Familie achterlaten

[quote author=hmva79 link=topic=9046.msg121579#msg121579 date=1216115063]
Klopt. Ik ga ditmaal zonder hem. De mogelijkheid ligt er nu even niet.
In de toekomst hopelijk wel want ik kan moeilijk van iemand verlangen ergens heen te gaan waar hij nog nooit is geweest.  :shock: :smile:
[/quote]

Ik vind het niet zo vreemd dat je vriend over een obsessie spreekt omdat hij geen idee heeft hoe mooi australie is als je hem eenmaal een keer naar hier kan krijgen zal hij er waarschijnlijk meer open voor staan.

Vergeet alleen niet dat ergens op vakantie gaan wel wat anders is als ergens wonen en werken.
 
Hoi Tommy,

Ik ben het wat dat betreft met je eens. Dat vakantie wel wat anders als het dagelijkse leven zoals wonen en werken. Ik ben inmiddels ook al 4 keer in australie geweest voor vakantie en ik realiseer me ook dat het dagelijkse leven van wonen, werken, vaste lasten en belasting betalen niet het beeld schept van eindeloze witte zandstranden ed.
Het staat er misschien een beetje krom maar ik denk dat je weet wat ik bedoel.
Dit alles weerhoudt me ervan.
Zelf fantaseer ik wel eens om na het werk lekker in de port of melbourne met een zakje chips mensen te kijken maar als we daar echt wonen dan gaan de kinderen savonds op tijd naar bed vanwege school en mijn man zal savonds ook niet zo vroeg thuis zijn als hij chauffeur is/wordt. Hij is het nu al en dat betekent een onregelmatig leven. Ik heb er zelf geen problemen mee want hij doet het al jaren.

Ik denk dat we daar net zo min vrije tijd hebben samen.

Dit alles weerhoudt me er ook van om de definitieve stap te zetten, naast het achterlaten van familie overigens.

Groetjes Heidi
 
Voor wat het waard is:

Absoluut moet je ook hier gewoon werken en is het natuurlijk niet hetzelfde als hier op vakantie zijn... MAAR: Ieder keer dat we hier tussen de middag even een broodje gaan halen of een koffie en elk weekend (ook nu na 2 jaar) hebben we gewoon telkens een vakantie gevoel .. En dat was in NL toch wel heel anders...
 
Het leuke is dat het vakantiegevoel ook rustig kan blijven. Weet nog dat wij 3 jaar gelden in Perth aankwamen (vakantie) en de taxichauffeur bleek een Nederlander te zijn (geweest). Hij woonde inmiddels 30 jaar in West Australie en wij vroegen natuurlijk hoe dat nu is. Zijn antwoord was: Ik heb al 30 jaar vakantie. Ik heb hard gewerkt (Visserij e.d.) en altijd dat gevoel gehouden, dat komt door het weer maar ook omdat de mensen een stuk relaxter zijn en je 's avonds na het werk inderdaad de bbq aanslingerd om lekker met een biertje/wijntje van de dag te genieten op je terras!

Dat gevoel wil ik dadelijk ook gaan vasthouden....
 
Hoi allemaal,

Het klinkt allemaal erg aantrekkelijk; dat vakantiegevoel van jullie, zoals savonds na het werk de bbq aanslingeren ed.
Ik heb inmiddels wel het boek ontvangen van emigreren kun je leren, maar dat valt eigenlijk een beetje tegen. Van de 227 bladzijdes gaat relatief weinig over australie.

ik hoop vandaag of morgen dvd te ontvangen en dan zal ik hem eens rustig bekijken.
Misschien dat me dat overtuigd van het vakantiegevoel. Heb afgelopen weekend nog wel 3 video's/dvd's bekeken over de verschillende staten van australie. Nogmaals; hier zal ik niet mijn beslissing op laten baseren. Tijdens vakantie lijkt het gras bij de buurman altijd groener.
Heb gisteren wel een brochure ontvangen van buysse over de verschillende soorten familievisa, maar dat wist ik allemaal al. Ik krijg in mijn situatie gelijk een permanent visum.

Ik hoop dit weekend een beslissing te nemen. Heb het er gisteravond met mijn man nog uitvoerig over gehad. Hij laat het van mij afhangen want hij wil niet mijn familie(lees ouders) over zich heen krijgen zoals de vorige keer toen ik eigenlijk alleen voor zijn plezier ging.
Ik wil dat ik nu op eigen initiatief een beslissing neem.
Anders wordt het weer een mislukte ervaring want als je er niet zelf achter staat ga je ook niet je best doen om te aarden ed.

Groetjes Heidi
 
Tja, wat wil iedereen nou eigenlijk? Een garantiebewijs dat het allemaal goed gaat komen als je gaat emigreren? Ik denk dat als je het allebei graag wilt, dat je er gewoon voor moet gaan. Het is ook met emigreren, je moet het zelf doen, er zelf iets van maken.

Natuurlijk is het moeilijk om familie en vrienden achter te laten maar dat is gewoon zo. Daar moet je mee leren leven, het is de consequentie van het emigreren.

Dat twijfelen, er van alles bijhalen, van alles verzinnen waarom het niet goed zou gaan...daar heb je helemaal niets aan. Je doet het of je doet het niet, en als je het doet dan ga je er ook voor en helaas hoort daar ook het afscheid nemen bij.

succes iedereen :up:
 
mijn ervaring na 3 jaar buitenland, waaronder spanje en australië, is dat er overal waar geleefd moet worden met een gezin, gewerkt moet worden.
dat betekend voor MIJ als je mazzel hebt 80% routine en als het tegen zit meer. het gaat erom wat je van die andere 20% maakt of kan maken. dat is voor iedereen anders. als die 80% routine leuker is of je beter bevalt dan ben je een mazzelkont. maar het is zo lastig om dat in te schatten op afstand! laat je niet teveel leiden door mooie dvd's of positieve ervaringen van anderen. even zo goed ook niet laten leiden door negatieve of slecht-nieuws-berichten: je zal uiteindelijk je hart moeten proberen te volgen en de keuzes moeten durven maken. het hoeft niet voor eeuwig te zijn en het mooie van een keuze is dat je er ook gewoon op terug mag/kan komen.
 
Idd, laat je niet door iets misleiden, of door niemand, het is jou beslissing, en jij  moet doen wat jou het beste lijkt.
Stel jezelf de volgende vragen:

- Ben ik sterk genoeg om dit aan te kunnen?
- Ben ik wel realistisch met mijn verwachtingen?
- Wat wil ik zelf, want zijn mijn gevoelens erover?

zulk soort vragen zijn belangrijk om voor jezelf te antwoorden...
 
absoluut, jijzelf bent de enige die de keus kan maken ...

Het enige waarin ik een advies zou durven te geven is dit: je kunt altijd terug, het hoeft niet voor altijd te zijn. In het geval dat je ECHT op 50-50 uit zou komen (als je dat kunt tenminste zo'n duidelijke balans maken) ga dan wel .. Al vaker gezegd op het forum: "beter spijt hebben van wat je gedaan hebt dan van wat je niet gedaan hebt"...
 
Helemaal mee eens Perthpete. Wie niet waagt, wie niet wint. Ik heb het op het moment heel moeilijk met heimwee en denk regelmatig al over teruggaan maar als we over wat jaren achter de geraniums zitten hoeven we nooit te zeggen:"hadden we maar" . Het kost tijd, moeite en geld maar de ervaring alleen al maakt het dat wel waard.
 
Jeetje Yoog, wat ontzettend vervelend dat je zo een heimwee hebt...Heb je enig idee hoe dat komt? Heb je al leuke mensen leren kennen? Heb je een baan? Mis je je familie? Mis je gewoon Nederland?
 
He Yoog,

Heb net je blog gelezen en snap dat je heimwee hebt. Ik hoop dat je nu tijdens je opleiding weer wat mensen leert kennen en dat je straks lekker aan de slag kan. Misschien heb je ook meer heimwee naar het nuttige leven dat je had, dan naar Nederland zelf, maar volhouden, het zal goed komen als jij dat wil!

Succes,
Sacha
 
Hoi Yoog en alle anderen,

Vervelend dat je zo'n last hebt van heimwee. En ik maar denken dat ik de enige ben die daar last van heeft,
Ik ben eerder ook door heimwee teruggekomen van mijn WHV. Nu ik er aan terugdenk heb ik er wel spijt van dat ik toen niet langer heb volgehouden. We hadden toen geen kinderen en konden door allebei fulltime te gaan werken best een leuk huisje bekostigen. Maar dat was in 2000, Hoe het me nu zou vergaan durf ik niet te zeggen. Ik geloof zelf niet dat ik heel veel veranderd ben in die 8 jaar. Het enige verschil is dat ik nu al 8 jaar mijn eigen boontjes dop. Toen woonde ik nog thuis en was nooit apart op reis geweest, had zelfs nooit op kamers gewoond.

Mijn man wil dolgraag terug en ergens trekt me het ook wel maar het is natuurlijk niet goed om het alleen voor hem te doen. Daarmee ben ik eerder de fout in gegaan en toen is het mislukt. Als ik nu ga wil ik me er voor de volle 100% voor inzetten. Dat betekent voor mij; de kinderen op school zien te krijgen(tenminste kevin van nu 4 jr)werk zoeken voor 2-3 dagen, evt opleiding volgen voor medisch receptionist/secretaresse. En dan als klap op de vuurpijl een mooi huisje ergens in een nieuwbouwwijk met veel jonge kinderen, winkelcentra en dokters om de hoek.

Dit is uiteindelijk mijn doel en af en toe zal ik ook best heimwee hebben, vooral rond kerstmis wanneer je in nederland lekker onder de kerstboom zou zitten en het buiten sneeuwt. Ik geloof dat, als ik alle berichtjes zo lees, er best veel mensen last van hebben, van die momenten van heimwee naar nederland c.q familie.

Groetjes Heidi
 
Yoog, gister met iemand gesproken die ook geëmigreerd was en die heeft het met name in het eerste jaar heel moeilijk gehad, echt heimwee in het tweede jaar begon de gewenning pas en wilde ze uiteindelijk niet meer weg.

ik zat laatst ook heel sec te lezen over de emoties rond een emigratie, het bestaat uit allerlei opvolgende emoties die bij bijna iedereen doorlopen moet worden.

ik zou je willen raden, n.a.v het verhaal van mijn vriendin,  geef het tijd, tenminste 2 jaar en het schijnt dat je dan er heel anders voor staat.

en denk aan het pokke weer hier, de intolerante mensen, het gezeur, bbq willen doen en het hoost alweer, stressmaatschappij, onveilig, etc etc , remember??!! :wink:
denk je er misschien weer even anders over. :grin:
 
[quote author=robijntje link=topic=9046.msg121912#msg121912 date=1216543752]
Met kerst sneeuw in Nederland :?
[/quote]
Volgens mij lag er vanmorgen sneeuw :p
Wat een budweer, het was net 13 graden volgens de thermometer in de auto.

Bart
 
Ik moest ook even fronsen om die kerst met sneeuw, kan me niet heugen dat we dat is een keer hadden.



nou ik wil wel ruilen hoor met die kerst in bikini


http://nl.youtube.com/watch?v=UH0vMpp3ma4
 
haha, kerst, mensen in de sneeuw spelend? i Don't think so!

Maar het ging over je familie achterlaten...

Ik heb ook een opa en oma waar ik geen contact meer mee heb. die mensen zal ik eerlijk gezegd ook niet missen.
Het zijn de ouders van mijn vader..
Ze zijn  hetzelfde als mijn vader, negatief tegenover iedereen, en vooral ook een negatief huwelijk.
Ik vind het jammer dat ze zo zijn.
Het zijn toch mijn opa en oma.
Als ik ze zie, komen we elkaar toevallig tegen in de stad, met mijn tante.
En dan kletsen wel wel eventjes, maar daar heb je het ook mee gehad.

Een paar jaar geleden was er bij hem teelbalkanker geconstateerd.
Hij is ervan genezen.
Toen heb ik hem destijds een kaartje gestuurd, met veel sterkte en succes.
Heb nooit meer wat  van ze gehoord.
Heb kaartjes met kerst gestuurd, 2 jaar achter elkaar, met mijn adres eronder.
Niet denken dat ze wat terugstuurde!
Ik vind het zo jammer, het blijven toch je opa en oma..
Maar ja, die schrijf ik dan ook een brief , meteen een afscheidsbrief!

Jammer hoor, Groetjes Nikki
 
"We kunnen altijd terug gaan" Het oude verhaal. Het eerste jaar is er een vacantie gevoel. (de "honeymoon period). Daarna word het een alledaag's leven en het heimwee viris bijt . Niet lang daarna wil men  terug gaan. Men herrinert zich Nederland door een rozekleurige bril. Sinterklaas, Kerstmis, Sneeuw en gezelligheid. Maar alle redenen waarom men besloot naar Australie te gaan zijn er nog. Files, regen , wind, koud weer, klein landje ,te veel mensen, overheid's bemoeizucht enz.enz. Family natuurlijk, men mist ze. Australie is zo ver. Ga op vacantie naar Nederland.
Permanent residents kunnen een visa aanvragen voor hun ouders die in Australia dicht bij de kinderen zouden willen wonen. Als men schoolgaande kinderen heeft dan is het niet moeilijk om vrienden te maken met andere ouders. Of sluit aan bij een plaatselijke vrijwiligers organisatie zoals de Bush Fire Brigade of de State Emergency Service , ook een kans om nieuwe vrienden te maken. Terug naar Nederland? Wees niet te haastig. Mensen die het weten kunnen adviseren om op zijn minst het hier drie of vier jaar te proberen. En denk er aan. Na  jaren in Australie bent U ook verandert. 
 
Hoi Nikki,

dit is inmiddels de 3e keer dat ik dit verhaal ga typen. Normaal zie je nooit iemand hier en nu krijg ik elke keer aanloop. Niemand weet dat ik op deze site zit dus moet ik elke keer mijn verhaal voortijdig afbreken dus kan ik weer opnieuw beginnen.

Maar om terug te komen op jouw verhaal: Het is jammer dat je geen contact hebt met je opa en oma van vaders kant. Ik heb zelf geen opa's en oma's meer. Met mijn vaders moeder (vaders vader was al dood voor ik geboren was) had ik nooit zo'n dikke band mee want ik was een van de jongste van 35 kleinkinderen en ik had het gevoel een nummertje te zijn. We gingen wel elke zondag naar haar toe en we werden dan flink volgepropt met van alles en nog wat.

Met mijn moeders moeder was het heel anders. Zij kwam elke zondag bij ons en we deden altijd van alle leuke dingen met haar zoals kappertje, puzzelen etc. Toen ze wist dat ze niet meer beter werd van de borstkanker ging ze haar spullen verdelen. Omdat ik de oudste was van 9 kleinkinderen en al een tijd samen was met mijn huidige man kreeg ik haar complete 12-delige servies en bestekcassette. En nog andere schalen en kerstboom(kunst) Die begint nu, na 10 jaar een beetje uit te vallen, maar ik kan er nog geen afstand van doen omdat hij van haar is geweest.

Als zij nog geleefd had had ze misschien ook wel gereageerd zoals jouw oma maar dat zullen we nooit weten omdat ze al 10 jaar dood is dit jaar. Zij was iets moderner dan mijn moeder. Als ze nog geleefd had dan had het de keus ook weer  moeilijker gemaakt want ik was hartstikke gek op haar.

Dit is een iets minder lang verhaal geworden omdat het de derde keer is dat ik het type.

Net waren mijn ouders hier, maar ik kan het nog niet echt over mijn hart verkrijgen om het te zeggen. Ook wel omdat ik nog geen slapende honden wil wakker maken, maar ik ben wel van plan om formulier 47SP aan  te vragen. Misschien merken ze wel iets aan me, maar ik denk dat dit ze zeker zal verbazen, vooral omdat ze ook weten dat ik de vorige keer niet wist hoe snel ik naar huis moest komen van heimwee.
Misschien moet ik het net zo doen als jij. 5 minuten nadat ze bij jou is geweest opbellen en alles voorleggen. Alleen in mijn geval is het moeilijk want ze zijn nu boodschappen doen.

Ik hoor het wel weer. (mijn man zit ook al stiekem in zijn vuistjes te gniffelen en te denken van: nog eventjes en dan heb ik ze "thuis"). Hij wil niks liever. Als ik zo naar buiten kijk dan krijg ik ook steeds meer zin. Die rotzomers in nederland. Het plenst gewoon naar beneden.

Groetjes Heidi
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top