Familie achterlaten

H

hmva79

Member
In de toekomst hoop ik de stap te zetten om Down under te gaan wonen. Ik droom er al bijna elke nacht over, maar mijn vriend is nog niet zover. Wat het voor hem heel moeilijk maakt en voor mij toch ook wel een issue is, is het achterlaten van ouders en broers/zussen.
Hoe hebben jullie dit ervaren of ervaren jullie dit?
Groetjes
 
Ik heb er 5 jaar over gedaan om tot het besef te komen dat ik mijn eigen leven moet leven en het zelf wel allemaal kan,

Sommige hebben die tijd nodig en als je het forceert gaat het denk ik niet goed, nu ga ik ervoor, met mijn gezin.

Misschien kun je toch wat dvd's kopen bij de emigratie bureaus, die zijn erg stimulerend moet ik zeggen.
Lekker gezellig samen kijken en zien wat er gebeurt.
 
Voor ons was het ook een periode van 5 jaar tussen dromen en daad (contract getekend). In die jaren ga je jezelf langzaam afvragen waar het nu werkelijk om draait in dit leven. Bij ons was toen de eindconclusie dat het om ons draait, ons gezin. Familiebanden blijven, echt vrienden hou je toch wel en nieuwe vrienden maak je ook wel weer.

Succes met beslissen!

Sacha
 
Ik kom zelf uit een heel hecht gezin en vergis je niet het missen van de familie hakt er echt wel in.  Zit nu ruim 2 1/2 jaar in Australie en net vader geworden ook mijn broer is in die tijd voor de tweede keer vader geworden en ik mis het delen van het vaderschap. Ben een trotse vader en zou graag mijn lieve kleine man willen showen aan familie en vrienden.
Nu ben ik nog redelijk nuchter en lig niet gauw wakker, maar mijn moeder heeft het erg zwaar dat ze haar kleinkind nog niet vast heeft kunnen houden, wat ze voor mij verzwijgd maar ik via mijn vader en de rest van de familie weer te horen krijg.
Niet dat ze me verwijten maken, ze zijn trots dat ik een gelukkig en goed leven heb kunnen opbouwen hier in Australie en zeggen dat ik geen zorgen moet maken om moeders. Het is niet altijd even makkelijk.

Om een lang verhaal kort te maken, besef wel degelijk wat je achter laat met name als je eenmaal gesetteld bent, je gaat een hoop missen. Dacht dat het op mij nooit van toepassing zou zijn maar ook ik heb af en toe heimwee.
 
Ik denk ook dat het afhankelijk is van hoe je band met familie is. Als je in Nederlend tig km. verder woont en de familie maar eens in de zoveel tijd ziet/belt is het anders dan dat je regelmatig contact hebt en/of bij elkaar over de vloer komt.
Ik lees/hoor hier vaak een ondertoon dat je het gemis van familie "maar" voor lief moet nemen omdat het hier zo mooi en fantastisch is en dat je went aan het missen van familie en vrienden maar dat het altijd moeilijk blijft.
Het is afhankelijk van de persoon natuurlijk in hoeverre je daarmee om kunt gaan. Persoonlijk vind ik het missen erg moeilijk. Natuurlijk "blijft" familie en echte vrienden in de vorm van mail en skype maar het echte contact is onvervangbaar, dat bakkie koffie, het even iets ophalen, ff kletsen is iets wat ik enorm mis.
Ik weet dat mijn ouders het ook zwaar hebben, moeders loopt zelfs bij de dokter voor kalmerende middelen, maar ook zij zullen dat niet zeggen dat hoor je via, via.
Het blijft nu eenmaal dat sommige mensen beter met het missen om kunnen gaan dan anderen maar heimwee is denk ik iets heel natuurlijks.
 
Hoi Tom en de anderen natuurlijk ook.

Ik zit zelf ook te denken om naar australie tegaan met mijn man. Hij heeft zijn ouders en zus ook in Melbourne wonen en in die omgeving zullen wij ook gaan wonen. Het enige wat me tegenhoudt is dat mijn ouders hier wonen in Nederland. Zij hebben onze kinderen gezien vanaf de geboorte. Mijn schoonouders hadden ons jongste zoontje van 16 maanden nog helemaal niet gezien. Gelukkig konden ze in april dit jaar hier komen voor een vakantie van 2 maanden bij ons in huis.
Vorig jaar lag onze jongste na de geboorte op de IC en toen was het voor mijn schoonouders het zwaarst. Ik denk dat ze toen het liefst ala minute in het vliegtuig waren gestapt om hier tekomen.

Als wij nu naar australie gaan dan heb ik het gevoel dat ik mijn ouders het contact met kleinkinderen ontzeg. Het is dus op en af. Voor de ene partij een voordeel, voor de andere een nadeel.Best wel moeilijk.
Momenteel zie ik mijn ouders ook heel weinig. Mijn vader en broer komen altijd net wanneer het niet uitkomt (met het naar bed brengen van de kinderen) of als mijn man zondagsavonds vertrekt voor het werk (chauffeur) en je nog even samen wilt zijn met zijn vieren) Mijn moeder heeft zogenaamd nooit geen tijd (maar wel altijd klagen dat ze nergens komt en aan huis gebonden is) Als ze al komt is het zondags met mijn vader en dan hoef ik nooit geen koffie te zetten want dat hebben ze dan net op. Lijkt haast te toevallig.

Nu heb ik hierover aardig mijn bedenkingen maar ik denk toch dat ik het ga missen want dan is australie toch wel weer heel ver weg. Je kunt dan niet zomaar even een kopje koffie gaan drinken.

Dit alles weerhoudt me er toch van om de definitieve stap te zetten. Ik heb booklet 1 en de aanvraagformulieren al in huis. In principe kan ik zo beginnen om mijn partnervisum aan te vragen.

Groetjes heidi

Ps:Tom, je hebt een mooie website opgebouwd. Ik heb er bijna een uur naar gekeken.
 
YOOG,

Het scheelt idd heel erg hoe de familieband qua kwantiteit is .
Ik heb een enorme band met mijn ouders, bijna eng en met mijn broers ook, maar we zien elkaar weinig, eigenlijk maar een paar keer per jaar, we wonen ver (voor nederlandse begrippen) van elkaar.

Mijn ouders zijn ook geen opa en oma die veel met onze kinderen doen, aangezien ze erg oud zijn en niet gezond, dat zullen ze dan ook niet hoeven missen.

Wij hebben hier een leven met zijn viertje en continueren dat straks down under.

Voor mijn ouders is het heel heel moeilijk, want die kunnen echt die kant niet op  en wij ook niet elk jaar terug naar Nederland, dat zal dan ook een heel moeilijk en misschien wel definitief afscheid worden en als ik daaraan denk dan breekt mijn hart, mijn vader is 80 en is ziek, mijn moeder is 75 , ook erg ziek.
moeilijk, maar dat is al 5 jaar zo, ik ben inmiddels 46, ik wil dit en het is dom om nog langer te wachten ook qua leeftijd van de kids.

maar als je er over nadenkt is het wel moeilijk, ik stop het een beetje weg, want ik wil echt weg hier.
 
Hoi Lizzyhas,

Ik ben naar eigen zeggen geen hele dikke vriendinnen met mijn moeder. Ze is toen ik zwanger was is ze een paar keer meegeweest naar controle maar ik moet zeggen dat ik veel liever alleen ga. Als ik haar onverwachts meeneem naar de kinderboerderij (voor mijn kinderen dan!!) dan heeft ze nooit geen tijd. Er moet altijd wel iets gedaan worden bv vlees uit diepvries halen of was uit droogtrommel halen etc. Ze houdt  ereen strakke planning er op na. Ik denk dan altijd die was en diepvries lopen niet weg. Voor onverwachte uitjes moet ik dus niet bij haar zijn.
Daarentegen is mijn schoonmoeder veel relaxter.
Die hebben we tijdens een vakantie ook onverwachts een keer meegenomen naar melbourne zoo. Ze laat de boel de boel en gaat gewoon met ons mee.
Nu wordt toch wel weer duidelijk dat ik toch een iets betere band heb met mijn schoonmoeder.

Het is niet dat ik aan een stuk wil klagen maar met mijn moeder is de gezelligheid ver te zoeken..
Aan de andere kant zal ik toch missen als ik in Australie zou zitten.

Ik heb gisteren via email een dvd over australie besteld waarin beschreven staat wat er allemaal bij komt kijken als je emigreert. Ook staan hier ervaringsdeskundigen op. Ik ben benieuwd. Ik heb vanmiddag betaald dus halverwege volgende week kan ik hem in de bus verwachten.

Groetjes Heidi
 
Hai Heidi,

Ik heb dus wel een hele goede warme band met mijn moeder , maar alsnog kies ik voor de toekomst van mijn gezin.

Die dvd die je hebt besteld is erg leuk en erg motiverend.
veel plezier ermee.
 
Hoi Lizzyhas,

Op zich zijn mijn ouders, en dan met name mijn vader wel altijd in de mood om met kevin onze zoon van 4 jaar een rondje te fietsen. Mijn moeder paste altijd op als ik halve dagen werkte, maar bij thuiskomst van mijn werk kreeg ik altijd wel weer commentaar over mijn manier over huishouden en kinderen groot brengen.

Ik zou in australie wel een relaxter leven hebben. Ik hoef niet altijd op de tenen lopen of ik het wel goed doe. Mijn schoonouders zijn onlangs 2 maanden bij ons in huis geweest voor vakantie en ik heb werkelijk geen enkele negatieve opmerking gehad over dingen. Dat zit wel snor. Ik kan ontzettend met mijn schoonvader lachen. Altijd in voor een geintje. Hij heeft geluk dat ik daar wel tegen kan want mijn schoonzusje, hun dochter, is nogal snel op de tenen getrapt dus het is altijd een surprise hoe ze er op reageert.

Ik moet zeggen dat ik er wel tegenop zou zien als ik hun een maand in huis zou hebben mochten we daar wonen. Ik denk dat ik dan eerst maar een grote voorjaarschoonmaak ga houden.

Nu weer genoeg geklaagd en het is weer tijd voor de dagelijkse dingen!!

Ik hoop dat ik na het zien van die dvd ook voldoende gemotiveerd ben om die stap te zetten.
De buren waar we heel close mee zijn zullen het waarschijnlijk ook heel moeilijk vinden want die zijn ook hartstikke gek op onze kinderen (60-ers, zonder kinderen) verder zegt ze altijd dat het verder een kl.te buurt is wat ik op zich nog wel mee vind vallen. Het zijn voornamelijk ouderen maar daar hebben we meer aan als die jongelui (moet je mij horen, net 32).

Diep van binnen heb ik er best zin en ik heb ook al best veel stappen ondernomen om evt daar te kunnen wonen. Ik diploma's laten legaliseren, we zijn naar de emigratiebeurs geweest in nieuwegein, ik heb alle aanvraagformulieren gedownload en uitgeprint. Dus wat dat betreft kunnen we alles in gang zetten.
Ik heb ook al een makelaar hier gehad om te kijken of dit huis genoeg opbrengt om de hypotheek te bekostigen. dit omdat we 2 jaar geleden de hypotheek moesten verhogen voor de uitbreiding van de keuken en berging. We hebben hierdoor nog geen overwaarde. dus het was een hele verassing dat het ondanks alles toch genoeg zal opleveren. 
Eigenlijk hebben we niks om ons tegen te houden.

We gaan in ieder geval voor een partnervisum. Mijn man is australier en we zijn ruim 11 jaar samen dus veel problemen met het aanvragen hiervan verwacht ik niet.

Groetjes Heidi
 
Fijn om al die ervaringen te lezen. Het is een lastig onderwerp, dat lees ik hier ook terug.
Uiteindelijk hebben ouders ook niet het eeuwige leven en moet je kiezen voor je eigen geluk. Maar toch...
Mijn ouders wonen niet in Nederland, maar wel in Europa en dat is toch nog makkelijker dan aan de andere kant van de wereld. De ouders van mijn vriend wonen dichtbij. Het idee om hen achter te laten weegt heel zwaar voor mijn vriend. Ik ben ook degene die weg wil, hij is hiermee geconfronteerd omdat hij een relatie met mij heeft, anders zou het nooit in hem opgekomen zijn. Ik kan gewoon echt niet de rest van mijn leven in NL doorbrengen, ben zelf opgegroeid in Malaysia. Maar het idee dat ik straks kinderen heb en mijn ouders dat ontneem (zo voelt dat voor mij) dat doet wel veel pijn. Bang ook dat ik ooit spijt krijg als ze er niet meer zijn dat ik niet dichter bij ze in de buurt gewoond heb (als we emigreren). Ik zit er zelfs aan te denken om dan maar een kijkje te nemen in Canada, want dat is dichter bij....
Maar mijn hart ligt in Australie. Ik ga nu voor de derde keer die kant op, deze keer een maandje maar. Mijn vriend is bang dat als ik terug kom mijn obsessie (zoals hij het noemt) nog erger zal zijn en ik per direct de emigratie in ga zetten voor mijzelf en dan zonder hem.
Maar als ik de verhalen lees van de mensen die de negatieve ervaringen hebben en terug willen naar NL, dan voel ik me ook wel weer ontmoedigt.
Wellicht een wat rommelig verhaal, maar zo voelt het ook. Ik hoef niet NU de keuze te maken, ik heb toch pas over een jaar of 4 in mijn hoofd, dan kan ik hier nog wat zaken verder ontwikkelen, kan mijn vriend werk ervaring opdoen en ik hoop ons eerste kindje toch in NL te krijgen zodat beide ouders dit mee kunnen maken.
Maar het gaat elke dag door mijn hoofd....
 
Wil je vriend niet bang maken, maar mijn man heeft een collega die ook heel graag naar Australie wilde, maar zijn vriendin zag dat niet zitten. Het is uiteindelijk het breekpunt van hun relatie geworden. Hij heeft toen ook gezegd, wanneer ik een nieuwe vriendin krijg zal ze geen keuze meer krijgen, ik ga gewoon. Hij heeft die nieuwe vriendin gevonden (ze is nog nooit in Australie geweest) en heeft inmiddels zijn visum en wanneer de financien rond zijn vertrekken ze samen naar Melbourne!
 
Hoi hmva79,

Ik heb het ook meegemaakt dat m'n vriend hiermee geconfronteerd is.
De 2e keer dat ik naar australie ging is met mijn huidige man. Hij wilde graag terug en de makkelijkste manier voor mij om daar te komen is via een WHV. Ik zag het bij voorbaat al niet zitten dus ik deed ook niet zo heel hard mijn best om aan het werk te komen ed. Mijn moeder wist dat en nadat we in australie aangekomen waren stuurde ze mijn schoonouders een brief met allerlei negatieve dingen over mijn vriend. Tussen de regels door kwam het er op neer dat mijn vriend  (nu mijn man dus)verreweg niet de ideale schoonzoon is.  Eigenlijk is het heel achterbaks dat mijn moeder zoiets kon doen, maar zowel mijn ouders als schoonouders weten niet dat ik hier van af weet en dat wil ik eigenlijk zo houden, na al die jaren.
Mijn ouders denken van als ik hem niet had ontmoet was er ook nooit over australie gepraat.
Ik heb inmiddels al wel 4 mooie vakanties naar australie op mijn naam staan.
We hebben inmiddels 2 kinderen en die hebben mijn ouders en schoonouders allebei gezien, maar als ik nu naar australie verhuis dan bestaat er alleen contact via webcam ed. Het is toch anders dan ze in levende lijve zien.

Dit hele gedoe spookt bij mij ook de hele dag door het hoofd. Met het strijken, afwassen, tuinieren en meer van die dingen waar je niet echt serieus je gedachten bij hoeft te houden.

De ene dag wil ik meteen gaan, inpakken en wegwezen, en de andere dag zit ik te piekeren van moeten we het echt wel doen.
Aan de andere kant; de kinderen zijn nu nog klein en mijn oudste van 4 hecht nog niet zo veel waarde aan vriendjes op school dus het zou voor hem makkelijker zijn. IN australie zullen we terechtkomen in Melbourne en daar zou hij dan op de pre-school beginnen denk ik, zodat hij rustig spelenderwijs engels kan leren. Dat maakt zijn verdere schoolloopbaan gemakkelijker.
Mijn schoonouders hebben al vaker gezegd dat als we daar zouden wonen ze willen oppassen dus dat ik bij deze dan geregeld.

Ik zou zelf niet kiezen voor een land dichterbij zodat mijn ouders makkelijker langs zouden komen. Met Canada heb ik helemaal niks. Als ik niet naar australie kan dan blijf ik hier. IN australie woont mijn hele schoonfamilie( schoonouders, -zusje, neven en nichten en ooms en tantes. Met hun kan ik heel goed overweg dus eigenlijk heb ik niets te verliezen.

Het grootste struikelblok is mijn ouders en broer die ik hier achterlaat. Vrienden waar ik heel dik mee ben heb ik hier ook niet. Mijn beste vriendin, tevens peettante van mijn jongste zoontje (16mnd) is 3 jaar geleden ook naar duitsland vertrokken op zo'n 5 uur rijden van ons vandaan. Haar spreek ik nu ook grotendeels alleen via email en telefoon. De afstand duitsland-australie zal het verschil van contact dan ook niet groter maken.
Verdere familie heb ik hier wel. Ik denk dat zij ons op den duur wel op komen zoeken. Ze hebben in ieder geval allemaal goede banen en zijn iets reislustiger ingesteld dan mijn ouders en broer.

We wachten het wel af. Als we gaan moeten we toch eerst zelf een beetje settelen, werk vinden en een huisje kopen.

Het is toch wel fijn om over zulke dingen te bakkeleien. Toch zijn er mensen genoeg die zich over zulke dingen heenzetten en zonder schroom een visum aanvragen en vertrekken.

Groetjes Heidi
 
Hoi Sacha,

Ik wilde net mijn reactie posten en toen kreeg ik een waarschuwing dat er inmiddels een reactie bij was van iemand anders. jij dus.

Ik weet wel zeker dat deze situatie niet leidt tot scheiding want dit speelt al zolang we getrouwd zijn. Daarvoor die 3 jaar wilde ik niet want ik had van mijn ervaring met het WHV geleerd.
Na het trouwen, nu 5 jaar geleden en 2 kinderen verder, zijn we er toch weer over aan het denken.
Nu zijn we 2 keer met onze oudste in australie geweest. (toen 9md-bijna 2)en nu begint het steeds meer te kriebelen. Onlangs zijn mijn schoonouders hier geweest en met hen heb ik een heel goed contact. Ze zijn nu al weer bijna 6 weken weg maar sindsdien mis ik ze toch en krijg ik nog meer verlangen om daar heen te gaan. alleen mijn ouders en al het bekende hier houden me tegen. Ik heb een leuk huisje en enerzijds vind ik het zonde om het te verkopen voor iets waarvan ik nog niet weet of ik het weer terugkrijg.
Je hebt mij of mijn man niet bang gemaakt hoor. Het is niet zo dat ik absoluut niet wil. Op eigen initiatief heb ik al aardig wat dingen ondernomen, maar er zijn voor mij toch te veel twijfels momenteel.
Mijn man wacht gewoon af en laat het van mij afhangen. Hij is nu al zo lang in nederland(17 jaar) dus die laatste jaren kunnen er ook wel weer bij.
Mocht het ons toch weer tegenvallen door heimwee aan mijn kant dan komt mijn man gewoon weer mee terug naar nederland. Samen uit, samen thuis!!!
We laten ons niet door zoiets uit elkaar drijven door zoiets.

Groetjes Heidi
 
Het zal ook niet zo snel voor mensen een einde aan hun relatie zijn, zeker niet als er al kinderen in het spel zijn. Dan heb je al zo bewust voor elkaar gekozen, daar zal een eventuele emigratie droom dan niet snel meer tussen komen. In het verhaal wat ik schreef ging het ook op een stel dat nog niet lang bij elkaar was. De relatie zal waarschijnlijk toch al niet goed hebben gezeten, denk ik dan maar.

Mijn relatie heeft ook een heel hard NEE tegen Australie overleeft. Mijn man kreeg in 1999 een aanbieding voor een baan in Sydney bij Novell. Hij heeft toen de simpele vraag gesteld "wat wil jij?" Ik heb toen Nee gezegd (ooooooooh, dom....) Hoe hij het in zijn hoofd haalde om mij bij mijn ouders, familie en vrienden weg te halen naar de andere kant van de wereld, waar ik nog nooit geweest was en waar ze enge spinnen hebben (heb spinnenfobie). Zijn antwoord was toen, da's goed, dan gaan we sparen voor een vakantie zodat we het land kunnen leren kennen (hij kende Oz al uit de verhalen van foto's van zijn ooms die in de jaren 50/60 naar Melbourne waren vertrokken).

De vakantie kwam pas in 2002 (waren niet van die spaarders), maar was gelijk verkocht. Voelde me toen een enorme oen dat ik toen het lef niet had. Heb dus ook enorm veel respect voor mensen als Annemiek in Brisbane en die vriendin van mijn mans collega die gewoon op hun partner durven vertrouwen en de stap maken!

Sacha
 
Hoi Sacha,

Ik had snel even in jouw profile gekeken en ik zie dat jullie al op korte termijn jullie visum kunnen bemachtigen.Als wij gaan dan is het met een partnervisum omdat mijn man een australisch paspoort heeft en mijn zoontjes ook allebei binnenkort een australische paspoort.

Hartstikke leuke foto's op de website. Als ik dat zie dan krijg ik toch weer de kriebels. Ik heb al best veel van australie gezien, MAAR nog lang niet genoeg.
Als ik voor altijd op vakantie kon dan ging ik gelijk maar er zal toch brood op de plank moeten komen anders is het snel gebeurd met die uitstapjes.
Die reisjes naar bv. whitsunday island, port douglas zijn wel eerder te realiseren als je het vanuit australie doet. Ik denk gewoon dat het gras groener lijkt dan het werkelijk is tijdens vakanties.

Ik denk dat ik nu eerst maar eens een paar uurtjes op een oor ga liggen want kevin (4) zorgt de laatste maanden nog wel eens voor gebroken nachten. Mijn man is net weer vertrokken voor zijn werk (chauffeur) en moest even op een neer naar keulen (2 uur rijden vanaf gelderland(Terborg)Hij komt in de loop van de nacht weer terug. Dit noemen ze koppelen.

Welterusten,

Groetjes Heidi
 
@Heidi: Is dat de Buysse DVD die je besteld hebt? Die zal je weker leuk vinden ... Eens kijken of je xpditers herkent .. ;-)
 
Hoi Perthpete,

Ja, dat is de buysse dvd die ik gisteren besteld heb. Ik had op een andere site waar je boeken kunt bestellen al een paar fragmenten gezien maar nog niet veel mensen. Ik zal hem komende week in de bus krijgen denk ik. En dan zal ik er eens lekker voor gaan zitten, onder het genot van een hapje en drankje.
Kijken of de beslissing om te gaan hierdoor makkelijker wordt.

je hebt waarschijnlijk in voorgaande reacties wel gelezen dat ik momenteel niet zo heel close meer ben met mijn moeder. Ze zijn vooral bezig met hun eigen sores. Af en toe zie ik ze wel maar dan moet ik er zelf naar toe. Als ze hier komen is het meestal een bliksembezoek. Effe d'rin en d'ruit. Ze hebben altijd net de koffie op of ze hebben toevallig boodschappen gedaan en diepvriesspul hier in zitten, zodat ze wel snel moeten gaan. Niet echt gezellig.

Zoals ze het er nu naar uitziet maakt het niks uit of ik hier zit op 2 km afstand van hun huis of 20000 km verderop.
Ik vind het gewoon een stuk gezelliger met mijn schoonouders. Die heb ik pas 2 maanden in huis gehad voor vakantie en dat was ontzettend gezellig. Het was behelpen want het hele bovenhuis stond op de kop. De kinderen op een kamer, logeerbed van de zolder, commode van babykamer bij ons op de kamer. Het was net of er een bom was gevallen. MAAR ik had het er graag voor over.

Nu wachten we de dvd af en dan hoop ik tot een definitieve beslissing te komen. Als we besluiten te gaan (alleen ik hoef te beslissen, mijn man wil maar al te graag) dan zal dit tot groot ongenoegen van mijn ouders zijn en dan heeft mijn man het weer gedaan, net zoals 9 jaar geleden toen we gingen met mij WHV.

Groetjes Heidi
 
Heidi, neem van mij maar aan, als je de dvd hebt gezien , wil je ook :lol:

Misschien is het wel goed voor jouw ouders om tot het besef te komen dat contact vergankelijk is , misschien is het wel juist zo dat zij diegenen zullen zijn die jullie het meest gaan bezoeken daar en dat jullie het dan extra fijn hebben met elkaar.

Vergeet niet , het zijn wel je ouders, jij bent hun kind, maar ze hebben ook een eigen leven en jij ook, dat kan qua opvattingen weleens botsen als je een volwassene wordt, maar het blijven je ouders die van jou gemaakt hebben wat je nu bent.
Sorry ik kan het niet laten om te zeggen , ben zelf moeder , vind het best kwetsbaar wat je allemaal schrijft en ik denk echt  dat wellicht de band er misschien beter op wordt.

Ik hoop het voor je, in de toekomst is het nog vaak genoeg leuk om iets te delen met je ouders.
 
Hoi Lizzyhas,

Het was eigenlijk ook niet de bedoeling om mijn ouders af te schilderen als probleemgevallen maar de laatste tijd is het contact gewoon een beetje verwaterd. Ze hebben veel problemen met elkaar en gaan daarvoor naar maatschappelijk werk.
Ik ga er eigenlijk niet zo veel meer heen, gewoon omdat ik elke keer een hele klaagzang krijg, als het niet van de een is, dan wel van de ander. Ik wil me er verder niet tussen mengen en hoor dus gewoon hun beide verhalen aan.

Ik ben zelf ook moeder van 2 kinderen (4jr en 16 maanden) en ze zeggen dat je dan een betere band krijg maar ik heb daar tot nu toe weinig van gemerkt. Ik krijg altijd alleen commentaar op mijn manier van aanpak. Alles wat ik anders doe is in haar ogen verkeerd.

Wat betreft die DVD; Ik heb al diverse reacties gehad op mijn melding dat ik die besteld had en als ik zo moet geloven is die bijzonder motiverend. Ik kan niet wachten tot ik hem in huis heb. En dat geldt ook voor mijn boek(emigreren kun je leren)

Waar ik ook nog problemen mee heb is onze buren vertellen dat we gaan. Ik heb veel buren waar we goed mee kunnen, bijna allemaal 60/70-ers maar onze buren van 2 huizen verder zijn ook heel gek met onze kinderen. Ik kan er(bijna) altijd terecht als ik oppas nodig heb. Kevin onze oudste noemt hun altijd opa toon, en oma bep en dan krijgt ze kippevel. Ze hebben zelf helaas nooit geen kinderen mogen krijgen dus ze vinden het alleen maar leuk. Ik denk dat ik ze een hartverlamming bezorg als we toch gaan. Verder vindt ze het hier een kl..tebuurt.Ik vind het heel vervelend maar ik denk dat het verkeerd is om voor andermans plezier hier te blijven.  Ik denk dat als we daar zitten het gemis wel weer minder wordt. Het is alleen het idee dat we weggaan.

Mijn ouders hebben 2 computers in huis met een webcam, en wij zullen onze computer ook meenemen dus als onze spullen aankomen in de haven van melbourne dan kunnen we contact houden.
Verder heb ik al een hele lijst gemaakt van spullen die niet met ons mee zullen gaan met een prijsje erachter om te verkopen. Ik heb een A4-tje kunnen verzamelen,dus ik denk dat er op de slaapkamer van mijn zoontje na, alleen dozen meegaan met persoonlijke spullen en zo'n glijbaan voor buiten.
Verder wil ik alles(onze slaapkamer, eetkamer ed) nieuw kopen want ik ben na 8 jaar! wel een beetje uitgekeken op onze grenen meubels. Die zouden toch voorbehandeld moeten worden en zijn ook al aardig beschadigd door onze katten( die we nu niet meer hebben).

Zover ben ik al wel. Ik heb na mijn vorige ervaring ook nooit negatief over australie gepraat.  Het is niet dat ik het een rotland vond. Ik was toen 22 en blijkbaar niet toe aan zo'n avontuur. Nu heb ik al jaren mijn eigen huishouding en gezin en ik denk dat ik er nu wel aan toe ben.
Daarbij komt ook dat ik toen met dat  WHV beperkingen had met betrekking tot het werk. Ik had toen geen moeite genomen om mijn diploma te laten legaliseren. Je mag ook maar 3 maanden voor de zelfde werkgever werken. We woonden toen ook bij mijn schoonouders in huis en vandaar uit heb ik toen werk moeten zoeken. Mijn man ging bij zijn neef aan het werk als plasterer dus we waren een beetje gebonden aan een bepaalde plaats. Van rondtrekken door australie was geen sprake, waar ik achteraf wel spijt van heb gehad. Toen hadden we nog geen kinderen en konden we gaan en staan waar we wilden. We zijn toen wel naar adelaide en victor harbour geweest.
Ik ging toen gewoon al met tegenzin weg en heb daardoor niet echt mijn best gedaan om het naar de zin te krijgen.

Nu na zoveel jaar denk ik er toch weer over om te gaan. Ik sta er beslist niet negatief tegenover.

Groetjes Heidi
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top