zijn, en dat wij hier achterblijven en ons visum kwijt zijn......
Over het weer kan ik kort zijn: ik geef ten allen tijde de voorkeur aan de warmte van Queensland .... ;-)
Mayke&Rikki
XPdite Sponsor
Jeetje wat een rollercoaster voor jullie allemaal.
Dank voor het delen want het is volgens mij heel waardevol om dit te lezen.
Het enige advies dat ik je kan geven is iets wat je al doet: richt je op het positieve. Je gaf aan dit op school in Australië zo mooi te vinden.
Geniet van de waardering die je van je moeder krijgt en van jullie gezin als gezin. een groep mensen met een gedeelde ervaring die jullie hebben gemaakt wie jullie nu zijn.
Heel veel sterkte en geluk gewenst voor de toekomst (waar die uiteindelijk ook moge zijn)
Dank voor het delen want het is volgens mij heel waardevol om dit te lezen.
Het enige advies dat ik je kan geven is iets wat je al doet: richt je op het positieve. Je gaf aan dit op school in Australië zo mooi te vinden.
Geniet van de waardering die je van je moeder krijgt en van jullie gezin als gezin. een groep mensen met een gedeelde ervaring die jullie hebben gemaakt wie jullie nu zijn.
Heel veel sterkte en geluk gewenst voor de toekomst (waar die uiteindelijk ook moge zijn
)
Red dust
XPdite Sponsor
Ik ben er stil van! Je gaat vol verwachtingen terug naar Nederland na een enorm waardevol avontuur in Australie en dan blijken bijna al die verwachtingen niet uit te komen. Iemand schreef een tijd terug over z'n gezin: en nu zijn we met z'n viertjes toen ze op het vliegtuig stapten. En of dat nu in Oz is of in Nederland, je blijft toch samen en dat is wel het belangrijkste. Je deelt samen heel veel goede herinneringen (je kinderen hebben enorm veel levenservaring opgedaan in die paar jaar hier) en bent er achter gekomen wat waardevol voor jullie is. Ik ben er van overtuigd dat jullie met je kinderen een goede beslissing zullen nemen over waar jullie willen wonen en hoe de toekomst eruit zal zien. Veel wijsheid daarbij, maar vergeet vooral ook niet je hart te volgen!
Janneke61
Well-Known Member
Wat een verhaal! Wat goed dat je dit deelt en zo uitgebreid beschrijft. Erg jammer dat jullie verwachtingen zo anders waren dan dat het is gegaan. Bedenk dat het settelen ook weer tijd kost (en veel energie, maar dat wisten jullie al), ook als je weer terug gaat. Onze ervaring van de emigratie is ook dat we als gezin veel hechter zijn geworden. Dat is heel waardevol, of je nu in Australie of in België woont. Hopelijk gaat het er straks in de zomer en de vakantie er allemaal wat zonniger uit zien. Denk aan al het goede wat Belgie en Europa te bieden heeft en ook nu geldt: stop met vergelijken! Sterkte en succes!
Katjavdl
XPdite Sponsor
............oh my god, was mijn eerste reactie, na het lezen van de eerste zin. O jeetje, wat nu te doen....knap van je om het op te tikken hier, dat moet erg heftig geweest zijn. Ik ben er van overtuigd dat met de tijd; de richting komt die jullie écht op willen gaan. Het is uiteindelijk jullie gezin wat het belangrijkste is in dit verhaal. Sterkte in deze lastig tijd en veel succes met de veranderingen daar in België. Laat je niet kisten, je kunt altijd terug komen!
HardCore
Well-Known Member
Wat een verhaal zeg!
Maar erg nuttig en leerzaam om te lezen.
Je bent niet de enige die terug is gekomen, en ook niet de enige die niet terug heeft gevonden wat hij had verwacht.
Als het stof is neergedaald, kun je gaan vergelijken. En op basis daarvan een evenwichtige keuze maken.
Sterkte daarmee, en zeker bedankt voor je open verhaal.
Maar erg nuttig en leerzaam om te lezen.
Je bent niet de enige die terug is gekomen, en ook niet de enige die niet terug heeft gevonden wat hij had verwacht.
Als het stof is neergedaald, kun je gaan vergelijken. En op basis daarvan een evenwichtige keuze maken.
Sterkte daarmee, en zeker bedankt voor je open verhaal.
afterbang
XPdite Sponsor
Wat fijn dat je ons wederom deelgenoot maakt van je gevoelens en ervaringen. Dat is wel een compliment waard.
Helaas zie ik wel wat overeenkomsten met andere teruggekeerden. Familie en vrienden zijn belangrijk maar toch ook niet altijd zo belangrijk als je dacht. Maar dat ondervindt je nu zelf en dat is de enige manier. Dus er is geen goed of fout. Alleen maar ervaringen.
Sterkte daar en hou ons op de hoogte alsjeblieft. Dit is zo'n waardevol topic in dit forum.
Helaas zie ik wel wat overeenkomsten met andere teruggekeerden. Familie en vrienden zijn belangrijk maar toch ook niet altijd zo belangrijk als je dacht. Maar dat ondervindt je nu zelf en dat is de enige manier. Dus er is geen goed of fout. Alleen maar ervaringen.
Sterkte daar en hou ons op de hoogte alsjeblieft. Dit is zo'n waardevol topic in dit forum.
Ja, klopt volledig.... We hebben in het afgelopen half jaar wel eens een paar keer gezegd dat we nooit hadden moeten terugkomen, maar telkens is er dan wel iemand van ons die zegt: ja, maar dan hadden we ook nooit geweten hoe het was. En dat is ook zo, we zouden altijd het gevoel gehad hebben dat we iets/iemand misten. Het is nu aan ons om uit te zoeken wat we belangrijker vinden: het oude vertrouwde, met familie en vrienden, of het onbekende, waar we waarschijnlijk altijd een beetje het gevoel blijven houden een buitenstaander te zijn. Er zijn voldoende goede dingen in België. We zijn er alleen nog niet uit of het genoeg gaat zijn om hier te blijven.....
Bedankt voor het medeleven allemaal!
Edireliro
Well-Known Member
Laat je vooral niet meevoeren op de golf van negatieve gedachten. Probeer je positiviteit die je zo waardeert van Australië vast te houden.
De tijd zal leren welke weg jullie op willen gaan. Dat je zo aan je moeder denkt is heel bijzonder. Maar vergeet vooral niet om aan jullie eigen geluk en toekomst te blijven denken. Cliché? Vast wel, maar jullie zijn en blijven het belangrijkste in jullie levensweg. Veel sterkte en succes! Welke beslissing je ook neemt. Als jullie er met z'n vieren achter staan, neem je op dat moment de juiste beslissing. Take Care!
De tijd zal leren welke weg jullie op willen gaan. Dat je zo aan je moeder denkt is heel bijzonder. Maar vergeet vooral niet om aan jullie eigen geluk en toekomst te blijven denken. Cliché? Vast wel, maar jullie zijn en blijven het belangrijkste in jullie levensweg. Veel sterkte en succes! Welke beslissing je ook neemt. Als jullie er met z'n vieren achter staan, neem je op dat moment de juiste beslissing. Take Care!