De familie inlichten

Melissa88

Melissa88

Active Member
Zoals sommigen onder jullie al hebben kunnen lezen heb ik 2weken geleden mijn visa grant gekregen!
In oktober gaan mijn vriend en ik een maandje naar Australie (oostkust), dit zal voor mij de eerste keer zijn. voor de meesten zal dit mss raar klinken dat ik voor een visum ben gegaan voordat ik het land bezocht heb, maar ik denk niet dat ik zal teleurgesteld worden door dit prachtige land ;)

nu zit ik een ongelooflijke tweestrijd. Ik ben dus al sinds oktober/november 2015 bezig met de visum aanvraag, maar de enige die hiervan op de hoogte zijn zijn mijn vrienden. De meesten hiervan namen het goed op, al denk ik dat ze denken dat ik niet ga doorgaan met de plannen, dat ik van gedachten zal veranderen. Mijn familie is dus nog niet op de hoogte (mijn vrienden komen niet in contact met mijn familie, dus ze kunnen er niet achter komen). Ik draag de last van dit geheim nu al een half jaar op mijn schouders en het begint enorm zwaar te worden. Vooral nu ik en mijn vriend gaan samen wonen en mijn moeder een echte toekomst begint te zien en ik speel dus eigenlijk toneel en doe mee in haar fantasie of ik blijf vaag, wetende dat de toekomst die zij ziet niet in Belgie maar aan de overkant van de wereld zal zijn. Het is echt moeilijk om die schijn hoog te houden.
We hadden beslist om hen in te lichten na onze reis, zo is er al extra reden dan het land mij bevalt en dat ik het niet enkel doe voor mij vriend (hij heeft mij nooit gepusht!). Maar de reis is pas over 4 maanden en dus moet ik die schijn nog 5 maanden volhouden.
Ik speelde met het idee om hen toch al in te lichten, gewoon voorzichtig laten weten dat ik met het idee speel om te verhuizen en dat de reis de beslissende factor is.
Maar ik heb dus geen idee hoe ze zullen reageren :s mijn moeder heeft het er nu al moeilijk mee dat ik niet meer elke week of elke 2 weken bij hen langskom, iets waar ik totaal geen behoefte aan heb. Dus wat moet dat dan niet zijn als ik aan de overkant van de wereld zal wonen :s
Een ander idee was om toch al mijn broer in te lichten, ik heb met hem een supergoede band. Zo kan hij mij back-uppen als ik had aan mijn ouders vertel, maar dan zadel ik hem ook op met het geheim, wat niet echt fair is.

Ik zou graag jullie meningen en ervaringen hierover weten.
 
Hey Melissa,

Als ik je een tip mag geven. Vertel het ze goed op voorhand. Je moet ze de kans geven om 'afscheid' te nemen. Is een soort rouwproces wat ze moeten doormaken en dat kost tijd.
Wat ook nuttig is is eens rond te neuzen op het net over hoe je het best een slecht nieuws-gesprek brengt. Dat maakt het voor jou en hen makkelijker.
Ik weet niet hoe je ouders redeneren maar misschien voelen ze zich over het hoofd gezien als je vrienden én je broer op de hoogte zijn en zij pas als laatste. Iets om misschien rekening mee te houden.
Het zal pittig worden, zeker als jullie heel hecht zijn maar laat dat je niet tegen houden.

Waar gaan jullie je vestigen?
 
WendyB said:
Hey Melissa,

Als ik je een tip mag geven. Vertel het ze goed op voorhand. Je moet ze de kans geven om 'afscheid' te nemen. Is een soort rouwproces wat ze moeten doormaken en dat kost tijd.
Wat ook nuttig is is eens rond te neuzen op het net over hoe je het best een slecht nieuws-gesprek brengt. Dat maakt het voor jou en hen makkelijker.
Ik weet niet hoe je ouders redeneren maar misschien voelen ze zich over het hoofd gezien als je vrienden én je broer op de hoogte zijn en zij pas als laatste. Iets om misschien rekening mee te houden.
Het zal pittig worden, zeker als jullie heel hecht zijn maar laat dat je niet tegen houden.

Waar gaan jullie je vestigen?
Click to expand...

Tijd om afscheid te nemen zullen ze zeker hebben, want we plannen om eind 2018 te vertrekken. Dus al vertel ik het na de reis, dan hebben ze nog zo'n kleine 2 jaar om het te verwerken.
Ik heb al op het forum een beetje rond geneusd, wat me opvalt is de meeste toch op onbegrip stuiten :s waardoor de moed mij weer in de schoenen zakt. ik heb vooral schrik dat mijn ouders en voornamelijk mijn moeder zich gaan keren tegen mijn vriend, dat in hun ogen hij hun enige dochter naar de overkant van de wereld ontvoerd ( bij wijze van spreken).
de kans dat ze te weten komen dat mijn vrienden al op de hoogte zijn is heel klein, maar die kans is niet onbestaande. en ik kan dan best geloven dat ze dan kwaad zouden zijn.
Ik ben vooral zeer hecht met mijn broer, mijn ouders iets minder. maar ik denk niet dat het een leuk gesprek zal worden :s

we twijfelen nog tussen Sydney en Brisbane, maar ik denk dat het in eerste plaats Sydney zal worden.
 
Ah dat (eind 2018) wist ik niet.
Dan is de reis een goede opener om het te vertellen.
Je moeder kan het je vriend gaan verwijten. Maar dat is eigen aan hoe mensen op zo'n zwaar nieuws reageren.
Laat het niet aan je hart komen. Ik denk dat iedere ouder misschien zo wel zou reageren. Boos, verdrietig omdat hun kind naar de andere kant van de wereld gaat verhuizen.
Maar als de grote boosheid weg is zien ze misschien de mogelijkheden.
Emigeren doe je voor jezelf maar ook voor je familie/vrienden. Je geeft ze zo de kans om hun leventje in België in vraag te stellen en verder te kijken dan ons belgenlandje.
Dat en het feit dat ze een geweldige vakantiebestemming hebben om regelmatig naartoe te gaan.
Je goed voorbereiden en door de zure appel heen bijten.
Ik duim voor een geweldige reis in het najaar en een vlot, open gesprek met je familie daarna!!

Sydney is zalig!!
Have fun!
 
WendyB said:
Ah dat (eind 2018) wist ik niet.
Dan is de reis een goede opener om het te vertellen.
Je moeder kan het je vriend gaan verwijten. Maar dat is eigen aan hoe mensen op zo'n zwaar nieuws reageren.
Laat het niet aan je hart komen. Ik denk dat iedere ouder misschien zo wel zou reageren. Boos, verdrietig omdat hun kind naar de andere kant van de wereld gaat verhuizen.
Maar als de grote boosheid weg is zien ze misschien de mogelijkheden.
Emigeren doe je voor jezelf maar ook voor je familie/vrienden. Je geeft ze zo de kans om hun leventje in België in vraag te stellen en verder te kijken dan ons belgenlandje.
Dat en het feit dat ze een geweldige vakantiebestemming hebben om regelmatig naartoe te gaan.
Je goed voorbereiden en door de zure appel heen bijten.
Ik duim voor een geweldige reis in het najaar en een vlot, open gesprek met je familie daarna!!

Sydney is zalig!!
Have fun!
Click to expand...

Ik wil gewoon zo graag een ruzie vermijden, ook al gaan die in onze familie wel weer snel weg.
Mijn vader zal denk ik iets minder heftig reageren, die heeft vroeger al zo vaak gezegd "als je ergens anders een beter leven kan hebben, doe het dan". maar waarschijnlijk was dat in zijn hoofd niet de overkant van de wereld :p
Mijn vrienden en schoonfamilie zien het allemaal al zitten om op vakantie te komen :p
Ik denk dat moest ik het niet aan mijn vrienden vertelt hebben, dat ik helemaal zou doorgedraaid zijn. zo opgezadeld zitten met die kwestie en er met niemand over kunnen praten, dan zou ik op een moment een mental breakdown gehad hebben denk ik.
Weet jij mss site of dergelijk die kunnen helpen bij het voorbereiden op zo'n gesprek?
Ik kijk ontzettend hard uit naar die reis :D het wordt ook de eerste keer zo ver vliegen voor mij, dat wordt 24u films kijken :p (ik kan niet slapen in een vliegtuig)
 
Ha Melissa, je ouder(s) vertellen dat je naar de andere kant van de wereld verhuist is volgens mij nooit heel erg leuk. Je bent toch een beetje bang voor de reactie, dat ze boos of teleurgesteld zijn of juist helemaal geen emotionele reactie vertonen. Wij hebben het in een vroeg stadium aan sommige vrienden en familieleden wel verteld, aan anderen niet. Op het werk hebben we het 't langst geheim gehouden en pas het grote nieuws gebracht een half jaar voor vertrek. Toen was voor ons duidelijk dat we echt zouden gaan en wanneer, want het visum was binnen, maar nog belangrijker, ons huis verkocht. De mensen die het later hoorden hebben we ook uitgelegd waarom zij het later hoorden. Dat was vaak vanwege hun netwerk, omdat ze bv. collega's van ons kenden of familieleden die we nog niet op de hoogte wilden brengen. Bij ons werd niemand boos en de meeste tranen vloeiden pas op ons uitzwaaifeest. Maar de lastigste reactie vond ik juist dat sommigen heel tam of onverschillig reageerden. Soms uit jaloezie (ze willen ook wel maar durven niet), soms omdat ze zich in de steek gelaten voelden. Maar dat zal voor iedereen verschillen. Dus niets moet nu, kies jouw moment. En als die reis zo bepalend is, kun je wellicht overwegen om nog even te wachten en het te vertellen als je zeker weet dat je in 2018 gaat. Nog tijd genoeg om het te vertellen....
 
Ik denk dat bij terugkomst van de reis een goede aanleiding is om erover te beginnen. Maar hoe je het ook bekijkt, je moet je voorbereiden op verdriet, woede en teleurstelling.

Ik ben fan van het BBC programma 'Wanted Down Under' (over Engelsen die willen emigreren naar OZ) Daarin is altijd een segment over de reacties van familie en vrienden. Met name ouders en broers en zussen zijn vaak vol onbegrip en stellen hun eigen geluk voor het geluk en de toekomst van de kinderen. Ik vind dat dat andersom moet zijn; uiteindelijk leven de kinderen langer dan de ouders, en moet hun geluk voorop staan, op de plek waar volgens hen de beste toekomstmogelijkheden liggen.

Je ouders zullen ongetwijfeld verdietig zijn: Je ontneemt je ouders de mogelijkheid om hun dochter te zien, met haar vriend, mogelijk trouwen en kleinkinderen. Dat zijn gevoelsmatige zaken die moeilijker zijn als je ver weg woont. Bereid je voor om een lange tijd van teleurstelling, woede en pogingen om je van gedachten proberen te veranderen. 'expect the worst, hope for the best'. Maar probeer ze te betrekken in je overwegingen, laat ze zien hoe mooi het land is. Sluit ze niet uit.
 
FritsC said:
Ik denk dat bij terugkomst van de reis een goede aanleiding is om erover te beginnen. Maar hoe je het ook bekijkt, je moet je voorbereiden op verdriet, woede en teleurstelling.

Ik ben fan van het BBC programma 'Wanted Down Under' (over Engelsen die willen emigreren naar OZ) Daarin is altijd een segment over de reacties van familie en vrienden. Met name ouders en broers en zussen zijn vaak vol onbegrip en stellen hun eigen geluk voor het geluk en de toekomst van de kinderen. Ik vind dat dat andersom moet zijn; uiteindelijk leven de kinderen langer dan de ouders, en moet hun geluk voorop staan, op de plek waar volgens hen de beste toekomstmogelijkheden liggen.

Je ouders zullen ongetwijfeld verdietig zijn: Je ontneemt je ouders de mogelijkheid om hun dochter te zien, met haar vriend, mogelijk trouwen en kleinkinderen. Dat zijn gevoelsmatige zaken die moeilijker zijn als je ver weg woont. Bereid je voor om een lange tijd van teleurstelling, woede en pogingen om je van gedachten proberen te veranderen. 'expect the worst, hope for the best'. Maar probeer ze te betrekken in je overwegingen, laat ze zien hoe mooi het land is. Sluit ze niet uit.
Click to expand...

Mijn vriend kijkt al een lange tijd naar 'Wanted Down Under', ikzelf heb ook al een paar aflevering gezien. Inderdaad, de reacties van de families zijn "egoïstisch" en dat zadelt de vertrekkende op met schuldgevoelens.
Ik hoop dat het enkel verdriet zal zijn en geen kwaadheid, verdriet is sowieso meer dan normaal. Maar zoals al vaak aangehaald, de wereld is "kleiner" geworden dankzij de technologie, je kan ten alle tijde contact met elkaar nemen.
Om ze beter te kunnen overtuigen van mijn overwegen, lijkt het mij aangeraden dat ik het na de reis vertel. Want iemand overtuigen zonder dat er zelf bent geweest is niet echt geloofwaardig natuurlijk...
 
Hoi Melissa,

Lastig he! Iedereen hier op het forum heeft het een keertje moeten vertellen, en iedereen reageert er anders op. Wij zijn al twee keer in Australië op vakantie geweest, en zijn daar twee keer met zoveel mooie verhalen en blije gezichten van teruggekomen, dat mijn ouders al doorhadden dat we echt iets met Australië hadden. Toen wij de beslissing gemaakt hadden zijn we bij mijn ouders geweest en hebben we terloops gezegd dat we eraan denken om er langere tijd naar toe te gaan, en toen de reactie meeviel, ook benoemd dat we er heeeeel misschien wel willen wonen. Zeker mijn moeder (en stiefvader) was toen wel geschokt, maar had het ergens ook wel een beetje aan zien komen omdat ze weet dat wij zo gek zijn op het land. Maar eerst dus aangegeven dat er een mogelijkheid is dat het zou kunnen gaan gebeuren. Zo kon ze aan het idee wennen. Een paar weken later weer een gesprek gehad erover en aangegeven dat we het idee om daar daadwerkelijk te gaan wonen ons eigenlijk wel heel erg aantrekt. Zo hebben we haar meegenomen in onze ideeën, en haar de tijd gegeven om eraan te wennen en het te laten groeien. Ook al hadden we de beslissing zelf al eerder gemaakt. Nu weet ze dat we serieus zijn en willen gaan en ze zegt heel eerlijk: 'Ik vind het zo leuk voor jullie dat jullie het gaan doen, ik zie dat je er gelukkig van wordt. Maar ik vind het zelf niet leuk en ik ga je missen.' Mijn vader heeft de eerste maanden een beetje in de ontkenningsfase gezeten en vroeg er niet naar. Maar een paar weken geleden in een telefoongesprek vroeg hij voor het eerst uit zichzelf hoe het met onze plannen was, en toen ben ik heel eerlijk geweest en de hele planning doorgesproken. Hij is een beetje een binnenvetter, maar ik weet dat hij er precies zo over denkt als mijn moeder. Leuk voor ons, maar niet voor hem zelf.

Maar hoe jij het gaat doen is natuurlijk iets dat je zelf moet inschatten. Na je reis zou een heel mooi en natuurlijk moment zijn (ik kan me voorstellen dat je ouders zullen denken 'wat heeft die nou in d'r hoofd gehaald' als je nog nooit in Australië bent geweest en out of the blue zegt dat je er wil gaan wonen), maar dat die last je nu zwaar op de schouders wordt kan ik me ook goed voorstellen! Je kunt misschien al een soort voorbereidend gesprek met je ouders hebben dat jullie samen overwegen om langere tijd weg te gaan uit Nederland, of dat je nieuwsgierig bent hoe het zou zijn om in een ander land te wonen. Dan weten ze wel dat je in je hoofd bezig met met dat soort dingen.

Ik moet wel zeggen, wat ontzettend knap dat je het hebt weten vol te houden om nog niets te laten blijken terwijl je je visa grant al hebt!!! Ik kan me nu nog amper inhouden het mensen te vertellen en wij zijn nog niet eens begonnen aan het traject ;) Ik snap heel goed dat het zwaar voor je is. Je hebt je visum al, je hebt zekerheid dat je mag gaan, maar je kunt er niet met iedereen over praten! Lijkt me verschrikkelijk. Ik zou het al van de daken schreeuwen als ik straks mijn IELTS voldoende heb gescoord ;)

Succes!
 
Heleen1985 said:
Hoi Melissa,

Lastig he! Iedereen hier op het forum heeft het een keertje moeten vertellen, en iedereen reageert er anders op. Wij zijn al twee keer in Australië op vakantie geweest, en zijn daar twee keer met zoveel mooie verhalen en blije gezichten van teruggekomen, dat mijn ouders al doorhadden dat we echt iets met Australië hadden. Toen wij de beslissing gemaakt hadden zijn we bij mijn ouders geweest en hebben we terloops gezegd dat we eraan denken om er langere tijd naar toe te gaan, en toen de reactie meeviel, ook benoemd dat we er heeeeel misschien wel willen wonen. Zeker mijn moeder (en stiefvader) was toen wel geschokt, maar had het ergens ook wel een beetje aan zien komen omdat ze weet dat wij zo gek zijn op het land. Maar eerst dus aangegeven dat er een mogelijkheid is dat het zou kunnen gaan gebeuren. Zo kon ze aan het idee wennen. Een paar weken later weer een gesprek gehad erover en aangegeven dat we het idee om daar daadwerkelijk te gaan wonen ons eigenlijk wel heel erg aantrekt. Zo hebben we haar meegenomen in onze ideeën, en haar de tijd gegeven om eraan te wennen en het te laten groeien. Ook al hadden we de beslissing zelf al eerder gemaakt. Nu weet ze dat we serieus zijn en willen gaan en ze zegt heel eerlijk: 'Ik vind het zo leuk voor jullie dat jullie het gaan doen, ik zie dat je er gelukkig van wordt. Maar ik vind het zelf niet leuk en ik ga je missen.' Mijn vader heeft de eerste maanden een beetje in de ontkenningsfase gezeten en vroeg er niet naar. Maar een paar weken geleden in een telefoongesprek vroeg hij voor het eerst uit zichzelf hoe het met onze plannen was, en toen ben ik heel eerlijk geweest en de hele planning doorgesproken. Hij is een beetje een binnenvetter, maar ik weet dat hij er precies zo over denkt als mijn moeder. Leuk voor ons, maar niet voor hem zelf.

Maar hoe jij het gaat doen is natuurlijk iets dat je zelf moet inschatten. Na je reis zou een heel mooi en natuurlijk moment zijn (ik kan me voorstellen dat je ouders zullen denken 'wat heeft die nou in d'r hoofd gehaald' als je nog nooit in Australië bent geweest en out of the blue zegt dat je er wil gaan wonen), maar dat die last je nu zwaar op de schouders wordt kan ik me ook goed voorstellen! Je kunt misschien al een soort voorbereidend gesprek met je ouders hebben dat jullie samen overwegen om langere tijd weg te gaan uit Nederland, of dat je nieuwsgierig bent hoe het zou zijn om in een ander land te wonen. Dan weten ze wel dat je in je hoofd bezig met met dat soort dingen.

Ik moet wel zeggen, wat ontzettend knap dat je het hebt weten vol te houden om nog niets te laten blijken terwijl je je visa grant al hebt!!! Ik kan me nu nog amper inhouden het mensen te vertellen en wij zijn nog niet eens begonnen aan het traject ;) Ik snap heel goed dat het zwaar voor je is. Je hebt je visum al, je hebt zekerheid dat je mag gaan, maar je kunt er niet met iedereen over praten! Lijkt me verschrikkelijk. Ik zou het al van de daken schreeuwen als ik straks mijn IELTS voldoende heb gescoord ;)

Succes!
Click to expand...

Jouw aanpak van het stappen te vertellen na de reis spreekt me wel aan, het dropt dan telkens kleine bommetje in plaatst van meteen een giga-atoombom :p misschien dat ik het ook wel zo doe...

Je snapt volledig hoe ik me voel! ik wou het inderdaad van de daken schreeuw bij elke fase die afgerond werd! gelukkig kon ik dat wel doen bij mijn vrienden, maar aangezien zij precies in een ontkenningsfase zitten, krijg je niet de reactie die je verwacht natuurlijk. Maar dat heeft er veel gezorgd dat ik het al zo lang heb kunnen volhouden, omdat ik er toch bij hen mee weg kon met al mijn verhalen en gevoelens.
Aangezien ik zo een goede band heb met mijn broer (hij weet zo goed als alles over/van mij) valt mij enorm zwaar dat ik dan zulke dingen (nog) niet met hem kan delen! ik weet wel dat mijn broer blij zal zijn voor mij dat ik dat doe, alleen zal hij het spijtig vinden dat ik het niet meteen aan hem verteld heb.

Mijn moeder haar emoties kunnen nogal uit de pan vliegen en dat maakt het zo moeilijk voor mij om ook maar enige reactie te kunnen inschatten :s mijn pa zal denk ik ook eerder het binnenvetter type zijn
 
Melissa88 said:
Aangezien ik zo een goede band heb met mijn broer (hij weet zo goed als alles over/van mij) valt mij enorm zwaar dat ik dan zulke dingen (nog) niet met hem kan delen! ik weet wel dat mijn broer blij zal zijn voor mij dat ik dat doe, alleen zal hij het spijtig vinden dat ik het niet meteen aan hem verteld heb.

Mijn moeder haar emoties kunnen nogal uit de pan vliegen en dat maakt het zo moeilijk voor mij om ook maar enige reactie te kunnen inschatten :s
Click to expand...

Voor wat betreft je broer, ik zou het hem zo snel mogelijk vertellen als je zo'n goede band met hem hebt. Dan kun je ook bij hem je emoties kwijt en je last wat kwijtraken. Maar natuurlijk gaat hij het heel erg moeilijk vinden. Laat hem voordat je het vertelt weten dat je het moeilijk vindt om hem het te vertellen en dat het spijt dat je er niet eerder mee bent gekomen, maar dat je het hem zo graag wilt vertellen. Leg hem ook uit waarom je ermee hebt gewacht, dat zal hij vast wel begrijpen, ook al vindt hij het niet leuk.

Je moeder en emoties, haha ik weet er ook alles van ;) Maar, hoe moeilijk ook, hoe ze ook reageert, dat is haar probleem. Dat bedoel ik niet gemeen, maar als zij bijvoorbeeld boos op jou wordt, gaat schreeuwen, met servies gaat smijten (wat dan ook;)), dat is háár probleem. Zij moet zien te dealen met haar emoties, jij kunt dat niet veranderen (en dat moet je ook niet willen). Maar bij mij werkte het gewoon prettig dat ze langzaam aan zoals jij al mooi zei, kleine bommetje toegeworpen kreeg in plaats van een complete atoombom:p Probeer je vooral niet schuldig te voelen, het is jouw leven. Het is natuurlijk dat kinderen hun nest verlaten, maar de andere kant van de wereld is voor de meeste ouders wel even slikken :rolleyes:
 
Het lijkt wel een 'Lieve Mona...' rubriek van de Libelle :p:p

Maar zonder gekkigheid...dit is inderdaad het allermoeilijkst van de emigratie...de emoties. En er zijn hier heel wat ervaringsdeskundigen op het forum. :rolleyes:
 
Wij hebben het vertellen uitgesteld totdat onze visum grant. We wilden geen toestanden creëren en dan uiteindelijk geen visum verkrijgen.
Ja, dat zorgt ervoor dat je ze niet meeneemt in dat proces. Maar dat was ook de bedoeling, het visum proces kan al frustrerend genoeg zijn ;)

Daarnaast zouden we ook niet onmiddellijk vertrekken na toekenning dus we hadden nog even.
Ondertussen hebben we mijn moeder meegenomen op een trip naar Australie. Dit heeft haar enorm geholpen, ze weet nu waar we ongeveer terecht komen, we kunnen nu samen praten over die stad of dat park en ze heeft gezien hoe we ons daar voelen en gedragen. Ze zit er gelijk in als @Heleen1985 aangaf. Niet leuk voor haar persoonlijk maar wel fijn voor ons.

Ik hoop dat het je ook zo vergaat! (en na de trip lijkt me een mooi moment!)
 
afterbang said:
Wij hebben het vertellen uitgesteld totdat onze visum grant. We wilden geen toestanden creëren en dan uiteindelijk geen visum verkrijgen.
Ja, dat zorgt ervoor dat je ze niet meeneemt in dat proces. Maar dat was ook de bedoeling, het visum proces kan al frustrerend genoeg zijn ;)

Daarnaast zouden we ook niet onmiddellijk vertrekken na toekenning dus we hadden nog even.
Ondertussen hebben we mijn moeder meegenomen op een trip naar Australie. Dit heeft haar enorm geholpen, ze weet nu waar we ongeveer terecht komen, we kunnen nu samen praten over die stad of dat park en ze heeft gezien hoe we ons daar voelen en gedragen. Ze zit er gelijk in als @Heleen1985 aangaf. Niet leuk voor haar persoonlijk maar wel fijn voor ons.

Ik hoop dat het je ook zo vergaat! (en na de trip lijkt me een mooi moment!)
Click to expand...


Mijn traject tot de visa grant is gelukkig vlekkeloos verlopen :) al ben ik van het ongeduldige type en het enige frustrerende was dat het niet snel genoeg ging :p (aka meermaals per dag mails checken)
Ik hoop ten zeerste dat het vlot verloopt bij de aankondiging, een tripje van de mama zal pas gebeuren als wij er zelf ook al wonen.
 
Melissa88 said:
Ik hoop ten zeerste dat het vlot verloopt bij de aankondiging, een tripje van de mama zal pas gebeuren als wij er zelf ook al wonen.
Click to expand...

Ik ben bang dat het niet vlot zal verlopen. Je gaat jouw ouders en broer veel verdriet doen. Met die instelling hebben wij iedereen (behalve werk) al vroeg meegenomen in onze overwegingen en het hele visum traject.

Ik kan mij de allereerste reactie van m'n ouders nog goed herinneren. Dat was echt niet leuk. Sterker nog... opa en oma gaven toen aan dat ze in dat geval geen band wilden opbouwen met hun kleinzoon. Heel heftig... maarrrrr.... na een paar dagen kwamen ze daar al van terug. En zij zijn uiteindelijk wel 'gewoon' mee geweest met onze validatie trip. Om zelf te ervaren hoe het land is. Dat vonden ze heel leuk, maar uiteraard wel iedere dag iets "afkraken" van Ozz. :) Dat was het spel de hele vakantie, maar daar konden we allemaal hartelijk om lachen. Grootste pijn zit 'm uiteraard in de afstand en het feit dat ze hun kleinzoon niet van dichtbij verder zien opgroeien.

Inmiddels vinden ze het allemaal een mooi avontuur voor ons en zijn de eerste tickets al geboekt voor een bezoek aan Adelaide...

Kortom... Het kost absoluut even wat tijd, maar volgens mij hebben jullie een mooie aanleiding om het te vertellen na de validatie trip. Dan kan je er nog voor kiezen om het in stapjes te doen of om meteen alles te vertellen. Alsof je een pleister in één keer van de wond af trekt zeg maar. En dan hebben zij tot en met 2018 de tijd om eraan te "wennen".

Je moet in ieder geval datgene doen waar jij jezelf goed bij voelt. Je kunt andermans emoties toch niet controleren. Als je ze maar de tijd en ruimte gunt die ze nodig hebben dan komt het vast goed.

Succes en alvast veel plezier in oktober!
 
Wazi said:
Ik ben bang dat het niet vlot zal verlopen. Je gaat jouw ouders en broer veel verdriet doen. Met die instelling hebben wij iedereen (behalve werk) al vroeg meegenomen in onze overwegingen en het hele visum traject.

Ik kan mij de allereerste reactie van m'n ouders nog goed herinneren. Dat was echt niet leuk. Sterker nog... opa en oma gaven toen aan dat ze in dat geval geen band wilden opbouwen met hun kleinzoon. Heel heftig... maarrrrr.... na een paar dagen kwamen ze daar al van terug. En zij zijn uiteindelijk wel 'gewoon' mee geweest met onze validatie trip. Om zelf te ervaren hoe het land is. Dat vonden ze heel leuk, maar uiteraard wel iedere dag iets "afkraken" van Ozz. :) Dat was het spel de hele vakantie, maar daar konden we allemaal hartelijk om lachen. Grootste pijn zit 'm uiteraard in de afstand en het feit dat ze hun kleinzoon niet van dichtbij verder zien opgroeien.

Inmiddels vinden ze het allemaal een mooi avontuur voor ons en zijn de eerste tickets al geboekt voor een bezoek aan Adelaide...

Kortom... Het kost absoluut even wat tijd, maar volgens mij hebben jullie een mooie aanleiding om het te vertellen na de validatie trip. Dan kan je er nog voor kiezen om het in stapjes te doen of om meteen alles te vertellen. Alsof je een pleister in één keer van de wond af trekt zeg maar. En dan hebben zij tot en met 2018 de tijd om eraan te "wennen".

Je moet in ieder geval datgene doen waar jij jezelf goed bij voelt. Je kunt andermans emoties toch niet controleren. Als je ze maar de tijd en ruimte gunt die ze nodig hebben dan komt het vast goed.

Succes en alvast veel plezier in oktober!
Click to expand...

Mja zoals al eerder gezegd, lijkt het raar om hen aan te kondigen dat ik naar een land ga verhuizen waar ik nog nooit geweest ben. Dus daarom was onze eerste instelling om te wachten tot na de reis.
Mijn dichte vrienden zijn wel al op de hoogte, maar dat was ook omdat ik mijn emoties erover kwijt moest (anders zou ik echt doorgedraaid zijn). Op het werk weten ze het ook al, maar dat kon bijna niet anders omdat ik voor mijn skilled visa referentiebrieven van mijn huidige en vorige werkgevers nodig had. Maar zij namen het zeer goed op :)

Gelukkig hebben wij nog geen kinderen, dus dat deel van het verdriet zullen ze niet hebben (niet nog een persoon van wie ze afscheid moeten nemen).

Van dat op bezoek komen is voor mij altijd dubbel, want mijn vader vliegt niet :( ik hoop dat hij dat dan opzij zal kunnen zetten en toch ooit naar Australie komt. Mijn moeder, broer en de rest van de familie zal allemaal geen probleem zijn, die vliegen en zullen wel op bezoek komen.
 
Alleen Super Grover vliegt echt.

7effc5333e980b6232740fe52237dfca.jpg



Voor de rest vliegt er helemaal niemand (zelf) :p
 
Beste Melissa, gefeliciteerd met je visa grant. Wij zijn nog lang niet zover. Wel hadden we 5 jaar geleden hetzelfde verhaal maar toen voor Argentinië. We hadden 1.5 jaar door Zuid Amerika rondgetrokken en de laatste 5 maanden in Buenos Aires gewoond. Toen ik 3 maanden zwanger was zijn we terugegaan naar NL om het visumtraject te regelen en de loose ends te regelen zoals opzeggen huurhuis enz. Ons besluit was genomen en toen de ouders persoonlijk inlichten. We zijn een korte 2 maanden thuisgeweest. In die tijd hadden we 2 boodschappen aan de familie: we zijn zwanger en we gaan emigreren. De manier waarop het werd opgepakt viel me nog alles mee. Mijn ouders waren verdrietig maar wisten dat ze mij toch niet konden tegenhouden. Mijn vader vertelde me dat hij het heel erg vond maar het nog erger zou vinden als hij of mijn moeder de reden zou zijn voor mij om niet te gaan (zij willen niet de reden zijn dat ik mijn dromen om zeep help). De moeder van mijn vriend vond het erg lastig en was ook dolblij toen we na 1.5 maand toch weer naar huis kwamen. Onze job offers bleken vaag en geen cent waard en onze verhuurder dreigde ons voor de rechter te dagen omdat we volgens hem een stoel kapot hadden gemaakt. Om kort te gaan: de Argentijnse mentaliteit viel vies tegen toen we probeerde een normaal leven op te bouwen. Gezien het aanstormende ouderschap besloten we daarom terug te gaan. Ik kan me als ouder het helemaal voorstellen dat dit iets is wat je eigenlijk niet wilt horen. Aan de andere kant deel ik de mening van mijn vader. Als ik later de reden zou zijn dat mijn zoon zijn dromen niet najaagt, dan zet ik hem hoogstpersoonlijk op het vliegtuig! Ik hoop dat het mee gaat vallen voor je. Succes!
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top