We hebben een paar dagen door gebracht op een plek waar echt met toverstokjes wordt gezwaaid, compleet met bibbedie, babbedie, boe toverspreuken! Inderdaad, we zaten in Disneyland Parijs met de kinderen. Waarom? Dat lag zo lekker dicht bij de ambassade in Parijs!!!!!
Want ze zitten erin de stickers:
Parijs blijft een stad met een hekel aan Sacha, want het regent altijd als ik daar ben. Maakte allemaal niet uit. De Eiffel toren stond er nog, nog even naar binnen gerent bij de Notre Dame en een rondje om de Arc de Triomphe gereden. Verder heel veel geknuffeld met allerlei Disney figuren. Niet alleen de kinderen, ook mama, blijft ook een kind, sorry
De foto's staan inmiddels ook op onze site onder Disneyland Parijs 2009.
De kinderen zijn net sponsjes, spreken nu al een paar woordjes Frans, dus maak mij nu echt geen zorgen meer om hun Engels.
Het grote afscheid nemen is begonnen en de eerste tranen zijn gevallen.... Was zo dom om een Cd van Andre Hazes op te zetten (gekregen van een klant....) "Wij houden van Oranje"..... Begin enorm sentimenteel te worden, tranen in mijn ogen van het Wilhelmus en bij de gedachte dat ik van sommige mensen definitief afscheid neem in de komende 2 weken (zoals mijn oma van 90 jaar).
Ik weet het, dat hoort er bij, heb ik zelf voor gekozen, wist dat het zou komen en toch overvallen die gevoelens me nu ineens. Blijft raar, dat emigreren.
Mijn collega's zijn ondertussen iets aan het regelen met mijn klanten. Ze willen niet vertellen wat, maar moesten me wel inlichten dat ik bij sommige bezoek die ik de komende dagen ga doen (moet mijn nieuwe vervangers voorstellen) ik soms even de kamer uit zal moeten.
Moet nu dus ook maar eens gaan schrijven aan een afscheidsspeech. Je zou toch denken dat ik 2 jaar de tijd heb gehad om daar over na te denken, maar krijg geen woord op papier..... Dan maar weer hopen op een laatste ingeving. Sinterklaasgedichten maak ik ook altijd op de laatste dag en dat zijn vaak de beste!